ECJbX0hoe8zCbGavCmHBCWTX36c

Φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω στην προσωπική μου ιστοσελίδα «Περί Αλός» (Αλς = αρχ. ελληνικά = η θάλασσα).
Εδώ θα βρείτε σκέψεις και μελέτες για τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας που γράφτηκε στις θάλασσες, μέσα από τις οποίες καθορίστηκε η μορφή του σύγχρονου κόσμου. Κάθε εβδομάδα, νέες, ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις θα σας κρατούν συντροφιά.

Επιβιβαστείτε ν’ απολαύσουμε παρέα το ταξίδι…


Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας




Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Η Γ Ε Ω Τ Ε Χ Ν Ο Λ Ο Γ Ι Α


ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ
ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Περί Αλός           
Απόστολος Κούρτης
Πλοίαρχος ΛΣ
Το παρόν ανακοινώθηκε στις 1-11-2000 στο Φόρουμ
Ναυτικών Μουσείων της Μεσογείου Οι δρόμοι της
θάλασσας = Mediterranean sea routs 7η Συνάντηση
Ναυτικών Μουσείων Μεσογείου για την Μεσογειακή
Ναυτική Κληρονοµιά, Αθήνα 1-2 Νοεμβρίου 2000.
Δημοσιεύεται στο Περί Αλός με την έγκριση του
συγγραφέως Αποστόλου Κούρτη.
 




ΦΩΤΟ: BT
http://smallmouthinyoursoup.blogspot.gr/2008/08/excellent-tube-bite-for-smallmouth-bass.html
Α’     Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η:
1.-   Από το πλήθος των παραστάσεων,  προϊστορικών και αρχαίων πλοίων του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου  που μας έχουν διασωθεί,  γίνεται αντιληπτό ότι στην σχετική εικονογραφία, επικρατούν δύο διαφορετικές τυπολογίες πλοίων, με εντελώς αντίθετα μεταξύ τους χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα:
       α)   Η τυπολογία «του πλοίου της Θήρας» (του νησιωτικού χώρου), που χαρακτηρίζεται από την ελαφριά-λεπτή-υψηλή πλώρη, την καμπύλη διαμήκη διαμόρφωση του σκάφους και τη βαρειά-χαμηλή πρύμη με είδος εμβόλου.
       β)   Η τυπολογία του «κωπήλατου εμβολοφόρου πολεμικού πλοίου» (του ηπειρωτικού χώρου),  που χαρακτηρίζεται αντίθετα, από την βαρειά-χαμηλή πλώρη με το έμβολο, την ευθύγραμμη διαμήκη διαμόρφωση του σκάφους  και την  ελαφριά-λεπτή-υψηλή πρύμη.
2.-     Το γενικό σχήμα και των δύο αυτών τύπων αρχαίων πλοίων, μας είναι τόσο οικείο, ώστε σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζεται ανεπιφύλακτα ως εξαιρετικά κομψό  και όμορφο.  –Αν όμως το παρατηρήσουμε ψύχραιμα, θα διαπιστώσουμε επίσης ότι αφορά στη διαμόρφωση δυο μάλλον περίεργων και αρκετά ασυνήθιστων σκαφών, με έντονη  διαμήκη  ασυμμετρία  (ως προς την πλώρη και την πρύμη τους)  και των οποίων διαχρονικά, δεν συναντάμε κανένα παρόμοιο ναυπηγικό συγγενές,  στον Μεσογειακό χώρο.  (ΕΙΚ.1)

ΕΙΚΟΝΑ 1. Σχέδιο Ανδρέα Α. Κούρτη



3.-   Αυτή η διαφορετική και ασύμμετρη διαμόρφωση των δύο πλοίων, είναι πιθανότερο να προέκυψε  σαν εξέλιξη  μιας κρίσιμης αφετήριας τεχνικής  αναγκαιότητας   και όχι σαν μια ελεύθερη στιγμιαία αισθητική επιλογή των προϊστορικών ναυπηγών τους,  (οι οποίοι προφανώς δεν διέθεταν την άνεση  ή την πολυτέλεια τέτοιων  επιλογών).
4.-   Εφόσον η υπόθεση αυτή είναι σωστή,  θα πρέπει μέσα από μια αντίστροφη ερευνητική πορεία (στην ουσία μια ερευνητική κατάδυση)  προς το απώτατο τεχνολογικό παρελθόν των δύο αυτών τύπων πλοίου,   να μπορούν να ανιχνευθούν και εντοπισθούν  οι  κατασκευαστικές  απαρχές  τους,  (δηλαδή οι «γενάρχες» τους), καθώς και οι τεχνικές ή άλλες παράμετροι, της όλης διαμόρφωσής τους.
5.-   Σε μια τέτοια αναζήτηση, η έλλειψη ουσιαστικών πρωτογενών αρχαιολογικών ευρημάτων, που θα έδιναν υψηλή βεβαιότητα στα συμπεράσματά μας, καθιστά αναγκαία την επιστράτευση μιας  εναλλακτικής  μεθοδολογίας  εμπειρογνωμονικής  προσέγγισης  (των όποιων διαθέσιμων στοιχείων),  ώστε μέσα από στέρεα φυσικά δεδομένα να ανασυνθέσουμε το ζητούμενο.  Δηλαδή την προϊστορική ναυπηγική αφετηρία, που κατέστησε αναπόφευκτη αυτή την ασύμμετρη διαμόρφωση των  δυο αυτών τύπων πλοίου  της αρχαιότητας.

Β’    ΓΕΩ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ:
6.-       Το “γενέθλιο περιβάλλον” των συγκεκριμένων τύπων πλοίου, πρέπει να τοποθετηθεί σε μια εποχή, όπου η  περιστασιακή χρήση από τον άνθρωπο, κάποιων τυχαίων επιπλεόντων αντικειμένων (πχ. κορμών),  αντικαθίσταται  έστω και διστακτικά, με μια σκόπιμη και συστηματική «ναυπηγική  δραστηριότητα»,  (στην πιο απλή και πρωτόλεια μορφή της), όπου πλέον ο κορμός κόβεται, καθαρίζεται, και σύρεται στο νερό από το χρήστη του.
            Αυτό πρέπει να άρχισε να συμβαίνει, κάπου στη Μεσολιθική εποχή, πολύ πριν την 9η χιλιετία π.Χ. (όταν πλέον έχουμε διαπιστωμένη, συστηματική ναυτική δραστηριότητα,  με τη μεταφορά οψιδιανού από τη Μήλο στο Φράχθι  Αργολίδος).
 
7.-     Ο παραπάνω προσδιορισμός, μας θέτει και το πλαίσιο της διαθέσιμης τότε τεχνολογίας, που παρέχει στον άνθρωπο υποτυπώδη/απλά εργαλεία και βασικά/φυσικά υλικά, όπως:  πέτρινες αξίνες ή πελέκεις και πέτρινα βαρίδια,  ξυλεία και μοχλούς,  δέρματα,  ιμάντες ή σχοινιά,  φλόγα   και τίποτε περισσότερο απ’ αυτά (ΕΙΚ.2).

ΕΙΚΟΝΑ 2. Σχέδιο Ανδρέα Α. Κούρτη


8.-   Εξάλλου, από πλευράς φυσικού περιβάλλοντος, είναι διαπιστωμένο ότι ο ευρύτερος Ελλαδικός χώρος, όσον αφορά το κλίμα του αλλά και τη γενικότερη μορφολογία του,  ανέκαθεν μπορούσε να καταταγεί σε δύο περιβάλλοντα,  αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους,   δηλαδή:
        α)  Ένα Ηπειρωτικό / Δασικό, στο οποίο επικρατούν συνθήκες σχεδόν κεντροευρωπαϊκές,  με έντονες βροχοπτώσεις, ρωμαλέα δασική βλάστηση  και ήρεμους-προστατευμένους υδάτινους στίβους,  δηλ. λίμνες/κόλπους.
       β)  Ένα Νησιωτικό / Μεσογειακό, στο οποίο επικρατούν θερμότερες συνθήκες, με πολύ λιγότερες βροχοπτώσεις, ισχνότερη βλάστηση και θάλασσα πολύ ταραγμένη από… διάσημους ανέμους (π.χ. «ετησίες» / μελτέμια).

Γ’    ΕΠΙΛΟΓΕΣ
9.-    Με αυτά τα υλικά κι εργαλεία,  μέσα σ’ ένα αυστηρά προσδιορισμένο και φτωχό τεχνολογικό περιβάλλον, δηλαδή με πολύ περιορισμένες δυνατότητες, έπρεπε οι άνθρωποι να επινοήσουν και δημιουργήσουν τα πρώτα τους «πλεούμενα».      -Παράλληλα, οι περιβαλλοντικές συνθήκες, τόσο από πλευράς διαθέσιμης πρώτης ύλης (ναυπηγικής ξυλείας) όσο κι από πλευράς υδάτινου στίβου, έθεταν δύο εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. 
10. -Έτσι,  είναι πολύ ρεαλιστικό να υποθέσουμε, ότι τα δεδομένα αυτά, τελικά ευνόησαν ή και  επέβαλαν τη διαμόρφωση δύο διαφορετικών μεταξύ τους κατασκευαστικών προσεγγίσεων,  που αποτέλεσαν  «ναυπηγικές σχολές».
         α)   Την «Ηπειρωτική ναυπηγική σχολή»,  που διαθέτοντας άφθονη πρώτη ύλη από μεγάλα δασικά δένδρα, εξασφάλιζε εύκολα την«κρίσιμη πλεύσιμη μάζα», από ένα και μόνο ρωμαλέο κορμό, (χωρίς να είναι απαραίτητο  να συναρμόσει περισσότερους), ενώ επετύγχανε και  επαρκή ευστάθεια  για το συνήθως ήρεμο υδάτινο περιβάλλον χρήσης του πλεούμενού της.    Έτσι φαίνεται πολύ πιθανή, η προτίμηση στην κατασκευή στενών σκαφών από συμπαγείς κορμούς,  δηλαδή  Μονόξυλων. (ΕΙΚ.3).

