O ναυτικός αποκλεισμός σε μη διεθνή ένοπλη σύρραξη

Α΄ΜΕΡΟΣ

Περί Αλός 

Του Κωνσταντίνου Μαστοροδήμου

Ανθυποπλοίαρχου (Ν) Λ.Σ.

(Βʹ έπαινος ετήσιου διαγωνισμού μελετών

Ναυτικής Επιθεώρησης έτους 2013)

 

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»,

τ. 588, σελ. 96, ΜΑΡΤ – ΜΑΪ 2014. Αναδημοσίευση στο

Περί Αλός με την έγκριση της «Ναυτικής Επιθεωρήσεως»

 

Συνεκπαίδευση Αλγερινών με το ΠΝ στη Σούδα (17 ΜΑΪΟΥ 2012)

ΦΩΤΟ: United States Air Force, http://commons.wikimedia.org/

1. Εισαγωγή

Ο ναυτικός αποκλεισμός στη Λωρίδα της Γάζας και η συζήτηση που προκάλεσαν τα γεγονότα σχετικά με την προσπάθεια να σπάσει ο αποκλεισμός από μια αρμάδα πλοίων τον Μάιο του 2010 απετέλεσαν την αφορμή για το παρόν άρθρο. Ο ναυτικός αποκλεισμός αποτελεί μια πολεμική μέθοδο που αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε σε διακρατικές ένοπλες συρράξεις. Ανεξάρτητα από το αν η ένοπλη σύρραξη στη Γάζα συγκεκριμένα είναι διεθνής ή μη διεθνής και τη νομιμότητα ή μη του ναυτικού αποκλεισμού της, η προβληματική σχετικά με το επιτρεπτό του ναυτικού αποκλεισμού κατά τη διάρκεια μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης αναζητά μια λύση σε διεθνές επίπεδο και το παρόν αποτελεί μια συνεισφορά στη σχετική συζήτηση. Προς το σκοπό αυτό, θα αναλυθούν διαδοχικά οι έννοιες της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης και του ναυτικού αποκλεισμού πριν διατυπωθούν κάποιες σκέψεις σχετικά με τη σχέση αυτών των δυο πραγματικών (και νομικών) καταστάσεων.

2. Η έννοια της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης

To διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο εφαρμόζεται αποκλειστικά υπό την προϋπόθεση ύπαρξης ένοπλης σύρραξης. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν δυο κατηγορίες ενόπλων συρράξεων: η διεθνής, η οποία προϋποθέτει την άμεση ή έμμεση συμμετοχή[1] τουλάχιστον δύο κρατών ή άλλων υποκειμένων του διεθνούς δικαίου (π.χ. διεθνών οργανισμών ή αναγνωρισμένων εμπόλεμων) και η μη διεθνής, η οποία προϋποθέτει τη συμμετοχή τουλάχιστον μιας ένοπλης μη κρατικής οντότητας / ομάδας η οποία δεν ελέγχεται από κρατικό φορέα.

Η έννοια της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης πρωτοεμφανίστηκε με το κοινό άρθρο 3 της Συνθηκών της Γενεύης του 1949[2], χωρίς να δίδεται  κάποιος σχετικός ορισμός. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα υιοθετήθηκε το Δεύτερο Πρόσθετο Πρωτόκολλο[3]. Το πεδίο εφαρμογής του είναι οι ένοπλες συρράξεις «οι οποίες λαμβάνουν χώρα στο έδαφος Υψηλού Συμβαλλόμενου Μέρους μεταξύ των ενόπλων δυνάμεών του και αντιπάλων ενόπλων δυνάμεων ή άλλων οργανωμένων ένοπλων ομάδων που, κάτω από υπεύθυνη διοίκηση, ασκούν τέτοιας μορφής έλεγχο σε τμήμα του εδάφους του παραπάνω Μέρους, που τους δίνει τη δυνατότητα διενέργειας συνεχών και συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων και εφαρμογής του παρόντος Πρωτοκόλλου» (άρθρο 1.1).

Περαιτέρω, το Πρωτόκολλο δεν εφαρμόζεται σε «καταστάσεις εσωτερικών αναταραχών και εντάσεων, όπως ταραχών, μεμονωμένων και σποραδικών πράξεων βίας και άλλων πράξεων παρόμοιας φύσεως» (άρθρο 1.2)[4].

Στη δεκαετία του 1990 το Εφετείο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την Πρώην Γιουγκοσλαβία στην υπόθεση Tadic[5] αποφάνθηκε ότι ένοπλη σύρραξη υπάρχει σε περίπτωση παρατεταμένης (protracted) ένοπλης βίας μεταξύ κυβερνητικών αρχών και οργανωμένων ένοπλων ομάδων ή μεταξύ τέτοιων ομάδων εντός ενός κράτους.

