GALEB:
ΑΠΟ ΠΙΣΤΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΣΕ “ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ”
Περί Αλός
Πλωτάρχης ΠΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
προπαρασκευαστικά αντιδιαβρωτικά χρώματα
ΠΗΓΗ: www.rijeka.hr
Το Galeb (Γλάρος), η κάποτε επιβλητική θαλαμηγός του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, αποτελεί το κληροδότημα τριών διαφορετικών κρατών στην παγκόσμια ναυτική ιστορία. Στο ογδοντάχρονο ταξίδι του, που ακόμα συνεχίζεται, υπηρέτησε υπό τρεις διαφορετικές σημαίες (Ιταλία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία) ως RAMB III, Kiebitz, Galeb και τώρα βρίσκεται στη Ριέκα της Κροατίας αναμένοντας την ολοκλήρωση της μετασκευής του ως πλωτό μουσείο. Ιδού η ιστορία του.
Πηγή: Into History under Three Names: RAMB III-Kiebitz-Galeb
M/Ν RAMB III
Το RAMB III ήταν το τρίτο από τα τέσσερα εμπορικά της σειράς RAMB που είχαν παραγγελθεί το 1937 από την ιταλική κυβέρνηση για λογαριασμό του Υπουργείου Αφρικανικών Αποικιών (Ministro dell’Africa Italiana) και παραδόθηκε τον Απρίλιο του 1938. Τα RAMB I και III ναυπηγήθηκαν στη Γένοβα από την Ansaldo και τα RAMB II και IV στην Τεργέστη από την Cantieri Riuniti dell’ Adriatico (CRDA). Όπως όλα τα σύγχρονα ιταλικά εμπορικά, τα RAMB ήταν όμορφα πλοία με στρογγυλεμένες αεροδυναμικές γωνίες στο κομοδέσιο. Προορίζονταν για τη μεταφορά μπανάνας (nave bananiera) από τις αφρικανικές αποικίες και γι’ αυτό είχαν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ώστε οι μπανάνες να μεταφέρονται γρήγορα και χωρίς κίνδυνο αλλοίωσης. Ήταν πλοία μέσου μεγέθους (116,78μ, 3.660τν) με δυνατότητα μεταφοράς 2.418τν φορτίου ώστε να φορτώνονται και να αναχωρούν γρήγορα και είχαν μεγάλη αυτονομία (10.000 ναυτικά μίλια) για να μην απαιτείται ενδιάμεσος ανεφοδιασμός. Για τους ίδιους λόγους, προωθούντο από δύο μηχανές ντίζελ Fiat (εξού και ο χαρακτηρισμός motonave-M/N) που έστρεφαν δύο ελικοφόρους άξονες επιτρέποντας υψηλές ταχύτητες τάξεως 17 κόμβων, ενώ για μικρά διαστήματα οι 19,5 κόμβοι ήταν επίσης εφικτοί. Για τη συντήρηση του ευαίσθητου φορτίου υπήρχαν τα απαραίτητα ψυγεία. Όπως συνέβαινε συχνά στα εμπορικά του μεσοπολέμου, υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς περιορισμένου αριθμού επιβατών. Τα RAMB μπορούσαν να μεταφέρουν έως 12 επιβάτες, υπό πολυτελείς συνθήκες, παρέχοντας και κλιματισμό στις καμπίνες γεγονός ιδιαίτερα πρωτοποριακό. Η ονοματοδοσία τους προήλθε από τα αρχικά της κρατικής εταιρίας Regia Azienda Monopolio Banane – R.A.M.B που είχε αναλάβει τη διαχείριση των πλοίων και των φορτίων τους.
