Περί της ονομασίας των Πλοίων

Περί Αλός

Του Ηλία Νταλούμη
Δημοσιογράφου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό

«ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ»

τ. 289, Δεκέμβριος 2015.

Ο Παύλος Κουντουριώτης είναι από τους ελάχιστους
 – μη εστεμμένους – που είδαν το όνομά τους σε πλοίο.
Πιθανότατα η αναγραφή του «Ναύαρχος» να αποσκοπούσε
στο να μη συγχέεται με τους προγόνους του, που δεν ήσαν και
παραδείγματα προς μίμηση… ΦΩΤΟ: Ηλίας Νταλούμης

Δεν ήσαν και λίγοι αυτοί που, με αφορμή την ύψωση της σημαίας – τον περασμένο Οκτώβριο – στην πυραυλάκατο Ρίτσος Ρ71, αναρωτήθηκαν πώς δίνονται τα ονόματα στα πλοία του Ναυτικού. Επειδή λοιπόν η  ονοματοδοσία των πλοίων παρουσιάζει ενδιαφέρον, αξίζει να δούμε πως γίνεται.

Όλα γίνονται σύμφωνα με Μόνιμη Διαταγή του ΓΕΝ που χρονολογείται από τις αρχές του 2004, η οποία και δίνει τις σχετικές κατευθυντήριες γραμμές. Ανάμεσα λοιπόν στα άλλα που αναφέρει η εν λόγω διαταγή, καθορίζεται και η «Πολιτική Καθορισμού Ονομασίας Πλοίων ΠΝ». Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν

1. Φρεγάτες και αντιτορπιλικά – τότε υπήρχε ακόμα ο Κίμων 218 – παίρνουν ονόματα: Ιστορικών Ναυμαχιών, των τριών νήσων της Επαναστάσεως του 1821, ονόματα Ναυμάχων – Ναυάρχων και Ιστορικών Τοποθεσιών και Θαλασσών.
2. Κορβέτες – δεν υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια αλλά …προσβλέπουμε στο μέλλον – έχουμε: Αγρίων θηρίων, πτηνών και Αμφιβίων εκστρατειών της Αρχαιότητος.
3. Κανονιοφόροι – Περιπολικά Ανοιχτής Θαλάσσης: Συμβολικών πολεμικών εννοιών.
4. Υποβρύχια: Θαλασσίων Θεοτήτων και Ιχθύων.
5. Ταχέα περιπολικά κατευθυνομένων βλημάτων: Αξιωματικών του ΠΝ ηρωικώς πεσόντων.
6. Παράκτια Περιπολικά: Υπαξιωματικών και Ναυτών του ΠΝ, ηρωικώς πεσόντων.
7. Τορπιλάκατοι: Αστερισμών – Αστέρων και Μετεωρολογικών Φαινομένων.
8. Δεξαμενόπλοιο: Δεν υπάρχει πολιτική ονομασίας αλλά μόνον ένα  παράδειγμα με το όνομα «Ναυκρατούσα».
9. Αρματαγωγά: Νήσων Ανατολικού Αιγαίου και Κρήτης.
10. Οχηματαγωγά – Πλοία Ταχείας Μεταφοράς – Αερόστρωμνα: Νήσων Ιονίου Πελάγους.
11. Αποβατικά: Νήσων των Κυκλάδων.
12. Φραγματοθέτιδες: Σοφών της αρχαιότητος.
13. Ναρκοθέτιδες: Μάχες – Ιστορικές Τοποθεσίες.
14. Ναρκαλιευτικά και Ναρκοθηρευτικά: Μουσών – Μοιρών – Νυμφών – Ωκεανίδων – Θυγατέρων μυθικών προσώπων της αρχαιότητος.
15. Πετρελαιοφόρα – Πλοία Γενικής Υποστηρίξεως: Ολυμπίων Θεών – Τιτάνων (πλην Θαλασσίων Θεοτήτων).
16. Υδροφόροι: Λιμνών.
17. Υδρογραφικά – Ωκεανογραφικά: Αρχαίων Γεωγράφων.
18. Αεροναυαγοσωστικά: Αρχαίων Ιστορικών Πόλεων.
19. Ρυμουλκά: Μυθικών Βασιλέων – Ηρώων – Γιγάντων.
20. Κύρια Βοηθητικά Διαφόρων Τύπων: Ποταμών.
21. Ιστιοφόρα: Ανέμων.

