ECJbX0hoe8zCbGavCmHBCWTX36c

Φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω στην προσωπική μου ιστοσελίδα «Περί Αλός» (Αλς = αρχ. ελληνικά = η θάλασσα).
Εδώ θα βρείτε σκέψεις και μελέτες για τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας που γράφτηκε στις θάλασσες, μέσα από τις οποίες καθορίστηκε η μορφή του σύγχρονου κόσμου. Κάθε εβδομάδα, νέες, ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις θα σας κρατούν συντροφιά.

Επιβιβαστείτε ν’ απολαύσουμε παρέα το ταξίδι…


Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας




Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

"ΣΤΟΛΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗ ΚΡΑΤΕΙΝ" ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ...


Περί Αλός
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής


  Επειδή την τρέχουσα περίοδο της δεινής οικονομικής κρίσης και της συνεχιζόμενης περιστολής των αμυντικών δαπανών (εκτός των εξοπλισμών) συζητείται ευρέως και με αρκετή δόση «ειλικρίνειας» από την πολιτική ηγεσία το ζήτημα της διατήρησης του αξιόμαχου και της αποτρεπτικής ικανότητας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων – παρά την μείωση ακόμη και των λειτουργικών προϋπολογισμών – ας δώσουμε προσοχή σε μια είδηση από τα «ψιλά» των αμυντικών ειδήσεων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, τον Απρίλιο του 2011 το Τουρκικό Ναυτικό διέθεσε 10 από τις 16 φρεγάτες της υπάρχουσας δύναμης σε πλήρη ανάπτυξη και συγκεκριμένα σε αποστολές: α) 4 στην Άσκηση «Deniz Yildizi 2011», β) 4 στην Επιχείρηση «Unified Protector» (ΝΑΤΟ στην Λιβύη), γ) 1 στην Επιχείρηση «Ocean Shield» και τέλος δ) 1 στην μόνιμη ναυτική δύναμη BlackSeafor (στην Μαύρη Θάλασσα). Αν υπολογιστεί επίσης ότι σε μια φρεγάτα τύπου «O.H. Perry» εκτελούνταν εργασίες τοποθέτησης του νέου εκτοξευτού Mk41 VLS (κάθετης εκτόξευσης βλημάτων), η διαθεσιμότητα των τουρκικών φρεγατών ήταν της τάξης του 66,7%, καθώς 10 από τα 15 πλοία της δύναμης επιχειρούσαν σε πέντε θάλασσες.
  Στον αντίποδα το Πολεμικό Ναυτικό δεν μπορεί παρά να «ζηλέψει» την επίδοση των Νέο-Οθωμανών που έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η φράση «Στόλος θαλάσση κρατείν». Η πρόσφατη επιστολή των εν αποστρατεία αρχηγών του Ναυτικού (Α/ΓΕΝ) εκφράζει μεταξύ άλλων και την αγωνία τους για τη διατήρηση του αξιόμαχου του Στόλου, του οποίου η διαθεσιμότητα των πλοίων δεν μπορεί να αναγραφεί γιατί απλά είναι τέτοια που προκαλεί ντροπή και οργή! Βέβαια η πολιτική ηγεσία διαβεβαιώνει τον μόνιμα απληροφόρητο (και αδιάφορο για την άμυνα) ελληνικό λαό, ότι το αξιόμαχο διατηρείται και γενικά όλα τα προβλήματα αντιμετωπίζονται. Λυπάμαι αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική και ισχύει κατ’ αναλογία ότι μας «διαβεβαίωναν» για την πορεία της οικονομίας. Άμυνα και οικονομία, δύο έννοιες συνυφασμένες βρίσκονται σε κώμα. Με την διαφορά ότι αν «πτωχεύσει» η Άμυνα, οι συνέπειες θα είναι της περιόδου όχι του «κραχ» αλλά του 1922…    
 Και για να μην μας δημιουργούνται απορίες για το τι πράττουν οι γείτονες και τι σχεδιασμούς προετοιμάζουν μεθοδικά να προσθέσουμε και κάτι άλλο. Στις αρχές Απριλίου οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις προέβησαν σε μιαν εντυπωσιακή επίδειξη επιχειρησιακής ικανότητας στην υποστήριξη ναυτικών μονάδων, στο πλαίσιο της συμμετοχής τους στην Επιχείρηση «Unified Protector» στην Λιβύη. Το επιβατηγό «Ankara» κατέπλευσε στο λιμάνι της Μιζουράτα συνοδευόμενο από την φρεγάτα «Yildirim» (F243), μια εκ των τεσσάρων τουρκικών φρεγατών που μετείχαν στη νατοϊκή επιχείρηση. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ευκαιρία για να προβάλλουν την ισχύ τους. Έτσι για όσο διάστημα το πλοίο «Ankara» βρισκόταν στο λιμάνι της Μιζουράτα (στην δυτική Λιβύη), η Τουρκική Αεροπορία παρείχε προστασία με 10 (!) F-16, τα οποία απογειώθηκαν από την Βάση στην Μπαντίρμα και το προκεχωρημένο αεροδρόμιο στο Ντάλαμαν της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας. Τα τουρκικά μαχητικά κάλυψαν απόσταση 730 ναυτικών μιλίων (1330 χλμ) και για τον σκοπό αυτό ανεφοδιάστηκαν στον αέρα από τέσσερα τάνκερ KC-135R, τα οποία είχαν απογειωθεί από την Βάση στο Ιντσιρλίκ (ανατολική Τουρκία). Επίσης άλλα δύο αεροσκάφη F-16 βρίσκονταν σε δεκαπεντάλεπτη ετοιμότητα στο Ντάλαμαν. Η επίδειξη ισχύος της Τουρκικής Αεροπορίας αποτελεί ακόμη μια «θερμή» διαπίστωση της θέλησης των Νέο-Οθωμανών να καταστήσουν την παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι παραπάνω από διακριτή.  
Ο χάρτης του τουρκικού Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων που απεικονίζει την πορεία των αεροναυτικών μονάδων.

  Συμπερασματικά τον Απρίλιο η τουρκική πολεμική μηχανή, καλολαδωμένη, με υψηλό ηθικό, επάρκεια μέσων και υποστήριξης, μας έδειξε δείγμα των δυνατοτήτων της σε αέρα και θάλασσα. Την ίδια χρονική περίοδο στην άλλη πλευρά του Αιγαίου η πολιτική ηγεσία ως νέα Μήδεια μετά από τη νέα αφαίμαξη που στραγγίζει την αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, ακόνιζε το μαχαίρι για να τραυματίσει θανάσιμα ακόμη μια φορά, τα ένστολα παιδιά της…


Για σχετικές αναρτήσεις του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου όρα στο Περί Αλός:





ΕΠΙΣΗΣ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ που ανήρτησαν φιλικά ιστολόγια:












Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΟΤΘΩΝ                                                                                            

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Η ανθελληνική πολιτική της Αυστρίας την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης
Περί Αλός
Κολοβός Γεώργιος
Ερευνητής-Συγγραφέας
Πτυχιούχος  ΑΤΕΙ Πειραιά
Διοίκηση Μεταφορικών και Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ναυτική Ιστορία,
τεύχος 9 σελ.50, Ιαν-Μαρ 2007,
εκδόσεις Περισκόπιο. Όρα επίσης και στο: eBooks4Greeks
ΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΜΕΤΑ
ΤΟΥΣ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΕΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1820
ΦΩΤΟ: www.1st-gallery.com