ΕΙΚΟΝΑ 3. Σχέδιο Ανδρέα Α. Κούρτη




                     β)    Την «Νησιωτική ναυπηγική σχολή», η οποία διαθέτοντας σχετικά ισχνότερη ξυλεία, (που δεν εξασφάλιζε επαρκή πλευστότητα από ένα μόνο κορμό),  σε συνδυασμό και με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις ευστάθειας που δημιουργούσε ο συνήθως ταραγμένος υδάτινος στίβος (ανοικτή πελαγική θάλασσα), στράφηκε στις πλατειές κατασκευές από δέσμες ξυλείας, δηλαδή στις Σχεδίες (ΕΙΚ.4)

ΕΙΚΟΝΑ 4. Σχέδιο Ανδρέα Α. Κούρτη


11.-    Σημαντικά στοιχεία, που ενισχύουν  σε μεγάλο βαθμό την παραπάνω προσέγγιση, αποτελούν δύο γλωσσικά κατάλοιπα, τα οποία μας διέσωσαν  το εννοιολογικό περιεχόμενο της ονομασίας του Μονόξυλου και της Σχεδίας:
          α)  Η λέξη «ΣΚΑΦΟΣ» (εκ του ΕΚ-ΣΚΑΦΟΝ ή ΣΚΑΠΤΟΝ), που χρησιμοποιεί όταν αναφέρεται σε πλοία, ο Στερεοελλαδίτης Ησίοδος, περιγράφοντας έτσι τον ουσιαστικό τρόπο κατασκευής με εκσκαφή, του γενάρχη των πλοίων της Ηπειρωτικής Ναυπηγικής Σχολής, του Μονόξυλου.
          β)  Η λέξη «ΝΑΥΣ» (εκ του ΝΕΩ – ΝΕΟΥΣΑ = επιπλέω-επιπλέουσα), που χρησιμοποιεί αναφερόμενος σε πλοία, ο Αιγαιοπελαγίτης Όμηρος,  περιγράφοντας έτσι ουσιαστικά την φυσική ιδιότητα της πλευστότητας, του γενάρχη των πλοίων της Νησιωτικής ναυπηγικής Σχολής,  της Σχεδίας.
12.-   Τέλος,  ένα ακόμη κρίσιμο στοιχείο για την αποδοχή της υπόθεση αυτής,  αποτελεί η κατανόηση εκ μέρους μας, ότι στα πλαίσια των πρωτόγονων τροφοσυλλεκτικών κυρίως κοινωνιών,  ένα πλεούμενο δε θα μπορούσε να είναι μέσον αναψυχής  ή άθλησης, αλλά μόνο «εργαλείο» υποστήριξης των ζωτικών βιοτικών λειτουργιών τους, όπως:
          α)  Υποστήριξη επιδρομικών ή ληστρικών δραστηριοτήτων, (των δυναμικών πληθυσμών του ηπειρωτικού χώρου).  Γι’ αυτό το ρόλο, είναι αυτονόητο ότι πιο αποδοτικά μπορούσαν  να είναι, μόνο τα στενά-επιμήκη και γρήγορα Μονόξυλα  και όχι οι βραδύπλοες Σχεδίες. (ΕΙΚ.5)

ΕΙΚΟΝΑ 5. Σχέδιο Ανδρέα Α. Κούρτη


          β)  Συλλογή/μεταφορά της κάθε είδους αλιευτικής (ή κυνηγετικής) λείας,  (των πιο ειρηνικών πληθυσμών του νησιωτικού χώρου).  Σ’ αυτό το ρόλο, είναι αυτονόητο ότι πιο κατάλληλες θα ήσαν οι πλατειές-ευσταθείς Σχεδίες. (ΕΙΚ.6). 



EIKONA 6. Ο Ψαράς.  Ζωγραφική
σε ασβεστοκονία με την τεχνική
του buon fresco, δηλαδή της
νωπογραφίας. Τοποθετείται
χρονικά περί το 1650 π.Χ.  
5ο δωμάτιο της Δ. Οικίας,
Ακρωτήρι Θήρας.
ΦΩΤΟ: el.wikipedia.org
Δ’     ΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ
13.-   Οι συγκεκριμένοι τύποι αρχέτυπων πλεούμενων (μονόξυλο - σχεδία), όσο κι αν αποτέλεσαν την καταλληλότερη “αφετήρια επιλογή” για το περιβάλλον τους, σαν πρωτόγονα κατασκευάσματα που ήσαν, ενσωμάτωναν ένα πλήθος από ανεπάρκειες και λειτουργικές αδυναμίες, με πιο σημαντική την έλλειψη προστασίας των επιβαινόντων τους,  σε κάθε είδους πλήγματα, από τον καιρό (ή και από τούς αντιπάλους τους). Και όπως πάντα συμβαίνει, οι ανεπιθύμητες ή οδυνηρές καταστάσεις είναι αυτές που δίνουν κίνητρο στον άνθρωπο να βελτιώσει τη θέση του, εξελίσσοντας την τεχνολογία του. Αυτές οι αδυναμίες, αποτέλεσαν το μοναδικό ίσως σοβαρό κίνητρο, της διαδικασίας εξέλιξης πραγματικών πλοίων.   
14.-   Το επίμηκες μονόξυλο  και η πλατειά σχεδία, πιθανώς είναι οι γενάρχες των αντίστοιχων «μακρών» και «κοίλων» νηών του Ομήρου,  καθώς και του Εμβολοφόρου Πολεμικού  ή της φορτηγού Ολκάδος,  των ιστορικών πλέον χρόνων.-
http://perialos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_24.html
 
                                                                
 
 

 

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης των ελληνικών θαλασσών από τις νάρκες (1945 - 1951)



Περί Αλός

Του Θεόδωρου Γιούργα
Υποναυάρχου ΠΝ ε.α.

Απόσπασμα από  το άρθρο του Θεόδωρου Γιούργα «Η συμμετοχή
του Βασιλικού Ναυτικού στο ναρκοπόλεμο του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου». Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,
τ. 586, σελ. 116, ΣΕΠ – ΝΟΕ 2013. Αναδημοσίευση στο Περί Αλός
με την έγκριση της «Ναυτικής Επιθεωρήσεως»

 



1946.- Πλωτάρχης Ε. ΠΑΝΑΣ
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ 1ης ΜΟΙΡΑΣ
ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΙΚΩΝ κατά την
εκκαθάριση των ναρκοπεδίων.
''Ατρόμητος, ακούραστος
και αληθινός ευπατρίδης''.
(Περιοδικό ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ).

Μετά το τέλος του πολέμου, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1945, δημιουργήθηκε ένας διεθνής οργανισμός, ο International Central Mine Clearance Board (ICMCB), του οποίου αποστολή ήταν η εκκαθάριση των ναρκών που υπήρχαν στα ευρωπαϊκά ύδατα. Την όλη ευθύνη για τον συντονισμό και την οργάνωση του τεράστιου εκείνου έργου, την ανέλαβαν οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις, Η.Π.Α., Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία. Για το σκοπό αυτό διαίρεσαν όλη τη θαλάσσια περιοχή της Ευρώπης σε τέσσερις ζώνες και την κάθε ζώνη σε υποπεριοχές, των οποίων την ευθύνη είχαν τα κράτη που ανήκαν τα ύδατα, σε συνεργασία, αν απαιτείτο, με τις γειτονικές τους χώρες. Η δεύτερη ζώνη που κάλυπτε όλη την Μεσόγειο, εκτός από την Ελλάδα, συμμετείχαν η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Γιουγκοσλαβία.

Η ναρκαλιεία όμως στις ελληνικές θάλασσες είχε ήδη αρχίσει αμέσως μετά την απελευθέρωση και χωρίς το Ελληνικό Ναυτικό να περιμένει τη συγκρότηση της ICMCB. Με την κωδική ονομασία ΜΑΝΝΑ, όπως έτσι είχε ονομαστεί η όλη επιχείρηση επανόδου του Ελληνικού Στόλου στην Ελλάδα, τα πρώτα πλοία που στις 15 Οκτωβρίου 1944 κατέπλευσαν στον Σαρωνικό, ήταν τα ελληνικά ναρκαλιευτικά. Με τη συνδρομή και βρετανικών Ν/Α, άνοιξαν γρήγορα, μέσα από τα πυκνά ναρκοπέδια του Σαρωνικού, τους πρώτους διαύλους ασφαλούς ναυσιπλοΐας. Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίστηκε ο ασφαλής κατάπλους στον ΝΣ και των υπόλοιπων πλοίων που ακολουθούσαν. Στη συνέχεια, σε συνεργασία πάντα με τα αγγλικά ναρκαλιευτικά, ανοίχτηκαν και οι πρώτοι δίαυλοι στις κυριότερες από τις προσβάσεις των άλλων ελληνικών κόλπων. Σύντομα όμως οι Άγγλοι αποσύρθηκαν σταδιακά από τα ελληνικά νερά, προκειμένου να καλύψουν τις απαιτήσεις που είχαν προκύψει, από την ενεργοποίηση του ICMCB.

Με την άφιξη του Στόλου στην Ελλάδα, ξεκίνησε και η ανασυγκρότηση των πλοίων, των υπηρεσιών του Αρχηγείου Στόλου (Α.Σ.) και του Αρχηγείου του Βασιλικού Ναυστάθμου (Α.Β.Ν.).

Η παλιά Διοίκηση Τορπιλών Ναρκών, που ήταν υπεύθυνη για τον Ναρκοπόλεμο, από το 1944 μετονομάστηκε σε «Εφορία Υφάλων Όπλων» (Ε.Υ.Ο.) και εγκαταστάθηκε στο Σκαραμαγκά, στον σημερινό όρμο Αμφιάλης. Ανήκε κατευθείαν στο Α.Β.Ν., ενώ είχε υπό τη διοίκησή της την «Ομάδα Εξουδετερώσεως Βομβών – Ναρκών» (ΟΕΒΝ).

Η Α.Δ.Α/Ν.Υ. εγκαταστάθηκε κι αυτή στον Σκαραμαγκά, δίπλα στην «Εφορία Υφάλων Όπλων» (Ε.Υ.Ο.), με υπαγωγή στην «Ανωτέρα Διοίκηση Παρακτίων Δυνάμεων» (Α.Δ.ΠΑ.Δ.). Ο στολίσκος της αποτελείτο από 50 περίπου πλοία (14 Ν/Α τύπου «BYMS» 5 νορβηγικά σκάφη μετασκευασμένα σε Ν/Α - 8 Ν/Α τύπου MMS - 15 ακταιωρούς (Α/Κ) - 6 βοηθητικά τύπου « F.T.» - και το συνοδό και πλωτό συνεργείο «ΕΡΜΗΣ»). Επιπλέον, για τον καλύτερο έλεγχο των πλοίων, δημιουργήθηκαν δύο επιμέρους Διοικήσεις. Η Διοίκηση Ομάδας Ν/Α (ΔΟΝ), στην οποία υπάγονταν τα Ν/Α και η Διοίκηση Ακταιωρών (ΔΑΚ), στην οποία υπάγονταν οι Α/Κ.  Στις προσπάθειες που ακολούθησαν, από τα πλοία της Α.Δ.Α/Ν.Υ. βυθίστηκαν, μετά από πρόσκρουση σε νάρκες, τα Ν/Α «Κως» και «Κάσος» και χάθηκαν δύο από τους ναύτες του δευτέρου.