Κι έως εδώ όλα καλά. Το θέμα είναι αν τα ονόματα που επιλέγονται είναι αυτά που «αξίζουν» να δίνονται. Για παράδειγμα, η τελευταία – έως σήμερα – φρεγάτα που εντάχθηκε στο Ναυτικό είναι ο Νικηφόρος Φωκά F466. Αναμφισβήτητα ένα ιστορικό όνομα και – πρέπει να το σημειώσουμε – το πρώτο βυζαντινό που δίνεται σε πλοίο του Ναυτικού. Ποιος όμως ήταν ο Νικηφόρος Φωκάς και τι σχέση είχε με το Ναυτικό; Αν ανατρέξουμε σε μια εγκυκλοπαίδεια θα δούμε ότι ήταν ένας στρατηγός με καταγωγή από την Καππαδοκία που γεννήθηκε το 912 κι έγινε διάσημος κυρίως για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Άραβες το 961. Το 963 μετέχοντας σε συνωμοσία, δολοφόνησε τον αυτοκράτορα Ρωμανό Β΄, παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, έγινε ο ίδιος αυτοκράτορας για να δολοφονηθεί – κι αυτός με τη σειρά του – το 969. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν πρόκειται να βρει τίποτα που να συνδέει το Νικηφόρο Φωκά με το Ναυτικό! Κι όμως – για άγνωστο λόγο – το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο αποφάσισε το 2004, να δώσει το όνομά του σε μια φρεγάτα…

Ο Αντώνιος Οικονόμου (1785–1821) όμως ο άνθρωπος που κυριολεκτικά έσυρε την Ύδρα στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, αναγκάζοντας τους προεστούς του νησιού να κηρύξουν την Επανάσταση στις 14.04.1821, δεν αξιώθηκε ποτέ να έχει πλοίο με τ’ όνομά του! Αντίθετα ένας από τους διώκτες του – ο Αντώνιος Κριεζής (1796–1865) έχει τρία πλοία με το όνομά του. Και δεν χρειάζεται ψάξετε για να βρείτε τι έκανε αυτός κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, γιατί μάλλον δεν θα βρείτε και πολλά. Απλώς ήταν γραμματέας επί των Ναυτικών ήτοι υπουργός και πρωθυπουργός του Όθωνα και φρόντισε να δώσει το όνομά του σε μια κανονιοφόρο (1835–1859). Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένας «θρύλος», που ανενδοίαστα έγινε αποδεκτός και καθιερώθηκε. Έτσι ακολούθησαν μια κορβέτα τύπου Flower (1943-1951) κι ένα αντιτορπιλικό Gearing FRAM I (1981-1993).

Και μια και «είμαστε» στην Ύδρα, ας μιλήσουμε για τον Ανδρέα Μιαούλη.

Φ/Γ ΥΔΡΑ ΦΩΤΟ: ΓΕΝ

Αναμφισβήτητα μια μεγάλη μορφή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Σίγουρα ένα «ναυτικό μυαλό» που γνώριζε να διευθύνει με επιτυχία ένα στόλο στη μάχη. Όμως ο Μιαούλης βαρύνεται με ένα πολύ μεγάλο έγκλημα. Ήταν αυτός που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του Στόλου την 01.08.1831 στο Ναύσταθμο του Πόρου. Έναν σημαντικό – αριθμητικά και ποιοτικά – στόλο που με πολύ κόπο είχε συγκροτήσει ο Ιωάννης Καποδίστριας. Κι εδώ έχουμε μια μεγάλη ανακολουθία, για να μην πούμε παραλογισμό. Το όνομα του Καποδίστρια να μην έχει δοθεί ποτέ σε πλοίο ενώ αυτό του Μιαούλη σε τέσσερα! Μια κανονιοφόρο (1833-1861), ένα ελαφρύ καταδρομικό (1879-1912) ένα αντιτορπιλικό Hunt III (1942-1960) κι ένα αντιτορπιλικό Allan M. Sumner FRAM IΙ (1971-1992). Το ότι για πολλά χρόνια – ιδιαίτερα κατά τον 19o αιώνα – οι Υδραίοι κυριάρχησαν στο Ναυτικό, σίγουρα είναι μια εξήγηση της όλης κατάστασης.

