Φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω στην προσωπική μου ιστοσελίδα «Περί Αλός» (Αλς = αρχ. ελληνικά = η θάλασσα).
Εδώ θα βρείτε σκέψεις και μελέτες για τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας που γράφτηκε στις θάλασσες, μέσα από τις οποίες καθορίστηκε η μορφή του σύγχρονου κόσμου. Κάθε εβδομάδα, νέες, ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις θα σας κρατούν συντροφιά.

Επιβιβαστείτε ν’ απολαύσουμε παρέα το ταξίδι…

Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου
Συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ

(Α΄ΜΕΡΟΣ)

Περί Αλός

Jack Sweetman, Ph. D.

U. S. Naval Academy

Μετάφραση:ΝΕ

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,

τεύχος 455, σελ. 71, ΙΑΝ-ΦΕΒ. 1989. έκδοση ΓΕΝ /

ΥΙΝ. Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση

της «Ναυτικής Επιθεωρήσεως».

Ένα από τα swift boats μεταφέρει

ομάδα Νοτιοβιετναμέζων πεζοναυτών

σε περιπολία σε ποταμό του Νοτίου

Βιετνάμ. Πηγή:

www.nwc.navy.mil/museum/

riverine/ImageGallery3.htm

Naval War College Museum.

Οι ναυτικές δυνάμεις δεν ταυτίζονται με τη διεξαγωγή ενός πολέμου εναντίον μιας επανάστασης. Αυτή η αποστολή θεωρείται σε γενικές γραμμές σαν αρμοδιότητα των δυνάμεων της ξηράς. Αν και οι ναυτικές δυνάμεις μπορεί να συμμετέχουν, είναι κάτι σαν νόμος η φύση της συμμετοχής τους να είναι απομακρυσμένη και διακριτική. «Απομακρυσμένη», στο ότι μπορεί να αναπτυχθούν για να εμποδίσουν το θαλάσσιο ανεφοδιασμό του εχθρού και, εάν οι μάχες διεξάγονται έξω από τα θαλάσσια σύνορα της πατρίδας, να προμηθεύσει το κύριο βάρος της διοικητικής μέριμνας στο πεδίο των επιχειρήσεων. «Διακριτική», στο ότι, εάν οι μάχες εμπεριέχουν λίγο ως πολύ εκτεταμένης κλίμακας επιχειρήσεις μπορούν να κληθούν να ενισχύσουν με αεροπλανοφόρα και πυροβολικό. Αυτά τα καθήκοντα ταυτίζονται με εκείνα που μπορούν να εκτελέσουν σε έναν πόλεμο, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από υποβοηθήματα στους υψίστης υψίστης σημασίας στόχους του πολέμου για την καταστολή μιας επανάστασης, δηλαδή την καταστροφή των επαναστατικών δυνάμεων, την προστασία και επέκταση των υπό φιλικό έλεγχο περιοχών και την απόκτηση ή τη διατήρηση της πίστης του αυτόχθονα πληθυσμού.

Στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα θαλάσσια στοιχεία του Ναυτικού των ΗΠΑ εκτελούσαν όλες τις προαναφερθείσες αποστολές. Επιπροσθέτως όμως, οι γεωγραφικές και επιχειρησιακές περιστάσεις οδήγησαν στην ανάπτυξη του «Ποτάμιου Ναυτικού», του οποίου οι μοίρες έπαιξαν άμεσο και ολοκληρωμένο ρόλο στον πόλεμο εναντίον της επανάστασης στην ξηρά. «Άμεσο», στο ότι ήταν τοποθετημένες στο πεδίο της μάχης. «Ολοκληρωμένο», στο ότι οι επιχειρήσεις τους ήταν ένα μέρος του ίδιου του πολέμου. Ο σκοπός αυτής της μελέτης είναι να εξετάσει τις δραστηριότητες του Ποτάμιου Ναυτικού: την επιχείρηση Market time που διεξήχθη από τις Δυνάμεις Παράκτιας Επιτήρησης, την επιχείρηση Game Warden που διεξήχθη από τις Δυνάμεις Ποτάμιας Περιπολίας, τις επιχειρήσεις των Δυνάμεων Ποτάμιας Εφόδου, το ναυτικό στοιχείο των Στρατιωτικών –Ναυτικών Κινητών Ποτάμιων Δυνάμεων και την εκστρατεία SEALORDS.