ΠΗΓΗ:www.colonialismoitaliano.wordpress.com
Η κατασκευή των RAMB κάλυπτε εξαρχής την αρχαία παγκόσμια πρακτική της χρήσης των εμπορικών πλοίων ως βοηθητικά πολεμικά. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμo, η πρακτική αφορούσε δύο περιπτώσεις. Καταρχάς, η Μεγάλη Βρετανία εξόπλισε τα μεγάλα υπερωκεάνια (Armed Merchant Cruisers-ΑΜC, πχ ατυχής περίπτωση Lusitania) που με την υψηλή τους ταχύτητα, τη μεγάλη αυτονομία και τα πολλά περιθώρια εξοπλισμού διέπλεαν τους ωκεανούς προστατεύοντας τις εμπορικές οδούς από τα λίγα διάσπαρτα αλλά επικίνδυνα γερμανικά πολεμικά και οπλισμένα εμπορικά. Αντιθέτως, η Γερμανία αξιοποίησε σκόπιμα τα κλασσικότερα εμπορικά (Handelsstörer Kreuzer-HSK, πχ Möwe) τα οποία πλέοντας υπό παραπλανητικές σημαίες επιτίθονταν σε μεμονωμένα εμπορικά και στη συνέχεια εξαφανίζονταν. Οι δύο κατηγορίες γενικεύονται στα Auxiliary Cruisers-Βοηθητικά Καταδρομικά. Το Ιταλικό Ναυτικό, έχοντας μεγάλο ενδιαφέρον για όλους τους ωκεανούς και κυρίως για τον Ινδικό όπου βρίσκονταν οι ιταλικές αποικίες, με νόμο του 1926, εξασφάλισε συγκεκριμένες προβλέψεις σχετικά με την κατασκευή των νέων εμπορικών πλοίων ώστε να μπορούν εύκολα να μεταπέσουν σε βοηθητικά καταδρομικά (incrociatore ausiliario). Για κάθε νέο εμπορικό προβλεπόταν ενισχυμένο κατάστρωμα στις θέσεις όπου θα φιλοξενούντο τα πυροβόλα, οι απαραίτητες πυριτιδαποθήκες και οι βοηθητικοί χώροι. Τα χαρακτηριστικά των RAMB, με την υψηλή τους ταχύτητα και τη μεγάλη αυτονομία, ταίριαζαν απόλυτα στον ρόλο αυτό, με αναμενόμενο πεδίο δράσης τον Ινδικό Ωκεανό. Επειδή δεν ήταν δυνατό να προβλεφθεί η θέση τους στην έναρξη της κρίσης, αποθηκεύτηκαν προκαταβολικά στη Νάπολη και στη Μασσάβα της Ερυθραίας, ειδικά για τα RAMB, ανά δύο σετ εξοπλισμού από δύο πυροβόλα 120mm/45 και οκτώ βαρέα πολυβόλα 13,2mm.
Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμo λοιπόν, τα RAMB όπως το RAMB III, εκτελούσαν έως και δύο ταξίδια τον μήνα, κυρίως από τη Μογκαντίσου της Σομαλίας προς τα λιμάνια της Αδριατικής και επέστρεφαν μεταφέροντας προϊόντα τεχνολογίας στην Αφρική.