Βεβαίως Υδραίος ήταν και ο Αναστάσιος Τσαμαδός, ο πλοιοκτήτης και κυβερνήτης του Άρη, επί του οποίου και σκοτώθηκε στις 26.04.1825. Και οι μεν σύγχρονοί του φρόντισαν να δώσουν το όνομά του σε μια κανονιοφόρο (1834-1860), μετά όμως τίποτα! Οι πάντες τον ξέχασαν έστω κι αν το πλοίο του – ο Άρης – επιβίωσε έως το 1921, οπότε και η τότε ηγεσία του Ναυτικού «εόρτασε» τα 100 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, βυθίζοντάς τον στο στενό ανάμεσα το Ναύσταθμο της Σαλαμίνας και την Αμφιάλη.

Ανάλογη τύχη έχει και ο Χαρίλαος Τρικούπης. Τι κι αν ήταν ο δεύτερος – μετά τον Καποδίστρια – πολιτικός του 19ου αιώνα που επί πρωθυπουργίας του φρόντισε το Ναυτικό – εκτός από προσωπικό – να έχει και πολεμικά πλοία; Βέβαια η «δικαιολογία» που κατά καιρούς προβάλλεται είναι ότι: «Δεν είναι ορθό να δίνονται ονόματα πολιτικών σε πλοία του Στόλου.». Και πολύ σωστά. Δεν θα γίνουμε σαν τις ΗΠΑ, όπου δίνονται ονόματα ζώντων πρώην προέδρων σε πολεμικά και μάλιστα αεροπλανοφόρα… Όμως το να τιμήσουμε έναν πολιτικό που φρόντισε να φτιάξει Στόλο, όταν μάλιστα έχουν μεσολαβήσει 185 και 119 – αντίστοιχα – χρόνια από τον θάνατό του, τότε σαφέστατα και δεν υπάρχει θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης. Βέβαια υπάρχει και η εξαίρεση. Ο Παύλος Κουντουριώτης αξιώθηκε να δει πλοίο με τ’ όνομά του. Το ομώνυμο αντιτορπιλικό (1931–1946). Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κουντουριώτης εκτός από ναύαρχος υπήρξε και υπουργός Ναυτικών και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με σαφείς πολιτικές θέσεις, σε μια ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Όμως ο Παύλος Κουντουριώτης σαφέστατα και δεν αποτελεί μια απλή περίπτωση, ενώ η προσφορά του δεν έχει αποτιμηθεί πλήρως. Τώρα το ότι σε πλοία έχουν δοθεί ονόματα βασιλιάδων και βασιλισσών – ενώ ήσαν ακόμα εν ζωή – δεν είναι καθόλου παράξενο. Οι κατά καιρούς ηγεσίες του Ναυτικού – πολιτικοί και αξιωματικοί – έσπευδαν να δώσουν τα ονόματα των ανωτάτων αρχόντων για …προφανείς λόγους. Έτσι είχαμε: Τον Όθωνα (1837-1862), την Αμαλία (1836-1852 και 1861-1862), τον Βασιλέα Γεώργιο (1870-1912 και 1938-1941), την Βασίλισσα Όλγα (1869-1905 και 1938-1943), τον Βασιλέα Κωνσταντίνο (1920-1922), την Βασίλισσα Σοφία (1921-1922) και τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ (1943-1963).

Η ονοματοδοσία της Μπουμπουλίνας F463 είναι μια πράξη

που θα πρέπει να συνεχιστεί. Υπάρχουν και άλλες γυναίκες

στην ελληνική ιστορία που προσφέρανε στο Ναυτικό.