Ένα από τα σκάφη τύπου Mark I BVR που έφθασαν στο Βιετνάμ το 1966.

Πηγή: www.jerebeery.com

Θα ήταν αδύνατο μέσα στη στην περιορισμένη έκταση αυτής της μελέτης να παρατεθούν με λεπτομέρειες όλες οι επιχειρήσεις. Η αξιολόγηση του χώρου υπαγορεύει την παράλειψη ενός αριθμού ενεργειών, οι οποίες ανατέθηκαν σε σχηματισμούς του Ποτάμιου Ναυτικού, όπως για παράδειγμα η άμυνα των λιμανιών, η ναρκαλιεία κ.τ.λ. Συνεπώς, αυτό που προκύπτει είναι περισσότερο μια τυπολογία παρά μια ιστορία των κυριοτέρων στοιχείων του Ποτάμιου Ναυτικού με ξεχωριστή αναφορά στα παρακάτω:

1) την προέλευση και τις αποστολές

2) την τεχνολογία και τη στρατηγική, με τις οποίες εκτελούσε αυτές τις επιχειρήσεις

3) το βαθμό επιτυχίας.

Εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να τονισθεί. Όλες οι πληροφορίες σχετικά με τις επιχειρήσεις του Ποτάμιου Ναυτικού που είναι σήμερα διαθέσιμες προέρχονται από Αμερικανικές ή Νοτιοβιετναμικές πηγές, περιλαμβάνοντα, φυσικά, στοιχεία από ανακρίσεις αιχμαλώτων πολέμου, έγγραφα προερχόμενα από υποκλοπές, κτλ. Αυτό το υλικό προσφέρει έγκυρες απαντήσεις στις πρώτες δύο ερωτήσεις και ενδείξεις μιας απάντησης για την Τρίτη. Λόγω της απουσίας εγγράφων της αντίθετης πλευράς, η τελευταία απάντηση πρέπει να παραμείνει μέχρι κάποιο σημείο υποθετική.

Το πρώτο στοιχείο του Ποτάμιου Ναυτικού που έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις ήταν η Ναυτική Δύναμη Επιχειρήσεων 115 των Δυνάμεων Παράκτιας Επιτήρησης. Συστήθηκε ύστερα από μία πρόταση του ναυάρχου Thomas H. Moorer, Γενικού Διοικητού του στόλου του Ειρηνικού, τον Μάρτιο του 1965, δηλαδή ότι το ναυτικό των ΗΠΑ θα έπρεπε να δημιουργήσει μια κοινή παράκτια περίπολο μαζί με το Ναυτικό του Νοτίου Βιετνάμ για να ελέγξει τη θαλάσσια διείσδυση των προμηθειών στους επαναστάτες μέσα στο νότιο Βιετνάμ (1). Η πιθανότητα ότι ο εχθρός διεξήγαγε μια λαθραία παράκτια συγκοινωνία ανησυχούσε τους Αμερικανούς από το 1961. Πλοία του Εβδόμου Στόλου είχαν προμηθεύσει τις Νοτιοβιετναμέζικες περιπόλους ακτής με μέσα ηλεκτρονικής παρακολούθησης στην περίοδο από τα τέλη του Δεκεμβρίου 1961 έως τον Ιούλιο 1962. Δεν αποκαλύφθηκε κανένα στοιχείο σημαντικής εχθρικής θαλάσσιας δραστηριότητας και οι Αμερικανοί κυβερνήτες συμπέραναν ότι δεν γινόταν καμία τέτοια δραστηριότητα (2). Η αναφορά μιας ναυτικής ομάδας που στάλθηκε στο Βιετνάμ τον Ιανουάριο του 1964 να ερευνήσει για τις εχθρικές δραστηριότητες στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πιθανότητα θαλάσσιου εφοδιασμού υπήρχε σε μικρή κλίμακα και το Νοτιοβιετναμέζικο Ναυτικό έκανε μια αρκετά αποτελεσματική δουλειά με τις περιπολίες των ακτών (3). Παρόλα αυτά, νωρίς τον επόμενο χρόνο, συνέβη ένα γεγονός που έκανε τη διοίκηση των ΗΠΑ να υιοθετήσει μια αρκετά λιγότερο αισιόδοξη άποψη:το επεισόδιο του Vung Ro που συνέβη το Φεβρουάριο του 1965. Αξίζει να περιγραφεί.

Την 16 Φεβρουαρίου ένα ελικόπτερο του Στρατού των ΗΠΑ είδε μια καμουφλαρισμένη τράτα 130 τόνων αραγμένη κοντά στην ακτή του Vung Ro Bay στην κεντρική ακτή του Νότιου Βιετνάμ. Αφού εξακρίβωσε ότι η τράτα ξεφόρτωνε φορτίο, η Νοτιοβιετναμική Αεροπορία εκτέλεσε μια σειρά βολών, οι οποίες ανάγκασαν το πλοιάριο να εξοκείλει στα ρηχά. Τα σχέδια που καταστρώθηκαν από τα στρατεύματα ξηράς για κατάληψη των προμηθειών που βρίσκονταν στην περιοχή εκτελέστηκαν ανεπιτυχώς, παρά την εναέρια παρακολούθηση που αποκάλυπτε δραστηριότητα του εχθρού εκεί. Στις 19 Φεβρουαρίου δύο Νοτιοβιετναμέζικοι λόχοι αποβιβάστηκαν και επέστρεψαν στο αποβατικό τους για αναχώρηση το απόβραδο. Μόνο το επόμενο πρωί η τοποθεσία τελικά οχυρώθηκε. Οι Νοτιοβιετναμέζοι παρέμειναν μέχρι την 24 Φεβρουαρίου, έχοντας ανακαλύψει κρυψώνες εφοδίων διασκορπισμένες, σε μια περιοχή μεγέθους τριών ποδοσφαιρικών γηπέδων. Μαζί με τα υλικά που διασώθηκαν από το ναυάγιο, η ποσότητα ανερχόταν σε 100 τόνους όπλα, πυρομαχικά, και ιατρικές προμήθειες. Τα χαρτιά που διασώθηκαν από την τράτα έδειξαν ότι ανήκε στην ομάδα 125 των Μεταφορών του Ναυτικού του Βόρειου Βιετνάμ (4).

Το επεισόδιο του Vung Ro έπεισε τους Αμερικανούς στρατιωτικούς ηγέτες για δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο ευρείας κλίμακας ανεφοδιασμός είχε αναντίρρητα αρχίσει, και δεύτερο, ότι το Νοτιοβιετναμικό Ναυτικό από μόνον του ήταν ανίκανο να τον αντιμετωπίσει. Το αποτέλεσμα ήταν η απόφαση που εγκρίθηκε από τον πρόεδρο Lyndon B. Johnson την 15 Μαρτίου 1965, να διατεθούν ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ για μια συνδυασμένη περιπολία ακτών (5).

Το USS Harnett County (AGP-821) μετείχε στην επιχείρηση Game Warden.

Πηγή: www.navsource.org

Η Αμερικανική προσπάθεια άρχισε με τη διάθεση δύο αντιτορπιλικών για περιπολίες την 11 Μαρτίου. Η Δύναμη Επιχειρήσεων 71 ενεργοποιήθηκε από τον Έβδομο Στόλο την 15 Μαρτίου και προς το τέλος του μήνα 10 σκάφη υπηρετούσαν στην επιχείρηση Market Time, όπως ονομάστηκε σύντομα η επιχείρηση για την καταστολή ανεφοδιασμού. Ήταν παρόλα αυτά φανερό ότι ήταν απαραίτητα μικρότερα και περισσότερα σκάφη από αυτά που μπορούσε να διαθέσει ο Έβδομος Στόλος για να επιτευχθεί η πυκνότερη επιθυμητή κάλυψη και να επεκταθούν οι περίπολοι μέχρι τα πιο απόμερα σημεία. Σύμφωνα μ’ αυτά η Ακτοφυλακή των ΗΠΑ διατάχθηκε να συνεισφέρει στην παράκτια περίπολο και το Ναυτικό τοποθέτησε μια σειρά από 20 ταχύπλοα σκάφη περιπολίας Swift boat, σχηματίζοντας έτσι την πρώτη από τις ειδικευμένες μικρές μάχιμες μοίρες, από τις οποίες αποτελείτο το Ποτάμιο Ναυτικό. Σε αντίθεση με τα πλοία του Εβδόμου Στόλου, αυτά τα πλοία χρησιμοποιούσαν σαν ορμητήρια για τις επιχειρήσεις τους βάσεις στο Νότιο Βιετνάμ. Δύο μοίρες από σκάφη ακτοφυλακής έφθασαν στα Βιετναμέζικα χωρικά ύδατα τον Ιούλιο. Την 31 του μήνα, η Δύναμη Επιχειρήσεων 71 διαχωρίστηκε και η ευθύνη της διεξαγωγής της επιχείρησης Market Time ανατέθηκε στη Δύναμη Επιχειρήσεων 115 που βρισκόταν υπό τη διοίκηση του Ναυτικού Συμβουλίου του Βιετνάμ, το οποίο ήταν ένα τμήμα της Υπηρεσίας Στρατιωτικής Βοήθειας του Βιετνάμ. Τα πρώτα Swift boats έφθασαν στην χώρα τον Οκτώβριο του 1965 (6).

