Περί Αλός: ΕΝΑ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΗΣ Β΄ΜΕΡΟΣ

Φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω στην προσωπική μου ιστοσελίδα «Περί Αλός» (Αλς = αρχ. ελληνικά = η θάλασσα).
Εδώ θα βρείτε σκέψεις και μελέτες για τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας που γράφτηκε στις θάλασσες, μέσα από τις οποίες καθορίστηκε η μορφή του σύγχρονου κόσμου. Κάθε εβδομάδα, νέες, ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις θα σας κρατούν συντροφιά.

Επιβιβαστείτε ν’ απολαύσουμε παρέα το ταξίδι…

Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΕΝΑ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΗΣ Β΄ΜΕΡΟΣ

Περί Αλός

Του Αντιναυάρχου (ε.α.) Ξενοφώντος Μαυρογιάννη ΠΝ

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς», τ. 926, σ.50.

ΝΟΕ. 2010, εκδ. ΕΘΕ (Ελληνική Θαλάσσια Ένωση)/ΓΕΝ.

Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση της ΕΘΕ.

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Τα θύματα του «Seeadler»

Γραμματόσημο όπου εικονίζεται το
SMS "SEEADLER"και σφραγίδα με
την εικόνα του Felix Von Luckner.
ΦΩΤΟ:shipsonstamps.org

Μια βδομάδα είχε περάσει και στις 9 Ιανουαρίου 1917, το γερμανικό βοηθητικό επιδρομικό σημειώνει την πρώτη του επιτυχία. Θύμα είναι το βρετανικό ποντοπόρο ατμόπλοιο «Gladis Royale» 3.268 τόνων, όπως αναφέρθηκε στην αρχή της αφήγησής μας. (σ.σ. Α΄ ΜΕΡΟΣ)

Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο διψασμένος ήταν ο Luckner να σημειώσει την πρώτη του καταβύθιση. Εν τούτοις άκουσε με μεγάλη προσοχή τις εκκλήσεις του πλοιάρχου Τσιούν να μην κάνει κακό στο πλοίο του. Τον άκουγε με συγκαταβατικό ύφος αλλά, ήδη, είχε πάρει την απόφασή του.

Αφού παρέλαβε το πλήρωμα του ατμόπλοιου, με μια ωρολογιακή βόμβα το έστειλε στο βυθό του Ατλαντικού.

Το γερμανικό επιδρομικό ήταν επισκευασμένο με κρυφά σαλόνια και διαμερίσματα για το επιπλέον προσωπικό που θα παραλάμβανε από τα θύματά του.

Την επόμενη συνάντησε το δεύτερο θύμα, το «Lundy Island» (3.095 τον.) που ακολούθησε κι αυτό στο βυθό το «Glandis Royal».

Τους δύο επόμενους μήνες θύματά του υπήρξαν άλλα οκτώ πλοία. Το ένα εξ αυτών, το ιστιοφόρο «Pinmore» (2.431 τον.) με μεγάλη στενοχώρια ο Luncker το βούλιαξε γιατί πριν από τον πόλεμο είχε ταξιδέψει μ’ αυτό. Σε όλες τις περιπτώσεις τα πληρώματα είχαν παραληφθεί από το επιδρομικό.

Ημερολογιακά είμαστε στις 11 Μαρτίου του 1917 και το «Seeadler» πλέει στον Ισημερινό όταν ακούγεται η γνώριμη πλέον προειδοποίηση του οπτήρα. «Ατμόπλοιο κατάπλωρα!».

Πρόκειται για το βρετανικό ατμόπλοιο «Horngarth» (3.609 τον.) το μεγαλύτερο μέχρι τώρα πλοίο που είχε αντιμετωπίσει ο «Διάβολος των Θαλασσών».