Την ίδια περίοδο δύο αγγλικά Ν/Α (HMS «Lord» και HMS «Clinton»), έπαθαν σοβαρές ζημίες, ενώ ένα άλλο του τύπου «ML», βυθίστηκε. Λίγο αργότερα, χάθηκαν και τα ναρκαλιευτικά «Πηνειός» και «Σπερχειός». Το πρώτο από αυτά στο δυστύχημα της Πρέβεζας που θα αναφερθεί στη συνέχεια και το δεύτερο, στις 2 Μαΐου του 1945, 5 ναυτικά μίλια βόρεια του ακρωτηρίου Ζούρβα της Ύδρας, λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής. Στο ναυάγιο του «Σπερχειός» πνίγηκαν περισσότερα από 50 άτομα επιβάτες και πλήρωμα. Το πλοίο είχε αναχωρήσει υπερφορτωμένο από τον Πειραιά και κατευθυνόταν προς Σύρο, Χίο, Μυτιλήνη, και Σάμο. Μετά από αυτές τις απώλειες, το 1945 οι Άγγλοι μας παραχώρησαν επί δανεισμώ, 8 Ν/Α του τύπου «MMS» (Motor Mine Sweeper). Ήταν ξύλινα σκάφη με δυνατότητες μαγνητικής αλιείας.

Τα οκτώ νέα πλοία ονομάστηκαν, «Άνδρος», «Αργυρόκαστρο», «Κορυτσά», «Μύκονος», «Σύρος», «Τεπελένι», «Τήνος», «Χιμάρα». Έκτοτε αυτά παρέμειναν στο Ναυτικό μέχρι το 1952, όποτε κι επεστράφησαν στους Άγγλους.



Τα ναυπηγεία κατασκευής των BYMS Robert Jacob στο
City Island της Νέας Υόρκης. ΦΩΤΟ: Ναυτική Επιθεώρηση

Η παραπάνω παραχώρηση των Άγγλων είχε γίνει με σκοπό να συμπληρωθεί ο αριθμός των πλοίων που κρίθηκε ότι ήταν απαραίτητος, ώστε το Ελληνικό Ναυτικό να μπορέσει να φέρει σε πέρας το μεγάλο έργο της εκκαθάρισης των ελληνικών θαλασσών από τις νάρκες. Οι 17.419, κάθε τύπου, που υπήρχαν στα νερά μας, έκαναν επιτακτική την όσο το δυνατόν ταχύτερη απομάκρυνσή τους. Όλη η ζωτική θαλάσσια περιοχή της χώρας ήταν αποκλεισμένη από διπλές ή τριπλές σειρές ναρκογραμμών, καθώς και από ένα πλήθος άλλων ναρκών, εκτός ναρκοπεδίων, οι οποίες ήταν διάσπαρτες παντού. Ο αντιναύαρχος Α. Γιαννόπουλος, ένας από τους αξιωματικούς μας, που την εποχή εκείνη έζησε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτω από τη συνεχή απειλή των ναρκών, στο βιβλίο του Η ναρκαλιεία στις ελληνικές θάλασσες (1944 - 1949) αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι «η πατρίδα μας ασφυκτιούσε από τη θάλασσα. Ο λόγος ήταν ότι στις 18 Οκτωβρίου του 1944, όταν υψωνόταν και πάλι η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, η Ελλάδα βρέθηκε αποκομμένη, τόσο από την ξηρά όσο κι από την θάλασσα, την οποία είχε μεγάλη ανάγκη».

Το τεράστιο αυτό έργο της ναρκαλιείας το επωμίστηκε αποκλειστικά το Ναυτικό, με τα πενιχρά για την εποχή εκείνη μέσα κι εφόδια που διέθετε. Τα στοιχεία για τα ναρκοπέδια δόθηκαν από τα επιτελεία των Γερμανών και Ιταλών, που είχαν προβεί στις ναρκοθετήσεις. Οι Ιταλοί συγκεκριμένα, τον Οκτώβριο του 1943, με μια βιαστική ενέργεια ναρκοθέτησαν τον Πατραϊκό, χωρίς όμως να γίνει ποτέ γνωστός ο αριθμός των ναρκών που έπεσαν όσο και τα στίγματά τους.

Στον υπόλοιπο θαλάσσιο χώρο, τα μισά από τα ναρκοπέδια που ποντίστηκαν, διαπιστώθηκε ότι ποντίστηκαν το πρώτο εξάμηνο του 1944, όταν δηλαδή οι Γερμανοί άλλαξαν την πολεμική τους τακτική και από επιτιθέμενοι έγιναν αμυνόμενοι.

Εκμεταλλευόμενοι το μεγάλο μήκος των ακτογραμμών μας, όπως και το πλήθος των νησιών μας, απέκλεισαν τη χώρα με δύο μεγάλες ναρκοθετήσεις. Η μια άρχιζε από την Αλεξανδρούπολη και κατέληγε στην Κέρκυρα, ενώ η δεύτερη τοποθετήθηκε στα ανατολικά, από τα Δαρδανέλλια μέχρι τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες, το νότιο Αιγαίο και την Κρήτη.

Τα στοιχεία που έδωσαν για τα ναρκοπέδιά τους οι Γερμανοί και οι Ιταλοί ήταν αρκετά ακριβή και διευκόλυναν σε μεγάλο βαθμό το έργο της ναρκαλιείας. Για κάθε ναρκοπέδιο που πόντισαν, έδωσαν τις πληροφορίες για το πλοίο που χρησιμοποιήθηκε, τον ακριβή αριθμό των ναρκών που τοποθέτησε, όπως και το στίγμα και τον τύπο τους. Σε ό,τι αφορά στην ακρίβεια των στιγμάτων, αυτή ήταν της τάξεως των 100 μέτρων. Εξαίρεση στην παραπάνω λεπτομερή πληροφόρηση, αποτέλεσε η ναρκοθέτηση των Ιταλών στον Πατραϊκό Κόλπο. Εκεί, τον Οκτώβριο του 1943, με το που κήρυξαν τον πόλεμο στους Γερμανούς, ναρκοθέτησαν τον κόλπο κατά άτακτο τρόπο, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η οποιαδήποτε μετέπειτα πληροφορία για τον αριθμό και τις θέσεις των ναρκών που είχαν πέσει. Πέρα από αυτό, τα συμμαχικά επιτελεία έδωσαν τα στοιχεία και για τις νάρκες που είχαν ποντιστεί με συμμαχικά αεροπλάνα και υποβρύχια. Δυστυχώς όμως, αυτά δεν ήταν πάντα σωστά, γιατί όπως φάνηκε από τις επιχειρήσεις ναρκαλιείας που ακολούθησαν, άλλα τα διέταζαν και άλλα εκτελούσαν. Οι τεχνικές δυσχέρειες, που είναι κατανοητό ότι υπήρχαν στα μέσα ναρκοθέτησης της εποχής εκείνης, δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό τα σφάλματά τους. Επιπρόσθετα, τα ρεύματα και οι καιρικές συνθήκες στη θάλασσα, επέτειναν την παραπάνω σύγχυση, ενώ σε πολλές περιοχές, όπου αναμένονταν πυκνές ναρκογραμμές, βρέθηκαν μόνο ελάχιστες νάρκες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1949 έγινε εκκαθάριση του στενού Καλύμνου, σε συνεργασία με το Τουρκικό Ναυτικό και το 1958 του στενού Κέρκυρας σε συνεργασία με το Αλβανικό Ναυτικό. Από τις 17.419 νάρκες διαφόρων τύπων (αγκυροβολημένες, βυθού), καθώς επίσης αντιναρκικά εμπόδια, ψευδονάρκες και ανθυποβρυχιακά φράγματα που προαναφέρθηκε ότι υπήρχαν στα ελληνικά ύδατα, εξουδετερώθηκαν οι 6.225. Μέχρι το τέλος του 1956 είχαν αλιευθεί από τα Ν/Α, 3.299 νάρκες και 225 ομοιώματα ναρκών, ενώ η ΟΕΒΝ, η οποία ήταν υπεύθυνη για τις νάρκες που υπήρχαν σε ρηχά νερά, είχε εξουδετερώσει 1.695 νάρκες και ομοιώματα. Οι υπόλοιπες νάρκες που δεν έγινε δυνατόν να αλιευτούν, αχρηστεύτηκαν από την πάροδο του χρόνου. Η μεγάλη όμως αυτή επιτυχία των ελληνικών ναρκαλιευτικών, δυστυχώς δεν έμελλε να τελειώσει αναίμακτη. Συγκεκριμένα, στις 24 Οκτωβρίου του 1945, δυτικά της Πρέβεζας, μια ομάδα ναρκαλιευτικών, καθάριζε το ναρκοπέδιο «Φέρετρο», όπως το αποκαλούσαν λόγω του σχήματος του. Τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας εκείνης, είχαν ήδη αποκοπεί και επέπλεαν αρκετές αγκυροβολημένες νάρκες.