REGIA MARINA: RN RAMB III (D6)
Κατά την είσοδο της Ιταλίας στον Β'ΠΠ τα RAMB I, II, IV βρέθηκαν στον Ινδικό Ωκεανό, όπου το καθένα είχε τη δική του ιδιαίτερη ιστορία. Το RAMB III όμως βρέθηκε στη Γένοβα όπου τέθηκε στην υπηρεσία του Ιταλικού Ναυτικού στις 11 Ιουλίου 1940 ως βοηθητικό καταδρομικό. Στο απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον της Μεσογείου, τα ιταλικά βοηθητικά καταδρομικά δεν μπορούσαν φυσικά να δράσουν εναντίον του βρετανικού θαλάσσιου εμπορίου. Το RAMB III αξιοποιήθηκε ως συνοδό νηοπομπών και ως ταχύ μεταγωγικό για νωπά και κατεψυγμένα τρόφιμα προς το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής και προς την Αλβανία. Στην περίπτωση του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το πλοίο αποτελούσε αρχικά μέρος της αποβατικής δύναμης που θα καταλάμβανε την Κέρκυρα μέχρι την ακύρωση της επιχείρησης στις 1 Νοεμβρίου 1940. Στη συνέχεια διατέθηκε στην Ανωτέρα Διοίκηση Ναυτικών Μεταφορών Αλβανίας (MARITRAFLABA), υπό την ευθύνη της οποίας, κάθε νηοπομπή προσωπικού προς την Αλβανία συνοδευόταν από ένα ή δύο αντιτορπιλικά ή τορπιλοβόλα και ένα βοηθητικό καταδρομικό εκ των RAMB II, Capitano Cecchi, Lago Tana, Lago Zuai, Arborea, Egeo, Barletta, Brindisi, Morosini. Τη νύχτα της 11-12 Νοεμβρίου 1940, κατά τον έσπλου βρετανικών καταδρομικών στην Αδριατική ως αντιπερισπασμό για την επιχείρηση αεροπορικής προσβολής της βάσης του Τάραντα (Επιχείρηση Judgment), το RAMB III μαζί με το τορπιλοβόλο Fabrizi συνόδευαν τα κενά φορτίου εμπορικά Antonio Locatelli, Premuda, Capo Vado, Catalani από τον Αυλώνα προς το Μπρίντιζι και εντοπίστηκαν από τη βρετανική δύναμη. Οι Βρετανοί, κάνοντας χρήση του ραντάρ type 279 του καταδρομικού HMS Ajax, βύθισαν όλα τα εμπορικά. Οι κινήσεις του RAMB III ήταν απογοητευτικές αφού ο πλοίαρχος του De Angelini απομάκρυνε το πλοίο από τη δράση προκειμένου να αποφευχθεί "μια αχρείαστη θυσία". Ο De Angelini απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του την επόμενη ημέρα.
ΑΝΑΠΟΔΑ ΟΛΟΤΑΧΩΣ προς τη σωτηρία.
ΠΗΓΗ: www.digilander.libero.it
Στο επόμενο διάστημα, το RAMB III συνέχισε ανάλογες αποστολές προς την Αλβανία, τη Β. Αφρική και τα αποκλεισμένα Δωδεκάνησα όπου η υψηλή του ταχύτητα ήταν προτιμητέα λόγω των βρετανικών δυνάμεων γύρω από την Κρήτη. Στις 30 Μαϊου 1941, ενώ βρισκόταν αγκυροβολημένο στη Βεγγάζη, δέχθηκε μία τορπίλη από το υποβρύχιο HMS Triumph που διέλυσε την πλώρη του. Το πλοίο δεν βυθίστηκε. Τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου, αφού η κατεστραμμένη πλώρη αποκόπηκε με εκρηκτικά και έγιναν οι αναγκαίες υποστυλώσεις και μετακινήσεις βαρών, ξεκίνησε το επικίνδυνο ταξίδι της επιστροφής. Με επιδέξιους χειρισμούς από τον πλοίαρχο Giuseppe Arienti και τον 1ο Μηχανικό Giovanni Mibelli, πλέοντας "ανάποδα ολοταχώς" και με υποβοήθηση ενός ρυμουλκού ως "πηδάλιο" το RAMB III διένυσε 360 ολόκληρα ναυτικά μίλια μέχρι τη Σικελία διασχίζοντας την πιο επικίνδυνη ζώνη της Μεσογείου για το Ιταλικό Ναυτικό. Από εκεί, οδηγήθηκε με ρυμουλκά στον Σαν Μάρκο της Τεργέστης για επισκευή που διήρκησε τον Αύγουστο του 1943.
