Περί Αλός
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής
Ο λαός μας χρησιμοποιεί την φράση «Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες», η οποία στην προκείμενη περίπτωση αντανακλά τις νέο-οθωμανικές ναυτικές επιδιώξεις και αξιώσεις για κυριαρχία και έλεγχο στην Ανατολική Μεσόγειο. Πόσο «μεγάλα» όμως είναι τα τουρκικά καράβια και σε πόσο ισχυρές «φουρτούνες» μπορούν να αντέξουν; Μήπως η τουρκική «ναυτοσύνη» δεν είναι κατάλληλη για τις ιστορικά ταραγμένες θάλασσες της περιοχής;
Η αποκαλυπτική ώρα ανάδειξης ή συντριβής του νέο-οθωμανικού ναυτικού μεγαλείου φαίνεται ότι βρίσκεται προ των πυλών, καθώς μετά και από τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού Τ. Ερντογάν, το Τουρκικό Ναυτικό θα συνοδεύει τα πλοία που θα επιχειρήσουν να διασπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας. Επίσης όλες οι ενδιαφερόμενες χώρες ενημερώθηκαν ότι η Τουρκία θεωρεί κάτι σαν «ναυτική αυλή» την Ανατολική Μεσόγειο, οπότε η παρουσία πολεμικών πλοίων που θα φέρουν την ημισέληνο θεωρείται απόρροια της νταβουτογλιανής έμπνευσης νέο-οθωμανικής στρατηγικής. Συνεπώς οι έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ στοχοποιούνται καθώς η Άγκυρα «δεν εγκρίνει» τη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ.
Το ερώτημα που πλανάται αυτές τις κρίσιμες εβδομάδες πάνω από την λεκάνη της Μεσογείου και απασχολεί εκτός από τα ΜΜΕ και τα επιτελεία των Ενόπλων Δυνάμεων που θίγονται από τις μεγαλόσχημες τουρκικές διακηρύξεις, επικεντρώνεται στο αν και κατά πόσον η Άγκυρα μπορεί να υλοποιήσει τις απειλές της. Σήμερα η Διοίκηση Ναυτικών Δυνάμεων (ΤDK) υλοποιεί ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα εξοπλισμών, το οποίο όταν ολοκληρωθεί στο τέλος της παρούσης δεκαετίας (2011-2020) θα έχει αποδώσει ένα ισχυρότατο μέσο προβολής ισχύος στη θάλασσα, καθιστώντας την Τουρκία περιφερειακή δύναμη. Όμως σήμερα ο στόχος αυτός απέχει αρκετά από το να γίνει πραγματικός, καθώς μόλις το τελευταίο έτος έχουν αρχίσει να αποδίδουν καρπό οι σχεδιασμοί και βρισκόμαστε στην αρχή παραδόσεων και δοκιμών των νέων κλάσεων πολεμικών πλοίων (π.χ. κορβέτες Milgem, περιπολικά P-1200, εκσυγχρονισμός O. H. Perry, αποβατικών και υποβρυχίων Type 209). Συνεπώς ο τουρκικός στόλος αποτελεί εύκολη λεία για έναν αντίπαλο που έχει επενδύσει πρώτος σε μαχητικά αεροσκάφη και διαθέτει αεροπορική υπεροχή (δηλαδή η Ισραηλινή Αεροπορία) εναντίον της ευρισκόμενης – επίσης – σε φάση αναβάθμισης, Τουρκικής Αεροπορίας, που θα κληθεί να υποστηρίξει τις ναυτικές επιχειρήσεις στην Μεσόγειο.
Εάν ο Ερντογάν μέσω του προέδρου Γκιούλ διατάξει την αποστολή ναυτικών δυνάμεων στην Μεσόγειο με σκοπό την επιβολή – και όχι την απλή παρουσία – των τουρκικών θέσεων και προώθησης των εθνικών τους συμφερόντων, τότε θα τεθεί υπό την Δαμόκλειο Σπάθη των περιφερειακών αντιπάλων, η οποία με μια κίνηση απλά θα συντρίψει τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες, βυθίζοντας τα πλοία. Τα δυνητικά συμπεράσματα που απορρέουν από την τουρκική στάση είναι πέντε: α) πρόκειται για προσπάθεια πρόκλησης εντυπώσεων – μπλόφα δηλαδή – θετικού επηρεασμού της αραβο-μουσουλμανογενούς κοινής γνώμης, β) ανιχνεύεται κρυφή πρόθεση της Άγκυρας να προκαλέσει μια «κρίση τύπου Κούβας», εκτοξεύοντας πολεμικές δηλώσεις, ώστε να επιτύχει μια διεθνή διάσκεψη, όπου θα τεθούν επί τάπητος όλα τα προβλήματα-ζητήματα της περιοχής (Κυπριακό, ΑΟΖ, ενεργειακό, παλαιστινιακό) με συν-ηγεμονεύουσα την Τουρκία, γ) πιθανολογείται πλέον σοβαρά η εμπλοκή τρίτης χώρας (Ρωσία, Ιράν), η οποία μέσω της τουρκικής στάσης επιθυμεί να προκαλέσει ευρύτερη αναστάτωση, ή να προωθήσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα θερμαίνοντας την ήδη εύφλεκτη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, δ) επιβεβαιώνεται ότι η Τουρκία βαδίζει σταθερά τον δρόμο πλαγιομετωπικής σύγκρουσης με το Ισραήλ, από το οποίο στοχεύει να αφαιρέσει την πρωτοκαθεδρία στην Μέση Ανατολή και ε) προβληματίζει το γεγονός του επιπέδου «στρατηγικής σιγουριάς» που εμφανίζει η κυβέρνηση Ερντογάν, καθώς αφού η Τουρκία δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, απειλεί με στρατιωτικές κυρώσεις μια χώρα που κατέχει τέτοιες δυνατότητες.
Τα «καράβια» που θα αρμενίσουν ωθούμενα από την πνοή των ανέμων του δόγματος Νταβούτογλου, κινδυνεύουν να πέσουν σε μια «φουρτούνα», που θα είναι τόσο μεγάλη, όσο και τα σουλτανικά, νέο-χαλιφατικά όνειρα των καθοδηγητών τους. Ιδού λοιπόν η Ρόδος (… η Κύπρος, η Γάζα…) ιδού και το πήδημα, γιατί αλλιώς «Μεσόγειος γιόκ»!