Εισαγωγή
Στην αρχή του Αγώνα, τα ευρωπαϊκά κράτη πιστά στις αρχές της Ιεράς Συμμαχίας, δεν αναγνώριζαν στους Έλληνες το δικαίωμα των εμπολέμων και συνεπώς δεν αναγνώριζαν και τη νομιμότητα των όποιων καταδρομών[1] αυτοί έκαναν. Το 1823, η αναγνώριση από τον υπουργό των Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Κάνιγκ των Ελλήνων ως εμπολέμων, υπήρξε θετικό βήμα για την Επανάσταση. Ωστόσο η Αυστρία σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης δεν αναγνώριζε τα δίκαια του Ελληνικού έθνους και συμπεριφερόταν προς αυτό, με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Για περισσότερο από δύο δεκαετίες (1792 – 1815), η Ευρώπη σπαρασσόταν από μια γενικευμένη σύγκρουση. Στον πόλεμο αυτό συγκρούονταν κράτη και συστήματα και νικητές υπήρξαν τα λεγόμενα παλαιά καθεστώτα. Στην πλευρά των ηττημένων βρέθηκαν οι δημοκρατικές ιδέες και τα φιλελεύθερα κινήματα που εμπνέονταν από την παράδοση του Διαφωτισμού και ιδίως της Γαλλικής Επανάστασης. Ωστόσο, η νίκη και η παλινόρθωση των παλαιών καθεστώτων δε σήμανε και την εξάλειψη των επαναστατικών ιδεών. Τα σπέρματα της Γαλλικής Επανάστασης είχαν ήδη ριζώσει βαθιά στην ευρωπαϊκή ήπειρο και διάφορες επαναστατικές ζυμώσεις εξακολουθούσαν να γίνονται μέσα από μυστικές εταιρείες. Έτσι ήταν επιτακτική η ανάγκη για την αντιμετώπισή αυτών των ζυμώσεων με τη διαμόρφωση ενός συστήματος που θα προασπιζόταν την ασφάλεια και την σταθερότητα των Ευρωπαϊκών χωρών και των καθεστώτων τους. Η διασφάλιση αυτής της σταθερότητας ήταν δυνατόν να γίνει μόνο με την αποτροπή νέων επαναστάσεων στα πρότυπα της Γαλλικής και πολέμων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην κατάρρευση των υπαρχόντων καθεστώτων.
Για την επίτευξη των στόχων αυτών συγκροτήθηκε το 1815 στο συνέδριο της Βιέννης, η λεγόμενη Ιερή, Πενταπλή ή Ευρωπαϊκή Συμμαχία, στην οποία συμμετείχαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. H Ιερή Συμμαχία υπήρξε για τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ρωσία, την Αυστρία, την Πρωσία και τη Γαλλία το διπλωματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ασκούσανε την εξωτερική πολιτική τους προωθώντας ταυτόχρονα τη σταθερότητα των καθεστώτων τους και τα αντικρουόμενα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Ουσιαστικά ήταν απαραίτητη για τις χώρες αυτές μια ελάχιστη συμφωνία κοινής εξωτερικής πολιτικής ως προς την αντιμετώπιση όλων εκείνων των ζητημάτων που θα μπορούσαν να εξελιχτούν σε απειλή για τη σταθερότητα της υπάρχουσας κατάστασης της Ευρώπης. Για το σκοπό αυτό οργανώνονταν συχνά συναντήσεις και συνέδρια στα οποία μετείχαν οι ηγεμόνες και οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών αυτών.
Όμως, η πολιτική σταθερότητα δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί σε μια περίοδο γοργών και ριζικών κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών, στην οποία είχε ήδη εισέλθει η Ευρώπη του 19ου αιώνα. H αναντιστοιχία οικονομικο – κοινωνικών εξελίξεων και πολιτικών συστημάτων ήταν η απαραίτητη συνθήκη που ενδυνάμωνε την απήχηση μυστικών επαναστατικών εταιρειών (Φιλική Εταιρία κ. α.). Οι εταιρείες ή αδελφότητες αυτές, εμπνέονταν από συστήματα ιδεών όπως εκείνα του φιλελευθερισμού, του δημοκρατικού ριζοσπαστισμού και του εθνικισμού και ακολουθούσαν οργανωτικά πρότυπα που παρέπεμπαν σε μορφές συνωμοτικής δράσης που είχαν αναπτυχθεί στο πλαίσιο της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και στις μασονικές στοές.
Η Ελληνική επανάσταση ως κίνημα για εθνική απελευθέρωση, διατάρασσε το ευρωπαϊκό καθεστώς με διπλό τρόπο : αμφισβητούσε την υπάρχουσα εξουσία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πρόβαλε την αρχή των εθνοτήτων. Ακόμα, δημιουργούσε ζήτημα για την ισορροπία δυνάμεων στο νότιο – ανατολικό άκρο της Ευρώπης. Άλλωστε υπήρχε η εντύπωση ότι οι Έλληνες επαναστάτησαν με υποκίνηση ή έστω ενθάρρυνση της Ρωσίας και ότι αν επικρατούσαν, οπωσδήποτε θα ήταν υπό την επιρροή της, ως ομόδοξοι. Ήταν λογικό λοιπόν ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, να αντιμετωπιστεί στην αρχή τουλάχιστον αρνητικά από μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής διπλωματίας και να εμφανίζεται από αυτή, ως τμήμα της διεθνούς επαναστατικής κινήσεως της εποχής. Κυριότερος εκφραστής αυτής της πολιτικής ήταν ο καγκελάριος της Αυστρίας πρίγκιπας Μέττερινχ, κατεξοχήν θιασώτης της σταθερότητας. Γενικά μπορεί να ειπωθεί ότι η πολιτική της Αυστρίας, οφειλόταν στην αντίθεση της προς της επαναστάσεις και στα ιδιαίτερα συμφέροντα της, ειδικότερα στις βλέψεις της για εδαφική επέκταση στη Βαλκανική, που θα εμποδιζόταν από τη δημιουργία σ΄ αυτή χριστιανικών κρατών. Έτσι σε όλη τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης η Αυστρία προσπάθησε να την πολεμήσει τόσο στα πεδία της διπλωματίας, προσπαθώντας να συμπαρασύρει στις απόψεις της και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όσο και στο πεδίο του μαχών, προκαλώντας προβλήματα με το Στόλο της στον ελληνικό Στόλο και βοηθώντας τις τουρκικές αρχικά και τις αιγυπτιακές αργότερα δυνάμεις. Στη πραγματικότητα η συμπεριφορά του πολεμικού ναυτικού της Αυστρίας ήταν τουλάχιστον άσχημη και οι απαιτήσεις του αναιδείς. Ο αυστριακός στόλος δεν έχανε την ευκαιρία να επιτίθεται εναντίον Ελλήνων και ελληνικών πλοίων και με τη δύναμη των όπλων να προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις του. Και αυτά με την πρόφαση ότι οι Έλληνες ασκούσανε πειρατεία.
Ωστόσο είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επαναστάσεως ορισμένοι Έλληνες λήστευαν τα ευρωπαϊκά πλοία και μερικές φορές κακοποιούσαν τα πληρώματα τους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι όλα αυτά γίνονταν πολλές φορές με τη κάλυψη εγγράφων της κυβέρνησης. Τα πλοία που συλλαμβάνονταν μεταφέρονταν στην έδρα της κυβέρνησης και καταδικάζονταν από δικαστήρια των επαναστατημένων Ελλήνων που πολλές φορές δεν ήταν σύμφωνα με τους όρους τις διεθνής νομιμότητας. Τελικά ολόκληρη η Ευρώπη αγανάχτησε από αυτή τη κατάσταση. Οι ναύαρχοι των ευρωπαϊκών δυνάμεων οργίστηκαν από τη διαγωγή των Ελλήνων και κατέκριναν δριμύτατα την Ελληνική κυβέρνηση ως ανίσχυρη και κακοήθη. Έτσι το 1828,  την ανάγκασαν να διακηρύξει θέλοντας και μη, ότι δεν επιτρέπονταν πλέον παράνομες ενέργειες με καμιά δικαιολογία, ή σύλληψη πλοίων με ουδέτερη σημαία, ότι μπορούσαν να αιχμαλωτιστούν μόνο όσα πλοία αποδεικνύονταν ένοχα για την παραβίαση αποκλεισμού φρουρίων και ότι οι παραβάτες αυτών των κανόνων θεωρούνταν πειρατές έστω και αν ήταν εφοδιασμένοι με ταξιδιωτικά έγγραφα. Ωστόσο αν τα πλοία με ουδέτερη σημαία πάθαιναν πολλά κακά συνήθως άδικα από τους Έλληνες, τρισχειρότερα πάθαιναν τα αυστριακά, επειδή οι Έλληνες θεωρούσαν και με το δίκιο τους, τους Αυστριακούς ίδιους με τους Τούρκους. Και αυτό γιατί τα περιστατικά που σημειώθηκαν από τον αυστριακό Στόλο εναντίον των Ελλήνων ήταν πάρα πολλά. Χαρακτηριστικά στις πηγές αναφέρεται ότι :
  • Τον Οκτώβριο του 1823, Αυστριακός μοίραρχος έπιασε 22 Έλληνες σαν πειρατές και τους παρέδωσε στο διοικητή της Σμύρνης, ο οποίος τους έστειλε με φρουρά στα Μουδανιά για να μεταφερθούν από κει στην Κωνσταντινούπολη. Οι συλληφθέντες έφτασαν στα Μουδανιά δεμένοι από τις ουρές των αλόγων τα οποία ίππευαν οι φρουροί τους, επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο με 17 Τούρκους ναύτες και ρίχτηκαν στο αμπάρι. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι ενώ όμως το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος είχε πέσει για ύπνο, οι Έλληνες κατάφεραν να λυθούν, ανέβηκαν στο κατάστρωμα, άρπαξαν τα όπλα και σκότωσαν ή έριξαν στη θάλασσα του Τούρκους. Στη συνέχεια, φόρεσαν τα ρούχα τους, διέσχισαν χωρίς να πάθουν το παραμικρό τον Ελλήσποντο και ξέφυγαν επιδέξια από τα εχθρικά πλοία που ήταν αγκυροβολημένα εκεί και έφτασαν σώοι στα Ψαρά.

  • Ο Ακκούρτης ήταν κυβερνήτης της αυστριακής φρεγάτας «Ήβη». Με την ιδιότητα του αυτή δημιούργησε πολλά προβλήματα στο Αιγαίο και έφερε ανυπολόγιστες ζημιές στους Έλληνες ναυτικούς τους οποίους χαρακτήριζε πειρατές. Επίσης βοηθούσε σκανδαλωδώς τα αυστριακά πλοία τα οποία μετέφεραν λαθρεμπόριο, άλλα μεν απελευθερώνοντας τα αυθαίρετα από τα ελληνικά λιμάνια, όπου ρυμουλκόντουσαν μετά τη σύλληψη τους για να δικασθούν, άλλα προασπιζόμενα με νηοπομπή. Η δράση του Ακκούρτη εντάθηκε τα έτη 1824 και 1825, οπότε και πολλά ήταν τα κρούσματα πειρατείας που συνέβησαν, εξαιτίας της απελπισίας που γεννούσε ο πόλεμος στους Έλληνες. Ένας μάλιστα από τους καταδιωχθέντας από τον Ακκούρτη, ήταν και ο Υδραίος Ιωάννης Ζακάς που είχε διακριθεί σε 17 ναυτικές εκστρατείες, ακόμα και εναντίον της πειρατείας. Από το 1825, ως πλοίαρχος μετείχε διαφόρων επιδρομών κατορθώνοντας να διαφύγει πολλές φορές από τον αυστριακό στόλο. Οι υπόλοιπες ξένες ναυτικές μοίρες που τηρούσαν σχετική ουδετερότητα, υπό το πρίσμα της καθαρής φιλανθρωπίας, επανειλημμένως υπέδειξαν στον Ακκούρτη το άτοπο της διαγωγής του, χωρίς ωστόσο να κατορθώσουν να του αλλάξουν στάση.

    ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΗ ΦΕΛΟΥΚΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ 1827
    ΦΩΤΟ: (www.patraikosgulf.files.wordpress.com)
  • Το 1825 η Μύκονος υπέστη την επιδρομή του Αυστριακού ναυάρχου Παλούκα, με την ψευδή δικαιολογία ότι δήθεν οι Μυκονιάτες ενεργούσαν πειρατεία, ενώ στη πραγματικότητα αυτός με εντολή της κυβερνήσεως του προσπαθούσε να τιμωρήσει του Έλληνες ναυτικούς για την συμμετοχή τους στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.

  • Μετά την ναυμαχία του Καφηρέα (Μάιος 1825), ένα τούρκικο πλοίο, καταδιώχθηκε από δύο ελληνικά μπρίκια και έπεσε στους βράχους της Σύρου όπου την έκαψε το πλήρωμα της. Οι πλοίαρχος και οι 200 άντρες του, με 25 ευρωπαίους μεταξύ τους, παραδόθηκαν στους κατοίκους της Σύρου οι οποίοι περισσότερο φοβήθηκαν παρά φόβισαν τους ναυαγούς και βγήκαν να τους συναντήσουν κρατώντας λευκή σημαία.  Όμως στη συνέχεια ο όχλος κακοποίησε τους ευρωπαίους, σκότωσε μερικούς Τούρκους και έστειλε τους υπόλοιπους στην Ύδρα. Στη ναυμαχία του Καφηρέα, από τον αιγυπτιακό στόλο, μεταξύ άλλων, βούλιαξε ένα πλοίο και χάθηκαν 300 άντρες από τους οποίους πολλοί ήταν Κοζάκοι, Αυστριακοί και Αρμένιοι και αιχμαλωτίσθηκαν 5 φορτηγά με αυστριακή σημαία που μετέφεραν μπαρούτι, κανόνια και άλλα πολεμικά είδη για τους πολιορκητές του Μεσολογγίου. Ο Ακκούρτης, χωρίς ντροπή ζήτησε αποζημίωση ακόμα και για τα πλοία με αυστριακή σημαία τα οποία συνόδευαν τον αιγυπτιακό Στόλο στη ναυμαχία του Καφηρέα και είχαν συλληφθεί από τους Έλληνες, επειδή μετέφεραν εφόδια των εχθρών. 
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι το 1825, είχε εμφανισθεί για δεύτερη φορά τον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης στα ελληνικά ύδατα, ο αμερικανικός στόλος υπό τον ναύαρχο Ρότζερ. Ο κατάπλους του καταθορύβησε τους Τούρκους και την ευρωπαϊκή διπλωματία, γιατί πιθανολογούσαν πρόθεση επέμβασης των ΗΠΑ υπέρ των Ελλήνων, μετά από διαφαινόμενη φιλελληνική στάση τους. Για το σκοπό αυτό, το Γάλλος ναύαρχος της Μεσογείου Ερρίκος Δεριγνύ προσπαθώντας να εξιχνιάσει το σκοπό της επισκέψεως του αμερικανικού Στόλου επισκέφθηκε επανειλημμένα τον Ρότζερ, στον οποίο κατηγορούσε την ελληνική διοίκηση για τα εμφανιζόμενα πειρατικά κρούσματα. Έλαβε όμως από τον Αμερικανό ναύαρχο την εξής απάντηση : «η πειρατεία είναι ένα από τα μέσα τα οποία έχουν απομείνει στους Έλληνες  και η κοινή γνώμη θα τους συγχωρήσει για αυτό». Ακόμα το Σεπτέμβριο του 1825, αφού ο αμερικανικός στόλος επισκέφθηκε τη Σμύρνη, έπλευσε στο Ναύπλιο όπου κατά την είσοδο του στο λιμάνι, ύψωσε την Ελληνική σημαία. Στο διάστημα της παραμονής του Στόλου των ΗΠΑ έγιναν ανταλλαγές επισκέψεων με την ελληνική διοίκηση. Με αυτό τον τρόπο, οι ΗΠΑ αναγνώριζαν στην Ελλάδα πλήρη υπόσταση Κράτους και όχι απλά ενός επαναστατημένου λαού.