KRIEGSMARINE: KIEBITZ
ΠΗΓΗ: www.quitrieste.it
Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 βρήκε το RAMB III στη Μούτζια της Τεργέστης όπου καταλήφθηκε την επομένη από Γερμανούς του πετρελαιοφόρου Toni 1 (πρώην John Knudsen) με αστραπιαίες κινήσεις. Οι Γερμανοί στη συνέχεια έστρεψαν τα πυροβόλα του RAMB IIΙ εναντίον της κορβέτας RN Berenice που προσπαθούσε να διαφύγει η οποία τελικά βυθίστηκε από συνδυασμένα πυρά με 80 θύματα. Το RAMB III εντάχθηκε στις καθόλου ευκαταφρόνητες γερμανικές ναυτικές δυνάμεις της Αδριατικής που τον Δεκέμβριο του 1943 συγκρότησαν τον 11ο Στολίσκο Ασφαλείας (11.Sicherungs Division) με το καταδρομικό Niobe (πρώην γιουγκοσλαβικό καταδρομικό Dalmacija), 14 τορπιλοβόλα, 13 περιπολικά, 11 ανθυποβρυχιακά, τέσσερα ναρκοθετικά, 13 ναρκαλιευτικά, 31 τορπιλακάτους και διάφορα μικρά βοηθητικά και αποβατικά). Ήδη, στις 11 Νοέμβριου 1943, με Κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Sprengel, τo RAMB III συμμετείχε στην επιχείρηση Herbstgewitter/Φθινοπωρινή Καταιγίδα. Η επιχείρηση αφορούσε στην απόβαση της 7ης Μεραρχίας SS Prinz Eugen στα νησιά Krk, Cres, Lošinj της Κροατίας, ώστε να προληφθεί η κατάληψή τους από τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους μετά την αποχώρηση των Ιταλών. Ο ενδιαφέροντας αποβατικός στολίσκος αποτελείτο από τα πρώην ιταλικά βοηθητικά καταδρομικά RAMB III και Brioni, τα στρατιωτικά φέρρυ SF-264, 193, τα ρυμουλκά Marittimo και Parenzo, διάφορα άλλα πλοιάρια. Κάλυψη παρείχαν το Niobe και το τορπιλοβόλο ΤΑ-21 (πρώην ιταλικό Insidioso). Αξιοσημείωτο είναι ότι το RAMB III έπλεε στις πολυδαίδαλες Δαλματικές ακτές με τη γυροπυξίδα εκτός λειτουργίας.
Μετά από την επιχείρηση, το RAMB III μετασκευάστηκε σε ναρκοθετικό με τον οπλισμό του να διαμορφώνεται σε τρία πυροβόλα 120mm, τέσσερα 37mm, πολυάριθμα 20mm, πολυβόλα και 240 νάρκες. Από τον Μάρτιο του 1944, με το νέο όνομα «Kiebitz» (καλιμάνα, είδος πτηνού), νέο Κυβερνήτη τον Πλωτάρχη von Hansmann και πλήρωμα ενισχυμένο από Κροάτες, ανέλαβε εντατικές επιχειρήσεις ναρκοθέτησης στις Δαλματικές ακτές πάντα υπό την πλοήγηση άλλου πλοίου λόγω της μόνιμης βλάβης στη γυροπυξίδα. Το Kiebitz στάθηκε πολλές φορές τυχερό. Για παράδειγμα, κατά την πρώτη του ναρκοθέτηση στην Ίστρια στις 18 Μαρτίου 1944, το τορπιλοβόλο ΤΑ-36 που προπορευόταν προσέκρουσε σε νάρκη και βυθίστηκε με αποτέλεσμα το Kiebitz να αναστρέψει εγκαίρως. Σε άλλη περίπτωση, κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών στις 3 Απριλίου, μια βόμβα προσέκρουσε στο κατάστρωμα ναρκών χωρίς να εκραγεί. Η βόμβα ανακαλύφθηκε και απενεργοποιήθηκε από πυροτεχνουργούς μόλις την επόμενη μέρα! Συνεχίζοντας, στις 13 Ιούλιου 1944 στην Ανκόνα, συνέπεια μηχανικής βλάβης προσέκρουσε σε δύο δικές του νάρκες αλλά διασώθηκε χάρις το διπλό του κύτος.