ΦΩΤΟ: Ηλίας Νταλούμης

Και πάμε στην κατηγορία των …φυλετικών διακρίσεων. Γιατί υπάρχουν και τέτοιες. Έτσι λοιπόν έχουμε τρεις Μπουμπουλίνες. Μια ατμοβάριδα (1867) που λόγω ατυχήματος βυθίστηκε πριν καν φτάσει στην Ελλάδα. Ένα οπλιταγωγό (1878-1895) που μετασκευάστηκε σε βασιλική θαλαμηγό και μετονομάστηκε Αμφιτρίτη. Τέλος μια φρεγάτα Kortenaer (2001-2013). Και μετά τίποτα! Φυσικά μιλάμε για ιστορικά πρόσωπα, καθώς μυθολογικά θηλυκά ονόματα υπάρχουν πολλά. Μάλιστα το όνομα Αμφιτρίτη είναι αυτό που έχει δοθεί – μαζί με το Ύδρα – τις περισσότερες φορές σε ελληνικό πολεμικό πλοίο. Σε επτά πλοία, από το 1826 έως και σήμερα. Όμως στο Ναυτικό έχουν ξεχάσει την Μαντώ Μαυρογένους. Μια γυναίκα που έδωσε πολλά – μεταξύ αυτών και όλη της την περιουσία –στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Και δεν αναφέρουμε καν την Δόμνα Βισβίζη, που οι πάντες αγνοούν. Και οι δύο τους όμως έκαναν πολλά περισσότερα από αρκετούς άνδρες των οποίων τα ονόματα έχουν δοθεί σε πλοία. Αν αυτό δεν είναι άδικο, τότε τι είναι αδικία;

Να περάσουμε τώρα σε μια άλλη κατηγορία ονομάτων πλοίων. Αυτήν με ονόματα πεσόντων αξιωματικών. Η πρακτική αυτή ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Τότε ονόματα αξιωματικών που σκοτώθηκαν κατά τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο, δόθηκαν πρώτα σε κανονιοφόρους και αργότερα σε οχηματαγωγά. Συνεχίστηκε μετά την πτώση της χούντας, όταν δόθηκαν ονόματα πεσόντων σε πυραυλακάτους. Μάλιστα ο τότε ΥΕΘΑ – ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας – είχε μια αξιοσημείωτη πρωτοβουλία. Σε Παράκτια Περιπολικά δόθηκαν ονόματα υπαξιωματικών ή και ναυτών, όπως πχ Αντωνίου, Στάμου, Στάσσης κλπ. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ.

Ο Βότσης Ρ72 παραμένει «στάσιμος» αφού αν κι έφτασε
υποναύαρχος, εξακολουθούν να τον αναφέρουν
ως υποπλοίαρχο. ΦΩΤΟ: Ηλίας Νταλούμης

Την δεκαετία του 1990 – όταν παραχωρήθηκαν από τη Γερμανία οι πυραυλάκατοι τύπου Klasse 148 ή αν προτιμάτε La Combattante IIA, δόθηκαν και πάλι ονόματα αξιωματικών. Τώρα όμως είχαμε μια διαφορά. Αυτή του Βότση. Το πλήρες όνομα του εν λόγω πλοίου είναι: Υποπλοίαρχος Βότσης. Πρόκειται όμως περί λάθους γιατί ο βαθμός με τον οποίο αναφέρεται κάποιος, είναι ο τελευταίος που αυτός έφερε. Ο Νικόλαος Βότσης (1877–1931) όμως αποστρατεύτηκε ως υποναύαρχος. Υποπλοίαρχος ήταν στις 18/31.10.1912, όταν όντας κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου 11, βύθισε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης  την παλιά τουρκική θωρακοβάριδα Feth-i Bülend. Άρα η ορθή ονομασία θα πρέπει να είναι «Υποναύαρχος Βότσης».