Καθώς πλησιάζουν βλέπουν το ωραίο «κλίπερ» να φλέγεται βγάζοντας πυκνούς μαύρους καπνούς. Θέαμα όχι και τόσο συνηθισμένο στις θάλασσες, συγχρόνως όμως και συγκινητικό. Ο Βρετανός καπετάνιος, με την νοοτροπία της παλιάς ρομαντικής σχολής, προφανώς δεν μπορούσε να αδιαφορήσει. Σπεύδει να αλλάξει πορεία με κατεύθυνση το φλεγόμενο ιστιοφόρο. Στο κατάστρωμα άνδρες τρέχουν αλλόφρονες ενώ κάνει την εμφάνισή της και πάλι η «σύζυγος» του κυβερνήτου, που τρέχει ταραγμένη πάνω – κάτω. Η «πυρκαϊά» είναι ένα τέχνασμα του Luckner για να παρασύρει το θύμα του. Συγχρόνως 30 άνδρες του πληρώματος είχαν λάβει θέση στο κατάστρωμα πίσω από το παραπέτο με τα τουφέκια έτοιμα. Η ομοχειρία του πυροβόλου των 4,2 ιντσών σκόπευε με κάθε δυνατή ακρίβεια την κεραία του ασυρμάτου του φορτηγού.

«Τι διάβολο συμβαίνει με σας;», ακούγεται μια φωνή από την γέφυρα του φορτηγού.

Η βολή του πυροβόλου που καταστρέφει την κεραία του ασυρμάτου είναι η απάντηση. Ακολουθεί μια ομοβροντία που καταστρέφει την πλατφόρμα του βρετανικού πυροβόλου και ο ναύτης Σμιτ, βγάζοντας την γυναικεία αμφίεση, τρέχει και σηκώνει τη γερμανική σημαία. Πολύ αργά αντιλαμβάνεται ο καπετάνιος του «Horngarth» ότι είχε πέσει θύμα έξυπνης παγίδας.

«Παραδοθείτε αλλιώς θα βυθισθείτε», φώναξε με τον τηλεβόα ο Luckner καθώς αντιλαμβάνεται τον Βρετανό καπετάνιο να παρακινεί το πλήρωμα για αντίσταση. Ο ιπποτισμός του δεν του επέτρεπε να βυθίσει το σκάφος προτού παραλάβει το πλήρωμα. Για να προλάβει οποιαδήποτε απεγνωσμένη κίνηση των Βρετανών, δίνει εντολή:

«Ετοιμάστε τις τορπίλλες», διαταγή που μόλις ακούστηκε από τον καπετάνιο του φορτηγού, φώναξε:

«Προς Θεού, όχι τορπίλλες, παραδινόμαστε»

Οι τορπίλλες ήταν άλλο ένα τέχνασμα καθόσον το ιστιοφόρο δεν διέθετε ούτε μία. Μ’ αυτό ήθελε να αποτρέψει τους Βρετανούς από κάθε σκέψη να δώσουν μάχη με το πυροβόλο των 5 ιντσών που διέθεταν και πιθανώς να έφερναν σε δύσκολη θέση το επιδρομικό.

Το «Horngarth» έφερε ένα απίστευτο φορτίο σαμπάνια. Ένα φορτίο που χαροποίησε του Γερμανούς επιδρομείς.

Τώρα το «Seeadler», κυριολεκτικά, ήταν πλήρες από αιχμαλώτους. Οι 264 ξένοι ναυτικοί είχαν γεμίσει τα διαμερίσματα και έπρεπε το ταχύτερο δυνατόν να βρεθεί ένα πλοίο για την μετεπιβίβαση και μεταφορά τους.

Δέκα μέρες μετά, στις 21 Μαρτίου, ένα τρικάταρτο μπάρκο, ο γαλλικός μυοδρόμωνας «Cabronne» (1.833 τον.), έσπευσε να παραδοθεί αμαχητί. Οι αιχμάλωτοι μετεπιβιβάστηκαν από το «Seeadler» και ο καπετάνιος της γολέτας «Pinmore», που είχε βυθιστεί στις 19 Φεβρουαρίου, διατάχθηκε από τον Luckner να τους μεταφέρει στο πλησιέστερο λιμάνι στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Για να προλάβει το «Seeadler» να απομακρυνθεί όσο μπορούσε περισσότερο από την περιοχή, έκοψαν αρκετά τα άλμπουρα του «Cabronne» ώστε να μην μπορεί να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Από τους αιχμαλώτους ζητήθηκε να μην επικοινωνήσουν, ενδιαμέσως, με κανένα άλλο σκάφος και να μην προδώσουν την παρουσία του «Seeadler», υπόσχεση την οποία τήρησαν. Στις 30 Μαρτίου 1917 το «Cabronne» κατέπλευσε ασφαλώς στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου κι έγινε γνωστή η περιπέτειά τους.