 |
| 5/11/44 To Kiebitz βυθίζεται στην Ριέκα. ΠΗΓΗ: Into History Under Three Names: Ramb III-Kiebitz-Galeb |
Το Kiebitz, πλέοντας ξανά ανάποδα, κατόρθωσε να καταπλεύσει στην Πόλα της Κροατίας και στη συνέχεια στην Τεργέστη, όπου επισκευάστηκε τάχιστα μέχρι στις 7 Αυγούστου. Μέχρι τον Νοέμβριο του 1944, ολοκλήρωσε 16 αποστολές ναρκοθέτησης ποντίζοντας πάνω από 2.600 νάρκες και 1.000 συσκευές προστασίας ναρκοπεδίων. Το Kiebitz δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από την πολεμική του μοίρα στον κλειστό χώρο της Αδριατικής. Στις 5 Νοεμβρίου 1944, ενώ βρισκόταν σε κρηπίδωμα της Ριέκα, κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών δέχθηκε τρεις βόμβες με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε βάθος 22 μέτρων. Από τα 25 θύματα που σημειώθηκαν, οι πέντε ήταν Κροάτες πυροσβέστες που επιβιβάστηκαν στο πλοίο με τη βία από τους Γερμανούς για κατάσβεση μιας πυρκαγιάς που οδήγησε σε έκρηξη. Πολλές πηγές αναφέρουν ότι η μοιραία επιδρομή προερχόταν από τετρακινητήρια βομβαρδιστικά της USAAF. Στην πραγματικότητα, η Ριέκα βομβαρδίστηκε επανειλημμένα μεταξύ 3 και 6 Νοεμβρίου 1944 από Mοίρες βομβαρδιστικών Baltimore της RAAF (Αυστραλέζικη Αεροπορία) και τη SAAF (Νοτιοαφρικανική Αεροπορία) της Διοίκησης Αεροπορίας Ερήμου (Dessert Air Force-DAF) που είχαν μετασταθμεύσει από τις αρχές του 1944 στη Νότια Ιταλία.
υπερίπταται του ναυαγείου του Keibitz
ΠΗΓΗ: www.454-459squadrons.org.au
JUGOSLOVENSKA RATNA MORNARICA: “BROD MIRA” GALEB
(Μ11)
Η μεταπολεμική γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ανέσυρε το Kiebitz τον Μάρτιο του 1948 και το οδήγησε στην πάλαι ποτέ αυστροουγγρική ναυπηγοεπισκευαστική βάση Uljanik της Πόλα. Εκεί έλαβε χώρα η πρώτη γενική επισκευή όπου τα συνεργεία με έκπληξη διαπίστωσαν ότι οι μηχανές Fiat παρέμεναν σε πολύ καλή κατάσταση παρόλο που το μηχανοστάσιο είχε παραμείνει για τέσσερα χρόνια κάτω από το νερό. Η επισκευή ολοκληρώθηκε το 1952 και προέκυψε ένα ιδιόμορφο πλοίο, σχεδόν απροσδιόριστης κατηγορίας, με νέο όνομα Galeb (Γλάρος), αφού προηγουμένως είχαν απορριφθεί τα ονόματα Istria και Mornar. Ο οπλισμός του ήταν ισχυρός, αποτελούμενος από τέσσερα πυροβόλα Krupp 88mm, τέσσερα Brenda 40mm, έξι τετράδυμα και δύο δίδυμα Rheinmetall 20mm και δύο πολυβόλα M-2 Browning, βόμβες βάθους και 320 νάρκες.
Διακρίνονται δύο πυροβόλα 88mm στην πλώρη
και δύο 40mm μπροστά από τη γέφυρα.
