Από τα
κειμήλια του Περί Αλός
Άρθρο
του 1947!
Θανάσης Π. Περιοδικό Ναυτικά Χρονικά,
Πειραιεύς, 1 Μαρτίου 1947: σελ. 7.
Ακολουθείται
η ορθογραφία & σύνταξη
του
συγγραφέως πλην του πολυτονικού.
 |
| ΦΩΤΟ: Το
«Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ» ΠΗΓΗ: Greek Shipping Miracle: https://www.greekshippingmiracle.org/en/history.html |
Πριν λίγες μέρες το πρώτο
ελληνικόν Λίμπερτυ μπήκε στα φαναράκια του Πειραιώς. Λέμε ελληνικό και εννοούμε
ελληνικό με όλη τη σημασία. Γιατί «Λίμπερτυς» δήθεν ελληνικά μπήκαν πολλές
φορές δυο χρόνια τώρα, στα ελληνικά λιμάνια. Ελληνικά, όμως, δεν ήσαν. Ξένης
ιδιοκτησίας και εκμεταλλεύσεως σκάφη είχαν την ελληνική σημαία για τον τύπο και
ευτυχώς ελληνικά πληρώματα για να βγάζουν το ψωμάκι των. Πέραν από αυτό,
τίποτε. Και αι ναυλώσεις και η διάθεσις της κυριότητος ξένη. «Αμερικανική».
Εκινούντο κάτω από τα προστάγματα του «WAR SHIPPING ADMINISTRATION» και για λογαριασμό της ίδιας
της εταιρίας ειργάζοντο. Τα λέγαμε κρατικά. Ονειροπόλησαν μερικοί ρωμαντικοί να
δημιουργήσουμε μ’ αυτά το φυτώριο κάποιας Κρατικής Ναυτιλίας. Τα ωνόμασαν
«βαπόρια του λαού» και κάναμε πάνω τους τούς ανεκδιήγητους πειραματισμούς μας.
Πάνω στα πολύπαθα αυτά πλεούμενα ασχημονήσαμε.
Σκληρή, πολύ σκληρή η λέξη, μα
αληθεστάτη. Διαχείρισις, πληρώματα, Λιμεναρχεία, πολυποίκιλοι κρατικοί
εντολοδόχοι, ανεξέλεγκτοι και ασύδωτοι, αφηνίασαν για να κορέσουν κάθε είδους
ταπεινές επιδιώξεις και ιδιοτέλειες. Περίπατο πήγε η πειθαρχία. Το φυτώριο της
Κρατικής Ναυτιλίας έγινε φυτώριο μούχλας και αποσυνθέσεως.
Ευτυχώς, η ιστορία αυτή τελείωσε!
Τελείωσε για να δικαιώση, για μία ακόμη φορά, την άποψη των άλλων, των…καθυστερημένων
ίσως, αυτών που επιμένουν να νομίζουν ότι μόνον η ιδιωτική πρωτοβουλία
μεγαλουργεί και μόνον όταν υπάρχη μάτι πραγματικού ενδιαφερομένου αναπτύσσεται
και προάγεται κάθε οικονομική επιχείρησις και υπόθεσις. Η δε Εμπορική Ναυτιλία
είναι οικονομική επιχείρησις 100%.
Το «Λίμπερτυ» που άραξε πριν
λίγες μέρες στον Πειραιά, ήταν το «Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ» της εταιρίας «Ελληνική».
Το φορτίο του είναι και πάλι, όπως μια φορά κι έναν καιρό, γενικά εμπορεύματα
με προορισμό πολλούς εμπορικούς λιμένας, ιταλικούς, ελληνικούς και τουρκικούς.
Είχαμε την ευτυχία να αισθανθούμε
πρώτοι τη χαρά αυτού του πρώτου ταξιδιού. Παράλληλα ομολογούμε με ειλικρίνεια,
ότι ενοιώσαμε στην καμπούρα μας ξανά, ύστερα από μακρά αναστολή το βάρος και
τις ανησυχίες ευθυνών, που για κάμποσο καιρό πιστέψαμε ότι σε κανένα δεν θα
επιτρέπαμε να τις ζητήση πλέον. Κακά τα ψέμματα. Πρύμα-πλώρα, ξαναγυρίζει, όπως
και προπολεμικά, η ναυτική εργασία ανόθευτη και επιμελημένη. Αν θέλουμε, ας
κάμουμε κι αλλοιώς. Θα φθάσουμε στο λιμάνι και κάποιο μάτι ασυγκίνητο και
οχληρό θα ζητήσει λόγο των πράξεών μας. Η παραβολή των «ταλάντων του Κυρίου» θα
επαναλαμβάνεται σε κάθε μας διαδρομή. Και αλλοίμονο στους «ραθυμούντας». Βαρειά
η καλογερική. Μα τι να γίνη; Έτσι είναι ακόμα ο παληόκοσμος!...