Αλλαγή περιοχής κυνηγίου

Ο Ατλαντικός είχε καταστεί πλέον επικίνδυνος για το γερμανικό επιδρομικό, γεγονός που ανάγκασε τον Luckner να καταφύγει στον Ειρηνικό όπου συνέχισε τα έργο του διαφεύγοντας πάντοτε τον εντοπισμό από τις συμμαχικές δυνάμεις. Νέα θύματά του υπήρξαν τρεις αμερικανικές γολέτες – AB Johnson ( 529 τον.), «RC Slade» (673 τον.), «Manila» (731 τον.) – οι οποίες βυθίστηκαν.

Felix Von Luckner
ΦΩΤΟ: luckner-society.com

Είχε φθάσει, εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι και το «Seeadler» επί ένα επτάμηνο βρισκόταν συνεχώς στο πέλαγος χωρίς να πιάσει στεριά, υπό διαρκή υπερένταση. Τα εφόδια είχαν μειωθεί σημαντικά και ιδιαίτερα τα νωπά και βιταμινούχα τρόφιμα, με αποτέλεσμα να σημειωθούν κρούσματα σκορβούτου. Ήταν καιρός να βρεθεί ένα απόμερο καταφύγιο για να μπορέσει το πλήρωμα να ξεκουραστεί, ψυχικά και σωματικά, και να ανακτήσει δυνάμεις.

Για το σκοπό αυτό το γερμανικό επιδρομικό κατευθύνθηκε στα απομακρυσμένα νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας, στο Αρχιπέλαγος της Εταιρίας (Σοσιετέ). Για να φθάσει στις 31 Ιουλίου του 1917 στη μικρή νησίδα Μοπέλια, μια κοραλλιογενή ατόλη διαμέτρου 6 μιλλίων, ακατοίκητη, 243 ν.μ. από την Ταϊτή. Το σκάφος αγκυροβόλησε έξω από του κοραλλιογενείς βράχους.

Δύο μέρες μετά, και ενώ ο Luckner επέβλεπε τη φόρτωση στο σκάφος τροφίμων, αντιλαμβάνεται ξαφνικά να θαμπώνει ο ορίζοντας, ακριβώς όπως συμβαίνει με τον αντικατοπτρισμό στην έρημο. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, βλέπει ένα τεράστιο όγκο ύδατος να κατευθύνεται προς το μέρος του. Επρόκειτο για τσουνάμι, ένα παλιρροιακό κύμα ύψους 13μ., περίπου, δημιούργημα, προφανώς, υποθαλάσσιου σεισμού, που μεγάλη ταχύτητα διέσχιζε τον ωκεανό. Μόλις φθάνει, λες κι ένα χέρι γίγαντα πιάνει το «Seeadler» και σαν καρυδότσουφλο το ρίχνει πάνω στα κοραλλιογενή βράχια. Τα άλμπουρα κόπηκαν σαν σπίρτα, το σκάφος άνοιξε σε πολλά κομμάτια βομβαρδίζοντας το πλήρωμα με κάθε είδους θραύσματα και τεμάχια κοραλλιών, και οι άνθρωποι κρέμονταν από ό,τι εύρισκαν, καθώς το νερό περνούσε από πάνω τους.

Στο χάρτη φαίνεται το σημείο του ναυαγίου του SMS "Seeadler"
ΦΩΤΟ: www.365sterne.de/GrosseLogb/luckner/weltreise/index.html

Σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Το «Seeadler» τσακισμένο στα κοφτερά βράχια σε τίποτα δεν θύμιζε καράβι αλλά, ως εκ θαύματος, κανείς δεν είχε τραυματισθεί και είχαν σωθεί δύο από τις βάρκες του. Το τσουνάμι, όμως, είχε επισφραγίσει οριστικά την τύχη του υπερήφανου ιστιοφόρου επιδρομικού.

Το πλήρωμα μαζί με τους αιχμαλώτους στρατοπέδευσαν στην παραλία που ήταν γεμάτη από τεράστια φοινικόδεντρα. Γερμανοί και Αμερικανοί συναδελφωμένοι, τελείως, άρχισαν να χτίζουν πρόχειρες καλύβες για την επιβίωσή τους και περνούσαν τις ημέρες με κολύμπι, ψάρεμα και μαγείρεμα. Ήταν μια ζωή καμωμένη για πειρατές, κατάλοιπο των παλαιών ημερών της ηρωικής πειρατείας, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος εκεί ή μάλλον να είχε γυρίσει πίσω.