Ναρκαλιευτικό «Αφρόεσσα». Ένα από τα τέσσερα
ναρκαλιευτικά, τα οποία παραχωρήθηκαν από το
Βρετανικό Ναυτικό (τα άλλα τρία ήταν η «Καρτερία»,
η «Πάραλος» και η «Σαλαμινία»).
ΦΩΤΟ: Ναυτική Επιθεώρηση

Στο σημείο αυτό, ο διοικητής της μοίρας διέταξε το «Πηνειός» να τις καταστρέψει με το πυροβόλο του. Ατυχώς όμως, ο κυβερνήτης του δεν αντιλήφθηκε από τις ενδείξεις των σημαντήρων ότι ευρισκόταν μέσα σε ναρκοθετημένη περιοχή. Το λάθος του όμως το πρόσεξε ο διοικητής του, ο οποίος προσπάθησε με τον προβολέα να του στείλει σήμα για να απομακρυνθεί. Τη στιγμή όμως που διάβαζαν στο «Πηνειός» το σήμα, ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Το άτυχο ναρκαλιευτικό βυθίστηκε αμέσως, παρασύροντας μαζί του, τους 22 από τους 23 άνδρες του πληρώματός του. Στο ατύχημα αυτό, μόνον ένας υπαξιωματικός του φάνηκε τυχερός.
http://perialos.blogspot.gr/2014/07/1945-1951.html
 

Βιβλιογραφία

Αλεξανδρής Κων., ναύαρχος Αναφορά πεπραγμένων πολέμου 1942
Γιαννόπουλος Α., αντιναύαρχος Η Ναρκαλιεία στις Ελληνικές Θάλασσες (1944 - 1949)
Διοίκηση ναρκοπολέμου 130 χρόνια δράση πλοίων ναρκοπολέμου 1880 - 2010
Καββαδίας Επ., αντιναύαρχος Ο Ναυτικός Πόλεμος του 1940 όπως τον έζησα, εκδ. Πυρσός, Αθήνα 1950.
Πετρόπουλος Ν.Δ. Αναμνήσεις και σκέψεις ενός παλαιού ναυτικού.
Φωκάς Δ., Έκθεσις επί της δράσεως του Βασιλικού Ναυτικού κατά τον Πόλεμο 1940 – 1945.

 


Το Περί Αλός προτείνει:

Η πρώτη σοβαρή εμπλοκή ελληνικών ναρκαλιευτικών στον πόλεμο Πιέσατε ΕΔΩ
Η ΝΑΡΚΑΛΙΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 1944 - 1950 ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΛΑΓΗ. Πιέσατε ΕΔΩ
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ Ν/ΘΗ "ΚΑΛΥΨΩ" (Μ64). Η Νύμφη που θηρεύει νάρκες. Πιέσατε ΕΔΩ
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΑΡΚΩΝ Πιέσατε ΕΔΩ
ΙΣΤΙΟΦΟΡΑ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΙΚΑ Πιέσατε ΕΔΩ
 

 

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Η φωτογραφία του μηνός


Η φωτογραφία του μηνός
Άγκυρα στο λιμάνι

 Περί Αλός

 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Nick Ifantis
ΛΗΨΗ ΑΠΟ: pentax k7
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 16/10/2013
ΠΕΡΙΟΧΗ: Λιμάνι Πάτρας

Στη φωτογραφία βλέπουμε πλωριά  άγκυρα από οχηματαγωγό σ’ έναν υπέροχο συνδυασμό χρωμάτων με το μπλε της θάλασσας.

Για την λήψη ο φωτογράφος μας αποκάλυψε:
«έστρεψα την μηχανή κάπως ανορθόδοξα για να βάλω στοιχεία στο κάδρο ώστε να ισορροπήσει η φωτογραφία»
http://perialos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9.html

Θαυμάστε περισσότερες φωτογραφίες του Nick Ifantis εδώ:

 
 

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Ο Ναύαρχος Κόχραν και η απάτη στο Χρηματιστήριο

 
Περί Αλός          
του Ηλία Μεταξά
Οικονομικού Αξιωματικού Ε.Ν.

 

Thomas Cochrane, 10ος κόμης
του Dundonald. Χαρακτική του
John Cook, βασισμένη σε πίνακα
του James Ramsay. ΦΩΤΟ:

 
Λίγοι γνωρίζουν τις δραστηριότητες του Σκώτου Ναυάρχου Thomas Alexander COCHRANE (1775-1860) στην αλλοδαπή. Η ευσύνοπτη αναφορά που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Μεταξά « Βίος και Πολιτεία του Κόχραν» (υπό έκδοσιν). Δημοσίευση, για πρώτη φορά, στο Περί Αλός, με την άδεια του συγγραφέως τον οποίο κι ευχαριστώ θερμώς.
Περί Αλός
 
Ακολουθείται ορθογραφία του συγγραφέως.
 
H χειρότερη σελίδα στην περιπετειώδη σταδιοδρομία του Thomas Alexander COCHRANE εγράφη με την συμμετοχή του στην μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου. Η υπόθεση είχε ως εξής: 
      Στις 21-2-1814 λίγο μετά τα μεσάνυκτα ξημερώνοντας Κυριακή, επαρουσιάσθη στο Πανδοχείο ‘Ship-Inn’ στο λιμάνι του DOVER, κάποιος υψηλός νέος άνδρας που ισχυρίζετο ότι μόλις είχε αφιχθεί από το CALAIS της Γαλλίας με το καράβι LAigleκαι Καπετάνιο τον Pierre DUQUIN. Φορούσε στρατιωτικό καπέλλο με λευκή κονκάρδα και τον κλασσικό γκρίζο μανδύα (χλαίνη) του Βρετανικού Στρατού. Εδήλωσε ότι ήταν ο Aντισυνταγματάρχης Du BΟURG, Yπασπιστής τoυ Στρατηγού-Κόμη William CATHCART (1755-1843), Βρετανού Πρεσβευτού στην Ρωσία.  Άρχισε δε να διαδίδει το εξής παραμύθι :
        « Οι Συμμαχικές δυνάμεις είχαν νικήσει και εισέλθει στο Παρίσι. Ο Ναπολέων είχε συλληφθεί από Απόσπασμα Κοζάκων, τον είχαν κατακομματιάσει και διεμοίρασαν το πτώμα του μεταξύ τους. Αυτοί ανήκαν σε μίαν από τις Μονάδες του Γερμανού Βαρώνου Fabian Gottlieb von der Osten SACHEN (1752-1837) που ναι μεν κατήγετο από την Εσθονία, αλλά ήταν Στρατηγός στον Ρωσικό Στρατό. Ο Στρατηγός -Κόμης Matvei Ivanovich PLATOV(1757-1818) Διοικητής των Κοζάκων του DON, είχε σώσει το Παρίσι από το να το κάνουν στάχτη. Οι Σύμμαχοι Βασιλείς ήσαν εκεί, και η λευκή κονκάρδα ήταν το ενιαίο σύμβολο τους. Επίκειται άμεση ειρήνη με φιλοβασιλική Κυβέρνηση του Οίκου των ΒΟURBONS ».
     Στην Μάγχη επικρατούσε ομίχλη και ήταν αδύνατη oιαδήποτε  επικοινωνία μεταξύ των δύο ακτών, δηλαδή δεν ταξίδευε κανένα πλοίο και δεν εφαίνετο ο οπτικός τηλέγραφος εκείνης της εποχής. Επομένως ουδείς μπορούσε να επιβεβαιώσει εάν οι ισχυρισμοί του ‘παράξενου ταξειδιώτου’ ήσαν αληθινοί, οπότε εκμεταλλευόμενος την ομίχλη συνέχισε τις διαδόσεις του.
     Ζήτησε χαρτί και πένα διά να γράψει  ένα μήνυμα στον Port Admiral Τhomas J. FOLEY(1757-1833) Διοικητή της Ναυτικής Φρουράς του DEAL. Όταν έκατσε και ξεκούμπωσε τον Μανδύα του φάνηκε η χρυσοστόλιστη πορφυρόχρωμη στολή Βρετανού Επιτελικού Αξιωματικού, έφερε δε και έναν μεγάλο Αστέρα στο στήθος του. Όμως οι μαρτυρίες και οι καταγραφές δεν διευκρινίζουν τι είδους παρασήμου. Φυσικόν είναι ο πανδοχεύς και οι άλλοι παρευρισκόμενοι να μην είχαν ιδέα από τέτοια πράγματα. Πάντως εκείνη την εποχή τα παράσημα που απενέμοντο, ειδικώς τα ανώτερα δεν ήσαν πολλά. Στην αριστερή πλευρά του στήθους φέρονται οι Αστέρες των Μεγαλοσταύρων και στην δεξιά οι Αστέρες των Ανωτέρων Ταξιαρχών. 
      Στο μήνυμα του αυτό έγραψε τα ίδια ‘νέα’ που διέδιδε. Έστειλε το γράμμα του στον Διοικητή με ένα αγόρι και με την παράκληση να το διαβιβάσουν μέσω της ‘αλυσίδας’ των Σηματοφορικών Πύργων που διατηρούσε το Ναυαρχείο σε υψηλά και περίοπτα σημεία στο Βρετανικό έδαφος. Κατόπιν ανεχώρησε ταχέως με ενοικιασμένη μεγάλη ταξειδιωτική άμαξα διά το Λονδίνο. Καθ’ οδόν σταματούσε άλλαζε άλογα και ανήγγειλε τα καλά νέα. Διά τα ‘συχαρίκια’ εμοίραζε αφειδώς φιλοδωρήματα με χρυσά Ναπολεόνια. Έφθασε κατά τις 9 π.μ., εξώφλησε την μεγάλη άμαξα και ενοικίασε ένα ελαφρύ μόνιππο που οδηγούσε ένας μεθύστακας αμαξάς ονόματι William CRANE. Τον διέταξε μεγαλόφωνα να τον πάει στο “13,Green Street, Grosvenor Square ”, δηλαδή στην οικία του Κόχραν.
     Την Δευτέρα 21-2-1814 στις 10 π.μ. άνοιξε το Χρηματιστήριο και με τα καλά νέα περί επικειμένης ειρήνης οι μετοχές είχαν απότομη άνοδο, ειδικώτερα τα Κρατικά Χρεόγραφα ‘Οmnium’ που είχε εκδόσει η ασταθής Κυβέρνηση των Tories υπό τον Robert Banks JENKINSON(1770-1828),Κόμη του LIVERPOOL. Το πρωί απετιμώντο σε 27,5 και μέχρι το απόγευμα  ηυξήθησαν σε 32. Τα Βρετανικά Αρχεία δεν διευκρινίζουν διά ποίαν ακριβώς υποδιαίρεση του νομίσματος της λίρας επρόκειτο. Δηλαδή εάν οι τιμές τους ήσαν εκπεφρασμένες σε σελλίνια ή σε πέννες, αλλά λίγο αργότερα πάλι έπεσαν. Κατά το μεσημέρι της ιδίας ημέρας μία άλλη άμαξα με τρείς ‘Γάλλους Βασιλόφρονες Αξιωματικούς’ που φορούσαν λευκές κονκάρδες, τριγύριζε μέσα στο Λονδίνο και επιβεβαίωνε τα νέα της ειρήνης. Εμοίραζαν προκηρύξεις με το σύνθημα στα Γαλλικά « Vive le Roi ! Vivent les Bourbons ! » πανηγυρίζοντας  διά την νίκη των Βουρβόνων.
 