Λέμε, φθάσαμε ήδη στον Πειραιά.
Από την ημέρα της παραλαβής, μόλις ένας μήνας πέρασε. Και τώρα, προκαλώ κάθε
άπιστο Θωμά να έλθη και να θέση «δάκτυλον στον τύπο των ήλων». Να βάλη το χέρι
στην καρδιά και να ομολογήση ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Θα αναγνωρίση στον «Γρηγόριον Κ. ΙΙΙ» κάτι τι που να μοιάζη με τον τέως
ατυχήσαντα «Μιχαήλ Ανάγνον».
Δεν
έγινε κοσμογονία. Ο ίδιος πλοίαρχος παρέμεινε, ίδιος ο υποπλοίαρχος, οι
περισσότεροι αξιωματικοί, το περισσότερο πλήρωμα. Ένα μόνον άλλαξε: Ο
πλοιοκτήτης! Δεν είναι τύραννος ούτε σατράπης ούτε αναχρονιστικός
χριστιανομάχος… Είναι απλώς νοικοκύρης στο βαπόρι του. Το πονεί. Προπαντώς δεν
σηκώνει παιγνίδια! Το χρήμα του διέθεσε και εννοεί να πιάσει τόπο. Και θα πιάση
τόπο, γιατί ξέρει πως να διοικήσει και να κατευθύνει την επιχείρησή του. Και θα
προκόψη και θα πάη εμπρός. Όπως επήγε εμπρός και προπολεμικά. Και αυτός και
όλοι οι άλλοι εφοπλισταί μας. Η ναυτιλία που ωγκώθηκε σε θαυμαστό επίπεδο εδώ
και λίγα μόλις χρόνια, σε αυτούς οφείλεται προς παντός. Στον Κουλουκουντή, στον
Λιβανό, στον Γουλανδρή, στον Δρακούλη, στον Σταθάτο, στον Καλλιμανόπουλο, στους
Κεφαλλονίτες, τους Ανδριώτες, τους Χιώτες!...
Βέβαια
και οι εργαζόμενοι συνεισέφεραν την εργασία τους, Την πολλή και την καλή. Πικρή
πείρα, όμως, μας πείθει, ότι η προσφορά του εργαζομένου, δεν μπορεί, δυστυχώς,
να συντελέση στο άρτιον. Χρειάζεται, πολυχρειάζεται μάλιστα, και ο εργοδότης με
την πείρα και την αξία του. Ναυτιλίες είχαν και άλλοι! Η Ισπανία, η Πορτογαλία,
η Γαλλία. Έπαψαν όμως να τις έχουν ευθύς όταν έπαψαν να υπάρχουν καλοί
εργοδότες. Ακόμα και στη δική μας οικογένεια. Ναυτικούς καλούς, αρίστους έχει
και το Γαλαξείδι και το Λιτόχωρο και η Κύμη και η Μάνη. Ναυτιλία όμως, δεν
έχουν!...
Το «Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ» θα ακολουθηθή αμέσως από πολλά
άλλα ελληνικά καινούργια μεγαλοπρεπή φορτηγά. Ευτυχώς. Τα όνειρα μας παίρνουν
σάρκα και οστά. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ας κάμουμε τον σταυρό μας και ας
καταπιαστούμε με ειλικρίνεια, με όρεξη, με ζήλο να ξαναδημιουργήσουμε τη Ναυτιλία
μας.
Μακάρι
να προκόβαμε με τα «βαπόρια του λαού»…! Μακάρι τα εκατό «Λίμπερτυς» να ήσαν
κρατικά, δικά μας. Δεν το θελήσαμε. Δεν είμαστε ούτε άξιοι ούτε αλληλόφιλοι.
Και ξαναλέμε ευτυχώς που τελείωσε αυτή η μακάβρια εκστρατεία!...
Όσοι οι πιστοί προσέλθετε τώρα. Και αυτά τα βαπόρια δικά μας είναι! Όσο περισσότερα γίνουν τόσο ευκολώτερη θα είναι και η μελλοντική μας ζωή. Αλλά χρειάζεται μία προϋπόθεσις: «Όσο περισσότερο τα πονέσουμε, όσο περισσότερο τα δουλέψουμε με αγάπη, τόσο ευκολώτερα θα σταθούν αποδοτικώτερα και στο νοικοκύρη τους αλλά και σ’ εμάς».
ΘΑΝΑΣΗΣ Π.
ΠΗΓΗ: Περί Αλός https://perialos.blogspot.com/2021/02/1947.html