Η φόρμουλα που χρησιμοποίησε το Εφετείο στη συγκεκριμένη υπόθεση, ως επεξήγηση της έννοιας της ένοπλης σύρραξης του κοινού άρθρου 3, έγινε στη συνέχεια μια στερεότυπη αναφορά στη νομολογία των ποινικών δικαστηρίων για την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα[6] καθώς και για το Ειδικό Δικαστήριο για τη Σιέρρα Λεόνε[7]. Η συγκεκριμένη φόρμουλα βρήκε (μερικώς) τον δρόμο της για τo Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου[8]. Μέρος των διεθνών εγκλημάτων σε συνθήκες μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης, όπως περιγράφονται στο άρθρο 8.2 (ε), εφαρμόζονται, κατ’ άρθρο 8.2 (στ), «σε ένοπλες συρράξεις που λαμβάνουν χώρα στο έδαφος μιας χώρας όταν υπάρχει παρατεταμένη ένοπλη σύρραξη μεταξύ κυβερνητικών αρχών και οργανωμένων ενόπλων ομάδων ή μεταξύ τέτοιων ομάδων». Περαιτέρω το άρθρο 8.2 (γ) ποινικοποιεί σχεδόν στο σύνολό του το κοινό άρθρο 3, ενώ το άρθρο 8.2 (δ) προσδιορίζει το πεδίο εφαρμογής του, αναφερόμενο σε ένοπλες συρράξεις μη διεθνούς χαρακτήρα, χωρίς αναφορά σε παρατεταμένη ένοπλη σύρραξη ή σε οργανωμένη ένοπλη ομάδα. Και οι δυο παράγραφοι περιέχουν την εξαίρεση των εσωτερικών αναταραχών και εντάσεων, όπως και στο άρθρο 1.2 του Β΄ Πρόσθετου Πρωτοκόλλου.

Τα κοινά στοιχεία των παραπάνω είναι η ύπαρξη μιας ένοπλης ομάδας και ο χαρακτήρας της οργανωμένης ένοπλης βίας που δεν περιορίζεται σε ταραχές ή μεμονωμένες και σποραδικές πράξεις. Αντιθέτως οι πράξεις βίας πρέπει να έχουν κάποια ένταση και χρήσιμη ένδειξη προς τούτο αποτελεί καταρχήν η χρήση του τακτικού στρατού από την κυβέρνηση[9] ή άλλων κυβερνητικών δυνάμεων[10] που μπορούν να λειτουργήσουν με παρόμοιο τρόπο. Άλλες σχετικές ενδείξεις αποτελούν ο αριθμός των στρατιωτών και των όπλων που χρησιμοποιηθήκαν[11] (λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο αρμοδιοτήτων και λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων στο αντίστοιχο κράτος), η σοβαρότητα των επιθέσεων[12], η κινητοποίηση/επιστράτευση και διανομή όπλων και στα δυο αντιμαχόμενα μέρη[13], καθώς και ο αριθμός των θυμάτων, είτε αμάχων είτε όχι[14]. Η αδυναμία του κράτους να ελέγξει μέρος της επικράτειάς του[15], οιαδήποτε αύξηση στα περιστατικά με χρήση βίας[16], η υιοθέτηση κάποιου ψηφίσματος από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ[17] ή και άλλα διεθνή όργανα, η ύπαρξη κάποιας πολυεθνικής επιχείρησης επιβολής της ειρήνης καθώς και η ύπαρξη συμφωνιών (ή μονομερών εντολών) για κατάπαυση του πυρός[18] υπονοούν είτε την προηγούμενη είτε την τωρινή ύπαρξη ένοπλης σύρραξης.

Αποτύπωση διαδρομής μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας

στη λωρίδα της Γάζας. ΦΩΤΟ: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Flotillagazamapa.svg

Διχογνωμία έχει προκαλέσει η χρήση του όρου «παρατεταμένη» ως προσδιοριστικό της ένοπλης βίας στην απόφαση Tadic. Η συνήθης έννοιά του, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά, αναφέρεται σε διάρκεια[19] και σίγουρα έχει σημασία η διάρκεια των βίαιων γεγονότων για την κατάφαση ύπαρξης ένοπλης σύρραξης. Ωστόσο δεν έχει απαντηθεί πειστικά το πόσος χρόνος είναι παρατεταμένος, ενώ, ουσιαστικά, εμποδίζεται η εφαρμογή του ανθρωπιστικού δικαίου μέχρι να γίνουν παρατεταμένες οι συγκρούσεις, ανεξαρτήτως του αν η έντασή τους είναι τέτοια που επιβάλλει την εφαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Για άλλους συγγραφείς το «παρατεταμένο» υπονοεί την ένταση της βίας[20] ενώ υπάρχει και η άποψη ότι τόσο η ένταση όσο και η διάρκεια της βίας[21] είναι συστατικά στοιχεία της ένοπλης σύρραξης.