Λεπτομέρεια από το Μνημείο του
Ναυάρχου Thomas Cochrane
(Βαλπαραΐσο, Χιλή). ΦΩΤΟ:
José González Spaudo
     To απόγευμα η Κυβέρνηση επαλήθευσε τα αντίθετα, ότι ο θάνατος του Βοναπάρτου ήταν κοροϊδία και οι σχετικές διαδόσεις χαλκευμένες, γι’ αυτό απέστειλε έναν αγγελιαφόρο να το ανακοινώσει επισήμως μέσα στο Χρηματιστήριο, οπότε οι μετοχές έπεσαν ξανά στις παλαιότερες φυσιολογικές τιμές τους. Αυτό συνέστησε μίαν Υπο-Επιτροπή διά να διερευνήσει την απάτη. Συντόμως ανεκάλυψε ότι εκείνη την ημέρα του μεγάλου ‘μπούμ’ των αξιών, οκτώ άτομα είχαν πωλήσει μεγάλα ποσά δύο Κρατικών Χρεογράφων ‘Οmnium’, πάνω από 1.100.000 λίρες. Τα περισσότερα εξ αυτών τα είχαν αγοράσει την προηγουμένη εβδομάδα.
    Επίσης κατέληξε ότι αυτά τα άτομα ήσαν οι ίδιοι που είχαν διαδώσει και την ψεύτικη είδηση. Μεταξύ των συνωμοτών ήσαν ο Πλοίαρχος Κόχραν, ο θείος του Andrew COCHRANE-JOHNSTONE και ο κερδοσκόπος Χρηματιστής του Richard Gathorne BUTT. Επίσης o Charles Random de BERENGER που παρίστανε τον ‘Αντισυνταγματάρχη Du Bourg. Κάποιος John Peter HOLLOWAY. Όσον αφορά τους τρείς τελευταίους Ralf SANDOM, Alexander MacRAE, Henry LYTE, ήσαν εκείνοι που μετεμφιέσθησαν και παρίσταναν τους τρείς ‘Γάλλους Βασιλόφρονες Αξιωματικούς’ που περιέτρεχαν με την άμαξα. 
    Ο Θείος του ήταν Βουλευτής στην πιο διεφθαρμένη εκλογική περιφέρεια του GRAMPOUND. Ήταν καταχρεωμένος διότι έχανε στο Χρηματιστήριο επί σειρά ετών, από τότε που τον απέταξαν από τον Στρατό λόγω ανεντιμότητος. Eκτός αυτού υπήρξε στις Δυτικές Ινδίες διεφθαρμένος κρατικός λειτουργός, δουλέμπορος, λαθρέμπορος κ.λ.π. Κατά την διάρκεια του πολέμου στην Ιβηρική Χερσόνησο (Peninsular War 1808-14) πωλούσε Μουσκέτα τύπου ‘Birmingham’ στους Ισπανούς αντιστασιακούς πατριώτες. Του εκόστιζαν 17 σελλίνια έκαστον και τα μεταπωλούσε προς 3 Guineas. H Guinea είχε 21 Shillings, δηλαδή σύνολο 63 σελλίνια. Με κέρδη 370 % έκανε μία περιουσία. Με λίγα λόγια ήταν εντελώς παλιάνθρωπος  και προφανώς είχε κακήν επιρροή στον ανεψιό του. Οίκοθεν νοείται, ότι αυτός  μπορεί να είχε σχεδιάσει όλη την ‘κομπίνα’.    
    Τα πραγματικά γεγονότα είχαν ως εξής : Ο Κόχραν, ο θείος του Andrew και ο ΒUTT, εκμεταλλεύθησαν την Λογιστική Περίοδο του Χρηματιστηρίου που διαρκούσε δύο εβδομάδες από τις 08-2-1814 μέχρι τις 23-02-1814. Απέκτησαν τα Κρατικά Χρεόγραφα ‘Omnium’ αξίας 1.100.000 λιρών επί πιστώσει, διότι επίστευαν ότι θα ανέβουν οι τιμές τους και θα τα εξωφλούσαν, οπότε θα τους έμενε και ένα τεράστιο κέρδος. Δυστυχώς διά τους ‘Gentlemen’ αυτούς, οι τιμές παρέμεναν σταθερές. Στις 18-02-1814 τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα διά τους απατεώνες, όταν εμαθεύθησαν τα νέα ότι Ναπολέων είχε νικήσει τον Πρώσσο Στρατάρχη Gebhard  Leberecht von BLUCHER (1742-1819) και Πρίγκηπα του WAHLSTADT, γνωστό και με το παρατσούκλι του ‘Marshall Forward’. Οι τιμές άρχισαν να πέφτουν και οι τρείς απατεώνες θα υφίσταντο καταστροφή, θα έχαναν συνολικώς 160.000 λίρες, τεράστιο ποσό που αντιστοιχεί σε περισσότερα από 20.000.000 σημερινές λίρες. Τότε έστησαν την κομπίνα τους διά να ‘ξελασπώσουν’. Έτσι όχι μόνον απέφυγαν την χρεοκοπία αλλά από πάνω κέρδισαν και 10.000 λίρες. Αυτές όμως τις κατέσχεσε το Χρηματιστήριο και αργότερα τις εμοίρασε σε φιλανθρωπίες. Όμως μία άλλη πηγή τα γράφει κάπως αλλιώς, ότι ο Κόχραν είχε ρευστοποιήσει τα δικά του χρεόγραφα ‘Omnium’ αξίας 139.000 λιρών, τα οποία είχε αγοράσει μόλις προ ενός μηνός. Τοιουτοτρόπως κέρδισε μόνος του τις 10.000 λίρες. Ανεφέρθησαν και 5-6 άλλα πρόσωπα που είχαν ρευστοποιήσει μετοχές  μικροτέρας  αξίας.  