Αλλά γενικά με τις βαθμούς – όσο κι αν φαίνεται περίεργο – υπάρχει ένα μικρομπέρδεμα. Για παράδειγμα έχουμε την πυραυλάκατο – και παλιότερα την κανονιοφόρο/περιπολικό – Πλωτάρχης Μπλέσσας, όπου ο τιμώμενος αναφέρεται με τον βαθμό που έφερε όταν σκοτώθηκε. Υπήρξε όμως ένα πλοίο αποβατικής υποστήριξης (1958–1976) αλλά και μία πυραυλάκατος σήμερα με το όνομα Πλωτάρχης Μαριδάκης. Το ζήτημα είναι ότι ο βαθμός του πλωτάρχη απονεμήθηκε μεταθανατίως στον υποπλοίαρχο Γεώργιο Μαριδάκη. Γιατί λοιπόν ο μεν Μπλέσσας να αναφέρεται με τον βαθμό που έφερε και ο Μαριδάκης με αυτόν της μεταθανάτιας προαγωγής του; Μπορεί κάποιος να δώσει μιαν εξήγηση; Μάλλον όχι.

Και φτάνουμε στους …ξεχασμένους. Το όνομα του υποπλοιάρχου Νικόλαου Ρουσσέν έχει δοθεί σε δύο πλοία. Και πολύ σωστά. Σκοτώθηκε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος – στις 23.04.1944 – μετέχοντας στο Άγημα Εμβολής, στην επιχείρηση καταστολής του κινήματος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Μαζί του όμως σκοτώθηκε και ο ανθυποπλοίαρχος Δημήτριος Ρέππας, τον οποίον –απ’ ότι αποδεικνύεται – οι πάντες θέλουν να αγνοούν. Γιατί αυτή η διάκριση; Ο Ρουσσέν ήταν καλός και ο Ρέππας κακός; Δε νομίζουμε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μήπως κάποιος πρέπει να μας πει κάτι επ’ αυτού του θέματος;

Για το …ορατό μέλλον – ελπίζουμε, γιατί το θέμα «Ναυπηγεία Ελευσίνας» δεν φαίνεται να απασχολεί και πολύ την πολιτική ηγεσία – έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο έχει αποφασίσει οι δύο πυραυλάκατοι που έχουν ξεκινήσει να ναυπηγούνται στις Ναυπηγικές & Βιομηχανικές Επιχειρήσεις Ελευσίνας ΑΕ – τα Ναυπηγεία Ελευσίνας με άλλα λόγια – να ονομαστούν Καραθανάσης και  Βλαχάκος, προς τιμήν – φυσικά – του κυβερνήτη και συγκυβερνήτη του ελικοπτέρου AB212 ASW με αριθμό ΠΝ21 που έπεσε ανάμεσα στις νησίδες Πίτα και Καλόλιμνο, στις 30.01.1996, έχοντας εκτελέσει αναγνωριστική πτήση πάνω από τις νησίδες Ίμια. Κι επ’ αυτού δε μπορεί κάποιος να έχει αντίρρηση. Θα πρέπει όμως προηγουμένως να διευκρινιστούν κάποια πράγματα. Όπως:

1. Στο ΠΝ21 επέβαινε – και βέβαια σκοτώθηκε – και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός. Αυτός δεν «δικαιούται» πλοίου με το όνομά του;
2. Η αναγραφή των ονομάτων θα είναι με τους βαθμούς που έφεραν εν ζωή ήτοι του υποπλοιάρχου ή με αυτούς που τους απονεμήθηκαν μεταθανατίως;
3. Μήπως – τώρα που συμπληρώνονται 20 χρόνια από τα γεγονότα στα Ίμια – θα μπορούσε να αποδεσμευθεί η σχετική Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) που είχε γίνει τότε; Σίγουρα θα μας έλεγε πολλά. Πάρα πολλά! Και μη μας μιλήσει κάποιος για «απόρρητα» και τα τοιαύτα. Είναι τουλάχιστον αστεία.

Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να παρατηρήσουμε ότι η αναφορά νεκρών με τους μεταθανατίως απονεμηθέντες βαθμούς είναι εντελώς λανθασμένη. Οι νεκροί είναι μεταξύ τους ίσοι. Τουλάχιστον αυτό θέλει όχι μόνον η χριστιανική θρησκεία αλλά και η ελληνική παράδοση! Κι αν αυτό το τελευταίο ακούγεται κάπως παράξενο να σας θυμίσουμε την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Έτσι λοιπόν οι απονομές βαθμών γίνονται για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι η Πάγια Διαταγή 4-40/1998 «περί Ηθικών Αμοιβών» – για την απονομή των παρασήμων με άλλα λόγια – σαφέστατα και υστερεί άλλων (ευρωπαϊκών και αμερικανικών) αντιστοίχων διατάξεων, καθώς κάνει πολλές διακρίσεις. Ο άλλος επειδή το νομικό πλαίσιο για την οικονομική αποζημίωση των άμεσων συγγενών των νεκρών είναι εντελώς ανεπαρκές και – σε τελική ανάλυση – εντελώς άδικο. Έτσι λοιπόν απονέμονται αφειδώς βαθμοί, προκειμένου να υπάρξουν αξιοπρεπείς συντάξεις… κλείνουμε την παρένθεση κι επιστρέφουμε στα της ονοματοδοσίας.

Πριν όμως πάμε στο 1996, μήπως θα ήταν καλύτερο να είχαμε «δει» τι είχε γίνει πρωτύτερα; Και ο λόγος για την Κύπρο. Εντάξει – τρόπος του λέγει εντάξει – ο σημαιοφόρος Παναγιώτης Χρυσούλης – ο ύπαρχος του περιπολικού Φαέθων, επί του οποίου σκοτώθηκε στις 08.08.1964 – ήταν ΣΕΑ (Σημαιοφόρος Έφεδρος Αξιωματικός) και κατά τα κρατούντα, δεν είναι και «πρώτος στη σειρά» για όνομα πλοίου. Ο υποπλοίαρχος Ελευθέριος Τσομάκης – που σκοτώθηκε στις 20.07.1974 όντας κυβερνήτης της τορπιλακάτου Τ3 – κι έχει όλα τα «απαιτούμενα προσόντα», γιατί παραλήφθηκε; Αν είχε κάνει κάτι «στραβό» – που δεν είχε – τότε γιατί διατηρούν ακόμα την προτομή του μπροστά από το κτίριο της Διοίκησης Ταχέων Σκαφών;

Και για να πάμε πολύ πιο πίσω. Μήπως έχει κανένας υπόψη του τον σημαιοφόρο Βαρθολομαίο Λάζαρη; Και δε λέμε τίποτα για τον ομόβαθμό του – αν και καταρρίφθηκαν μαζί στις 25 Ιουνίου 1917 στα Δαρδανέλια – Ιωάννη Χαλκία, απλώς επειδή ήταν εθελοντής. Ή ακόμα τον ανθυποπλοίαρχο Εμμανουήλ Φακίδη του αντιτορπιλικού Ασπίς – σκοτώθηκε στις 10.07.1921 – και τον πλωτάρχη Δημήτριο Χατζίκο, που σκοτώθηκε στις 04.09.1922 όντας κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Νίκη.

Η πρώτη Ναυκρατούσα – εδώ στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας –
έφερε σωστά αυτήν την ονομασία… ΦΩΤΟ: Ηλίας Νταλούμης

Μια εξίσου ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι και αυτή με τα ονόματα των δεξαμενοπλοίων. Να διευκρινίσουμε ότι έτσι αποκαλούνται τα πλοία που στην διεθνή ορολογία χαρακτηρίζονται ως LSD ήτοι Landing Ship, Dock. Εδώ λοιπόν δεν υπάρχει πολιτική ονομασίας(!) αλλά μόνον ένα  παράδειγμα με το όνομα «Ναυκρατούσα».