Οι αποφάσεις των ad hοc διεθνών δικαστηρίων δεν φωτίζουν ιδιαίτερα, καθώς μπορούν να προσφέρουν επιχειρήματα για όλες τις απόψεις[22].

Αντίστοιχος είναι ο προβληματισμός για την έννοια της «παρατεταμένης» ένοπλης σύρραξης στο Καταστατικό της Ρώμης. Αν και, καταρχήν, υπάρχει η τάση ταύτισης με τη διάρκεια της σύρραξης[23], το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν ακολουθεί μέχρι στιγμής μια ενιαία γραμμή[24].

Προσωπική άποψη είναι ότι η διάρκεια της βίας είναι ενδεικτικό κριτήριο για την ύπαρξη ένοπλης σύρραξης και όχι προσδιοριστικό αυτής[25], τουλάχιστον για την ερμηνεία του κοινού άρθρου 3 και του σχετικού άρθρου στο Καταστατικό της Ρώμης που ποινικοποιεί το κοινό άρθρο 3. Το ίδιο μπορεί να υποστηριχθεί για τη σχετική ρύθμιση του Δευτέρου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου επειδή, α) αποφεύγεται οιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά, αν και αρκετές χώρες στις προπαρασκευαστικές εργασίες είχαν αυτή την άποψη και έκαναν αντίστοιχες προτάσεις, β) η «δυνατότητα διενέργειας συνεχών και συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων» συνέχεται με την ποιότητα ελέγχου του εδάφους και όχι απαραίτητα με την ένταση/διάρκεια της βίας, γ) σκοπός του Πρωτοκόλλου είναι η προστασία του άμαχου πληθυσμού και οιαδήποτε χρονική διάρκεια θα έχει συνέπειες στην άμεση εφαρμογή του. Τέλος, τα ποινικά δικαστήρια για τη Ρουάντα και τη Σιέρρα Λεόνε δεν αναφέρθηκαν συγκεκριμένα στο στοιχείο της διάρκειας σχετικά με την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου[26]. Ωστόσο, η κρατούσα άποψη τείνει προς το αντίθετο συμπέρασμα, αφού, όπως διατείνεται η Sylvie Junod, η αναφορά σε συνεχείς και συνδυασμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις εισήχθη αντί των εννοιών της διάρκειας και έντασης και συνεπώς υπονοεί αυτά τα δυο στοιχεία[27], ενώ και μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας[28] υποστηρίζει πως το στοιχείο της διάρκειας περιλαμβάνεται στους όρους για την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου.

Πέρα από την οργανωμένη ένοπλη βία κάποιας έντασης, το δεύτερο συστατικό στοιχείο της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης είναι η ύπαρξη μιας ένοπλης ομάδας. Προσδιοριστικό στοιχείο της είναι, φυσικά, η ύπαρξη όπλων / πυρομαχικών καθώς και η ύπαρξη ατόμων που θα τα χρησιμοποιήσουν. Προκειμένου δε μια ομάδα να μπορεί να αμφισβητήσει έμπρακτα την κεντρική εξουσία, θα πρέπει να αποτελείται από εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες άτομα, αν και αυτό εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο ενεργεί. Σαφέστατα η ομάδα πρέπει να ακολουθεί ένα σύστημα οργάνωσης.

Μια ομάδα μπορεί να ομοιάζει, ως προς τη λειτουργία της, σε ένα κράτος. Το σύνηθες είναι να υπάρχει μια κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των μελών και μιας μορφής βασική ιεραρχία, χωρίς απαραίτητα να είναι ίδια με αυτή που συναντιέται σε κρατικούς στρατούς ή να έχει τα ίδια αποτελέσματα από την άποψη της πειθαρχίας. Επαρκής απόδειξη της οργάνωσης πρέπει να θεωρηθεί και η δυνατότητα της ένοπλης ομάδας να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της[29]. Ωστόσο δεν είναι η μορφή οργάνωσης της ένοπλης ομάδας που έχει σημασία όσο η δυνατότητά της να προβεί σε συλλογικές και σχεδιασμένες ενέργειες κατά του αντιπάλου της.