Μνημείο Ναυάρχου Thomas Cochrane
 (Βαλπαραΐσο, Χιλή).
ΦΩΤΟ: José González Spaudο
 
 
Εντός ολίγων ημερών κάποιος ανώνυμος πληροφοριοδότης ενημέρωσε την Υπο-Επιτροπή ότι αυτός που παρίστανε τον ‘Αντισυνταγματάρχη Du Bourg ήταν απατεώνας. Στην πραγματικότητα επρόκειτο δι’ έναν Πρώσσο Αριστοκράτη ονόματι De BERENGER,ο οποίος εθεάθη την ημέρα της απάτης να εισέρχεται στην οικία του Κόχραν που ευρίσκετο στον αριθμό 13, Green Street στην Πλατεία Grosvenor, όπως προαναφέραμε. Eκεί  έβγαλε την στολή, φόρεσε πολιτικά και έγινε άφαντος. Όμως μία άλλη πηγή τον αναφέρει σκέτα ως ‘Captain’ χωρίς να μας διευκρινίζει τι είδους, Πλοίαρχο ή Λοχαγό, ούτε μας λέει την εθνικότητα του.
       Στις 07-3-1814 η Υπο-Επιτροπή του Χρηματιστηρίου προσέφερε αμοιβή 250 λιρών διά την σύλληψη του De BERENGER. Oλίγες ημέρες αργότερα ένας βαρκάρης στον ποταμό Τάμεση ‘ψάρεψε’ μία κόκκινη στολή με έναν Αστέρα. Ο Εβραίος ράφτης Mr. Solomon ανεγνώρισε ότι την είχε πωλήσει στον De BERENGER τρείς ημέρες προτού μασκαρευθεί ως Du BOURG. Στις 08-4-1814 ο απατεών συνελήφθη στο LEITH ενώ  προσπαθούσε να το ‘σκάσει’ από το Ηνωμένο Βασίλειο με ένα άλλο ψευδώνυμο. Τον εφυλάκισαν διά κάποιο άλλο άσχετο αδίκημα, από εκείνο του Χρηματιστηρίου, που είχε διαπράξει άλλοτε. 
       Στις 08-6-1814 oι οκτώ κατηγορούμενοι εκάθησαν στο εδώλιον του ‘Court of the Kings Bench’ στο GUILDHALL με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και της απάτης. Πρόεδρος του Δικαστηρίου ήταν ο Ed-ward LAW(1750-1818) Βαρώνος του ELLENBOROUGH. Eδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος ‘Tory’ και πολέμιος των Ριζοσπαστών. Προγενεστέρως σε δύο δίκες με πολιτικές σκοπιμότητες είχε καταδικάσει σε φυλάκιση δύο Ριζοσπάστες Πολιτικούς. Tον William COBBETT (1763-1835) συν ένα πρόστιμο 1.000 Λιρών διότι είχε εκδόσει ένα φυλλάδιο σχετικώς με ένα σκάνδαλο μαστιγώσεως στον Στρατό. Ο δεύτερος ήταν ο Henry Οrator HUNT (1773-1835), η στάση του Προέδρου κατά την δίκη ήταν τόσο μεροληπτική που σοκάρισε ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα των Νομικών.
Εισαγγελεύς ήταν ο Sir John GURNEY (1768-1845).
To Χρηματιστήριο ήταν ο Μηνυτής, επειδή ο ένας εκ των κατηγορουμένων ήταν Αξιωματικός του Ναυτικού απετάθησαν στον Υπουργό Ναυτικών ο οποίος με την σειρά του τους παρέπεμψε στον Υπουργό Δικαιοσύνης. Το συγκεκριμένο αδίκημα εθεωρείτο ότι έθιξε και τα συμφέροντα του Δημοσίου, επομένως και η μήνυση εθεωρείτο ότι ήταν της Κυβερνήσεως εναντίον των κατηγορουμένων. Ως εκ τούτου ο Νομικός Σύμβουλος του Ναυαρχείου παρέστη στην δίκη ως Δικηγόρος του Χρηματιστηρίου. Αυτός ήταν ο Ger-main LAVIE, αντίδικος του Κόχραν στο Ναυτοδικείο εναντίον του GAMBIER. Ο Κόχραν ανέκαθεν ισχυρίζετο ότι ο Γραμματεύς του Ναυαρχείου John Wilson CROKER(1780-1857) ήταν ο οργανωτής αυτών των περιέργων και συμπτωματικών διορισμών. Ο CROKER ήταν και αυτός παλαιός εχθρός του μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Ήταν λογικό να θέλει να τελειώσει την σταδιοδρομία του ‘ατάκτου’ Κόχραν που είχε κακή επιρροή στο Ναυτικό.          
     Ο τελευταίος δεν είχε καταλάβει την σοβαρότητα της καταστάσεως του, ότι τον κατηγορούσαν δι’ εγκληματική συνομωσία. Ήταν πεπεισμένος διά την αθωότητα του και εν γνώσει του αδιαφόρησε διά την προετοιμασία  της υπερασπίσεως του. H επίσκεψη του BERENGER στην οικία του τον είχε παγιδεύσει σε μία συνομωσία οργανωμένη από μία συμμορία οικονομικών καρχαριών.
     Η παρούσα δίκη ‘τράβηξε’ το μεγάλο ενδιαφέρον του βρετανικού λαού, ο δε Πρόεδρος ήταν εχθρικός από την αρχή. Ο Κόχραν συγκέντρωσε μία ιδιαιτέρως ικανή ομάδα υπερασπίσεως του. Τον Βαρώνο Ηenry Peter BROUGHAM (1778-1868) που αργότερα έγινε Πρόεδρος Εφετών και πολιτικός. Τον William Draper BEST (1767-1845), Bαρώνο του WYNFORD, που αργότερα έγινε Αρχιδικαστής Πολιτικών Δικαστηρίων και πολιτικός. Τον James SCARLETT(1769-1844) Bαρώνο του ABINGER,που αργότερα έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης. Αυτοί τον συνεβούλευσαν με επιμονή να μην εμφανισθεί στο Δικαστήριο. Κατά την ακροαματική διαδικασία υπέπεσαν σε λάθη τακτικής. 
    O  Eισαγγελεύς άρχισε με ένα μανιώδες και μακροσκελές κατηγορητήριο, στοχεύοντας ιδιαιτέρως τον απουσιάζοντα Κόχραν, και έκανε ξεκάθαρη και την ενοχή των υπολοίπων. Εκλήθησαν οι μάρτυρες κατηγορίας, τουλάχιστον οι δύο εξ αυτών είχαν δωροδοκηθεί, κατέθεταν επί 15 ώρες. Στους μάρτυρες  υπερασπίσεως δεν εδόθη ο ανάλογος χρόνος.     
     Όπως κατέθεσε και η ιδία η Κατηγορούσα Αρχή τα στοιχεία εναντίον του Κόχραν ήσαν επουσιώδη. Εβασίζοντο μόνον στην δοσοληψία των χρεογράφων του και στις επαφές του με εκείνους που ήσαν ξεκάθαρα οι συνωμότες διότι με την φυσική τους παρουσία και πράξεις διέπραξαν την απάτη. Όμως υπήρχε και ένα τρίτο στοιχείο που απησχόλησε το Δικαστήριο. Το χρώμα  της  στολής που φορούσε ο De BERENGER την επίμαχον ημέρα που επεσκέφθη τον Κόχραν στην οικία του. O τελευταίος παρεδέχθη την επίσκεψη, αλλά επέμενε ότι ο δήθεν ‘Αντισυνταγματάρχης’ φορούσε την πράσινη στολή τoυ ‘Duke of Cumberlands Regiment of Sharpshooters’= Σύνταγμα Ελευθέρων Σκοπευτών του Δουκός Cumberland, στο οποίον υπετίθετο ότι ανήκε. Αυτό ήταν τελείως αντίθετο καθ’ όσον φορούσε κόκκινη στολή όταν υπεδύετο τονDu BOURG. Ο Κόχραν δικαιολόγησε την επίσκεψη, ότι δήθεν αυτός είχε έλθει διά να του ζητήσει να τον πάρει μαζί του με την Φρεγάτα τουTonnant στην Αμερική διά να ξεφύγει από τους πιστωτάς που τους χρωστούσε 8.000 λίρες.  Όμως οι υπηρέτες της οικίας του είχαν υπογράψει στις Ενόρκους Καταθέσεις τους ότι το περιλαίμιο του χιτωνίου της στολής του, που προεξείχε από την Χλαίνη του ‘Αντισυνταγματάρχου’ ήταν όντως πράσινο. Εν τούτοις είχαν παραδεχθεί στους Δικηγόρους του Κόχραν ότι νόμιζαν ότι το υπόλοιπο χιτώνιο ήταν κόκκινο. Παρ’ όλα αυτά δεν εκλήθησαν να καταθέσουν ενώπιον της Έδρας.
      H Kατηγορούσα Αρχή εκάλεσε τον μάρτυρα-κλειδί, τον μεθυσμένο αμαξά William CRANE που είχε αφήσει τον ‘Αντισυνταγματάρχη’ στην οικία Κόχραν. Αυτός ωρκίσθη ότι τον είδε να φορά κόκκινη στολή. Παρά τους εξαιρέτους δικηγόρους του η ενοχή του εξηρτάτο από το φαινομενικά επουσιώδες ερώτημα, εάν ο BERENGER φορούσε κόκκινη ή πράσινη στολή εκείνη την αποφράδα ημέρα. Tην δευτέρα ημέρα της δίκης ο Πρόεδρος εδήλωσε ότι ο Κόχραν έλεγε ψέματα διά την στολή, και ότι αυτό ήταν καθαρή ένδειξη ότι είχε κάτι να κρύψει. 
     Η υπεράσπιση του Κόχραν δεν ήταν και τόσο μαχητική, αντέτασσε ότι ο πελάτης τους είχε δώσει μόνιμες οδηγίες στον χρηματιστή του BUTT να πωλήσει τα χρεόγραφα του μόνον όταν η τιμή τους θα ανέβαινε κατά 1%. Ισχυρίζοντο ότι εάν ο χρηματιστής του περίμενε και άλλο, έως ότου η αξία τους έφθανε σε ακόμη υψηλότερο σημείο, ο Κόχραν θα είχε κερδίσει τα διπλά. Δυστυχώς δι’ αυτόν και οι άλλοι συνωμότες είχαν δώσει ακριβώς τις ίδιες οδηγίες στους  δικούς τους Χρηματιστές, οπότε εφάνη ότι η δουλειά ήταν ‘στημένη’. Μετά από 2,5 ώρες σύσκεψη οι Ένορκοι τους έκριναν όλους ενόχους. Οι Συνήγοροι του Κόχραν εζήτησαν καθυστερημένα να προσκομίσουν νέους μάρτυρες προθύμους να ορκισθούν ότι είχαν δεί τον De BERENGER να φθάνει με πράσινη στολή. Αλλά ο Πρόεδρος  Ε. LAW απέρριψε το αίτημα τους διότι οι δύο από τους συνωμότες μόλις άκουσαν τους Ενόρκους να τους κρίνουν ενόχους πρόλαβαν και διέφυγαν εκτός Ηνωμένου Βασιλείου στην Ηπειρωτική Ευρώπη.
    Ο Κόχραν παρεπονέθη ότι ο Πρόεδρος δεν υπέβαλε απλώς τις ερωτήσεις του στους Ενόρκους, αλλά τους έδινε και την απάντηση και μάλιστα με περιέργους και βιαίους όρους. Η γλώσσα του καθ’ όλην την διάρκειαν υπεγράμμιζε την ενοχή του. Κανείς Δικαστής δεν είναι δυνατόν να λέγεται αμερόληπτος  όταν καταφέρεται εναντίον του κατηγορουμένου ότι έχει διαπράξει το έγκλημα, προτού καν οι Ένορκοι έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν μόνοι τους και να εκδώσουν την ετυμηγορία τους.    
     Στο παλαιό ‘Court of the Kings Bench’ υπήρχε μία περίεργη Δικονομική διαδικασία. Μεταξύ της ετυμηγορίας και της επιβολής της ποινής υπήρχε ένα είδος διαλείμματος  κατά το οποίον ο κατηγορούμενος μπορούσε να υποβάλλει αίτημα δι’ άλλη δίκη. Όμως ο Πρόεδρος της αρχικής δίκης είχε το δικαίωμα να αποφασίσει εάν θα γίνει η επανάληψη, τοιουτοτρόπως ο κατηγορούμενος σπανίως είχε μία δεύτερη ευκαιρία. 
     Στις 14-6-1814 ο Κόχραν ενεφανίσθη διά πρώτη φορά ενώπιον του Δικαστού και παρεκάλεσε να παρουσιάσει κάποια στοιχεία τα οποία είχαν παραβλέψει στην πρώτη δίκη. Προσπαθούσε να εκθέσει το αίτημα του αλλά ο Δικαστής τον διέκοπτε συνεχώς, εντός 10 λεπτών το απέρριψε.
     Στις 20-6-1814 ο Πρόεδρος εξέδωσε την απόφαση του διά το είδος της ποινής τους, την οποίαν παραθέτουμε εν περιλήψει : 
    «  Όλοι οι κατηγορούμενοι κατεδικάσθησαν σε φυλάκιση 12 μηνών. Ο Κόχραν και ο BUTT σε πρόστιμο 1.000 λιρών.O HOLLOWAY σε πρόστιμο 500 λιρών. Eπιπροσθέτως ο Κόχραν, ο De BERENGER και ο BUTT να υποστούν την εξευτελιστική τιμωρία να σταθούν μία φορά και επί μία ώρα μόνον επάνω στο ικρίωμα του ‘Pillory’ ».
     Αυτό απετελείτο από δύο σανίδια που είχαν μία μεγάλη τρύπα στο κέντρο τους που χώραγε τον λαιμό του τιμωρημένου, και δύο μικρότερες στα άκρα τους που περνούσαν οι καρποί των χεριών του. Τα σανίδια ετοποθετούντο κατακορύφως το ένα επί του άλλου, εφήρμοζαν και τα κλείδωναν με λουκέτο. Ο δε τιμωρημένος παρέμενε σκυφτός. Μία τέτοια εξέδρα ευρίσκετο απέναντι από το Χρηματιστήριο, πολύ πιθανόν να υπήρχαν και άλλες τέτοιες σε διάφορες πλατείες του Λονδίνου διότι οι καταδικαζόμενοι σε αυτού του είδους την δημοσία διαπόμπευση ήσαν πολλοί.
     Oι δύο από τους συγκατηγορουμένους, του πού το ‘έσκασαν’ προτού ανακοινωθεί η ποινή, με την φυγή τους είχαν ομολογήσει περίτρανα την ενοχή τους. Ο Χρηματιστής του ο BUTT, διά τον οποίον ο ίδιος ο Κόχραν είχε μία περίεργη πίστη ότι ήταν αθώος, κατόρθωσε να το ‘σκάσει’ και αυτός μόλις άκουσε την ποινή του. Ο De BERENGER ήταν ήδη φυλακισμένος δι’ άλλο αδίκημα, προτού βγει η παρούσα απόφαση. Οι  υπόλοιποι είχαν ομολογήσει την ενοχή τους. Έμενε ο Κόχραν μόνος του από όλη την συμμορία των απατεώνων να διατρανώνει την αθωότητα του και να υποστεί τις τιμωρίες του. Φαινομενικώς ήταν υπόθεση του Χρηματιστηρίου, όμως ή κρατούσα γενική πεποίθησις ήταν περί δίκης πολιτικών σκοπιμοτήτων. Επίδειξη δυνάμεως της Κυβερνήσεως εναντίον των Ριζοσπαστών. Παρά την γενική αντίληψη ότι ήταν ένοχος, συνάμα είχε και την συμπάθεια του κόσμου διά την σκληρή τιμωρία ενός Βουλευτού, Ευγενούς και ηρωικού Αξιωματικού.  
   Ο προαναφερθείς φίλος του Βουλευτής Sir Francis ΒURDETT, εξομολογήθη στους Τραπεζίτες του ότι θεωρούσε τον εαυτό του πολύ τυχερό διότι δεν είχε πωλήσει τις δικές του μετοχές την ιδίαν ημέρα, καθ’ όσον θα είχε την ιδίαν τύχη με τον Κόχραν. Ο δε τελευταίος θεωρούσε τον De BERENGER ως πράκτορα και προβοκάτορα της Κυβερνήσεως που τον έβαλε σκοπίμως διά να τον εμπλέξει σε μία εγκληματική συνωμοσία.