Χάρτης όπου διακρίνεται η ατόλη Μοπέλια.
ΦΩΤΟ: www.365sterne.de/GrosseLogb/luckner/weltreise/index.html

Ο Luckner, άνθρωπος ανυπόμονος και διαρκώς ανήσυχος, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί μ’ αυτή την ειδυλλιακή και αμέριμνη μορφή της ζωής. Ήταν γνήσιος ναυτικός, ασυνήθιστος σε μια ζωή χωρίς δράση, αξιωματικός με ανεπτυγμένο τα αίσθημα της ευθύνης και του καθήκοντος στο έπακρον.

Απίστευτες περιπέτειες στα νησιά της Πολυνησίας

Στις 23 Αυγούστου μαζί με 5 άνδρες του πληρώματος επιβιβάζονται στη 10 μέτρων βάρκα του «Seeadler», που είχαν εξοπλίσει κατάλληλα με πανιά, εφοδιάστηκαν με τα χρειώδη και ξεκίνησαν να φθάσουν στα νησιά Φίτζι, μέσω των νησιών Κουκ. Σχεδίαζαν να καταλάβουν κάποιο ιστιοφόρο και να επιστρέψουν στη Μοπέλια, να παραλάβουν το υπόλοιπο πλήρωμα και τους 46 Αμερικανούς αιχμαλώτους και να συνεχίσουν τις επιδρομές.

Μετά τρεις μέρες φθάνουν στο νησί Aitu του συγκροτήματος Κουκ προσποιούμενοι αμερικανο-ολλανδικό πλήρωμα που με το σκάφος τους «Cecilie» (αυτό το όνομα είχαν δώσει) μετείχαν σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες διέλευσης του Ειρηνικού. Ο Νεοζηλανδός Αρμοστής, διοικητής του νησιού, ευχαρίστως τους προμηθεύει με αρκετά εφόδια για να φθάσουν στο επόμενο νησί του Αρχιπελάγους, το Αϊτουτάκι. Εκεί ο διοικητής δεν πείσθηκε από τα λεγόμενα του Luckner αλλά μη έχοντας τρόπο να τους κρατήσει τους άργησε να αποπλεύσουν. Προσεγγίζοντας στο σκοτάδι το νησί Ροροτόνγκα βλέπουν ένα σκοτεινό πλοίο και το πλησιάζουν πιστεύοντας ότι είναι βοηθητικό επιδρομικό, αλλά επρόκειτο για ferryboat.

Στη συνέχεια ο Luckner βάζει πλώρη για τα νησιά Φίτζι όπου φθάνουν στην Γιακάγια μετά από ταξίδι 2.000 ν.μ. με μια ανοιχτή βάρκα. Στο μικρό εκείνο λιμάνι υπήρχαν μερικά πλοία, κανένα όμως δεν ήταν κατάλληλο για να αντικαταστήσει το «Seeadler». Με την αναίδεια που τον διέκρινε, μαζί με τους συντρόφους του, παρουσιάζονται στον Βρετανό διοικητή αναφέροντας ότι ήταν…Νορβηγοί ναυαγοί. Αυτός πείσθηκε και τους επέτρεψε να κινούνται ελεύθεροι στο νησί εν αναμονή ευκαιρίας επαναπατρισμού τους.

Πέρασε ένας μήνας, περίπου, και στις 21 Σεπτεμβρίου ένας σκεπτικιστής κάτοικος του νησιού, βλέποντας με καχυποψία αυτούς τους «ναυαγούς», καλεί την αστυνομία από την παλιά πρωτεύουσα, τη Levuka. Το «παραμύθι» τους περί «ναυαγών» δεν έπεισε τους αστυνομικούς και μετά από πιεστική ανάκριση αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Μεταφέρθηκαν στο Μοτουίχι, έξω από το λιμάνι του Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, και κλείστηκαν σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου.