Εκπαίδευση Αμερικανών στρατιωτών σε νηοψίες πλοίων

στη ναυτική βάση της Σούδας. (22 ΑΥΓ. 2013)

ΦΩΤΟ: http://www.defenseimagery.mil/

Σχετικά πρόσφατα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία[30] προέβη σε μια χρήσιμη (αλλά όχι εξαντλητική) απαρίθμηση των ενδεικτικών κριτηρίων στη νομολογία του, τα οποία αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας επαρκούς και αποτελεσματικής οργάνωσης: «Παράγοντες που σηματοδοτούν την ύπαρξη μιας δομής διοίκησης[31], που αποτελούν ενδείξεις για τη δυνατότητα της ομάδας να επιχειρεί οργανωμένα[32], που σηματοδοτούν ένα βαθμό επιμελητείας[33], που προσδιορίζουν αν η ένοπλη ομάδα κατείχε ένα επίπεδο πειθαρχίας και την ικανότητα να εφαρμόσει τις βασικές υποχρεώσεις τις υπό το κοινό άρθρο 3[34] και που ενδεικνύουν ότι η ένοπλη ομάδα ήταν ικανή να μιλήσει με μια φωνή[35]». Αναφορές στην ομάδα από διεθνή όργανα (όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας ή τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ) μπορούν να αποτελέσουν σχετικές ενδείξεις[36].

Η νομολογία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αναμένεται να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο με τα προηγούμενη διεθνοποιημένα ποινικά δικαστήρια. Το Καταστατικό της Ρώμης αναφέρεται σε ύπαρξη οργανωμένης ένοπλης ομάδας. Για ένα Τμήμα Προδικασίας[37] το οργανωτικό στοιχείο ικανοποιούνταν εφόσον η ένοπλη ομάδα ενεργεί κάτω από υπεύθυνη διοίκηση και είχε ένα αποτελεσματικό / ενεργό εσωτερικό σύστημα πειθαρχίας. Το στοιχείο της υπεύθυνης διοίκησης δεν φαίνεται να διαφοροποιείται από το στοιχείο της οργάνωσης[38]. Διάφορα Τμήματα Προδικασίας[39] φαίνεται να έδωσαν σημαντική αποδεικτική δύναμη στην ικανότητα σχεδίασης και εκτέλεσης στρατιωτικών επιχειρήσεων για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο ή στην ικανότητα υποστήριξης της σύρραξης.

Συνολικά δεν υπάρχει διαφοροποίηση με το κοινό άρθρο 3, καθώς οι συλλογικές και σχεδιασμένες δραστηριότητες είναι συνυφασμένες με τον οργανωμένο χαρακτήρα μιας ένοπλης ομάδας. Τα εγκλήματα για τα οποία έχει αρμοδιότητα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο επίσης υπονοούν μια προσχεδιασμένη δράση, η οποία δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης μιας οργανωμένης οντότητας.

Σημαντική διαφοροποίηση υπάρχει στον χαρακτήρα της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης βάσει του Δεύτερου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου. Από τη γραμματική ερμηνεία της σχετικής διάταξης προκύπτουν, επιπλέον των παραπάνω, ότι, α) η κινητοποίηση των κυβερνητικών δυνάμεων απαιτεί, οπωσδήποτε, τη χρήση του στρατού, β) το Πρωτόκολλο δεν εφαρμόζεται σε συγκρούσεις μεταξύ ένοπλων ομάδων και γ) οι ένοπλες ομάδες πρέπει, απαραιτήτως, να ελέγχουν κάποια εδαφική περιοχή. Αν και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός φαίνεται να διατείνεται ότι ελάχιστος έλεγχος εδάφους εκ μέρους της ένοπλης οντότητας είναι αρκετός[40], ως προσδιοριστικά στοιχεία, κατά γραμματική ερμηνεία, φαίνονται να είναι η δυνατότητα διενέργειας συνεχών και συνδυασμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων καθώς και η δυνατότητα εφαρμογής του Πρωτοκόλλου. Ωστόσο επειδή μεγάλο μέρος των διατάξεων του Πρωτοκόλλου θεωρείται εθιμικό

Δίκαιο[41], τα αυστηρότερα σε σχέση με το κοινό άρθρο 3 κριτήρια της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης έχουν ξεπεραστεί, μερικώς, από την πρακτική.