Η υπέροχη βάση (πλώρη) του μνημείο του Ναυάρχου
Thomas Cochrane (Βαλπαραΐσο, Χιλή).
ΦΩΤΟ: José González Spaudo
     Τις επόμενες εβδομάδες το Admiralty απέταξε τον Πλοίαρχο Κόχραν από το Royal Navy. Επίσης αντιμετώπισε μέσα στο Κοινοβούλιο την πρόταση αποπομπής του. Ισχυριζόμενος την αθωότητα του έριξε την ευθύνη διά την καταδίκη του στην προκατάληψη του Δικαστού Ε. LAW, στην ανικανότητα των Συνηγόρων του, στις ψευδορκίες των μαρτύρων κ.ο.κ. Ο λόγος του ήταν τόσο υβριστικός  ώστε τα επίσημα πρακτικά είναι κατάστικτα από διαγεγραμμένες κακές λέξεις. Έκανε περισσότερο κακό στην υπόθεση του και από τον 
χειρότερο εχθρό του. Ο περιβόητος διά τον μισελληνισμό του Υπουργός Εξωτερικών Λόρδος CASTLEREAGH απείλησε τους δημοσιoγράφους ότι κινδυνεύουν να μηνυθούν διά ‘Λιβελλογράφημα’ εάν αναδημοσιεύσουν ολόκληρο τον λόγο του μαζί με τις ‘κομμένες’ λέξεις. Εν τούτοις παρενέβη και εδήλωσε ότι η Κυβέρνηση προτείνει να καταργηθεί η τιμωρία του ‘Pillory’, εκτός εάν ο καταδικασθείς υπέπεσε στο αδίκημα της ψευδορκίας.
    Προφανώς η Κυβέρνηση είχε θορυβηθεί και από το γεγονός ότι ο φίλος του Βουλευτής  BURDETT τους είχε διαμηνύσει ότι θα σταθεί και αυτός δίπλα στον Kόχραν πάνω στο Pillory. Εκτός αυτού εφοβούντο τις αναμενόμενες οχλοκρατικές διαδηλώσεις συμπαθείας προς τον ναυτικόν και λαϊκόν ήρωα. Κατόπιν όλων αυτών απεφάσισαν επισήμως να καταργήσουν τελείως αυτήν την Μεσαιωνική τιμωρία. Τελικώς αυτού του είδους η ποινή του Κόχραν ανεστάλη. Όμως παρά την παθιασμένη ομιλία του, στις 05-7-1814 τον εξεδίωξαν και από το Parliament με ψήφους 144 εναντίον του και 44 υπέρ αυτού.
      Μετά από έξη μήνες ο ίδιος ο Ναπολέων εξόριστος στην Νήσο ΕLBA σε μία συνέντευξη του είχε πει :
“ Ένας τέτοιος άνδρας  δεν έπρεπε να υποστεί τόσο εξευτελιστική τιμωρία ”.    
      Ακολούθησαν επαναληπτικές εκλογές διά την πλήρωση της κενής πλέον Έδρας του, που κατείχε στην Εκλογική Περιφέρεια του WESTMINSTER. Ήταν τόσο μεγάλη η κατακραυγή του Λαού κατά του κατεστημένου και η υποστήριξη τους προς τον Κόχραν ώστε συνεκεντρώθη ένα τεράστιο πλήθος 5.000 εκλεκτόρων διά την ανακήρυξη των υποψηφίων. Εκραύγαζαν ρυθμικά ‘Κόχραν-Κόχραν για πάντα’. Οι άλλοι τρείς υποψήφιοι βλέποντας το πάθος του κόσμου απεσύρθησαν. Μόλις 26 ημέρες μετά από την καταδίκη του στις  20-6-1814 τον επανεξέλεξαν στο Κοινοβούλιο στις 16-7-1814. Εκράτησε την Έδρα του αγωνιζόμενος συνεχώς διά τις πολιτικές μεταρρυθμίσει μέχρι το 1818. Μετέπειτα ανεχώρησε διά την Νότιον Αμερική.
     Όμως οι πολιτικοί εχθροί του δεν είχαν τελειώσει ακόμη μαζί του. Ο Πρίγκηψ-Αντιβασιλεύς (εβασίλευσε ως GEORGE 4ος τo 1820-30) ανέθεσε στον Secretary of State (τότε κάτι ανάλογο με Υπουργό Εσωτερικών) να του αφαιρέσει τον τίτλο του Ιππότου του Τάγματος του Λουτρού. Στις 11-8-1814 στο Παρεκκλήσιον του ΗΕΝRY 7ου στο Westminster Abbey έλαβε χώραν μία άκρως εξευτελιστική τελετή. Ξεκρέμασαν το Λάβαρο, το Κράνος και το Ξίφος του Οικοσήμου του από τον τοίχο και τα κλώτσαγαν έξω από τον Ιερό Ναό, κάτω από τα σκαλοπάτια και στον δρόμο.
     Το ‘Kings Bench’ ήταν μία φυλακή διά Gentlemen.O Kόχραν απεποιήθη το βάσει του Κανονισμού προνόμιο να εξέρχεται διά σύντομα διαστήματα, αλλά μπορούσε να δέχεται συγγενείς και φίλους στο άνετο διαμέρισμα του των δύο δωματίων. Η νεαρή σύζυγος του τον επισκέπτετο συχνά καλυμμένη με πυκνό βέλο. 
Ενώ ευρίσκετο στην φυλακή επί 9 μήνες ο φίλος του COBBETT του έκανε μία  ανόητη πρόταση. Εφ’ όσον είχε αποδράσει από την φυλακή στην Μάλτα, να το  επαναλάβει και τώρα. 
      Στις 06-3-1815 το επανέλαβε. Είχε βρεί ένα κοντό σχοινί κατάφερε να φθάσει στον εξωτερικό τοίχο, από μέσα ήταν χαμηλώτερα, ανερριχήθη αλλά δεν έφθανε να κατέλθει στο έδαφος από την έξω πλευρά, ήταν υψηλότερα 7,5 μέτρα. Έπεσε και εκτύπησε άσχημα την πλάτη του, αλλά μπόρεσε να πάει στο σπίτι της παλαιάς νοσοκόμας του. Εκεί παρέμεινε κρυμμένος ολίγες ημέρες.
     Το επόμενο πρωί τα νέα της δικής του αποδράσεως εκάλυψαν τις ειδήσεις περί της  αποδράσεως του Βοναπάρτη από την ΕLΒΑ. Η περιγραφή του που ετοιχοκόλλησαν αφ’ ενός ήταν εσφαλμένη, αλλά και το Αστυνομικό  σύστημα  αφ’ ετέρου ήταν  ανεπαρκές  διά να τον συλλάβουν, παρά την αμοιβή 300 Guineas. 
Oι εφημερίδες έγραφαν πολλές φήμες, ότι δήθεν το είχε σκάσει εκτός Βρετανίας  κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα διέμενε ήσυχα στην εξοχική κατοικία του στο Holly HillHAMPSHIRE. 
    Στις 20-3-1815 επαρουσιάσθη στο Κοινοβούλιο, ένας αρμόδιος προσεπάθησε ματαίως να τον εμποδίσει να εισέλθει στην Αίθουσα Συνεδριάσεων, ένας άλλος έτρεξε να φωνάξει τους χωροφύλακες. Άλλοι αγανακτισμένοι Βουλευταί τον ανάγκασαν να αποσυρθεί, καθ’ όσον δεν είχε ακόμη ορκισθεί επομένως δεν μπορούσε να κάτσει στο έδρανο του. Τότε κατέφθασε μία ισχυρή ομάς από τους ‘Bow Street Runners’ και τους ‘Τipstaves’. Οι πρώτοι ήσαν τρόπον τινά η πρώτη Επαγγελματική Αστυνομία του Λονδίνου. Είχε ιδρυθεί το 1749 και είχαν την έδρα  τους κοντά στην Όπερα στο Covent Garden. To 1829 ιδρύθη η Μητροπολιτική Αστυνομία οπότε αυτοί κατηργήθησαν. Οι δεύτεροι ήσαν ένα είδος Δικαστικής Αστυνομίας και Κλητήρων που είχαν τις ρίζες τους στον Μεσαίωνα. Εν πάσει περιπτώσει ο Κόχραν παρέμενε ασάλευτος και φώναζε ότι η Αστυνομία δεν είχε δικαίωμα να εκδόσει Ένταλμα Συλλήψεως μέσα στην Βουλή. Έγινε  μία μικρή πάλη, τον ακινητοποίησαν και τον έσυραν έξω από το κτήριο. Τον έψαξαν μήπως οπλοφορούσε και του βρήκαν ένα πακέτο καπνό. Αυτός εφώναξε έξαλλος : ‘Εάν το είχα σκεφθεί πιο πριν θα σας τον είχα ρίξει στα μάτια’. Μετά συμφώνησε να κάτσει ήσυχος και 4 Χωροφύλακες τον οδήγησαν με μίαν άμαξα πίσω στην φυλακή διά να εκτίσει τους 3 υπολοίπους μήνες της ποινής του που τελείωνε τον Ιούνιο 1815. Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ως συνήθως τα υπερέβαλαν, μία εξ αυτών έγραψε ότι είχε βιτριόλι. Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν καταγραφεί σε άρθρο το 1815 στο ‘Gentlemans Magazine’.
     Τον έκλεισαν στην ημιυπόγεια απομόνωση, σε ολίγες εβδομάδες  αρρώστησε πολύ άσχημα και ενεφάνιζε συμπτώματα τύφου. Αρχικώς ηρνείτο να πληρώσει το πρόστιμο των 1.000 λιρών, αλλά η υγεία του χειροτέρευε. Τελικώς στις 03-7-1815 ηναγκάσθη να το πληρώσει. Επάνω στο τραπεζογραμμάτιο έγραψε την διαμαρτυρία του, ότι οι καταπιεσταί του, του αποστερούν το δικαίωμα της ζωής και ότι ελπίζει να ζήσει διά να οδηγήσει τους παραβάτες στην Δικαιοσύνη. Αυτό το εφύλαγαν επί μεγάλο χρονικό διάστημα στην Τράπεζα της Αγγλίας.       
      Με την αποφυλάκιση του βρέθηκε σε  έναν κόσμο ξετρελαμένο με την νίκη του στο WATERLOO.  Δεν είχε την διάθεση να αγαλλιάσει. Τα βάσανα του τον είχαν καταστήσει πιο εγωκεντρικό από κάθε άλλη φορά. Το μόνο συναίσθημα του ήταν να  επιδιώκει ακατάπαυστα την δικαίωση του. 
     Τον Αύγουστο 1815 τον εκάλεσαν να μεταβεί στην επαρχιακή πόλη GUILDFORD στην Κομητεία του SURREY, 27 μίλια Νοτιοδυτικώς του Λονδίνου. Έπρεπε να παρουσιασθεί ενώπιον του Court of Assize = μεταβατικό ποινικό δικαστήριο, με την κατηγορία της αποδράσεως. Τον έστειλαν μακριά προφανέστατα διά να προλάβουν μαζικές λαϊκές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις συμπαραστάσεως υπέρ αυτού. Τελικώς δεν τα απέφυγαν. Του έδωσαν χάρη με την αιτιολογία ότι η αρχική ποινή του ήταν αρκετή. Το ακροατήριον εχειροκρότησε ζωηρά, ο Δικαστής εκκένωσε την Αίθουσα και του επέβαλε πρόστιμο 100 λιρών. Ο Κόχραν ηρνήθη να το πληρώσει, αλλά οι ψηφοφόροι του ευγενώς προσφερθέντες συνεκέντρωσαν το ποσό με έρανο πέννα - πέννα.
       Το 1816 στο Κοινοβούλιο επανήρχισε την ‘εκστρατεία’ να εγκαλεί τον E.LAW Λόρδο ΕLLENBO-ROUGH διά μεροληψία, διαστροφή, αδικία, καταπίεση κ.ο.κ. αλλά κατέληξε σαν φάρσα. H oμιλία του διήρκεσε 4 ώρες, ανέπτυξε 13 σημεία των παρατυπιών του Δικαστού. Οι υπόλοιποι Βουλευταί τον άκουαν βαριεστημένοι και  απέρριψαν την πρόταση του με 89 ψήφους κατά και  0  υπέρ.      
 