ΠΗΓΗ: www.karlovacki.hr
Επίσης, εγκαταστάθηκε ηλεκτρονικός εξοπλισμός ναυτιλίας με ραντάρ, νέος ασύρματος και συσκευή σόναρ. Το Galeb ανακατασκευάστηκε ξανά το 1959 οπότε έλαβε την τελική του μορφή που άλλαξε σημαντικά την αρχική του όψη. Οι παλαιές ηλεκτρομηχανές (επίσης Fiat) αντικαταστάθηκαν με νεότερες Burmeister & Wein (μετέπειτα ΜΑΝ) και τα ηλεκτρονικά αναβαθμίστηκαν με νέο ραντάρ Decca 1226 και αυτόματο πιλότο. Από τον οπλισμό αφαιρέθηκαν όλα τα πυροβόλα των 88mm και τέσσερα τετράδυμα 20mm. Λόγω της αύξησης του εκτοπίσματος σε 5.182τν, η μέγιστη συνεχής ταχύτητα περιορίστηκε στους 15 κόμβους με μέγιστη εφικτή τους 17,6 κόμβους. Τη δεκαετία του 1970, ο οπλισμός διαμορφώθηκε οριστικά σε τέσσερα Bofors 40mm, δύο τετράδυμα γιουγκοσλαβικά 20mm Μ-75 και τρεις θέσεις στήριξης για φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους SA-7 Grail. Ο «πολεμικός» ρόλος του Galeb, ήδη από την πρώτη επισκευή του 1952, ήταν αυτός του ναρκοθετικού, του μεταγωγικού μεταφοράς έως 1000 στρατευμάτων, υπό όχι ιδιαίτερα «φιλόξενες συνθήκες», αλλά και του εκπαιδευτικού με δυνατότητα υποστήριξης 115 Δοκίμων.
To Galeb ήταν παράλληλα η «θαλαμηγός» του μεταπολεμικού ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Γι’ αυτό, κατά τη μεγάλη ανακατασκευή του 1959, μέρος της εσωτερικής διαμόρφωσης επιμελήθηκε ο Σλοβένος αρχιτέκτονας Zorko Lah του Κεντρικού Γραφείου Σχεδίασης της Ριέκα. Μέχρι τον θάνατο του Τίτο το 1980, το Galeb συμπλήρωσε 549 ημέρες εν πλω (οι 318 με τον Τίτο επιβαίνοντα) διανύοντας 86.062 ναυτικά μίλια σε αποστολές εθιμοτυπικών επισκέψεων προωθώντας την πολιτική των «Αδέσμευτων Κρατών» (Block-Free Movement) του 1961. Σε αυτές τις αποστολές το Galeb έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Πλοίο της Ειρήνης» (Brod Mira).
Κατέπλευσε σε 29 διαφορετικά λιμάνια 18 κρατών, φιλοξένησε συνολικά 102 πολιτικές προσωπικότητες όπως τους Τσώρτσιλ, Κέννεντυ, Νεχρού, Καντάφι, Χρουστσώφ, Κάστρο, Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας, Παύλο A’ της Ελλάδας αλλά και τους σημαντικότερους αστέρες του Χόλυγουντ όπως τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Κερκ Ντάγκλας, Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Σοφία Λόρεν.
Μετά τον θάνατο του Τίτο, το Galeb εκτέλεσε περιορισμένα εκπαιδευτικά ταξίδια μέχρι το ξέσπασμα του Γιουγκοσλαβικού Πολέμου το 1991 στον οποίο τα πρώτα χρόνια συμμετείχε ενεργά. Αρχικά, με έδρα το μικρό νησί της Λύσσας, αξιοποιήθηκε από το σερβικά ελεγχόμενο Γιουγκοσλαβικό Ναυτικό για την αποτροπή μεταφοράς όπλων στην Κροατία και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για την εκκένωση του Σερβικού Στρατού από τα Κροατικά εδάφη. Στις 6 Δεκεμβρίου 1991, το Galeb συμμετείχε επίσης στη διάσωση των επιβαινόντων του βυθιζόμενου επιβατηγού Ro-Ro Sol Phryne, του πρώην πλοίου Al Awda της P.L.O. δηλαδή, που το 1988 είχε γίνει αντικείμενο διαμάχης μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ με πολλά σκοτεινά περιστατικά να σχετίζονται με το πλοίο αυτό. Σταδιακά η χρήση του Galeb περιορίστηκε μέχρι που ελλιμενίστηκε μόνιμα στο Tivat και κατόπιν στη Bijela του Μαυροβουνίου στην κυριότητα του οποίου βρισκόταν από το 1990.