Τέλος πρέπει να αναφερθεί ότι η έννοια της μη διεθνούς σύρραξης έχει, λανθασμένα, ταυτιστεί με την έννοια της εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, τόσο για το κοινό άρθρο 3 όσο και για το άρθρα 1.1 του Β΄ Πρόσθετου Πρωτοκόλλου και 8.2 (στ) του Καταστατικού της Ρώμης[42]. Όμως με αυτόν τον τρόπο οι εχθροπραξίες μεταξύ κράτους εκτός της εδαφικής του επικράτειας με ένοπλη ομάδα φαίνονται να μένουν αρρύθμιστες. Σε συνδυασμό με τη συνήθη ερμηνεία της διεθνούς ένοπλης σύρραξης ως διακρατικής[43] (ή έστω μεταξύ υποκειμένων του διεθνούς δικαίου) και με την έλλειψη του σχετικού στάτους των ένοπλων ομάδων οδηγούμαστε σε ένα κενό διεθνούς δικαίου. Η

συνδυασμένη ερμηνεία των παραπάνω έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να υποστηρίξουν στα αρχικά στάδια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ότι η εν λόγω σύρραξη δεν υπάγεται στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο[44].
Ωστόσο, αυτή η ερμηνεία καταλήγει στην ακύρωση του ρόλου του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, εφόσον παρέχεται προστασία μόνο στα άτομα που διαβιούν σε ένα κράτος και όχι σε όλα τα εδάφη στα οποία μπορεί να επεκτείνεται μια ένοπλη σύρραξη[45] και αντιτίθεται στο αντικείμενο και το σκοπό των σχετικών διεθνών συνθηκών. Κατά δεύτερο, το γράμμα του κοινού άρθρου 3[46] και το Καταστατικό της Ρώμης δύνανται να ερμηνευθούν έτσι ώστε η μη διεθνής να μη συνεπάγεται εσωτερική ένοπλη σύρραξη. Επιπλέον, το εθιμικό διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο δεν περιορίζεται από τυχόν περιοριστικές ερμηνείες της έννοιας της μη διεθνούς ένοπλης σύρραξης, πολύ περισσότερο γιατί μεγάλο μέρος του είναι κοινό ανεξαρτήτως του χαρακτήρα της σύρραξης. Τέλος, το πρακτικό κριτήριο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού είναι πειστικό, καθώς από τη στιγμή που το κοινό άρθρο 3 ισχύει για το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, η σύρραξη θα λαμβάνει χώρα στο έδαφος ενός κράτους. Συνεπώς μια μη διεθνής ένοπλη σύρραξη χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη μιας ένοπλης ομάδας και την ένταση της (οργανωμένης) βίας μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών, χωρίς απαραίτητα οι εχθροπραξίες να λαμβάνουν χώρα στο ίδιο κράτος.
ΠΗΓΗ: Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr/2015/04/o.html

 

για το Β΄και τελευταίο ΜΕΡΟΣ πιέσατε ΕΔΩ

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Ως έμμεση συμμετοχή νοείται η περίπτωση ελέγχου επί ένοπλης ομάδας σε τέτοιο βαθμό ώστε το κράτος να θεωρείται ότι ενεργεί διαμέσου της μη κρατικής οντότητας.

[2] Σύμβασις της Γενεύης Ι του 1949 περί βελτιώσεως της τύχης των τραυματιών και των ασθενών εις τας εν εκστρατεία ενόπλoυς δυνάμεις, Σύμβασις της Γενεύης ΙΙ του 1949 περί βελτιώσεως της τύχης των τραυματιών, ασθενώv και ναυαγών των κατά θάλασσαν ενόπλων δυνάμεων, Σύμβασις της Γενεύης ΙΙΙ του 1949 περί μεταχειρίσεως των αιχμαλώτων πoλέμoυ και Σύμβασις της Γενεύης ΙV του 1949 περί πρoστασίας των πoλιτών εν καιρώ πoλέμoυ (ν. 3481/1955).

[3] Πρόσθετo Πρωτόκoλλo της Γενεύης ΙΙ του 1977 στις Συμβάσεις της Γενεύης της 12ης Αυγoύστoυ 1949 πoυ αναφέρεται στην πρoστασία των θυμάτων των μη διεθνών ενόπλων συρράξεων (ν. 2105/1992).

[4] Ερμηνευτικά γίνεται δεκτό ότι ο ίδιος περιορισμός ισχύει και για την εφαρμογή του κοινού άρθρου 3, βλ. ενδεικτικά Moir l., The Law of Internal Armed Conflict, σελ. 102, Cullen A., Key Developments Affecting the Scope of Internal Armed Conflict in International Humanitarian Law, σελ. 94 και Dahl A. W. & Sandbu M., The Threshold of Armed Conflict, σελ. 372. Βλ. ωστόσο και την αντίθετη άποψη από Arai -Takahashi Y., The Law of Occupation: Continuity and Change of International Humanitarian Law, and its Interaction with International Human Rights Law, σελ. 299 και 411.

[5] ICTY, Prosecutor v Tadic (Jurisdiction Appeals) (2 October 1995) [70].