…αντίθετα η εικονιζόμενη τρίτη – όπως και η δεύτερη

άλλωστε – Ναυκρατούσα, δείχνει ότι κάποιοι δεν γνώριζαν

ετυμολογία. ΦΩΤΟ: Ηλίας Νταλούμης

Το όνομα αυτό δόθηκε σε τέτοιο πλοίο το 1953 και ξανά το 1971. Και στις δύο περιπτώσεις αυτοί που έδωσαν τα συγκεκριμένο όνομα, σαφέστατα και αγνοούσαν ότι το ρήμα ναυκρατώ σημαίνει σημαίνει κυριαρχώ στη θάλασσα, είμαι θαλασσοκράτορας κι όχι κρατώ (μεταφέρω) πλοίο. Κι αν για το 1971 μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «ελαφρυντικό» ότι δόθηκε το ίδιο όνομα για τον ίδιο τύπο πλοίου, για το 1953 δεν υπάρχει τίποτα! Εκτός των άλλων είχαν ξεχάσει πως στο Ναυτικό υπήρχε αντιτορπιλικό – από το 1906 έως το 1921 – με αυτό το όνομα και την ορθή σημασία της λέξης.

Αλλά δε μπορούμε να μην αναφερθούμε στην περίπτωση του Ματρόζου S122. Πρώτα απ’ όλα όντας υποβρύχιο θα έπρεπε να είχε άλλο όνομα… Δεύτερον: Στο Ναυτικό θέλουν να γράφουν το όνομά του λάθος! Φέρει το όνομα του Σπετσιώτη πυρπολητή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, Λέκα Ματρόζου (; –1868), που έγινε γνωστός από το ομώνυμο ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη. Είναι άγνωστο γιατί το 1943 – όταν δόθηκε για πρώτη φορά αυτό το όνομα – επικράτησε η λανθασμένη αναγραφή του ονόματος «Ματρώζος». Αυτό που παραμένει ανεξήγητο είναι γιατί και σήμερα το Ναυτικό επιμένει στο λάθος, όταν το σωστό είναι «Ματρόζος». Να θυμίσουμε την περίπτωση του «Ναβαρίνου»; Στα δύο αντιτορπιλικά – το 1944 και το 1962 – η αναγραφή ήταν «Ναυαρίνον» επειδή έτσι αναφερόταν παντού. Όταν όμως καταδείχτηκε το λάθος, το 1995 το όνομα της φρεγάτας αναγράφτηκε «Ναβαρίνον», όπως είναι το σωστό.

Βεβαίως και μπορεί να διορθωθεί η αναγραφή του ονόματος

του Ματρόζου S122. Στο κάτω- κάτω της γραφής δεν έχει

ενταχθεί επισήμως – για άσχετους λόγους – στο Ναυτικό.

ΦΩΤΟ: Κρίστυ Ε. Ιωαννίδου, Περί Αλός.

Τελικά θα πρέπει να υπάρξει ένας προβληματισμός ως προς την ονοματοδοσία των πλοίων του Ναυτικού. Θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη συνέχεια και συνέπεια. Η αιτιολόγηση να είναι πλήρης και επαρκώς τεκμηριωμένη. Ως προς τα ονόματα των πολιτικών θα πρέπει να υπάρχει διπλός και τριπλός έλεγχος ως προς το αν ο εν λόγω πρόσφερε όντως πολύτιμες και συγκεκριμένες υπηρεσίες στο Ναυτικό. Πάνω απ’ όλα όμως θα πρέπει να υπάρχει – οπωσδήποτε – μεγάλη χρονική απόσταση, προκειμένου να έχουν εξαλειφθεί τυχόν πολιτικά και κομματικά πάθη. Αν οι περιπτώσεις του Καποδίστρια και του Τρικούπη που προαναφέραμε δεν επαρκούν, να σας θυμίσουμε την περίπτωση του Θεμιστοκλή, που όντας πολιτικός καταδιώχτηκε από τους σύγχρονούς του και πέθανε στην εξορία. Απλώς μετά από πολλά χρόνια όλοι κατάλαβαν πόσο μεγάλος ήταν. Τέλος θα πρέπει να εκλείψουν – πλήρως και οριστικώς – τα διάφορα φυλετικά και «ταξικά» κριτήρια. Ανήκουν σε άλλες εποχές κι όχι στον 21o αιώνα στον οποίο ζούμε, όπως μας αρέσει να δηλώνουμε, κολακεύοντας τους εαυτούς μας.
Πηγή: Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html