Τα Swift boats ήταν μια διασκευή ενός τύπου εμπορικής ακάτου που χρησιμοποιούταν για να εξυπηρετεί θαλάσσιες πλατφόρμες, με καρίνα 50 ποδών από αλουμίνιο και μέγιστη ταχύτητα 23 κόμβων. Η χωρητικότητα για το πλήρωμα ήταν αισθητά μειωμένη και οι 6 άνδρες που αποτελούσαν το πλήρωμά του έμεναν στην ξηρά. Ο οπλισμός του αποτελείτο από ένα δίδυμο πολυβόλο, ένα μονό πολυβόλο και ένα ολμοβόλο 81 χιλ. Συνολικά 84 Swift boats τάχθηκαν στο Νότιο Βιετνάμ (7).

Ένας αποκλεισμός, όπως ήταν και η επιχείρηση Market Time, είναι μια τελείως συμβατική ναυτική αποστολή και κάτω από αυτό το πρίσμα ίσως φανεί αταίριαστο να θεωρήσουμε τη Δύναμη Επιχειρήσεων 115 σα στοιχείο του Ποτάμιου Ναυτικού. Παρόλα αυτά, σα μια δύναμη με παράκτια βάση, αποτελούμενη από μικρά σκάφη που δρούσαν κάτω από τη διοίκηση της Υπηρεσίας Στρατιωτικής Βοήθειας του Βιετνάμ, περικλειόταν στον ορισμό του Ποτάμιου Ναυτικού που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Αν την εξαιρούσαμε τώρα θα ήταν μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Την περίοδο 1968 – 69, τα PBR πραγματοποίησαν κατά μέσο όρο

65 – 70.000 ώρες περιπολίας. Πηγή: brownwater-navy.com

Όπως τελικά θεσπίστηκε, η ζώνη αποκλεισμού της Νοτιοβιετναμεζικής ακτής αποτελείτο από τρεις διαδοχικούς τομείς που επεκτείνονταν μέχρι 40 μίλια στα ανοιχτά της θάλασσας. Η επιτήρηση του εξωτερικού τομέα διατηρήθηκε με τη ναυτική αεροπορία. Στον κεντρικό τομέα περιπολούσαν τα πλοία του Εβδόμου Στόλου. Οι δυνάμεις της επιχείρησης Market Time κάλυπταν τον παράκτιο τομέα. Πέντε Κέντρα Παράκτιας Επιτήρησης ιδρύθηκαν για να συντονίζουν τις Αμερικανικές και Νοτιοβιετναμέζικες προσπάθειες κατά μήκος 1200 μιλίων ακτής, η οποία διαιρέθηκε σε 8 Περιοχές Επιτήρησης Επιφανείας. Η πρωταρχική επικέντρωση των δραστηριοτήτων του Market Time ήταν στα θαλάσσια σύνορα του Νότιου Βιετνάμ, πέρα από την αποστρατικοποιημένη Ζώνη στο βορρά και στα σύνορα με την Καμπότζη προς το νότο. Εκεί διατηρούνταν εικοσιτετράωρες «περίπολοι συνόρων» από θαλάσσιες και εναέριες δυνάμεις, με σκοπό τον αποκλεισμό της διείσδυσης από τα Βορειοβιετναμέζικα λιμάνια και από την Sihanoukville της Καμπότζης, το νοτιότερο άκρο του Ho Chi Minh Trail (8).