[6] Βλ. ενδεικτικά, ICTR, Prosecutor v Akayesu (Judgment) (2 September 1998) [619], ICTY, Prosecutor v Delalic (Judgment) (16 November 1998) [183], ICTY, Prosecutor v Martić (Judgement) (12 June 2007) [41] και ICTY, Prosecutor v Haradinaj (Jurisdiction) (3 April 2008) [37].

[7] SCSL, Prosecutor v Brima et als (Judgment) (20 June 2007) [243] και SCSL, Prosecutor v Fofana et al (Judgment) (2 August 2007) [124].

[8] Σύμβαση (Καταστατικό) της Ρώμης του 1998 για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ν. 3003/2002).

[9] Βλ. Bond E.J., Internal Conflict and Article Three of the Geneva Conventions, σελ. 274, Dinstein Y., The International Law of Civil Wars and Human Rights, σελ. 64 και Schindler D., The Different Types of Armed Conflicts According to the Geneva Conventions and Protocols, σελ. 147.

[10] ICTY, Prosecutor v Boškoski et al (Judgment) (10 July 2008) [250-1]. Βλ. και Moir, ο.π., υποσ. 4, σελ. 104-5.

[11] Επίσης ο τύπος των όπλων μπορεί να είναι σημαντικός, βλ. ICTY, Prosecutor v Limaj et als (Judgment) (30 November 2005) [136].

[12] ICTY, Prosecutor v Milosevic (Decision on Motion for Judgement of Acquittal) (16 June 2004) [28].

[13] Ibid, [30-31].

[14] Vit é S., Typology of Armed Conflicts in International Humanitarian Law: Legal Concepts and Actual Situations, σελ. 76.

[15] Mettraux G., International Crimes and the Ad Hoc Tribunals, σελ. 36.

[16] Prosecutor v Milosevic, ο.π., υποσ. 12, [28].

[17] Prosecutor v Delalic, ο.π., υποσ. 6., [190], ICTY, Prosecutor v Tadic (Judgment) (7 May 1997) [567] και ICC, Prosecutor v Thomas Lubanga Dyilo (Decision on the Confirmation of Charges) (29 January 2007) [235].

[18] ICTY, Prosecutor v Hadžihasanović et al (Judgment) (15 March 2006) [23] και Prosecutor v Martić, ο.π., υποσ. 6, [345].

[19] Βλ. Momtaz D., Le Droit International Humanitaire Applicable aux Conflits Armés Non Internationaux, σελ. 52, Rona G., ‘Interesting Times for International Humanitarian Law: Challenges from the “War on Terror”, σελ. 62, de Oliveira Pereira C. Fr., Organised Crime and Armed Conflict, σελ. 122, Hampson Fr. J., The Relationship Between International Humanitarian Law and Human Rights Law from the Perspective of a Human Rights Treaty Body, σελ. 555.

[20] 20 Moir , ο.π., υποσ. 4, σελ. 43, Peterke S., Urban Insurgency, ‘Drug War’ and International Humanitarian Law: The Case of Rio de Janeiro, σελ. 177 και Bellal A. et als ., International Law and Armed Non-State Actors in Afghanistan, σελ. 8.

[21] Carswell Α., Classifying the Conflict: a Soldier’s Dilemma, σελ. 151, Arai -Takahashi , ο.π., υποσ. 4, σελ. 298 και Lubell N., Extraterritorial Use of Force against Non-State Actors, σελ. 105.

[22] Βλ. Prosecutor v Tadic, ο.π. υποσ. 5, όπου το δικαστήριο αναφέρεται σε «εχθροπραξίες που υπερβαίνουν τις προϋποθέσεις σχετικές με την ένταση τόσο σε διεθνείς όσο και εσωτερικές ένοπλες συρράξεις». Βλ. παρομοίως και σε Prosecutor v Akayesu, ο.π., υποσ. 6, [620], Prosecutor v Tadic ο.π., υποσ. 17, [562], Prosecutor v Limaj, ο.π., υποσ. 11, [84] και [170] και Prosecutor v Brima, ο.π., υποσ. 7, [244]. Ωστόσο υπάρχει αναφορά στις ίδιες αποφάσεις (Akayesu, Tadic και Limaj) η οποία συντείνει προς το στοιχείο της διάρκειας, καθώς τα δικαστήρια αναφέρονται σε κριτήρια ώστε να διαφοροποιήσουν «πραγματικές ένοπλες συρράξεις από απλές πράξεις ληστείας ή ανοργάνωτες και βραχείες εξεγέρσεις». Βλ. επίσης τη χρήση και των δυο στοιχείων σε Prosecutor v Boškoski et al, ο.π., υποσ. 10, [175] και [186].