Στο σημείο με τον αριθμό 3 υπολογίζεται
εκεί όπου χτυπήθηκε το γερμανικό επιδρομικό.
ΦΩΤΟ: www.365sterne.de

Ο καιρός περνούσε αλλά ο πεισματάρης Luckner δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη σκέψη ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει γι αυτόν. Στο στρατόπεδο υπήρχε ένα μηχανοκίνητο γρήγορο σκάφος, το «Pearl», για τις ανάγκες του διοικητού. Στις 13 Δεκεμβρίου κατά τη διάρκεια των δοκιμών κάποιου παιχνιδιού που είχε επινοήσει ο ίδιος ο Luckner για τα Χριστούγεννα, βρίσκουν την ευκαιρία, αυτός με μερικούς αιχμαλώτους, να πάρουν το σκάφος και να κατευθυνθούν προς τη Χερσόνησο Κορομαντέλ όπου καταλαμβάνουν την 90 τον. Μαούνα «Μόα». Μετά από ταξίδι 8 ημερών φθάνουν στα νησιά Κούρτις του συγκροτήματος Κερμαντέκ, αλλά εκεί συλλαμβάνονται από το νεοζηλανδικό βοηθητικό πολεμικό «Iris». Ο Luckner προσπάθησε να τραπεί σε φυγή, αλλά μία και μόνο βολή του πολεμικού τον έπεισε ότι ήταν αδύνατη η διαφυγή. Το τέλος του πολέμου είχε φθάσει ήδη για τον «Διάβολο των θαλασσών». Ήταν 21 Δεκεμβρίου του 1917, ακριβώς ένα χρόνο από τότε που το «Seeadler» (Αετός των Θαλασσών) είχε αποπλεύσει από τη Γερμανία για το τολμηρό και επιτυχές του εγχείρημα, και ο Luckner οδηγείται και πάλι στις φυλακές της Νέας Ζηλανδίας.

Εν των μεταξύ στη Μοπέλια τα άλλα μέλη του πληρώματος δεν μπορούσαν να περιμένουν το τέλος του πολέμου και αποφάσισαν να δράσουν. Η ευκαιρία δεν άργησε να παρουσιαστεί.

Στις 5 Σεπτεμβρίου αιχμαλωτίζουν τη γαλλική σκούνα «Lutece» (126 τον.) η οποία πλησίασε από περιέργεια, όταν αντίκρισε το ναυάγιο του «Seeadler», και υπό τις διαταγές του ανθυποπλοιάρχου King απέπλευσαν θέλοντας να συνεχίσουν το έργο του γερμανικού επιδρομικού. Στις 3 Οκτωβρίου 1917 φθάνουν στο νησί του Πάσχα όπου ήλπιζαν να ανεφοδιάσουν το σκάφος. Τρεις μέρες μετά η σκούνα βυθίστηκε από εισροή υδάτων διότι ήταν καταφαγωμένη από σκουλήκια. Η τύχη δεν τους βοήθησε παρόλο που στην σκούνα είχαν δώσει το όνομα «Fortuna» (τύχη). Το Νησί του Πάσχα ήταν ουδέτερο έδαφος της Χιλής και τον Ιανουάριο του 1918 το πλήρωμα μεταφέρθηκε στη Χιλή όπου έζησαν μεταξύ των Γερμανών της εκεί παροικίας μέχρι το τέλος του πολέμου.

Στη Μοπέλια, μετά τον απόπλου των Γερμανών με την σκούνα «Lutece», ο καπετάνιος Σμιθ της βυθισθείσης από το «Seeadler» γολέτας «AB Johnson», μαζί με άλλους τρεις Αμερικανούς αιχμαλώτους, παίρνουν την άλλη βάρκα του γερμανικού επιδρομικού και φθάνουν στις 4 Οκτωβρίου στα νησιά Πάγκο Πάγκο μετά από ταξίδι 863 ν.μ. όπου, τελικά, οι Αρχές πληροφορούνται την δράση του «Seeadler» και μεριμνούν για τη διάσωση των άλλων 44 αιχμαλώτων που βρίσκονταν στην Μοπέλια.

Ο καιρός περνούσε και ο Luckner δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το υπόλοιπο διάστημα θα το έβγαζε στη φυλακή στη Νέα Ζηλανδία. Μαζί με τους συντρόφους του σχεδιάζουν και πάλι την απόδρασή τους αλλά τους πρόλαβε η ανακωχή. Μερικούς μήνες αργότερα, το 1919, ο «Διάβολος των Θαλασσών» επέστρεψε στην πατρίδα του ενώ οι περιπέτειες του «Seeadler» είχαν συγκινήσει φίλους και εχθρούς, νικητές και ηττημένους.