Η επιχειρούμενη διείσδυση εκτελείτο με δύο τρόπους: με τράτες που είχαν ατσάλινη καρίνα και μεταφορική ικανότητα 100 περίπου τόνων και με αυτόχθονα θαλάσσια σκάφη, τα οποία δρούσαν στις ακτές του Νοτίου Βιετνάμ και ο αριθμός τους έφθανε στις 5000 περίπου. Η εκστρατεία απαγόρευσης εναντίον και των δύο θεωρείται ότι ήταν πολύ επιτυχής. Μεταξύ του Ιανουαρίου 1966 και του Ιουλίου 1967, τα τμήματα της Market Time διεξήγαγαν 700.000 έρευνες στην παράκτια συγκοινωνία. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, 6 τράτες συνελήφθηκαν να μπαίνουν στα χωρικά ύδατα του Νοτίου Βιετνάμ. Μία κατάφερε να επιστρέψει. Οι άλλες καταστράφηκαν. Ο στρατηγός William C. Westmoreland, ο οποίος διεύθυνε τον Αμερικάνικο πόλεμο στο Βιετνάμ από το 1965 έως το 1968, πίστευε ότι πριν το 1965 οι Βιετκόνγκ λάμβαναν το 70% των προμηθειών τους με θαλάσσια μέσα, αλλά μέχρι το 1967 οι επιχειρήσεις Market Time και Game Warden είχαν συντελέσει στη μείωση αυτού του ποσοστού σε 10% (9).

Μια μεγάλη δοκιμασία του αποκλεισμού των ακτών συνέβη το Φεβρουάριο του 1968, όταν 5 τράτες ανακαλύφθηκε ότι είχαν σκοπό να ανεφοδιάσουν εχθρικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Tet Offensive. Δύο από αυτές ανέστρεψαν την πορεία τους μόλις εντοπίσθηκαν από αμερικανικό αεροπλάνο. Μία βυθίστηκε από το πλήρωμά της και δύο καταστράφηκαν. Άλλες 15 τράτες που πλησίαζαν τις Νοτιοβιετναμέζικες ακτές, με ρυθμό σχεδόν μία κάθε μήνα, ανακαλύφθηκαν από τον Αύγουστο του 1969 έως τα τέλη του 1970 (10).

Το δεύτερο στοιχείο του Ποτάμιου Ναυτικού, η Δύναμη Επιχειρήσεων 116 (η Δύναμη Ποτάμιας Περιπολίας) άρχισε τις επιχειρήσεις της τον Μάιο του 1966. Η αποστολή της, η επιχείρηση Game Warden, ήταν να εμποδίσει τον εχθρό να χρησιμοποιήσει το δρομολόγιο του Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, ανάμεσα στη Σαϊγκόν και τη θάλασσα.

Σε αντίθεση με τις αμφιβολίες που υπήρχαν σχετικά με το θαλάσσιο λαθρεμπόριο, δεν υπήρξε ούτε η παραμικρή αμφιβολία ότι οι επαναστάτες μετακινούσαν άνδρες και υλικά μέσα από τον λαβύρινθο των καναλιών και των ρυακιών που διασταυρώνονταν στο Δέλτα. Κατά τη διάρκεια του 1964 το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ζωτικής περιοχής, στο οποίο κατοικούσε ο μισός περίπου πληθυσμός του Νοτίου Βιετνάμ, είχε περιέλθει στα χέρια του εχθρού. Στις αρχές του 1966 η Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών εκτιμούσε ότι το 75% των κατοίκων του Δέλτα υπόκειντο στον έλεγχο και τον εκφοβισμό των Βιετκόνγκ (11).