  • Στα μέσα Ιουνίου του 1826, δύο ελληνικά πλοία έπλεαν έξω από το ακρωτήριο της Μυτιλήνης για να κατασκοπεύσουν τους εχθρούς. Μόλις είδαν μια κορβέτα με τουρκική σημαία την πλησίασαν έτοιμα για μάχη. Η κορβέτα όμως κατέβασε την τουρκική σημαία, ύψωσε την αυστριακή κα χωρίς να μιλήσει καθόλου με τους Έλληνες, άρχισε να κανονιοβολεί τα ελληνικά πλοία συνεχώς μέχρις ότου τα ανάγκασε να απομακρυνθούν. Παρόμοιες ενέργειες εξόργισαν τους αγωνιζόμενους Έλληνες εναντίον των αυστριακών ναυτικών, οι οποίοι δίκαια ή άδικα ταλαιπωρούμενοι, ζητούσαν τη βοήθεια της κυβέρνησης τους κάθε φορά που επέστρεφαν στη πατρίδα τους. Η αυστριακή κυβέρνηση για να ικανοποιήσει τους ναυτικούς της και να προστατεύσει τη σημαία της, έστειλε εκείνο το καλοκαίρι μέρους του Στόλου της στο Αιγαίο υπό τον ναύαρχο Παβλούτσι. Ο Στόλος αυτός που τον αποτελούσαν ένα δίκροτο, μια φρεγάτα μια κορβέτα και δύο γαλέτες αντί να πάει πρώτα στο μέρος όπου βρισκόταν η ελληνική κυβέρνηση για να ζητήσει ικανοποίηση και αν δεν εισακουόταν να κάνει όσα σχεδίαζε, πήγε κατευθείαν στη Μύκονο όπου αποβίβασε 500 στρατιώτες και πυροβολητές και απείλησε ότι θα έκαιγε την πόλη, αν δεν έπαιρνε χρηματική ικανοποίηση για ένα αυστριακό πλοίο που είχε πέσει θύμα πειρατείας από τους Έλληνες. Καθώς βρισκόταν εκεί, αγκυροβόλησε κοντά του ανύποπτη πολεμική γολέτα του ελληνικού ναυτικού. Ο πλοίαρχος της, ο Δεκρόζης πήγε αμέσως να επισκεφτεί τον αυστριακό Ναύαρχο σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής. Ο Παβλούτσι, που ήταν γνωστός του, τον κάλεσε σε γεύμα στη διάρκεια του οποίου έστειλε κρυφά μερικές βάρκες, κατάλαβε τη γολέτα και διαμοίρασε τους αξιωματικούς της σαν κρατούμενους στα διάφορα πλοία του Στόλου του. Ύστερα εξέτασε το ημερολόγιο και υπόλοιπα έγγραφα της γολέτας και αφού τα βρήκε εντάξει άφησε ελεύθερο το πλοίο, τον πλοίαρχο και τους αξιωματικούς. Συγχρόνως όμως, έκαψε ένα μίστικο που βρισκόταν εκεί και είχε εξοπλιστεί σύμφωνα με τις εντολές του Χάμιλτον[2] για την καταδίωξη των πειρατών, με την αιτιολογία ότι ήταν πειρατικό. Στις 9 Ιουλίου, ο Παβλούτσι πήγε στην Τήνο όπου βρισκόταν δύο ελληνικά πλοία του Λαλεχού και του Κυριακού στην υπηρεσία επιτροπής που είχε στείλει η ελληνική κυβέρνηση για την είσπραξη αναγκαστικού δανείου. Την επόμενη κάλεσε στο πλοίο του τα μέλη της επιτροπής και τους πλοιάρχους των ελληνικών πλοίων, στους οποίους δήλωσε ότι θεωρούσε εθνικά τα δύο πλοία και είχε αποφασίσει να τα κατάσχει για όσα αδικήματα είχαν διαπράξει άλλοι Έλληνες, μη σεβόμενοι την σημαία του αυτοκράτορα του. Η επιτροπή απάντησε ότι τα πλοία ήταν ιδιωτικά και ότι μια τέτοια πράξη θα αδικούσε το Ελληνικό έθνος, αφού θα ελαττωνόταν έτσι η μικρή ναυτική δύναμη του σε καιρό κινδύνου, ότι η επιτροπή δε θα μπορούσε να εισπράξει το δάνειο χωρίς εκείνη τη μικρή ναυτική δύναμη, ότι ο ναύαρχος έπρεπε να γνωστοποιήσει τις απαιτήσεις του στην ελληνική κυβέρνηση και ότι κανένας άλλος ναύαρχος με παρόμοιες απαιτήσεις δεν επιχείρησε ποτέ να βλάψει ολόκληρο το έθνος. Ο Παβλούτσι απάντησε ότι «καταλαβαίνω όσα λέτε και λυπάμαι σαν άνθρωπος, αλλά σαν Αυστριακός Ναύαρχος είμαι υποχρεωμένος να αναγκάσω τους Έλληνες να σέβονται την Αυλή μου». Ύστερα έστειλε μερικές οπλισμένες βάρκες και κατέλαβε τα δύο ελληνικά πλοία. Την επόμενη ζήτησε χρηματική αποζημίωση για να τα αφήσει ελεύθερα. Το πλοίο του Κυριακού εξαγοράστηκε αυθημερόν και στη συνέχεια έγινε το ίδιο και με το πλοίο του Λαλεχού. Μια ημέρα αργότερα έτυχε να φτάσει εκεί η μοίρα του Σαχτούρη με κατεύθυνση τη Σάμο. Το πλοίο του Φωκά «Θεμιστοκλής», πέρασε περίπου εκατό οργιές μπροστά από την πλώρη της αυστριακής ναυαρχίδας. Ο Παβλούτσι που θεώρησε προσβλητική την πορεία του ελληνικού πλοίου, έδωσε σήμα και αμέσως όλος ο Στόλος του κανονιοβόλησε σαν να ήταν εχθρικό πλοίο το «Θεμιστοκλής» έσπασε τα δύο κατάρτια του και τρύπησε την πρύμνη του, αναγκάζοντας το να αγκυροβολήσει στη Σύρο για επισκευή, με αποτέλεσμα να εμποδιστεί η συμμετοχή του στην εκστρατεία της Σάμου. Ο Παβλούτσι, αφού ακρωτηρίασε έτσι το ελληνικό Ναυτικό εκείνη τη κρίσιμη ώρα, ειδοποίησε όχι την ελληνική κυβέρνηση όπως έπρεπε, άλλα τους προκρίτους της Ύδρας, σχετικά με το σκοπό της αποστολής του. Ανακοίνωσε ότι δεν επεδίωκε να βλάψει ή να ενοχλήσει τα ελληνικά πλοία μικρά η μεγάλα, εμπορικά ή αλιευτικά ή ακόμα και τα ένοπλα που διέθεταν έγγραφα της κυβέρνησης, εφόσον δεν έβλαπταν πλοία με αυστριακή σημαία, δεν ενοχλούσαν ή δεν λεηλατούσαν όσα έπλεαν με πολεμική συνοδεία και περιορίζονταν στη σύλληψη μόνο εκείνων που μετέφεραν είδη απαγορευμένα σε καιρό πολέμου και προσπαθούσαν να μπουν σε τουρκικά λιμάνια που είχαν αποκλειστεί από ελληνικά πλοία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση αυτή, το δικαίωμα της σύλληψης πλοίων υπό αυστριακή σημαία περιορίζονταν σε όσα παραβίασαν στους αποκλεισμούς και έτσι επιτρεπόταν να μεταφέρονται ανεμπόδιστα υπό αυτή τη σημαία τουρκικά στρατεύματα που μπορούσαν να αποβιβαστούν σε οποιαδήποτε ελληνική περιοχή πολεμοφόδια, τρόφιμα, αποσκευές ή χρήματα σε τουρκικά στρατόπεδα και οποιαδήποτε τουρκική ιδιοκτησία από το ένα μέρος στο άλλο. Ακόμα, ο ναύαρχος ανακοίνωσε ότι θεωρούσε ένοχο και αξιόποινο ολόκληρο το νησί από το οποίο θα ξεκινούσαν πειρατικά πλοία. Τα έλεγε αυτά, ενώ ούτε ο ίδιος ούτε κανένας άλλος αγνοούσε ότι πλήθη κατεστραμμένων ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί σε μερικά νησιά αναγκάζονταν να ζουν αρπάζοντας και ληστεύοντας και καθώς ήταν ισχυρότεροι από τους φιλήσυχους κατοίκους εκείνων των νησιών, όχι μόνο δεν υπάκουαν στις τοπικές αρχές αλλά έφταναν να καταπιέζουν και τους ντόπιους. Μετά από αυτές τις ενέργειες και τις ανακοινώσεις του ο Παβλούτσι, αναχώρησε για την Τήνο. Προηγουμένως όμως έγινε αυτοχειροτόνητος προστάτης των καθολικών Ελλήνων, ειδοποιώντας εγγράφως τους προκρίτους του νησιού, ότι αν στη διάρκεια της απουσίας του κακοποιούνταν ή ζημιώνονταν οι καθολικοί, μόλις επέστρεφε όχι μόνο θα τους αποζημίωνε και θα τιμωρούσε τους υπεύθυνους αλλά θα τιμωρούσε παράλληλα και τους προκρίτους ως υπεύθυνους για την ασφάλεια των καθολικών. Από το άλλο μέρος υποσχόταν στους προκρίτους τη φιλάνθρωπη και γενναία προστασία του σε περίπτωση ανάγκης, εφόσον έδειχναν με τη διαγωγή τους ότι ήταν άξιοι για αυτή. Στις 11 Αυγούστου, ο Παβλούτσι έφτασε με ολόκληρο το στόλο του στη Νάξο και ζήτησε από το κοινό 8.500 γρόσια σαν αποζημίωση για τις πειρατικές ενέργειες μερικών ντόπιων και ξένων που βρισκόταν στο νησί. Ζήτησε επίσης ικανοποίηση για προσβολή του αυστριακού προξένου και της σημαίας του προξενείου. Επιπλέον απαίτησε να δοθεί όρκος για τη μελλοντική ασφάλεια των προξένων, των καθολικών και των κατοίκων του νησιού που βρίσκονταν υπό ξένη προστασία.  Επειδή όμως οι απαιτήσεις του δεν έγιναν δεκτές αποβίβασε την επομένη κανόνια και 800 στρατιώτες και πολιόρκησε την πόλη από ξηρά και θάλασσα, την κανονιοβόλησε και δεν επέτρεπε την έξοδο ούτε στις γυναίκες, στα παιδιά και στους ασθενείς. Την ίδια μέρα ο Ζίμπουργκ αρχηγός των δυνάμεων της ξηράς, διακήρυξε τα ίδια προς τους Ναξιώτες, απαιτώντας παράλληλα την παράδοση των όπλων τους. Όλοι οι κάτοικοι του νησιού αντέδρασαν στον τελευταίο όρο, αλλά πήγαν με συνοδεία στο σπίτι του Αυστριακού αντιπρόξενου ζήτησαν συγνώμη ορκίστηκαν για την ασφάλεια των προξένων και των καθολικών και ύψωσαν την αυστριακή σημαία. Μετά από αυτά ο Ζίμπουργκ εξέδωσε δεύτερη διακήρυξη με την οποία δικαιολογούσε την παράδοση των όπλων για την ησυχία του νησιού, επέτρεπε την επικοινωνία της πόλης με τα χωριά από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου και περιόριζε την οργή και την τιμωρία του, μόνο σε όσους προέβαιναν σε πειρατικές ενέργειες. Αφού πληρώθηκαν τα χρήματα που είχε ζητηθεί, η ναυαρχίδα έφυγε στις 22 του μήνα και τα υπόλοιπα πλοία μετά από δύο μέρες. Στο διάστημα της παραμονής στη Νάξο, ο ναύαρχος δε σταμάτησε ούτε στιγμή να κατηγορεί τους Έλληνες σαν αποστάτες εναντίον του νόμιμου βασιλιά τους και να τους παρακινεί να ζητήσουν το έλεος του για να ξαναγυρίσουν στο καθήκον τους για να μην υποστούν πλήρη εξολόθρευση.
Αναμφισβήτητα, ο Παβλούτσι είχε δίκιο να υποχρεώσει του υπευθύνους σε επιστροφή όσων είχαν αρπάξει και να τους τιμωρήσει για τις πράξεις τους. Γιατί όμως να τιμωρήσει ολόκληρη την αθώα πόλη; Μήπως δεν ήξερε από τον πρόξενο ότι η κοινότητα δεν είχε την δύναμη να επιβληθεί στους ενόχους, δεδομένου ότι καταπιεζόταν από τους Κρητικούς που είχαν καταφύγει εκεί και είχε η ίδια ανάγκη υπεράσπισης; Με πιο δικαίωμα εξάλλου έκανε όσα έκανε για να υπερασπιστεί τον πρόξενο ο οποίος ήταν κάτοικος της Νάξου και κατά συνέπεια Έλληνας πολίτης; Η Αυστρία δεν είχε ούτε συνθήκη για την τοποθέτηση προξένων στην Ελλάδα ούτε καμιά άλλη πολιτική σχέση μαζί της. Αντίθετα φερόταν εχθρικά και απάνθρωπα εναντίον της. Πώς απαιτούσε λοιπόν την ύψωση της σημαίας της και την εγκατάστασης προξένων; Με ποιο δικαίωμα αυτοανακηρύχθηκε προστάτης των καθολικών της Νάξου που όλοι ήταν Έλληνες πολίτες; Ακόμα κι αν τους θεωρούσε υπηκόους της Τουρκίας, ο σουλτάνος είχε αναγνωρίσει σαν μοναδική προστάτρια τους τη Γαλλία, υπό της προστασία της οποίας (και όχι της Αυστρίας) πολλές φορές οι καθολικοί του Αιγαίου αρνούνταν ακόμα και να πληρώνουν τους νόμιμους φόρους.
Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό ότι με αυτή τη τακτική του αυστριακού ναυτικού απέναντι στους Έλληνες, η καταδιωκόμενη και ταλαιπωρούμενη Ελλάδα δεν είχε άδικο να μη σέβεται τη σημαία της Αυστρίας όπως σεβόταν τις άλλες Δυνάμεις και να την θεωρεί εχθρική χώρα. Τελικά, ο Παβλούτσι έφυγε από τη Νάξο και πήγε στο Ναύπλιο όπου έδρευε η ελληνική κυβέρνηση. Εκεί υποψιάστηκε ότι οι Έλληνες σχεδίαζαν να κάψουν το πλοίο του και για το λόγο αυτό το πλήρωμα του έμενε άγρυπνο τις νύχτες και κατασκόπευε τα ελληνικά πλοία που έμπαιναν ή έβγαιναν από το λιμάνι. Πραγματικά, ορισμένοι Έλληνες είχαν συλλάβει ένα τέτοιο σχέδιο αλλά η κυβέρνηση το πληροφορήθηκε και δεν επέτρεψε την πραγματοποίηση του. Ο Παβλούτσι είτε επειδή φοβήθηκε είτε επειδή κατάλαβε πόσο κακή ήταν η διαγωγή του, φάνηκε από τότε πιο συγκαταβατικός, κάλεσε σε γεύμα μερικά μέλη της κυβέρνησης και δέχτηκε να δίνει μια μεικτή επιτροπή για την αναθεώρηση ορισμένων αποφάσεων του ναυτικού δικαστηρίου. Παρά τη καλύτερη όμως διαγωγή του ένα από τα πλοία του, έκανε στο νησί Θερμιές με εντολή του όσα είχε κάνει κι ο ίδιος στη Νάξο. Και αυτό γιατί πέντε χρόνια πριν, είχε ναυαγήσει στο ακρωτήριο Άγιος Δημήτριος του νησιού εκείνου, ένα σουηδικό πλοίο του οποίου το φορτίο άρπαξαν μερικοί από τους κατοίκους του χωριού Σύλλακα. Ο υποπρόξενος της Αυστρίας που εκτελούσε ταυτόχρονα και χρέη υποπρόξενου της Σουηδίας, είχε ζητήσει πολλές φορές αποζημίωση αλλά δεν είχε πετύχει τίποτα. Έτσι στις 30 Αυγούστου, αγκυροβόλησε στο λιμάνι των Θερμιών το αυστριακό μπρίκι «Ωρίων» και ο κυβερνήτης του ο Αλμπέρτι απαίτησε την αποζημίωση μέσα σε 24 ώρες, αλλά οι κάτοικοι του χωριού ζήτησαν μεγαλύτερη προθεσμία. Την άλλη νύχτα οι βοσκοί του νησιού είδαν ενόπλούς να βαδίζουν προς το χωριό, τους θεώρησαν ληστές και άρχισαν να φωνάζουν για να ειδοποιήσουν τους χωρικούς. Εκείνοι άκουσαν τις φωνές και άρχισαν να πυροβολούν μέσα στη νύχτα, ενώ οι γυναίκες έτρεξαν στα βουνά για ασφάλεια. Μετά από λίγο όμως πληροφορήθηκαν ότι οι άγνωστοι ήταν Αυστριακοί, που μετέφεραν κανόνια για να τιμωρήσουν τους απείθαρχους χωρικούς. Τότε δόθηκε η αποζημίωση χωρίς την παραμικρή αναβολή κι έτσι σώθηκε το χωριό που κινδύνεψε να καταστραφεί από τις ενέργειες τριών μόνο ατόμων.
Στο τέλος Σεπτεμβρίου ο Παβλούτσι ξαναγύρισε στο Ναύπλιο και βρήκε εκεί να δικάζεται το εμπορικό αυστριακό πλοίο «Μακντόναλντ». Το ελληνικό πλοίο που το είχε συλλάβει, διέθετε κανονικά έγγραφα και συνεπώς δεν υπήρχε παρανομία ή παράβαση των κανονισμών. Ο Παβλούτσι όμως, με το αιτιολογικό ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε το δικαίωμα να συλλαμβάνει αυστριακά πλοία το πήρε με τη βία. Η κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε για την αυθαιρεσία και ζήτησε να μη διακοπεί η εντελώς νόμιμη δίκη του πλοίου, αλλά εκείνος αδιαφόρησε για τα ελληνικά δίκαια. Αυτές ήταν οι ενέργειες του αυστριακού ναυτικού εκείνο το χρόνο, από τις οποίες δυσανασχέτησε όλη η Ελλάδα και οργίστηκε όλη η Ευρώπη.

  • Τον Ιούλιο του 1827, κινδύνεψε να καταστραφεί όλος ο στόλος των Σπετσών μέσα στο λιμάνι του νησιού, από τους Αυστριακούς εχθρούς του ελληνικού αγώνα. Δύο πλοία των Σπετσών, του Ανάργυρου Λεμπέση και του Γιάννη Κούτση συνέλαβαν έξω από την Πρέβεζα τέσσερα αυστριακά που μετέφεραν ξυλεία από την Τεργέστη στην Αλεξάνδρεια και είχαν σκοπό να εφοδιάσουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Τα ελληνικά πλοία συνέλαβαν τα αυστριακά και έστειλαν τα φορτία που ήταν τουρκική ιδιοκτησία και έστειλαν τα έγγραφα τους στο ναυτικό δικαστήριο του Ναυπλίου για εξέταση. Τότε έτυχε να ναυλοχεί στο λιμάνι του Ναυπλίου, ο Αυστριακός ναύαρχος Ερρίκος Φραγκίσκος Δάνδολος, ο οποίος ήταν διάδοχος του Παβλούτσι, με τα πλοία «Μπελόνα» και «Ευνώ» και είχε ως αποστολή την καταδίωξη των πειρατικών πλοίων τα οποία ενοχλούσαν τα αυστριακά. Ο Δάνδολος τότε ζήτησε να δει τα έγγραφα τα έγγραφα των ελληνικών πλοίων. Όταν τα έλαβε τα κράτησε μονολότι είχε δώσει το λόγω του ότι θα τα επέστρεφε. Στις 18 Ιουλίου, κατάπλευσε στις Σπέτσες απαιτώντας να του δοθούν τα πλοία που είχαν συλληφθεί κα τα φορτία τους. Το κοινό αντέδρασε υποστηρίζοντας ότι ορισμένα είχαν καταδικαστεί και τα υπόλοιπα βρισκόταν ακόμα σε δίκη και την παρέπεμψε στο δικαστήριο και την κυβέρνηση. Εκείνος απάντησε ότι δεν αναγνώριζε ούτε δικαστήριο ούτε κυβέρνηση και άρχισε να βομβαρδίζει την πόλη και το λιμάνι της. Οι Σπετσιώτες απροετοίμαστοι για να τον αντιμετωπίσουν μέσα στο λιμάνι, έσπευσαν να εξευμενίσουν τον επιδρομέα παραδίδοντας του τα τέσσερα αυστριακά πλοία. Ο Δάνδολος τα παρέλαβε πριν ολοκληρωθεί η δίκη και σταμάτησε να κανονιοβολεί αλλά, απαίτησε 6.000 δίστηλα μέσα σε δύο ώρες ως αποζημίωση για άλλο φορτίο που είχε καταδικαστεί άδικα όπως υποστήριζε, τον προηγούμενο Ιανουάριο από το ναυτικό δικαστήριο. Πριν όμως περάσουν οι δύο ώρες αναγκάστηκε να απομακρυνθεί εξαιτίας σφοδρού ανέμου. Η κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε για τις αυθαίρετες και καταστρεπτικές αυτές ενέργειες, τις οποίες επέκριναν και οι πρεσβευτές των άλλων μεγάλων Δυνάμεων  και τελικά ο Δάνδολος δεν επέμεινε περισσότερο στις απαιτήσεις του. Παρέμεινε όμως για ένα ακόμα έτος στο Αιγαίο, ληστεύοντας και πειρατεύοντας οπότε με τις ενέργειες του Καποδίστρια έφυγε. 
Στο μεταξύ από τον βομβαρδισμό του Στόλου του Δανδόλου, ο στόλος των Σπετσών είχε πάθει σοβαρές ζημιές. Ένα πλοίο είχε πιάσει φωτιά ενώ 13 άτομα σκοτώθηκαν (άλλα στα πλοία και άλλα στη πόλη) και καταστράφηκαν δύο σπίτια κοντά στο λιμάνι. Έτσι ο Δάνδολος φάνηκε ακόμα χειρότερος από τον Παβλούτσι. Είχε ίσως δίκιο να θελήσει να απελευθερώσει τα πλοία του αυτοκράτορα του που είχαν συλληφθεί με τη βία και να μη θεωρήσει δίκαιες τις αποφάσεις του ναυτικού δικαστηρίου, το οποίο πραγματικά ήταν εργαστήριο ανομία και αδικίας. Με όσα έκανε όμως ξεπέρασε τα όρια του δικαίου και του ανθρωπισμού. Ενώ μπορούσε να ικανοποιηθεί όπως και οι αρχηγοί των άλλων ευρωπαϊκών μοιρών σε παρόμοιες περιπτώσεις, ασέβησε και μεταχειρίστηκε καταστρεπτικά μέσα τα οποία αποδοκίμαζε κάθε ευνομούμενη πολιτεία και δεν είχε χρησιμοποιήσει κανένας άλλος από τους ευρωπαίους συναδέλφους του, επιχειρώντας να καταστρέψει το Στόλο από τον οποίο κρεμόταν η σωτηρία του Ελληνικού έθνους. Θα καταστρεφόταν μάλιστα ολόκληρος ο στόλος των Σπετσών αν δεν προλάβαιναν οι Έλληνες να σβήσουν τις φλόγες.
Το ίδιο έτος, ο Καποδίστριας κατόρθωσε με ενέργειες του να  καταπολεμήσει σε μεγάλο βαθμό την πειρατεία, αναθέτοντας στον Μιαούλη το καθαρισμό της περιοχή των Σποράδων από τους πειρατές και το καθαρισμό του κυρίως Αιγαίου και της Γραμβούσας στη Κρήτη, σε ξένους ναυάρχους.