Μονολότι άλλα επιδρομικά, όχι ιστιοφόρα βεβαίως, βύθισαν περισσότερα πλοία, κανενός η δράση δεν έφθασε την τόλμη και τις περιπέτειες του «Seeadler». Στον ένα χρόνο κατάφερε να βυθίσει πλοία εκτοπίσματος 30.099 τον. Gross (ως πίνακας) και να απασχολήσει πολλά συμμαχικά πλοία για την ανακάλυψή του, μέχρι την ημέρα που μαθεύτηκε η σύλληψη του κυβερνήτου.

Ο Luckner, πέραν των κατορθωμάτων, προσέφερε στην πατρίδα του κάτι πολυτιμότερο που εκτίμησε όλος ο ναυτικός κόσμος: είχε αναστηλώσει το πνεύμα των πειρατών και των ναυτικών εκείνων που κατέφευγαν για να κατακτήσουν, με μόνο το θάρρος, τη ναυτική ικανότητα και πρωτοβουλία, ξαναζωντανεύοντας τον ρομαντισμό των ιστίων σ’ έναν ναυτικό πόλεμο από σιδερένιες κατασκευές. Πολέμησε, πάντοτε, με ιπποτισμό, εντιμότητα και υπερηφάνεια χωρίς να προκαλέσει τον θάνατο ούτε σε ένα ναυτικό των Συμμάχων. Υπήρξε το παράδειγμα του ρομαντικού πολεμιστή.

Η μεταπολεμική ζωή του Luckner

Μετά τον πόλεμο ο Γερμανός ευπατρίδης έγραψε σε βιβλίο τις περιπέτειες του που έγιναν Best-seller στη Γερμανία και ο Luckner παγκοσμίως γνωστός.

Ο Felix Von Luckner με την δεύτερη σύζυγό του. ΦΩΤΟ: Flickr.

Η αγάπη του, όμως, για την θάλασσα και την περιπέτεια δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Το 1926, σε ηλικία 45 χρόνων, αγόρασε ένα ιστιοφόρο που ονόμασε «Vaterland» και στις 19 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε ένα ταξίδι «καλής θελήσεως» φθάνοντας στη Νέα Υόρκη στις 22 Οκτωβρίου 1926 όπου έγινε ενθουσιωδώς δεκτός. Όλες οι «πόρτες» ήταν ανοιχτές. Έδωσε σειρά διαλέξεων σε διάφορα κέντρα της Αμερικής παρουσία σημαντικών επιχειρηματιών, διπλωματών, πολιτικών με κοινή αναγνώριση ότι έκανε ένα έντιμο και ιπποτικό πόλεμο στη θάλασσα χωρίς να υπάρξει κανένα θύμα. Μάλιστα, ο Henry Ford, ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, του δώρισε ένα αυτοκίνητο και στο Σαν Φρανσίσκο τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη. Επέστρεψε στην πατρίδα του τον Απρίλιο του 1928.

Το 1937 και το 1938 μαζί με τη σύζυγό του Petra έκαναν τον γύρο του κόσμου με το γιοτ «Seeteufel» όπου τους επιφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, αν και μερικοί τον είδαν ως απολογητή του ναζιστικού καθεστώτος.

Κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ ο Χίτλερ προσπάθησε να τον «χρησιμοποιήσει» για λόγους προπαγάνδας, αλλά αυτός δεν δέχτηκε να αποκηρύξει τον τεκτονισμό, μέλος του οποίου υπήρξε, με αποτέλεσμα να «παγώσουν» τα χρήματά του στην τράπεζα.

Το 1943 έσωσε τη ζωή της Εβραίας Rose Jason, την οποία προμήθευσε με διαβατήριο και τη βοήθησε να διαφύγει στις ΗΠΑ.

Στο τέλος του πολέμου ο Δήμαρχος της πόλης Halle, όπου ζούσε, του ζήτησε να διαπραγματευθεί την παράδοση της πόλης στα αμερικανικά στρατεύματα που πλησίαζαν, πράγμα που έπραξε, χωρίς να επιστρέψει στην πόλη μετά από την πληροφορία ότι οι Ναζί τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο.

Μετά τον πόλεμο ο von Luckner μετακόμισε στη Σουηδία όπου έζησε στο Μάλμοε μαζί με την Σουηδέζα, δεύτερη σύζυγό του Ingeborg Engestrom, μέχρι το 1966 όπου πέθανε σε ηλικία 86 χρόνων. Είναι θαμμένος στο Νεκροταφείο Ohlsdorf του Αμβούργου.

http://perialos.blogspot.com/2012/05/blog-post_19.html

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: