ΤΟ ΠΟΤΑΜΙΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ

(B΄ΜΕΡΟΣ)

Περί Αλός

Jack Sweetman, Ph. D.

U. S. Naval Academy

Μετάφραση:ΝΕ

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,

τεύχος 455, σελ. 71, ΙΑΝ-ΦΕΒ. 1989. έκδοση  ΓΕΝ /

 ΥΙΝ. Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση

της «Ναυτικής Επιθεωρήσεως».

...Συνέχεια από το Α΄ ΜΕΡΟΣ

Βολή δίδυμου πολυβόλου 0,50 από

σκάφος PBR της TF-194 κατά

παράκτιας θέσεως των Βιετκόνγκ.

Πηγή: http://www.history.navy.mil

Η Δύναμη Ποτάμιας Εφόδου (Δύναμη Επιχειρήσεων 117), που ενεργοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1967 ήταν η συνεισφορά του Ναυτικού στην Κινητή Ποτάμια Δύναμη (Mobile Riverine Force - MRF). Το χερσαίο στοιχείο ήταν η 9^η Μεραρχία Πεζικού. Αυτή η δύναμη ήταν εμπνευσμένη από τις Dinassauts (Ναυτικές Μοίρες Κρούσης) που είχαν αναπτυχθεί από τους Γάλλους κατά τη διάρκεια  του πρώτου πολέμου της Ινδοκίνας, με σκοπό να αντιμετωπίσουν τον εχθρό στο αμφίβιο περιβάλλον του Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ (16).

Η MRF αποτελείτο από δύο μοίρες ποτάμιας επίθεσης, συν την 2η Ταξιαρχία Πεζικού. Αυτοί οι αριθμοί διπλασιάστηκαν τον Ιούνιο του 1968. Μία μοίρα επίθεσης (400 περίπου άνδρες), ήταν εξοπλισμένη με μια ποικιλία από σκάφη που εξελίχθηκαν για τις ανάγκες του πολέμου στο Δέλτα: 5 κανονιοφόρους, 2 –3 πλοία διοίκησης και ελέγχου CCBs (Command Control Boats), 16 λέμβοι υποστήριξης ASPB (Assault Support patrol Boat), 26 ειδικά διασκευασμένα μεταγωγικά ATCs (Armored Troop Carriers), καθώς και 2 ATCs που χρησιμοποιούντο σαν πλοία ανεφοδιασμού (17).

Οι κανονιοφόροι και τα ATCs, ήταν διασκευασμένες και εξοπλισμένες αποβατικές άκατοι μέσης κατηγορίας 60 ποδών, τύπου LCM [6]. Οι κανονιοφόροι, το φόβητρο του Ποτάμιου Ναυτικού, έφεραν ποικιλία όπλων υποστήριξης. Ο συνήθης οπλισμός τους αποτελείτο  από αυτόματα πυροβόλα των 20χιλ. και 40χιλ. φερόμενα επί πύργου, έναν όλμο 81χιλ, δύο πολυβόλα 50 χιλ. και δύο εκτοξευτές χειροβομβίδων Mk 18. Σε μερικά μοντέλα ο όλμος των 81 χιλ. αντικαταστάθηκε με ένα  φλογοβόλο. Άλλες κουβαλούσαν ένα οβιδοβόλο των 105 χιλ. στη θέση του πυροβόλου των 40χιλ. Τα πλοία διοίκησης και ελέγχου (CCBs) ήταν στην πραγματικότητα μετασκευασμένοι κανονιοφόροι που έφεραν το κέντρο επικοινωνιών στη θέση του όλμου. Και οι δύο κατηγορίες πλοίων, κανονιοφόροι και τα CCB, διέθεταν πλήρωμα 11 ανδρών. Τα ATC έφεραν επίσης ισχυρό οπλισμό: ένα πυροβόλο των 20χιλ, δύο πολυβόλα των 0,50 και δύο εκτοξευτές χειροβομβίδων Mk 18. Αρκετά ήταν εξοπλισμένα με φλογοβόλα και δύο εξ αυτών έφεραν πυροβόλο ικανό να διατρήσει τσιμεντένια σκέπαστρα. Είχαν πλήρωμα 7 ανδρών και μπορούσαν να μεταφέρουν επίσης μια διμοιρία 40 ανδρών (18).

Η πλωτή βάση διοίκησης και υποστήριξης USS Benewah (APB-35) τον

Οκτώβριο του 1967 στο Νότιο Βιετνάμ. Παρατηρείστε την ύπαρξη

πλατφόρμας από-προσνήωσης ελικοπτέρου, καθώς και μια πολύ

ενδιαφέρουσα συγκέντρωση ποτάμιων σκαφών διαφόρων τύπων

όπως ATC, κανονιοφόρων, CCB, ASPB.

Πηγή:  http://www.shipscribe.com/usnaux/APB/APB35-p.html

Σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα σκάφη, η περιπολική λέμβος υποστήριξης επίθεσης (ASPB) είχε σχεδιαστεί ειδικά για επιχειρήσεις στο Δέλτα. Είχε μήκος 50 ποδών, ατσάλινη, δυνατότητα μεταφοράς πενταμελούς πληρώματος και ήταν εξοπλισμένη με ένα πυροβόλο των 20χιλ, έναν όλμο των 81 χλστ, πολυβόλα διαμετρήματος 0,50 και 0,30 και έναν εκτοξευτή χειροβομβίδων Mk 18. Τα ASPB ήταν λιγότερο θωρακισμένα από τις κανονιοφόρους και συνεπώς πιο γρήγορα, αναπτύσσοντας ταχύτητα 14,8 κόμβων σε σύγκριση με τους 8,5 κόμβους που ήταν η ταχύτητα μιας κανονιοφόρου (19).

Στο πεδίο της μάχης μια μοίρα ποτάμιας επίθεσης επιχειρούσε μαζί με μία ή δύο μονάδες πεζικού, υποστηριζόμενη από ένα ειδικά διασκευασμένο πλοίο-βάση, έδρα της διοίκησης συν τα απαιτούμενα σκάφη. Τα ATC μετέφεραν τα στρατεύματα στη θέση απόβασης, συνοδευόμενα από κανονιοφόρους και ASPB. Όλα τα πλοία άνοιγαν πυρ κατά τη διάρκεια της απόβασης. Αυτό – καθώς και οι μεταγενέστερες αποστολές τους – δεν ήταν οι μόνες τους δραστηριότητες. Όποτε το επέτρεπαν οι περιστάσεις, από τη στιγμή που τα στρατεύματα θα είχαν αποβιβαστεί, μερικά από τα πλοιάρια προχωρούσαν να λάβουν θέσεις αποκλεισμού κατά πλάτος της αναμενόμενης γραμμής υποχώρησης του εχθρού. Οι περισσότερες επιχειρήσεις των MRF υποστηρίζονταν από μαχητικά ελικόπτερα (20).

Η επιτυχία αυτών των «σαρωτικών» επιθέσεων διαφοροποιείτο κατά περίπτωση. Μερικές φορές ο εχθρός μπορούσε να αποφύγει τη συμπλοκή. Άλλες υφίστατο αρκετές καταστροφές. Πολλές φορές οι Βιετκόνγκ ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες στήνοντας ενέδρες στους σχηματισμούς των MRF, παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ριψοκίνδυνη επιχείρηση. Μια από τις πιο επιτυχημένες μάχες έλαβε χώρα όταν ένα ποτάμιο απόσπασμα που έπεσε σε ενέδρα, απάντησε στην επίθεση που δέχθηκε γενικεύοντας συμπλοκή που τελείωσε αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 266 νεκρούς Βιετκόνγκ (21). Όπως αποδείχθηκε στην επιχείρηση, ο εχθρός ήταν ικανός να παρατάξει σημαντικές δυνάμεις στο Δέλτα μέχρι το Φεβρουάριο του 1968. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση για τον ρόλο των MRF στην απόκρουση και νίκη κατά των επιθέσεων. Ο στρατηγός Westmoreland είπε επιγραμματικά για τα MRF: «Τα MRF έσωσαν το Δέλτα» (22).

Στο αποκορύφωμα αυτής της δόξας ανατέθηκε στα MRF να συνεχίσουν τον πόλεμο μέσα σε περιοχές, στις οποίες πρόσφατα ο εχθρός είχε βρει ασφαλές καταφύγιο.

Το πρώτο στοιχείο του Ποτάμιου Ναυτικού που σταμάτησε τις επιχειρήσεις ήταν η Δύναμη Ποτάμιας Επίθεσης, που τέθηκε εκτός ενεργείας τον Αύγουστο του 1969 (23).

Η Δύναμη Επιχειρήσεων 194, η τελευταία ανώτατη διοίκηση Ποτάμιου Ναυτικού, ενεργοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1968. Αντίθετα με τους προκατόχους της δεν ασχολήθηκε με την ανάπτυξη νέων, επιπροσθέτων δυνάμεων ή με την εξέλιξη νέων σκαφών. Αντλούσε τα στοιχεία της από ήδη διαθέσιμα μέσα και υλικό. Η αποστολή της ήταν να φέρει σε πέρας την τακτική Sealords (Στρατηγική Λιμνών, Ποταμών, Ωκεανών και του Δέλτα της Νοτιοανατολικής Ασίας) που οργανώθηκε από τον Αντιναύαρχο Elmo R. Zumwalt, Jr., ο οποίος ήταν ο νεοδιορισμένος Διοικητής των Ναυτικών Δυνάμεων στο Βιετνάμ (είχε αντικαταστήσει την Ομάδα Ναυτικών Συμβούλων στη διοίκηση του Ποτάμιου Ναυτικού τον Απρίλιο του 1966). Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την άφιξή του στο Βιετνάμ, ο Zumwalt κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ενώ οι επιχειρήσεις Market Time και Game Warden αντιμετώπιζαν αποτελεσματικά τη διείσδυση στο Δέλτα από τη θάλασσα και κατά μήκος των κυριότερων παραπόταμων του Μεκόνγκ, ο εχθρός είχε αντιδράσει χαράσσοντας νέα δρομολόγια για τις προμήθειές του μέσα από το δίκτυο των ποταμών και των καναλιών κατά μήκος των συνόρων της Καμπότζης. Ο πιο φιλόδοξος σκοπός της επιχείρησης Sealords ήταν να βάλει φραγμούς σε αυτή την κυκλοφορία. Ένας άλλος σκοπός ήταν να παρενοχλεί τον εχθρό με επιδρομές με σκάφη τύπου Swift στα ποτάμια και στην άκρη της χερσονήσου Cau Mau, τη σφηνοειδή εκείνη μάζα γης που χωρίζει τη θάλασσα της Νότιας Κίνας από τον Κόλπο της Ταϊλάνδης, η οποία αποτελούσε για πολύ καιρό άσυλο για τους Βιετκόνγκ (24).

Αν και φαίνεται παράδοξο, η έναρξη της επίθεσης αντισταθμίστηκε με την έναρξη της Βιετναμοποίησης, κατά την οποία οι αποστολές και τα σκάφη του Ποτάμιου Ναυτικού μεταφέρθηκαν σταδιακά υπό τη διοίκηση του Νότιου Βιετνάμ. Στην ουσία όμως το παράδοξο ήταν φαινομενικό, καθώς ο σκοπός της Βιετναμοποίησης ήταν να δημιουργήσει μία κατάσταση, όπου οι Νοτιοβιετναμέζοι θα μπορούσαν να αναλάβουν μόνοι τους την ευθύνη για την άμυνα της χώρας τους από θέση ισχύος (25).

Το κλείσιμο των συνόρων με την Καμπότζη άρχισε την 16 Νοεμβρίου 1968 με την τοποθέτηση περιπόλων στο Rach Giang Tanh και στο κανάλι Vinh Te, παράλληλα στα σύνορα από το Ha Tien στον κόλπο της Ταϊλάνδης μέχρι το άνω  Bassac. Την 6^η Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του Sealords άρχισαν τις περιπολίες στους ποταμούς Van Co Dong και Van Co Tay κλείνοντας το Καμποτζιανό «Parrot’s Beak» στα δυτικά της Σαϊγκόν και στις 2 Ιανουαρίου του 1969 το κανάλι La Grange – Ong  ανάμεσα στο άνω Μεκόνγκ και στο Van Con Tay.  Και οι τρεις επιχειρήσεις, με την υποστήριξη των Αμερικανικών και Νοτιοβιετναμικών αεροπορικών και στρατιωτικών δυνάμεων, περιέζωσαν το Δέλτα με μια συνεχόμενη γραμμή από περιπολίες που εκτείνονταν 250 μίλια σε μήκος και τελείωναν σχεδόν 100 μίλια από τη θάλασσα. Μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε την αποτελεσματικότητα αυτού του αποκλεισμού, καθώς η ελάττωση του μεγέθους των αποστολών εχθρικών φορτίων από 15 έως 20 ακάτων (πριν από την επιβολή) σε 2 ή 3 μετά, δείχνει ότι περιόρισε σοβαρά τη διείσδυση των προμηθειών και συνεισέφερε στην ειρηνοποίηση  στο Δέλτα που επιτεύχθηκε αποτελεσματικά στα τέλη του 1970 (26).

Η εκστρατεία στη χερσόνησο Ca Mau ξεκίνησε με μια σειρά επιθέσεων με λέμβους Swift στον ποταμό Nam Can τον Οκτώβριο του 1968. Όταν ο εχθρός αντέδρασε τοποθετώντας φράγματα και οχυρώνοντας τις κοίτες των ποταμών, μια ομάδα επιχειρήσεων των Κινητών Ποτάμιων Δυνάμεων κατέστρεψε τα εμπόδια μέσα σε τρεις ημέρες. Περισσότερες επιδρομές έγιναν τους επόμενους μήνες και τον Ιούνιο του 1969 οι Δυνάμεις Sealords τοποθέτησαν μια πλωτή βάση, τη Sea Float, στον ποταμό Cua Lon, μονιμοποιώντας την παραμονή τους. Τον Ιούλιο μια δεύτερη πλωτή βάση τοποθετήθηκε σε απόσταση 6 μιλίων από την πρώτη.

Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμα επιτυχία του Ποτάμιου Ναυτικού. Ο έλεγχος αποκαταστάθηκε στην περιοχή Nam Cam. Αρκετά χωριά χτίστηκαν κατά μήκος  των οχθών και μέχρι το τέλος του χρόνου η ερημωμένη περιοχή, μετά από την εγκατάσταση της Sea Float, φιλοξενούσε πλέον 9.000 κατοίκους (27).

Συνολικά στη διάρκεια του 1969, οι δυνάμεις Sealords αιχμαλώτισαν ή κατέστρεψαν 500 τόνους προμήθειες και σκότωσαν 3.000 αντάρτες με απώλειες 186 συμμάχους νεκρούς και 1.451 τραυματίες (28). Τον Μάιο του 1970 οι δυνάμεις Sealords συμμετείχαν σε κοινή επίθεση Αμερικανών και Νοτιοβετναμέζων στην Καμπότζη. Μέχρι τότε η Βιετναμοποίηση είχε προχωρήσει με πολύ καλό ρυθμό. Το τελευταίο αμερικανικό σκάφος παραδόθηκε στους Νοτιοβιετναμέζους το Δεκέμβριο. Η Sea Float ( που είχε μετονομαστεί σε Solid Anchor) παραδόθηκε τον Απρίλιο του 1971 (29). Η μεταβίβασή της σήμαινε και το τέλος του Ποτάμιου Ναυτικού.

Εντυπωσιακό στιγμιότυπο επιχειρησιακής δράσης των ACT.

Πηγή: http://www.freerepublic.com/focus/f-vetscor/821221/posts

 Ως στοιχείο των Αμερικανών Δυνάμεων στο Νότιο Βιετνάμ, το μέγεθος του Ποτάμιου Ναυτικού ήταν πολύ μικρό. Στο απόγειο της δύναμής του αριθμούσε μόνο 38.000 άνδρες, ενώ στη χώρα βρίσκονταν πάνω από μισό εκατομμύριο στρατιώτες. Για παράδειγμα, οι άνδρες που εκτέλεσαν την Επιχείρηση Game Warden, ήταν λιγότεροι από 0,5% των αμερικανικών στρατευμάτων (30). Πόσο αποτελεσματικές ήταν στο σύνολό τους οι επιχειρήσεις αυτού του μικρού ναυτικού; Πολλές και αρκετά κατατοπιστικές στατιστικές μπορούν να παρατεθούν, αλλά η απουσία στοιχείων και μαρτυρίας από την εχθρική πλευρά αποκλείει μια τελική εκτίμηση της σημασίας τους. Βέβαια, θα ήταν άτοπο να ισχυριστούμε ότι το Ποτάμιο Ναυτικό απέκλεισε τελείως τη θαλάσσια διείσδυση στο Νότιο Βιετνάμ, στον πόλεμο κατά των Βιετκόνγκ . Αλλά θα ήταν εξίσου άτοπο να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι το Ποτάμιο Ναυτικό μείωσε σε μεγάλη κλίμακα αυτή τη διείσδυση. Και κάνοντάς το, μας πρόσφερε πλούσια σε φαντασία παραδείγματα για τη χρησιμοποίηση των ναυτικών δυνάμεων στον πόλεμο του Βιετνάμ.

http://perialos.blogspot.com/2012/04/blog-post_09.html

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

16.   Για μια θεώρηση της Γαλλικής εμπειρίας, βλ. Colonel Victor Croizat, USMC (Ret), The Brown Water Navy: The River and Costal War in Vietnam, 1948 – 1972 [Το Ποτάμιο Ναυτικό: Ο Ποτάμιος και Παράκτιος Πόλεμος στο Βιετνάμ], (Poole, Dorset: Blandford Press, 1984).

17.   Uhlig, Vietnam: The Naval Story [Βιετνάμ: Η Ναυτική Ιστορία], σελ. 291, 423 – 425.

18.   Friedman, U.S. Small Combatants [Αμερικανικά Μικρά Πολεμικά Σκάφη], σελ 325 – 348.

19.   Ως ανωτέρω, σελ. 348 – 356.

20.   Για μια λεπτομερή θεώρηση για τις επιχειρήσεις των MRF, βλ. Major General William B. Fluton, USA, Vietnam Studies: Riverine Operations, 1966 – 1969 [Μελέτες για το Βιετνάμ: Ποτάμιες Επιχειρήσεις], (Washington D.C. : Department of the Army, 1973).

21.    Edward J. Marolda and G. Wesley Pryce, III, A Short History of the United States Navy and the Southeast Asian Conflict, 1950 – 1975 [Μια Μικρή Ιστορία του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σύγκρουσης στην Νοτιοανατολική Ασία, 1950 – 1975], Washington, DC: Naval Hiistorical Center, 1984), σελ. 58.

22.    John Forbes and Robert Williams, Riverine Forces [Ποτάμιες Δυνάμεις], (Toronto: Bantam Books, 1987), σελ. 262 – 263.

23.    Edward J. Marolda and G. Wesley Pryce, III, A Short History of the United States Navy and the Southeast Asian Conflict, 1950 – 1975 [Μια Μικρή Ιστορία του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σύγκρουσης στην Νοτιοανατολική Ασία, 1950 – 1975], Washington, DC: Naval Hiistorical Center, 1984), σελ. 80.

24.    Admiral Elmo R. Zumwalt, Jr., USN (Ret), On Watch: A Memoir [Σε επαγρύπνηση: Απομνημονεύματα], (New York: Quandrangle / New York Times, 1976), σελ. 38 – 40.

25.    Ο Zumwalt ονόμασε το μέρος του προγράμματος που εκτελέστηκε από τα Ναυτικό ACTOV (Accelerated Turnover to Vietnam). Ως ανωτέρω, σελ. 40 – 42.

26.    Uhlig, Vietnam: The Naval Story [Βιετνάμ: Η Ναυτική Ιστορία], σελ. 295 – 296.

27.    Ως ανωτέρω, σελ. 296 – 300.

28.    Edward J. Marolda and G. Wesley Pryce, III, A Short History of the United States Navy and the Southeast Asian Conflict, 1950 – 1975 [Μια Μικρή Ιστορία του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σύγκρουσης στην Νοτιοανατολική Ασία, 1950 – 1975], Washington, DC: Naval Hiistorical Center, 1984), σελ. 78.

29.    Ως ανωτέρω, σελ. 84 – 86.

30.    Lieutenant Commander Thomas J. Cutler, USN, Brown Water, Black Berets [Ποτάμιο Ναυτικό, Μαύροι Μπερέδες], (Annapolis, MD: Naval Institute Press, 1988), σελ. 285, 306.

Το Περί Αλός προτείνει:

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ ΕΔΩ