Επίλογος
Oι επαναστατικές ζυμώσεις οδήγησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1820, σε μια σειρά εξεγέρσεων και επαναστάσεων που εκδηλώθηκαν στα Βαλκάνια και τον ευρωπαϊκό νότο. Η Ιερή Συμμαχία δεν περιορίστηκε στην καταδίκη των επαναστάσεων αυτών. H Γαλλία κατέπνιξε την Επανάσταση στην Ιβηρική χερσόνησο και η Αυστρία στην Ιταλική. Η Ελληνική Επανάσταση αντίθετα αφέθηκε να αντιμετωπιστεί από την ίδια την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τελικά η αντοχή που επέδειξαν οι Έλληνες επαναστάτες στα πεδία των μαχών και η σταθεροποίηση της επανάστασης στην Πελοπόννησο, τη Ρούμελη και τα νησιά του Αιγαίου τουλάχιστον έως το 1825, δοκίμασε τη συνοχή της Ιερής Συμμαχίας. Ακόμη περισσότερο οδήγησε ορισμένες από τις Μεγάλες Δυνάμεις και ιδίως τη Μεγάλη Βρετανία και τη Ρωσία να αναθεωρήσουν τη στάση τους και να ευνοήσουν την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός αυτόνομου, καταρχήν, ελληνικού κράτους. Έτσι, η Ελληνική Επανάσταση που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ελπίδας στους χώρους των ευρωπαίων φιλελευθέρων, κατόρθωσε να επιτύχει έστω και εν μέρει τους σκοπούς της για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του Ελληνικού έθνους και, υπήρξε το μοναδικό παράδειγμα επανάστασης με ευτυχή κατάληξη σε όλη την περίοδο της Παλινόρθωσης (1815 – 1830).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  1. Ν. Α. Κεφαλληνιάδη, ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ, ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, Εκδόσεις Φιλιππότης, Αθήνα, 1984
  2. Κωστή Αναστ.Κωνσταντινίδη, Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ, ΣΚΙΑΘΟ ΚΑΙ ΣΚΟΠΕΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1281 ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΌΘΩΝΑ, (Ιστορική μελέτη βασισμένη αποκλειστικά σε έγγραφα), τόμος πρώτος, Αθήνα 1988
  3. Αργυρός  Σ. Φ. Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟ, εκδόση 1956, 1963
  4. Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 171, Η ΝΑΥΤΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 1821, 6 Φεβρουαρίου 2003
  5. Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 290, 16 Ιουνίου 2005, ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
  6. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμος 23, λήμμα πολεμική πειρατεία, έκδοση 2005
  7. Εγκυκλοπαίδεια Πατριδογνωσία, εκδόσεις Έθνος της Κυριακής, τεύχος 6, ΚΥΚΛΑΔΕΣ, Αθήνα, 2002
  8. Εγκυκλοπαίδεια Πατριδογνωσία, εκδόσεις Έθνος της Κυριακής, τεύχος 23, ΑΤΤΙΚΗ, Αθήνα, 2002
  9. Εγκυκλοπαίδεια Πατριδογνωσία, εκδόσεις Έθνος της Κυριακής, τεύχος 33, ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Αθήνα, 2002
  10. Σπυρίδων Τρικούπης, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, έκδοση Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, τόμοι Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, Αθήνα, 1993
  11. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, τόμος 11ος Η Ελληνική Επανάσταση 1821 – 1827 και τόμος 12ος Νεότερος Ελληνισμός, 1827 – 1862, Εκδόσεις Δομή, 2006
  12. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΈΘΝΟΥΣ, τόμος ΙΒ, Εκδοτική Αθηνών, 1977
  13. www.ime.gr


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:


[1] Οι πολεμικές πράξεις που ασκούσαν οι κουρσάροι ονομάζονταν πολεμική πειρατεία ή κούρσεμα και είχαν την έγκριση και την υποστήριξη της κυβέρνησης του κράτους από το οποίο προέρχονταν οι κουρσάροι ή μιας άλλης. Αυτές οι πράξεις, απέβλεπαν στο να παρενοχλούν τις θαλάσσιες μεταφορές των εμπολέμων (επίθεση σε εχθρικές βάσεις και πλοία και αρπαγή φορτίων) και να ελέγχουν τις μεταφορές των ουδετέρων, ασκώντας νηοψία. Αντίθετα η πειρατεία γινόταν χωρίς κυβερνητική έγκριση και μόνο για ληστεία. Στην πράξη όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα και πολλοί πειρατές αναγνωρίζονταν από τις κυβερνήσεις τους και έπαιρναν δίπλωμα κουρσάρου με τον όρο να επιτίθεντο σε εχθρικά πλοία. Σε περίπτωση ανάγκης, είχαν την έγκριση να εισέλθουν σε ουδέτερα λιμάνια για ανεφοδιασμό ή επισκευές.
[2] Αρχηγός της Βρετανικής μοίρας στο Αιγαίο

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΤΟ "ΜΑΥΡΟ" ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1941. ΤΑ STUKAS ΒΥΘΙΖΟΥΝ ΤΟ Α/Τ "ΨΑΡΑ".


Περί Αλός
ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΠΑΣΧΑ
Αντιναυάρχου Ιωάννου Ν. Τούμπα
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ι. Ν. Τούμπα
 «Εχθρός Εν Όψει. Αναμνήσεις του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου», Πειραιάς 2008