Οι απαιτήσεις μιας ποτάμιας εκστρατείας στο Δέλτα οδήγησαν στην εξέλιξη ενός ειδικευμένου, πολύ μικρού μαχητικού σκάφους της ποτάμιας περιπολίας (PBR). Όπως η PCF, στηρίχθηκε σε ένα ήδη υπάρχον εμπορικό σκάφος από φαϊμπεργκλάς. Τα Mark I PBR, τα οποία έφτασαν στο Νότιο Βιετνάμ το 1966, ήταν βάρκες 31 ποδών με κινητήριο ισχύ από μηχανές Jacuzzi ικανές να φτάσουν στην ταχύτητα των 28,5 κόμβων. Είχαν πολύ καλές δυνατότητες ελιγμών, στοιχείο που τις έκανε κατάλληλες για επιχειρήσεις σε ρηχά νερά, αφού είχαν βύθισμα 18 ίντσες σε ακινησία και 9 ίντσες σε κίνηση, Μπορούσαν να μεταφέρουν ένα πλήρωμα από 4 άνδρες. Ο στάνταρ εξοπλισμός αποτελείτο από ένα δίδυμο πολυβόλο, έναν εκτοξευτή χειροβομβίδων ταχείας εκτοξεύσεως και ένα πολυβόλο. Οι θέσεις των τριών πολυβόλων και ο σταθμός ελέγχου προστατεύονταν με θωράκιση ικανή να σταματήσει ένα βλήμα. Ένα βελτιωμένο Mark II PBR εμφανίστηκε το 1968 (12).

Χειριστής των εμπρόσθιων δίδυμων

πολυβόλων 0,50 που έφεραν τα

PBR Mark II, εξέρχεται της θέσης του

μετά από την ολοκλήρωση περιπολίας.

Πηγή: www.transchool.eustis.army.mil/

Museum/458th.htm

U.S. Transportation Museum

Όταν η επιχείρηση Game Warden κορυφωνόταν το 1968 και 1969, 230 PBR ενεργούσαν στο Δέλτα. Ήταν οργανωμένα σε πέντε ποτάμιες μοίρες, κάθε μία από τις οποίες αποτελείτο από 4 ή 5 ομάδες των 10 πλοίων. Κάθε τμήμα είχε και μια καθορισμένη περιοχή περιπολίας. Κατά τη διάρκεια της ημέρας τα PBR σε σχηματισμούς των δύο επιθεωρούσαν την κίνηση. Τις νύχτες έστηναν ενέδρες, παρασυρόμενα από τα νερά του ποταμού ή από τα ρεύματα, ή αράζοντας στις όχθες για να ξαφνιάσουν τους Βιετκόνγκ, καθώς προσπαθούσαν να διασχίσουν τις απέναντι όχθες. Η υποστήριξη από τον αέρα έπαιζε σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις των PBR. Αρχικά αυτό γινόταν με στρατιωτικά ελικόπτερα, αλλά τον Απρίλιο του 1967 η επιχείρηση Game Warden απόκτησε το δικό της αεροπορικό στοιχείο, την επιθετική μοίρα ελικοπτέρων 3, τα «Seawolves», που αποτελείτο από 22 και αργότερα 33 μαχητικά UH – 1B Iroquois, ευρύτερα γνωστά σαν «Hueys», Αργότερα, τον Απρίλιο του 1969, η Game Warden απόκτησε ένα μόνιμα τοποθετημένο στοιχείο αεροπορίας με την ενεργοποίηση της Ελαφρής Επιθετικής Μοίρας 4, η οποία ήταν εξοπλισμένη με 16 μαχητικά αεροσκάφη OV – 10 Bronco (13).

Ο αριθμός των επιχειρήσεων Game Warden ήταν εντατικός. Το 1967, αρκετά πριν αποκτήσει την πλήρη δύναμή της, η TIF 116 διεξήγαγε 400.000 έρευνες, αιχμαλώτισε, βύθισε ή προκάλεσε ζημιές σε 2.000 πλοία των Βιετκόνγκ και προκάλεσε 1.400 ανθρώπινες απώλειες στον εχθρό, ενώ είχε 405 απώλειες η ίδια. Το 1968 – 69, τα PBR είχαν κατά μέσο όρο 65 – 70.000 ώρες περιπολίας και τα Seawolves 1.500 ώρες πτήσεις ανά μήνα. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου διεξήγαγαν 100.000 επιθεωρήσεις, ενεπλάκησαν σε 80 μάχες, σκότωσαν 75 Βιετκόνγκ και κατάστρεψαν 80 εχθρικά σκάφη και 125 κτίσματα στην ξηρά. Το κόστος αυτών των δραστηριοτήτων δεν είναι ασήμαντο. Ένας στους τρεις ναύτες των PBR ήταν οι απώλειες για κάθε κύκλο δραστηριοτήτων. Παρόλα αυτά, το ηθικό ήταν υψηλό και ένας στους πέντε ήταν πρόθυμος για μια παράταση 6 μηνών (14).