[23] Zimmermann A., Commentary on Para. 2 (c)- (f) and Para. 3: War Crimes in an Armed Conflict Not of an International Character, σελ. 270, Vit é S., ο.π. υποσ. 14, σελ. 81 και Beco G.d., War Crimes in International Versus Non-International Armed Conflicts: “New Wine in Old Wineskins”?, σελ. 324. Αντίθετος ο Stewart J., Towards a Single Definition of Armed Conflict in International Humanitarian Law, σελ. 346.

[24] Βλ. διάφορες προσεγγίσεις σε ICC, Prosecutor v Jean-Pierre Bemba Gombo (Decision Pursuant to Article 61(7) (a) and (b) of the Rome Statute on the Charges) (15 June 2009) [235], Prosecutor v Thomas Lubanga Dyilo, ο.π. υποσ. 17, [235] και Prosecutor v Thomas Lubanga Dyilo (Judgment) (14 March 2012) [538].

[25] Βλ. και Prosecutor v Milosevic, ο.π., υποσ. 12, [29] και Prosecutor v Boškoski et al, ο.π., υποσ. 10, [177].

[26] Βλ. Prosecutor v Akayesu, ο.π., υποσ. 6., [626], ICTR, Prosecutor v Musema (Judgment) (27 January 2000) [256-7] και SCSL, Prosecutor v Fofana et al, ο.π., υποσ. 7, [126-7]. Βλ. επίσης Momtaz D., o.π., υποσ. 19, σελ. 52.

[27] Junod S.S., Commentary to article 1, σελ. 1353.

[28] Βλ. ενδεικτικά, Bothe M., Article 3 and Protocol II: Case Studies of Nigeria and El Salvador, σελ. 906, Provost R., International Human Rights and Humanitarian Law, σελ. 264.

[29] Prosecutor v Limaj, ο.π., υποσ. 11, [88]-[89]. Υπάρχει ωστόσο ισχυρή υποστήριξη στη θέση ότι αυτή η δυνατότητα είναι συστατικό στοιχείο της ένοπλης ομάδας, βλ. Schindler D., ο.π., υποσ. 9, σελ. 147, Moir , ο.π., υποσ. 4, σελ. 36 και Pejic J., Status of Armed Conflicts, σελ. 86.

[30] Prosecutor v Boškoski et al, ο.π., υποσ. 10, [199]-[203] και Prosecutor v Haradinaj, ο.π., υποσ. 6, [51]-[60]. To δικαστήριο στην υπόθεση Prosecutor v Brima, ο.π., υποσ. 7, [557], αρκέστηκε στη «λειτουργική αρχή ιεραρχίας, την επαρκώς ανεπτυγμένη διαδικασία σχεδιασμού και διαταγών και το στέρεο σύστημα πειθαρχίας».

[31] Prosecutor v Boškoski et al, ibid, [199]. Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να περιλαμβάνουν την ύπαρξη αρχηγείου, Prosecutor v Milosevic, ο.π., υποσ. 12, [23]-[24] ή την εφαρμογή στρατηγικών πολιτικών προς το σκοπό της επίρρωσης στόχων, ICTY, Prosecutor v Milutinovic (Judgment) (26 February 2009) [840].

[32] Prosecutor v Boškoski et al, ibid, [200]. Αυτές μπορούν να περιλαμβάνουν τον συντονισμό μεταξύ διαφορετικών μονάδων, Prosecutor v Limaj, ο.π., υποσ. 11, [108].

[33] Prosecutor v Boškoski et al, ibid, [201]. Αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν την ικανότητα επιστράτευσης και εκπαίδευσης νέων μελών ή την ένδυση με στολές, Prosecutor v Limaj, ibid, [118 et seq] και [123] και την ίδρυση μιας οικονομικής δραστηριότητας, Prosecutor v Milutinovic, ο.π., υποσ. 31, [840].

[34] Prosecutor v Boškoski et al, ibid, [202]. Αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν την ύπαρξη εσωτερικού συστήματος πειθαρχίας, Prosecutor v Limaj, ibid, [116]. Προφανώς η συμμόρφωση με αυτούς τους κανόνες μπορεί επίσης να επιβεβαιώσει ότι η ομάδα είναι επαρκώς οργανωμένη.

[35] Prosecutor v Boškoski et al, ibid, [203]. Βλ. επίσης Prosecutor v Limaj, ibid, [129].

[36] Στην απόφαση Prosecutor v Tadic, ο.π. υποσ. 17, [567], το δικαστήριο χρησιμοποίησε αυτό το στοιχείο σε συσχέτιση με την ένταση της βίας.

[37] ICC, Prosecutor v Katanga (Decision on the Confirmation of Charges) (30 September 2008) [239].