Πίνακας του Robert Taylor (http://www.leisuregalleries.com/)
Πάσχα χωρίς κόκκινα αυγά!  Άσπρο Πάσχα ή μάλλον μαύρο Πάσχα!
Αλλεπάλληλοι συναγερμοί εσημάνθησαν την ημέραν εκείνην εις την περιοχήν Αθηνών Πειραιώς, οι οποίοι επρόδιδαν μίαν εξαιρετικήν δραστηριότητα του εχθρού.
Είχα σχεδόν την βεβαιότητα, ότι θα είχαμε κι εμείς την ευεργετικήν μας. Όπως εξέθεσα προηγουμένως, ήτο φυσικόν να προσελκύση τα εχθρικά αεροπλάνα, η συγκέντρωσις τόσων πλοίων εις τα Μέγαρα.
Οι συναγερμοί ήρχισαν από τας 07.30 το πρωί.
Η διαταγή του Αρχηγού του Στόλου, ώριζεν πως όλα τα πλοία ευρίσκονται εις άμεσον ετοιμότητα, ώστε να είναι εις θέσιν να αποπλεύσουν ευθείς ως θα εσημαίνετο συναγερμός.
Εξήγησα εις τον Πρώτον μηχανικόν, τον Βήχον, ότι την άμεσον ετοιμότητα, την εννοώ ακαριαίαν ετοιμότητα, δηλαδή ανά πάσαν στιγμήν ο ΑΕΤΟΣ να είναι εις θέσιν να αναπτύξη αμέσως ταχύτητα 20 μιλλίων. Και του εξήγησα επίσης ότι απ’ αυτήν την δυνατότητα θα εξηρτάτο η σωτηρία του πλοίου. Με διαβεβαίωσεν ότι ημπορούσα να είμαι ήσυχος και πραγματικώς, οσάκις εχρειάσθη, ευρέθη να είναι έτοιμος και ανά πάσαν στιγμήν, να δώση την ταχύτητα που απητείτο.
Συνεχώς εσημαίνοντο συναγερμοί καθ’ όλο το πρωί.
Άπαρσις και αγκυροβολία. Αυταί ήσαν αι κινήσεις που αδιακόπως έκαναν τότε όλα τα πλοία. Μόλις εσημαίνετο συναγερμός, απεπλέαμεν αμέσως και επεστρέφαμεν εις το αγκυροβόλιόν μας με την παύσιν.
Έξι φοράς εσημάνθη συναγερμός και έξι φοράς απεπλεύσαμεν.
Το Πασχαλιάτικο φαγητό μας, το μεσημέρι, το απετέλεσεν μίαν ωραίαν φασολάδαν! Κόκκινο αυγό ούτε κατ’ ιδέαν, Πως, ποιος και πότε να το ετοιμάση!
Η δραστηριότης του εχθρού συνεχίζεται ακατάπαυστος. Και μετά το μεσημέρι, οι συναγερμοί εξακολουθούν.
Επειδή έως το απόγευμα, παρά τους συνεχείς συναγερμούς, δεν είχαν εμφανισθή εις την περιοχή μας εχθρικά αεροπλάνα και επειδή τα διάφορα «σούρτα φέρτα» ήσαν και κουραστικά και εκνευριστικά, δια τούτο ο Αρχηγός Στόλου εσήμανε όπως εις περίπτωσιν νέου συναγερμού, τα πλοία μη αποπλεύσουν αλλά απλώς έλθουν «παρακάθετα». Αυτό ομολογώ ότι δεν μου άρεσε και δια τούτο, απεφάσισα να ευρίσκωμαι συνεχώς εις το κατάστρωμα δια παν ενδεχόμενον.
Και πράγματι εις τας 17.43 εσήμανε συναγερμός. Σύμφωνα με την διαταγήν ήλθαμε «παρακάθετοι». Εβημάτιζα εις την πρύμνην συνομιλών, με τον Α.Δ.Α. Πλοίαρχον Μεζεβύρην, όταν αίφνης εις μίαν στιγμήν, διεκρίναμεν προς την διόπτευσιν του Ηλίου και επάνω από τα βουνά της Κακής Σκάλας δύο σμήνη από δεκαπέντε περίπου Στούκας, τα οποία ήτο φανερόν ότι επετίθεντο εναντίον μας.
Διατάσσω συναγερμόν και τρέχω ολοταχώς προς την γέφυραν. Καθώς επερνούσα από το μηχανοστάσιον φωνάζω, από επάνω από τα «σπιράγια», πρόσω πάση δυνάμει.
Έως ότου ανεβώ εις την γέφυραν, το πλοίον είχε αρχίσει ήδη να προχωρή. Ο Ναύκληρος μου έγνεφε απεγνωσμένα, ότι η άγκυρα ήτο ακόμη κάτω. Σαν να μη το ήξευρα!
Μέσα σε ολίγα δευτερόλεπτα τα Στούκας πλησιάζουν και το καθένα διαλέγει τον στόχον του.  Αλλά μέσα εις τα ίδια δευτερόλεπτα και ο ΑΕΤΟΣ αρχίζει να αποκτά ταχύτητα, επιταχυνομένην συνεχώς.
Βλέπω το Στούκας που μας εδιάλεξε. Βλέπω και τας δύο βόμβας που μας έρριψε. Ήτο όμως πλέον αργά δια να μας επιτύχη. Ο αεροπόρος επελόγισε κατά την σκόπευσιν του το πλοίον ηγκυροβολημένον, κατ’ εκείνην όμως την στιγμήν ο ΑΕΤΟΣ είχεν αναπτύξει ταχύτητα 15 μιλλίων. Αι δύο βόμβαι του έπεσαν 30 μέτρα πίσω μας, εις τα απόνερα του καραβιού.
Δηλαδή εάν δεν εξεκινούσαμε ολοταχώς θα «τις είχαμε φάει και τις δυο»! Εν τάξει.
Τα Α/Α έβαλλαν λυσωδώς. Η βολή των αυτή, ήτο δι’ εμέ και μια δοκιμή, ώστε να αντιληφθώ ποίαν εκπαίδευσιν είχαν κατορθώσει μα επιτύχουν κατά τας ολίγας ώρας που είχαμε επανδρωθή. Όχι και άσχημα. Έβαλλαν αρκετά καλούτσικα.
Όταν εξερράγησαν αι βόμβαι, τα καράβι «εσαλτάρισε», χωρίς όμως να υποστεί καμμίαν βλάβην.
Εν τω μεταξύ ο Ναύκληρος έπαιρνε με μεγάλην δυσκολίαν την άγκυραν, η οποία καθώς είμεθα «παρακάθετοι» με το πρώτο ξεκίνημα είχε ξεπιάσει και εκρέμετο εις την θάλασσαν. Όταν εφθάσαμε δίπλα εις τα ΨΑΡΑ, τα οποία ήσαν ακόμη ηγκυροβολημένα, είδαμε καθαρά τας δύο βόμβας που έρριξε το Στούκας που τα είχε διαλέξει ως στόχον.
Αντελήφθημ ότι αι βόμβαι θα εύρισκαν τα ΨΑΡΑ και γυρίζω και λέγω εις τον πλοίαρχον Μεζεβύρην που ήτο δίπλα μου εις την γέφυραν, «πάνε τα ΨΑΡΑ». Και όντως εντός ολίγων δευτερολέπτων η μία βόμβα εκτύπησε το πρόστεγον των ΨΑΡΩΝ, ενώ η άλλη εξερράγη εις την θάλασσαν, δίπλα εις την πρώτην.
Αυτοστιγμεί η πρώρα των ΨΑΡΩΝ απεσπάσθη, ενώ συγχρόνως εξεπήδησαν ατμοί που προήρχοντο από τους ατμαγωγούς σωλήνας.
Αλλά δεν έχω πλέον διαθέσιμον χρόνον δια να βλέπω τα ΨΑΡΑ, διότι εν τω μεταξύ το δεύτερον σμήνος των Στούκας επλησίαζεν και ήρχιζεν και αυτό την επίθεσίν του.
Πλέομεν με ταχύτητα 24 μιλλίων συνεχώς ελίγδην, δηλαδή ζιγκ ζαγκ. Το καράβι έπλεεν σαν μεθυσμένο. Όλα δεξιά! Όλο αριστερά! Με αρκετήν ευκολίαν απεφύγαμεν την δευτέραν αυτήν επίθεσιν.
Κατά το διάστημα αυτό, είχαν αποπλεύσει και όλα τα άλλα αντιτορπιλλικά, τα οποία και αυτά έπλεαν ολοταχώς και ελίγδην ενώ συγχρόνως έβαλλαν δαιμονιωδώς κατά των Στούκας.
Ένα σήμα του Αρχηγού Στόλου μας διέτασσε να μείνωμε μακράν.
Δυο τρια Αγγλικά καταδιωκτικά Χαρικαίην, απογειώνονται από το αεροδρόμιο της Ελευσίνος. Επιτίθενται με μανίαν κατά των Στούκας και το αποτέλεσμα δεν αργεί. Το πρώτο Στούκας καταρρίπτεται, εντός ολίγου ένα άλλο. Ανεβαίνω εις το παραπέτο της γέφυρας και ζητωκραυγάζω. Το πλήρωμα που τα βλέπει να καταρρίπτωνται, ζητωκραυγάζει κι αυτό. Ο πόλεμος, ιδίως δια τον Έλληνα χρειάζεται ενθουσιασμόν.
Από μακράν παρακολουθούμε την αγωνίαν των ΨΑΡΩΝ.
Όταν διαλύεται ο συναγερμός, επιστρέφομεν δια να αγκυροβολήσωμεν και προφθαίνομεν μόνον να δούμε τα ΨΑΡΑ την στιγμήν που εβυθίζοντο.
Το καϋμένο το καράβι! Προ ένδεκα ετών ήμουν παρών κατά την καθέλκυσίν του εις τα ναυπηγεία της Γενούης. Γέννησις και θάνατος ενός καραβιού. Επέθαναν ωραία όμως τα ΨΑΡΑ. Τα Α/Α πολυβόλα του εξηκολούθουν να βάλλουν και αφού είχε χτυπηθή. Μπράβο ΨΑΡΑ! Κυβερνήτης αντιπλοίαρχος Κώνστας.
Ατυχώς υπήρξαν πολλά θύματα. 37 νεκροί και 57 τραυματίαι. Επίσης η ΟΛΓΑ είχεν εις την γέφυράν της ένα νεκρό εκ πολυβολισμών των αεροπλάνων, τον Έφεδρον Σημαιοφόρον Ι. Δουρήν.
Αυτό ήτο το βάπτισμα του πυρός δια τον ΑΕΤΟΝ.
Το ηθικόν του πληρώματος, το οποίον τώρα με ενδιέφερε περισσότερον παντός άλλου, ήτο εξαίρετον.
«Εν τάξει γέρο ΑΕΤΕ, θα τα πάμε καλά».
Ηγκυροβολήσαμε κατά τας 18.20 και υπεστείλαμεν τας σημαίας μεσιστίους, εις ένδειξιν πένθους δια τα ΨΑΡΑ.
Ένας ναύτης που έφθασεν από τας Αθήνας, μου έφερε ένα γράμμα των γονέων μου οι οποίοι μου ηύχοντο Καλό Πάσχα. Ήτο το τελευταίον γράμμα που έλαβα πριν φύγω από την Πατρίδα. Το εφύλαξα και εις τα επόμενα χρόνια, κάθε Πάσχα το έβγαζα και το εξαναδιάβαζα. Έτσι μου εφαίνετο ότι μόλις είχα λάβει τας Πασχαλινάς ευχάς των γονέων μου...
ΠΗΓΗ: Περί Αλός https://perialos.blogspot.gr/2011/04/1941-stukas.html


Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΕΘΙΜΑ, ΤΕΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ

Ιστορική Μελέτη του 1965
Περί Αλός
Υπό Πλοιάρχου (Τ) Λ.Σ. ΒΟΛΩΝΑΚΗ Β.Ν.
The US Brig of War SOMERS
(ΦΩΤΟ: www.history.navy.mil)

Αποσπάσματα από την μελέτη του Πλοιάρχου Βολωνάκη
 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,
τεύχος 316, τόμος 82ος, Ιστορική Υπηρεσία Β.Ν./ΓΕΝ, ΝΟΕ-ΔΕΚ. 1965

Το κατωτέρω κείμενον, ενώ απεικονίζει τα ισχύοντα (σ.σ. του 1965) εις το Αμερικανικόν Ναυτικόν εδανείσθη πολλούς θεσμούς από το Βρεταννικόν Ναυτικόν, όπως συνέβη και δια το Ναυτικόν μας. Διότι ακόμη, πολλοί θεσμοί ισχύοντες εις το U.S.Navy είναι ταυτόσημοι προς τα ισχύοντα εις το Ελληνικόν Β. Ναυτικόν, όπως άλλως τε και εις πολλά άλλα Ναυτικά. Και επί όλων αυτών, θεσμών και παραδόσεων, μας δίδονται ενδιαφέρουσαι και χρήσιμαι πληροφορίαι.
Η «Ν.ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ»