Οι εκτιμήσεις του στρατηγού Westmoreland – ίσως αρκετά αισιόδοξες – σχετικά με την επιτυχία των επιχειρήσεων Game Warden και Market Time που κατάφεραν να μειώσουν την θαλάσσια διείσδυση έχουν ήδη σημειωθεί. Αλλά αυτός δεν ήταν ο μόνος τρόπος που η επιχείρηση Game Warden συνεισέφερε στην απώλεια ελέγχου του εχθρού στο Δέλτα. Τα ανθρωπιστικά προγράμματα, όπως η προμήθεια ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, βοήθησαν στην απόκτηση της εμπιστοσύνης του ιθαγενούς πληθυσμού. Σε πολλές περιπτώσεις χωρικοί πήραν την πρωτοβουλία να κατονομάσουν μέλη της υποδομής των Βιετκόνγκ. Οι δυνάμεις του Game Warden έπαιξαν επίσης έναν πολύ σπουδαίο ρόλο στην ήττα του Tet Offensive στο Δέλτα. Η Βιετναμοποίηση έδωσε τέλος στις επιχειρήσεις τους τον Ιούνιο του 1970 (15).

http://perialos.blogspot.com/2012/04/blog-post_06.html

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Edward J. Marolda and Oscar P. Fitzgerald, The United States Navy and the Vietnam Conflict [Το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών και η Διαμάχη του Βιετνάμ), τόμος ΙΙ: From Military Assistance to Combat, 1959 – 1965 [Από τη Στρατιωτική Βοήθεια στη Μάχη], (Washington, DC: Naval Historical Center, 1986), σελ. 514 – 521.

Ως ανωτέρω σελ. 164 – 176,

Ως ανωτέρω σελ. 303 – 305

Lieutenant Commander Thomas J. Cutler, USN, Brown Water, Black Berets [Ποτάμιο Ναυτικό, Μαύροι Μπερέδες], (Annapolis, MD: Naval Institute Press, 1988), σελ. 76ff.

Frank Uhlig, Jr. (ed), Vietnam: The Naval Story [Βιετνάμ: Η Ιστορία του Ναυτικού], (Annapolis, MD: Naval Institute Press, 1986), σελ. 283.

Jack Sweetman, “Command of the Sea” [Κυριαρχία στη Θάλασσα], in Michael Casey, Clark Dougan, Samuel Lipsman, et al., The Vietnam Experience: Flags into Battle [Η εμπειρία του Βιετνάμ: Οι σημαίες στη Μάχη], (Boston, MA: Boston Publishing Company, 1987), σελ. 176.

Norman Friedman, U.S. Small Combatants, Including PT – Boats, Subchasers and the Bown Water Navy: An Illustrated Design History [Αμερικανικά Μικρά Πολεμικά Σκάφη, Λέμβοι PT, Subchasers και το Ποτάμιο Ναυτικό: Μια Εικονογραφημένη Ιστορία], (Annapolis, MD: Naval Institute Press, 1987), σελ. 299 – 308.

John Forbes and Robert Williams, Riverine Forces [Ποτάμιες Δυνάμεις], (Toronto: Bantam Books, 1987), σελ. 41 – 44.

General William C. Westmoreland, A Soldier Reports [Ένας Στρατιώτης Αναφέρει], (Garden City, NY: Doubleday, 1976), σελ. 184.

Edward J. Marolda and G. Wesley Pryce, III, A Short History of the United States Navy and the Southeast Asian Conflict, 1950 – 1975 [Μια Μικρή Ιστορία του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σύγκρουσης στην Νοτιοανατολική Ασία, 1950 – 1975], Washington, DC: Naval Hiistorical Center, 1984), σελ. 49, 82 – 84.

Marolda and Fitzgerald, The United States Navy and the Vietnam Conflict [Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σύγκρουση στο Βιετνάμ], ΙΙ, σελ. 303 –305. Forbes and Williams, Riverine Forces [Οι Ποτάμιες Δυνάμεις], σελ. 17 – 19.