Καρικατούρα του 1815 με τίτλο «Things as they have been.
Things as they now are» (Τα πράγματα ως είχαν, τα
πράγματα ως έχουν τώρα). Η αριστερή πλευρά της εικόνας
 απεικονίζει Cochrane ως έναν ηρωικό Αξιωματικός του
Ναυτικού, ενώ η δεξιά ως ντροπιασμένο πολιτικό μέσα στα
τείχη των φυλακών  King's Bench.
 
      Η αθωότης ή η ενοχή του εδίχασε τις γνώμες των νομικών εκείνη την εποχή. Αλλά και τους ιστορικούς προβληματίζει ακόμη μέχρι σήμερα. Κατά τον 19ον αιώνα τρείς Lord Chancellors (ο τίτλος έχει δύο ερμηνείες, ή Πρόεδροι Βουλής των Λόρδων ή Πρόεδροι Εφετών) διενήργησαν αναθεωρήσεις της δίκης. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι βάσει των μαρτυριών και των αποδεικτικών στοιχείων που κατετέθησαν τότε στο Δικαστήριο δεν έπρεπε να τον καταδικάσει. Ο ίδιος σε όλη την ζωή του διεκήρυσσε συνεχώς την αθωότητα του και  ηγωνίζετο να ακυρώσει την καταδικαστική απόφαση διά να αποκαταστήσει την τρωθείσα τιμή του και το όνομα του. Επίστευε ότι ‘Ανωτέρα Αρχή’ με πολιτική σκοπιμότητα ‘μηχανεύθηκε’ την σκευωρία αυτή διά να τον στείλει στην φυλακή. 
 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1.“Εlemens de l’Architecture Navale, ou Traite Pratique de la Construction des Vesseaux” του Duhamel du Monceau ,Henri, Louis, Paris , 1758.
2. ‘The Dictionary of Sea Painters of Europe and America’, του E.H.H.Archibald,Antique Collector’s Club,Suffolk, 1980.  (Original paintings from the magazine “Naval Cronicle” of 1799-1816.
3.  ‘Naval and Military Memoirs of Great Britain from 1727-1783’, του Robert Beatson, London,   1804.
4.  ‘An Old Sailor’ , του Μ.H.Barker, Greenwich Hospital anecdotes, London,   1826   
5.  ‘History of the Navy of the U.S.A.’, του James Fenimore Cooper, Richard Bentley Ltd. (publisher to Ηer Majesty the Queen) , London,  1839.
6.  ‘Naval Recollections of the Late American War’,του R.J.Barrett, United Service Journal,    1841.
7.  ‘The Naval History of Great Britain’,του William James, Richard Bentley Ltd, London,   1859.
8.  ‘Sailor’s Word-Book – Dictionary of Nautical Terms’, τoυ Vice Admiral W.H.Smyth, Blackie & Son, London, 1867.                                                                                                                                     
9. ‘The Influence on Sea Power Upon the French Revolution and Empire 1793-1812’,του Captain Alfred Thayer Mahan, Sampson Low , Marston & Co. Ltd , London,   1893.
10.‘The British Fleet’, του Commander Charles N. Robinson, George Bell & Sons Ltd, London,  1895.
11. ‘Gloires et Souvenirs Maritime’, του Maurice Loir, Hachette & Co.  Paris,   1895. 
12. ‘Οn  the Spanish Main’, του John Edward Masefield , Naval Institute Press, London , 1906.  
13.  ‘Ναυτική Επιθεώρησις’, έκδοσις  Γ.Ε.Ν. τεύχη Νος. 134  και 135,  έτος  1935.
14. ‘Καράβια,Καπεταναίοι και Συντροφοναύται 1800-1830’,του ΠλοιάρχουΤρύφωνος Κωνσταντινίδου Β.Ν. , έκδοσις  Γ.Ε.Ν. 1935.
15. ‘The Wooden Fighting Ship in the Royal Navy, 897-1860, του Ε.Η.Η.Αrchibald, Blandford Press Ltd, Poole  Dorset, 1968.  
16.  ‘The Oxford Companion to Ships and the Sea’, P.K.Kemp,Oxford University Press, London, 1976.
17.  ‘Naval Gun’, του Ian Hogg  & John Batchelor, Blandford Press, Poole  Dorset, 1978.
18.  ‘Strategy & Tactics of Sea Warfare’, του Νed Wilmott, Chart Well Books Inc, New  Jersey, 1979.
19.  ‘The Fighting Ship’,του Βernard Brett, Oxford University Press, Oxford, 1985.
20.  ‘Firepower-From Slings to Star Wars’ , του Philip Warner,Grafton Books, London, 1988.
21. ‘The Line of Battle’ - ‘The Sailing Warship 1650-1840’,του Robert Gardiner,Conway Maritime Press, London, 1992.                                                                                                                                           
22. ‘The Illustrated Companion to Nelson’s Navy’,του Νicholas Blake & Richard Lawrence,Chatham Ltd, London, 1999.                                                                                                                                               
23. ‘Ο  Αρχιναύαρχος Λόρδος Κόχραν και η δράση του στην Ελληνική Επανάσταση, του Αντιναυάρχου  Ι.Φακίδη ,  Μπρατζιώτη ,  Αθήναι , 1999.
24. ‘Naval Warfare in the Age of Sail (War at Sea 1756-1815), του Bernard Ireland, Harper Collins Ltd, London,  2000.
25.  ‘Six Frigates’, του Ιan  W. Toll, W.W.Norton & Co. Inc. New York , 2006.
26. ‘Ναυτικοί Βαθμοί και Στολές -Ιστορία και Παράδοση’, του Ηλία Μεταξά (υπό έκδοση) Πειραιεύς, 2013.
27.  Διάφορες Ιστοσελίδες  Διαδυκτίου.                                                                                          
28.  Εγκυκλοπαίδεια  Ελευθερουδάκη  1926.
29.           »                 Στρατιωτική και Ναυτική 1926.
30            »                Ήλιος.  
31.            »                Πυρσός  1931.
32.            »                Υδρία.
33.            »                Δομή.
34.            »                Πάπυρος Larouss Britannica 1978
 
 
Το Περί Αλός προτείνει:
Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία του τότε Δοκίμου Οικονομικού Η. Μεταξά Ε.Ν. ο οποίος επέζησε από το ναυάγιο του Υ/Κ «ΛΑΚΩΝΙΑ» και ,μεταξύ άλλων, έσωσε 2 μικρά παιδιά :
Το ναυάγιο του Υ/Κ “ΛΑΚΩΝΙΑ” Πιέστε ΕΔΩ:
Καθώς και άρθρα του συγγραφέως:
Η προέλευση των αμφιμασχαλίων. Πιέσατε ΕΔΩ
Η ΦΡΕΓΑΤΑ Πιέσατε ΕΔΩ
Η προσωπικότης του Αντιναυάρχου Edward Codrington Πιέσατε ΕΔΩ
 

 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...