…Αι ναυτικαί και στρατιωτικαί γενικώς παραδόσεις προέρχονται από σκληράν εργασίαν, ταχείαν ενέργειαν, ακριβείς αποφάσεις και αυτοθυσίας. Καθήκον του κάθε ναυτικού είναι να τας διατηρήση,
Ο ναύαρχος του άλλοτε Αυστριακού Ναυτικού Jedina είπε κάποτε, ότι όλοι οι ναυτικοί ανήκουν εις τον μεγάλον Σύνδεσμον της Θαλάσσης, είναι όλοι συνάδελφοι, ομιλούν κοινήν γλώσσαν, ζούν την ιδίαν ζωήν και αναμένουν τον ίδιον θάνατον…
Σημείωση Περί Αλός: Λόγω του περιορισμένου χώρου, κατωτέρω παρατίθεται επιλογή από τις αναγραφόμενες συνήθειες, τιμές και τελετές από την παρούσα μελέτη.
2. Χαιρετισμός επί της κλίμακος
Είναι γενικώς παραδεκτόν ότι ο χαιρετισμός επί της κλίμακος προήλθεν από τα πρώτα ναυτικά έθιμα σεβασμού, υπό όλων των εισερχομένων εις τα πλοία, των ειδώλων και μετέπειτα του Εσταυρωμένου, όστις υπήρχεν εις αυτά. Υπάρχουν όμως και άλλοι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η συνήθεια αύτη του χαιρετισμού προήλθεν από το γεγονός, κατά το οποίον παλαιότερον εις τον Βρεταννικόν Στόλον όλοι οι Αξιωματικοί του επιστέγου ανταπέδιδον χαιρετισμόν εις τον εισερχόμενον εις το πλοίον δι’ ανυψώσεως του πίλου του.
Παρ’ όλα όμως αυτά φαίνεται λογικόν ότι ο χαιρετισμός αυτός ήτο δια την θέσιν σεβασμού, ήτις ήτο πλησίον της σημαίας. Οπωσδήποτε όμως είναι παραδεκτόν ότι γονυκλισίαι και εκδηλώσεις σεβασμού εγίνοντο προς τα ειδωλολατρικά σκηνώματα επί των Αρχαίων Ελληνικών, Ρωμαϊκών και Καρθαγενικών πλοίων. Ιδιαιτέρως τότε έπρεπε δι’ αυτών να εξευμενίζωνται οι Θαλάσσιοι Θεοί.
Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, αι αυταί εκδηλώσεις σεβασμού εγίνοντο εις το ιερόν της Παναγίας.
Συν τω χρόνω αι σημαίαι των πλοίων συνεβόλιζαν από την μίαν των όψιν την θρησκείαν του κράτους και από την άλλην έφερον το έμβλημα του κυριάρχου αυτού. Κατόπιν όμως τα σημεία ταύτα του σεβασμού επέζησαν και μετά την αφαίρεσιν των ιερών αυτών εκ των πλοίων.
4. Χαιρετισμός δια ξίφους.
Όσον αφορά τον χαιρετισμόν αυτόν αι γνώμαι διχάζονται. Μερικοί πιστεύουν ότι ο χαιρετισμός αυτός προέρχεται από έθιμον της Αντολής, κατά το οποίον ο νεώτερος εσκίαζε τους οφθαλμούς του δια του ξίφους του προ του μεγαλείου του αρχαιότερου του. Ο παρών όμως χαιρετισμός φαίνεται ότι προέρχεται μάλλον από τους σταυροφόρους και ερμηνεύεται ως εξής:
Ο Εσταυρωμένος, με σύμβολον τον σταυρόν, απετέλει την λαβήν της σπάθης των Ιπποτών, οι οποίοι την ησπάζοντο εις περίπτωσιν υποσχέσεως, όρκου, ως επίσης προτού εισέλθουν εις μάχην.
Αφ’ ετέρου όμως το ξίφος κρατούμενων κατά την διεύθυνσιν του βραχίωνος και με την αιχμήν προς το έδαφος ήτο ένδειξις υποταγής του νεωτέρου προς τον αρχαιότερον. Και η έναρξις του χαιρετισμού δια του ξίφους δια της πρώτης ανωτέρω κινήσεως, δια της οποίας φέρεται το ξίφος εις το στόμα ή τον πώγωνα, είναι επιβίωσις του εθίμου να ασπάζωνται τον σταυρό του ξίφους.
9. Νομίσματα εις τον πόδα του ιστού.
Κατά τους αρχαιοτάτους χρόνους συνήθιζον να θέτουν νόμισμα εις τον πόδα του ιστού, κατά την ναυπήγησιν του πλοίου. Προ ετών εις τας ΗΠΑ, αξιωματικός του Ναυτικού ανέφερε ότι ετοποθέτησε νόμισμα παρά τον ιστόν ναυπηγουμένης κανονιοφόρου. Τούτο θεωρείται ότι είναι μια πολύ παλαιά προκατάληψις. Ακριβής εξήγησις αυτής δεν υπάρχει. Είναι πιθανόν ότι η προκατάληψις αύτη προέρχεται από τον παλαιόν Ελληνικόν και κατόπιν Ρωμαϊκόν έθιμον, να θέτουν νόμισμα εις το στόμα του νεκρού δια την πληρωμή του Χάρωνος, όστις θα τον μετέφερε δια της Αχερουσίας λίμνης. Εις την περίπτωσιν ταύτην εθεωρείτο, ότι εάν συνέβαινε ναυάγιον εις το πλοίον, το πορθμείον όλων των επιβαινόντων αυτού θα ήτο τοιουτρόπως πληρωμένον.
Και αυτό μεν δεικνύει ότι οι ναυτικοί είναι επιρρεπείς εις τας προλήψεις και ότι διατηρούνται ακόμη πολλαί παραδόσεις, αι οποίαι δεν έχουν καμία σχέσιν πλέον με την σύγχρονον ζωήν.
11. Ταφή εν πλω (ρίψις εις την θάλασσαν).
Μία από τις αρχαιοτέρας τελετάς εις τα πλοία είναι και η πόντισις του νεκρού. Τοιαύται τελεταί εγίνοντο εις την αρχαιότητα υπό των Ελλήνων και των Ρωμαίων, οπότε ετίθετο και νόμισμα εις το στόμα των νεκρών, δι ανα πληρώσουν ούτοι τον Χάρωνα.
Κατά τα παλαιά έθιμα ο ναύκληρος έρραπτεν εντός οθόνης (μουσαμά) τον νεκρόν και η τελευταί βελονιά ήτο παρά την μύτη αυτού.
Εις το Αγγλικόν Ναυτικόν είναι έθιμον να πληρώνεται μία γουϊνέα δια το ράψιμον εκάστου νεκρού, το οποίο γίνεται από τον ναύκληρον ή από τους βοηθούς του. Σήμερον σπανίως ρίπτονται οι νεκροί εις την θάλασσαν. Εάν όμως παραστεί ανάγκη ποντίσεως του νεκρού, τότε ούτος τίθεται εις φέρετρον ή ράπτεται εις οθόνην, καλύπτεται με την σημαίαν, τοποθετούνται αρκετά βάρη, ώστε να βυθισθεί ο νεκρός και καταβιβάζεται βραδέως και μετά σεβασμού εις την θάλασσαν. Πάντως οποιαδήποτε ώραν και αν αποθάνη τις επί του πλοίου, γίνεται αναφορά του ιατρού προς τον Αξιωματικόν Φυλακής, ούτος δε αναγράφει τον θάνατον εις το Ημερολόγιον του πλοίου και αναφέρει εν συνεχεία εις τον Κυβερνήτην.
Είναι παλαιόν έθιμον να παρίστανται εις την νεκρώσιμον ακολουθίαν επί του πλοίου όλοι οι εκτός υπηρεσίας Αξιωματικοί και το πλήρωμα. Ο ιερεύς ή ο Κυβερνήτης ή κατάλληλος Αξιωματικός αναγιγνώσκει την νεκρώσιμον ακολουθίαν εν πλω. Όταν δε φθάση εις το «εμπιστευόμεθα το σώμα αυτό εις τον βυθόν της θαλάσσης (we commit this body to the deep), ένας ναύτης κλίνει την ειδικήν εξέδραν του νεκρού προς την θάλασσαν, αφαιρεί την σημαίαν, οπότε ο νεκρός ολισθαίνει εις την θάλασσαν. Όσον αφοράν την ύψωσιν της σημαίας μεσιστίως, αύτη εγίνετο μόνον κατά την επικήδειον ακολουθία Κυβερνητών.
12. Διάβασις του Ισημερινού.
Το έθιμον του να γίνεται ειδική τελετή κατά την διάβασιν του Ισημερινού θεωρείται ως ένα από τα παλαιότερα. Είναι γνωστόν ότι εγίνοντο τοιαύται τελεταί, όταν το πλοίο διήρχετο τον 13ον παράλληλον ή τα Στενά του Γιβραλτάρ. Και αι τελεταί εκείναι είχον σκληρότητα εις μέγαν βαθμόν, δια της οποίας υπετίθετο ότι εδοκιμάζοντο οι αρχάριοι, εάν ήσαν ικανοί να ανθέξουν την σκληρήν ζωήν της θαλάσσης.
Αναφέρεται ότι οι Bikings έκαμνον τοιαύτας τελετάς όταν διήρχοντο ωρισμένους παραλλήλους και φέρεται ως πιθανόν, ότι ούτοι τας μετέδωσαν εις τους Άγγλους, τους Σάξονας και τους Νορμανδούς.
Εξ άλλου όμως κατά τους αρχαίους χρόνους εγίνοντο υπό των ναυτικών τελεταί προς εξευμενισμόν του Ποσειδώνος. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν ότι μέρος της  τελετής εκείνης αποτελεί και η τελετή της διαβάσεως του Ισημερινού, τηνοποίαν κατά τους σημερινούς χρόνους διευθύνει ο «Βασιλεύς Ποσειδών».
Εκείνοι οι οποίοι είχον διαβεί ήδη τον Ισημερινόν ελέγοντο «shellbacks» (οστρακόπλατοι), υπέφερον πολλά κατά την τελετήν της μυήσεώς των και είχον το δικαίωμα να κάμνουν και αυτοί πολλά κατόπιν εις τους μέλλοντας να μυηθούν.
Αι τελεταί διαβάσεως του Ισημερινού υπό των συγχρόνων πλοίων είναι γραφικαί, με μόνη την εξαίρεσιν της ενοχλήσεως από ένα κατάβρεγμα εντός δεξαμενής, ένα ηλεκτρικόν σοκ από τον «Διάβολον» και ένα ξύρισμα. Οι Αμερικανοί Αξιωματικοί ηδύναντο να αποφύγουν τας δοκιμασίας της μυήσεως αντί ωρισμένων φιαλών μπύρας, αι οποίαι εδίδοντο εις τον Ποσειδώνα και την ακολουθίαν του.
14. Μονομαχία μεταξύ των αξιωματικών του Ναυτικού.
Η μονομαχία ήτο πράξις δια της οποίας ερρυθμίζοντο τα «ζητήματα τιμής» μεταξύ των «ζέντλεμεν». Η μονομαχία δεν περιορίσθη μόνον μεταξύ των Ανωτέρων Αξιωματικών, αλλ’ επεξετάθη και, ως τρόπος επανορθώσεως αδικίας, μεταξύ των κατωτέρων Αξιωματικών και των Ναυτικών Δοκίμων ακόμη.
Είναι ευτύχημα ότι το έθιμον της μονομαχίας κατηργήθη και δεν αποτελεί πλέον δια τον Αξιωματικόν και τον «Ζένλεμεν» παρά μίαν θλιβερά ιστορίαν με μεγάλας απωλείας ευγενών και επιφανών, καθώς επίσης και αθώων ανθρώπων.
16. Έθιμον να φέρωνται τα μετάλλια εις το αριστερόν μέρος του στήθους.
Τα μετάλλια και τα παράσημα, κατά το πλείστον,  φέρονται εις το αριστερόν μέρος του στήθους. Το έθιμον αυτόν δύναται ν’ ανάγεται εις τους σταυροφόρους, οι οποίοι έφερον τα διακριτικά σήματα του βαθμού των πλησίον της καρδίας. Επίσης το αριστερόν μέρος εκαλύπτετο από την ασπίδαν, ήτις εκρατείτο δια της αριστεράς χειρός και επροστάτευε τόσον την καρδίαν όσον και τα διακριτικά σημεία ταύτα του βαθμού των σταυροφόρων.
19. Οδηγίαι μάχης κατά τον 16ον αιώνα.
Τα πληρώματα των πλοίων προ της ναυμαχίας εχωρίζοντο εις τρεις ομάδας: Εξ αυτών η μία ετακτοποίει το πλοίον προς μάχην, η άλλη ετοίμαζε τον φορητό οπλισμόν και η τρίτη κατεγίνετο με το πυροβολικό και τας τότε αναχορηγίας και πυριταποθήκας. Η διαίρεσις όμως αύτη ήταν ολίγον ελαστική και ήτο δυνατόν άνδρες της μιας ομάδος να βοηθούν την άλλη, αναλόγως των αναγκών της μάχης. Η υπάρχουσα τότε ιστιοφορία ηλαττώνετο εις την ιστιοφορίαν μάχης, ώστε αφ’ ενός μεν να μη εμποδίζετο το πυροβολικόν του πλοίου και αφ’ ετέρου να ελαττούται ο κίνδυνος πυρκαϊάς του πλοίου από φλεγόμενα βέλη του εχθρού.
Επί του πηδαλίου ετίθετο ικανόν πρόσωπον, ο δε Κυβερνήτης έδιδε οδηγίας επί της ναυμαχίας, καθώς και επί πιθανής εισπηδήσεως επί εχθρικού πλοίου, κατά τον πλέον αποτελεσματικόν τρόπον και αναλόγως του πυροβολικού αυτού.
Κάθε Αξιωματικός ήτο διηρημένος εις ορισμένα καθήκοντα. Ο ναύκληρος έπρεπε να έκανε ορισμένην προετοιμασίαν επί των ιστίων και του σκάφους, επίσης είχεν ετοίμους κάδους δια την ψύξιν των πυροβόλων κατά την ναυμαχίαν. Ο επί του πυροβολικού έκαμνε διαίρεσιν των Αξιωματικών του, ως επίσης και των ανδρών του εις τας διαφόρους θέσεις και ιδίως εκείνων, οι οποίοι θα μετέφερον σε ελασμάτινα δοχεία την πυρίτιδα από τας πυριταποθήκας. Επίσης ο πυράρχης παρηκολούθη τας πυριταποθήκες και ιδιαιτέρως ταύτας δια πιθανήν διαρροήν.
Οι ξυλουργοί με τα εργαλεία και υλικά των ήσαν έτοιμοι δια την στεγανοποίησην διαρροής επί του πλοίου.
22. Πειθαρχία.
Η ναυτική νομοθεσία της Αγγλίας εβασίζετο επί πολλά έτη εις τον κώδικα Ολερόν (code of Oleron). Ο κώδιξ αυτός, εξ άλλου, εβασίζετο εις την ναυτικήν νομοθεσίαν της Δημοκρατίας της Ρόδου, ήτις προήρχετο από τους Ρωμαϊκούς νόμους. Μέρη λοιπόν του κώδικος Ολερόν ελήφθησαν κατά τον 15ο αιώνα και απετέλεσαν την Μαύρην Βίβλον του Ναυαρχείου (Black Book of the Admiralty).
ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΝΑΥΑΡΧΕΙΟΥ
(ΦΩΤΟ: www.nationalarchives.gov.uk)