ΣΗΜΕΡΑ
Μεταξύ 1995-2000 υπήρξαν διάφορες σκέψεις για το μέλλον του πλοίου χωρίς κάποια να υλοποιηθεί. Στις αρχές του 2000, το Galeb πωλήθηκε στην Placid Sea του Έλληνα εφοπλιστή Ιωάννη Παύλου Παπανικολάου, έναντι 750.000$, με προοπτική την επισκευή του στα πρότυπα της θαλαμηγού του Ωνάση Χριστίνα επίσης ιδιοκτησίας Παπανικολάου. Το 2001 το Galeb ρυμουλκήθηκε στο ναυπηγείο Viktor Lenac της Ριέκα της Κροατίας, δίπλα στο Χριστίνα, εν αναμονή της επισκευής. Η οικονομική κρίση που προκλήθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Έλληνα εφοπλιστή με αποτέλεσμα αφενός να μην ξεκινήσει η επισκευή και αφετέρου να συσσωρευτούν χρέη από τις δόσεις αγοράς και τα κόστη ελλιμενισμού. Έτσι, το 2006 ξεκίνησε δικαστική διαμάχη συνέπεια της οποίας το Τμήμα Πολιτισμού της Ριέκα ορίστηκε ως διαχειριστής του πλοίου από το 2007.
Το 2009 το Galeb αγοράστηκε τελικά από την πόλη της Ριέκα έναντι 150.000$. Έκτοτε, μετά από μια πολύ στοιχειώδη αποκατάσταση, διατέθηκε για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, συνέδρια και επισκέψεις. Φυσικά δεν έλειψαν οι αντιδράσεις από σκληροπυρηνικούς κύκλους της Κροατίας, λόγω του παρελθόντος του πλοίου υπό τον Τίτο. To 2019, στο πλαίσιο ανάδειξης της Ριέκα ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2020, εξασφαλίστηκε χρηματοδότηση 4.500.000€ από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης με σκοπό την αποκατάσταση του Galeb και την επαναλειτουργία του ως Μουσείο. Οι εργασίες αναμένεται να ολοκληρωθούν εντός του 2021.
ΠΗΓΗ: Περί Αλός https://perialos.blogspot.com/2021/03/galeb.html
ΠΗΓΕΣ
• Kutzleben k., Schroeder W., Brennecke J.: Minenschiffe 1939-1945
• Freivogel Z., Rastelli A.: The Naval War in the Adriatic 1940-1945
• Paterson L.: Hitler’s Forgotten Flotillas
• Ο’Hara V.: Struggle for the Middle Sea
• Di Vascello, Lupinacci P.F.: La difesa del traffico con l'Albania,
la Grecia e l'Egeo
• Freivogel Z: Into History under Three Names. Warship International
No2 2006.
• Gröner Die deuschen Kriegschiffe 1815-1945, Band 3.
• Headquarters Mediterranean Allied Air Forces: RAF Mediterranean
Review No9, Oct-Dec 1944
• Admiral Adria Kriegstagebuch: 5 November 1944.
• Nenad Labus: Galeb_kronologija_1947_1991
• https://sh.wikipedia.org/wiki/Galeb_(brod)
• https://it.wikipedia.org/wiki/Ramb_III
• http://www.paluba.info/galeb.html
• https://digilander.libero.it/fratbigio/Ricerche/Nautico2001/Ramb.html
• https://quitrieste.it/2013/07/la-storia-della-corvetta-berenice/
• http://www.klub-susacana.hr/revija/clanak.asp?Num=54-55&C=8
• https://colonialismoitaliano.wordpress.com/
• https://karlovacki.hr/
• https://www.454-459squadrons.org.au/ourplanes
• https://www.maritimequest.com/
• http://www.balkanwarhistory.com/