Παρατίθενται κατωτέρω μερικοί νόμοι του κώδικος Ολερόν εις τους οποίους φαίνονται αι τιμωρίαι της εποχής εκείνης:
«Οιοσδήποτε φονεύση άλλον επί του πλοίου, δένεται μετά του φονευθέντος και ποντίζεται εις την θάλασσα».
«Οιοσδήποτε φονεύση έτερον εις την ξηράν, δένεται μετά του φονευθέντος και ενταφιάζεται μετ’ αυτού»
«Οιοσδήποτε καταδικασθή νομικώς, διότι έσυρε μάχαιραν ή άλλο όπλον, με πρόθεσιν να χτυπήση άλλον ή κτυπώντας άλλον του προξενή αιμορραγίαν, πρέπει να χάνει την χείρα του».
«Οιοσδήποτε καταδικασθή νομίμως ως κλέφτης, του ξυρίζεται η κεφαλή επί της οποίας χύνεται βράζουσα πίσσα, και επ’ αυτής επικολλώνται φτερά. Ούτος, επί πλέον, αποβιβάζεται εις τον πρώτον λιμένα».
 Επί της εποχής της βασιλίσσης Ελισάβετ της Αγγλίας εξεδόθη το Βιβλίον Πολεμικών Κανονισμών (Book of Orders for War), το οποίον εχρησιμοποιείτο από τον κατά γην και θάλασσαν στρατόν.
Κατωτέρω φαίνονται μερικαί περικοπαί του βιβλίου τούτου:
«Πρώτον, οι γραπτοί αυτοί νόμοι, οι οποίοι περιλαμβάνουν το τι πρέπει κανείς να κάμνει επί του πλοίου, όσον αφορά τον Πλοίαρχο αυτού, πρέπει να τίθεται επί περγαμηνής και επί του κυρίου ιστού και να αναγιγνώσκεται εις κάθε ευκαιρίαν».
«Εις περίπτωσιν καθ’ ην συλληφθή τις δια τετάρτην φοράν κοιμώμενος κατά την διάρκεια της φυλακής του, του επιβάλλεται η εξής ηπία (mild) τιμωρία:
Τίθεται εις καλάθον μαζί με ένα κύπελλον ζύθου, ένα τεμάχιον άρτου (καρβέλι) και ένα κοπτερόν μαχαίρι και ανακρεμάται εις τον πρόβολο του πλοίου. Εκεί δε έχει να εκλέξη τον θάνατον από την πείνα ή να κόψη το σχοινί και να πέση εις την θάλασσαν».
Αι ποινές δεν ήσαν ομοιόμορφοι δια μέσου των ετών, πάντως όμως ήσαν δραστικαί και σκληραί. Από τού 1750 προστέθησαν περισσότεραι θανατικαί εκτελέσεις, ενώ η μαστίγωσις επιβάλλετο δια το πλέον μικρά παραπτώματα.
Κατά την εποχήν της βασιλίσσης Ελισάβετ, καθώς και τους αμέσως μετ’ αυτήν χρόνους, επεκράτη θρησκευτικός πυρετός. Αι τιμωρίαι δι’ ασέβειαν προς τα Θεία και αι βλασφημίαι ετιμωρούντο ιδιαιτέρως αυστηρά. Ο βλάσφημος π.χ. ετιμωρείτο δια καύσεως της γλώσσης του υπό πυρακτωμένου σιδήρου. Από του 17ο αιώνος και μετέπειτα ο θρησκευτικός αυτός φανατισμός ήρχισε να εξαφανίζεται.
Τα νυν στρατοδικεία είναι εξέλιξις του Curia Militaris ή των δικαστηρίων των Ιπποτών (Court of Chivalry). Αυτά ήσαν τα πρώτα δικαστήρια, τα οποία δια νόμου εγκαταστάθησαν εις την Αγγλία.
Δια του χρόνου εξελίχθησαν οι Κανονισμοί του Βρεταννικού Ναυτικού (British Admiralty Regulations). Εις τους κανονισμούς αυτούς εβασίσθησαν οι πρώτοι Κανονισμοί του Αμερικανικού Ναυτικού. Επί τη βάσει του Αμερικανικού Κανονισμού εδίδοντο τότε προσωπικαί οδηγίαι εις τους Κυβερνήτας των πλοίων έχουσαι περίπου ως κατωτέρω:
«Να φέρεσαι εις τους ανθρώπους καλώς, αλλά να διατηρής αυστηράν πειθαρχίαν. Να μεταχειρίζεσαι τους τυχόν αιχμαλώτους σου με ανθρωπισμόν. Προ παντός όμως εφιστάται η προσοχή σου επί του συμφέροντος και της τιμής της Αμερικής».
Εις άλλην επιστολήν προς Κυβερνήτην πλοίου αναφέρεται: «Παρ’ όλο ότι σου συνιστώμεν να προσέχεις ιδιαιτέρως το πλοίο σου και το πλήρωμά σου, θα εθεωρούμνε περισσότερο αξιέπαινον δι’ έναν Αξιωματικόν να απολέση το πλοίον του εις τολμηράν επιχείρησιν παρά να χάση μιαν μεγάλην επιτυχίαν, ένεκα πολύ δειλής διαγωγής».
Το 1775 οι Αμερικανικοί Ναυτικοί Κανονισμοί περιελάμβαναν περίπου 40 παραγράφους, εις τας οποίας αμυδρώς ορίζονται τα δικαιώματα και αι υποχρεώσεις των Αξιωματικών, αι απαιτούμεναι αναφοραί, καθώς και μερικαί ποιναί δια παραβάσεις κανονισμών.
Μερικά άρθρα των Κανονισμών αυτών έχουν ως κατωτέρω:
«Δι’ οιονδήποτε ακουσθή να βλασφημή τα Θεία, ο Κυβερνήτης είναι υποχρεωμένος να τον τιμωρήση δι’ εκάστην παράβασιν, φορώντας του ένα ξύλινον κολάρο ή οιοδήποτε άλλο προσβλητικόν επινόημα και επί χρόνον, τον όποιον αυτός ήθελεν εκτιμήση».
«Ουδείς Κυβερνήτης δύναται να επιβάλλη ποινήν μεγαλυτέραν των δώδεκα μαστιγώσεων επί της γυμνής πλάτης του ναύτου. Εάν απαιτήται μεγαλυτέρα ποινή τότε ο Κυβερνήτης αναφέρεται εις τον Αρχηγόν του Στόλου, ίνα διατάξη αυτός την παραπομπήν του δράστου εις Ναυτοδικείον. Εν τω μεταξύ όμως δύναται να θέση ο Κυβερνήτης τον πταίσαντα ναύτην υπό περιορισμόν».
Εις την Αμερικήν καταργήθη διά νόμου η μαστίγωσις εις τας 17 Ιουλίου 1962, εις δε την Αγγλία το 1939.
26. Προπόσεις επί του πλοίου και εις την ξηράν.
Είναι αρχαίον το  έθιμον να διοργανούνται ειδικά γεύματα με προπόσεις προς τιμήν επιφανών προσκεκλημένων ή επισήμων προσκεκλημένων ξένης χώρας. Παλαιότερα ο καλών έπινεν ολίγον εκ του ποτήριου του προσκεκλημένου, δια να του αποδείξει ότι το προσφερόμενον ποτόν δεν ήτο δηλητηριώδες. Το έθιμον αυτό, λέγεται, ότι συνηθίζεται ακόμη εις μερικά μέρη της Σκωτίας. Παραπλήσιον είναι επίσης το έθιμον, όπου χύνεται κατ’ αρχάς ολίγον ποτόν εις το ποτήρι του καλούντος, προτού πληρωθή το ποτήρι του προσκεκλημένου. Η πρόποσις εις την Αγγλοσαξονικήν γλώσσα λέγεται toast (φρυγανιά), διότι άλλοτε συνηθίζετο να ρίπτεται ένα τεμάχιον φρυγανιάς εντός  ορισμένων οίνων και ποτών.
Κατά τας προπόσεις η πρώτη γίνεται εις υγείαν του Αρχηγού του Κράτους ή του Οργανισμού των προσκεκλημένων και η επομένη εις υγείαν αρχαιοτέρων εξ αυτών. Συνήθως μετά τας προπόσεις εκφωνούνται λόγοι και εις τινας περιπτώσεις παιανίζονται οι εθνικοί ύμνοι των χωρών προκαλούντος και προσκαλουμένου.
Εις το Βρεταννικόν Ναυτικόν οι Αξιωματικοί έχουσι το προνόμιον να παραμένουν καθιστοί, όταν προπίνουν εις υγεία των Βασιλέων των. Μερικαί αυθεντίαι έγραψαν ότι το προνόμιον αυτό εδόθη υπό του Γουλιέλμου του 4ου, ενώ η λαϊκή παράδοσις το αποδίδει εις τον Κάρολο τον 2ο. Ο τελευταίος ούτος κατά την επιστροφήν του εις την Αγγλία το 1660 επί του «Royal Charles», εκτύπησεν την κεφαλήν του επί της χαμηλής οροφής του μεσοδόμου του πλοίου, όταν ηγέρθη εις απάντησιν της προπόσεως.
30. Απόπειρα επαναστάσεως επί πλοίου.
Τον Νοέμβριο του 1842 επί του αμερικανικού πολεμικού «Somers», ευρισκομένου εν πλω από Liberia προς Νέαν Υόρκην, εκρεμάσθησαν εις την κεραίαν του πλοίου ο δόκιμος Philip Spenser και δύο ναύται. Ο δόκιμος Spenser, υιός του τότε Υπουργού των Στρατιωτικών, συνομώτησε με τους ναύτας Cromwel και Small, όπως φονεύσουν τους Αξιωματικούς,  καταλάβουν το πλοίο και προβούν εις πειρατείας. Κυβερνήτης του πλοίου ήτο ο πλωτάρχης Alexander Slidell Mackenzie U.S.N., ο οποίος ήτο ευσεβής μεν, αλλ’ αυστηρός. Ούτος εθεώρησεν ότι η ασφάλεια του πλοίου και του πληρώματος και η τιμή της σημαίας, τα οποία του ενεπιστεύθη η υπηρεσία απήτουν την εις θάνατον καταδίκην των επαναστατών.
Μετά τη σχετικήν διαδικασίαν ευρέθησαν και οι τρεις ένοχοι και κατεδικάσθησαν εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Τότε εγένετο έπαρσις της εθνικής σημαίας, αντήχησαν τα τύμπανα και ερρίφθη είς κανονιοβολισμός.
Εν συνέχεια ο Κυβερνήτης ωμίλησεν εις το πλήρωμα και διέταξε τρεις ζητοκραυγάς. Κατόπιν υπεστάλη μεσιστίως η σημαία και ο Κυβερνήτης ανέγνωσε την επικήδειον ακολουθίαν των επαναστατών, οίτινες κατόπιν εκτελέσθησαν δι’ απαγχονισμού. Μετά ταύτα, υπό τρικυμιώδην θάλασσα και υπό το φως λυχνιών, εποντίσθησαν εις την θάλασσαν τα σώματα των επαναστατών, ο επισείων της Θείας λειτουργίας επήρθη υπεράνω της εθνικής σημαίας και το πλήρωμα διελύθη, αφού προηγουμένως έψαλλε τον εκατοστόν ψαλμόν.
Άμα τη επιστροφή του εις Νέαν Υόρκην, ο πλωτάρχης Mackenzie παρεπέμφθη εις Ναυτοδικείον επί ανθρωποκτονία. Το ναυτοδικείον εγένετο εις τον Ναύσταθμο του Brooklyn, εις τας 2 Φεβρουαρίου του 1843 και διήρκησε έξ εβδομάδας. Τούτο τον απήλλαξε μετά τιμών (honorably acquitted) και η απόφασις αυτή επεκυρώθη υπό του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Tyler.
 ...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
L. P. Lovett Lt/cdr USA: Naval Customs Traditions and Usage, US Naval Institute, Annapolis Maryland, 1939.
A. A. Ageton Cdr USN: The Naval Officers Guide, Whittlesey House, 1946.
H. M. Van Loon: Ιστορία της Ναυτιλίας, Απρίλιος 1946

Μελέτες σχετικά με την Παγκόσμιο Ναυτική Ιστορία όρα στο Περί Αλός:
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...