[38] Prosecutor Against Jean-Pierre Bemba Gombo, ο.π. υποσ. 24, [234]: «η υπεύθυνη διοίκηση υπονοεί την ύπαρξη κάποιου βαθμού οργάνωσης αυτών των ένοπλων ομάδων, συμπεριλαμβανομένου της δυνατότητας επιβολής πειθαρχίας και της ικανότητας σχεδιασμού και εκτέλεσης στρατιωτικών επιχειρήσεων».

[39] Prosecutor v Thomas Lubanga Dyilo, ο.π., υποσ. 17, [234] and [237] και Prosecutor Against Jean-Pierre Bemba Gombo, ibid, [233].

[40] Βλ. Kolb R. & Hyde R., An Introduction to the International Law of Armed Conflicts, σελ. 79.

[41] Βλ. Henckaerts J.-M. & Doswald - Beck L., Customary International Humanitarian Law.

[42] Για μια πλειάδα σχετικές αναφορές, βλ. Mastorodimos K., The Character of the Conflict in Gaza: Another Argument towards Abolishing the Distinction between International and Non-international Armed Conflicts, σελ. 439. Βλ και DEPARTMENT OF THE NAVY, The Commander’s Handbook on the Law of Naval Operations, NWP 1–14 M (2007) (εφεξής Commander’s Handbook) [5.1.2.2].

[43] Βλ. ενδεικτικά Prosecutor v Tadic, ο.π. υποσ. 5, Prosecutor v Jean-Pierre Bemba Gombo, ο.π. υποσ. 24, [223], Green L.C., Low-Intensity Conflict and the Law, σελ. 499 και Commander’s Handbook, ibid, [5.1.2.1].

[44] Murphy S. (ed), Decision Not to Regard Persons Detained in Afghanistan as POWs, σελ. 477 και Ratner St. R., Jus ad Bellum and Jus in Bello after September 11, σελ. 911. Σταδιακά αυτή η στάση άλλαξε, αλλά χωρίς να είναι σαφές ποιοι είναι οι εφαρμοζόμενοι κανόνες, βλ Commander’s Handbook, ibid, [5.1.2.3].

[45] Βλ. Kraska J., Rule Selection in the Case of Israel’s Naval Blockade of Gaza: Law of Naval Warfare or Law of the Sea?, σελ. 388.

[46] Το άρθρο αναφέρεται σε «περίπτωση ένοπλης σύρραξης, η οποία δεν παρουσιάζει διεθνή χαρακτήρα και αναφύεται επί του εδάφους ενός των Υψηλών Συμβαλλομένων Μερών…».
ΠΗΓΗ: Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr/2015/04/o.html

Επιχείρηση «Σταφιδόψωμο»

Αναμνήσεις από τη σχολή Ναυτοπαίδων  ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ 1946-2000

Περί Αλός

Του Ελευθερίου Σφακτού

Επικελευστού Τηλ. ΠΝ ε.α.

Προέδρου ΣΑ/ΣΜΥΝ

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορικό Φωτογραφικό

Λεύκωμα Σχολής Ναυτοπαίδων – ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ

1946-2000», εκδ. ΓΕΝ. Αθήνα 2007. Αναδημοσίευση στο

Περί Αλός με την άδεια του συγγραφέως Ε. Σφακτού.

 

«Από όλα τα σαλπίσματα μ’ αρέσουν τρία,

Κατάκλιση, συσσίτιο και η μισθοδοσία»,

1954 Καθαρά Δευτέρα. Στρατιωτικός

περίπατος κάπου στον Πόρο… Ώρα

φαγητού με λαγάνα & σαρακοστιανά.

(Δ. Βλάμης, Κ. Καρακάσης).

Αρχείο Κ. Καρακάση. ΦΩΤΟ:

Ελευθερίου Σφακτού, «Ιστορικό

Φωτογραφικό Λεύκωμα Σχολής

Ναυτοπαίδων – ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ

1946-2000», εκδ. ΓΕΝ. Αθήνα 2007.

(Επεξ.: Περί Αλός).

Τραγουδούσανε οι πολύ παλαιοί ναυτικοί  που είχαν περάσει από το προγυμναστήριο (ΚΕ/ΠΟΡΟΣ). Δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να μη συμφωνεί μαζί τους. Άσε που ένα μεγάλο μέρος της σημερινής μας κοινωνίας χορεύει πάνω σε αυτό το δίστιχο. Αλλά ας μην αρχίσουμε τις γκρίνιες.

Για την κατάκλιση καμία αμφιβολία. Ο ύπνος έρχεται σαν βάλσαμο. Όταν μάλιστα είσαι ξεθεωμένος από το χωρίς ανάσα ημερήσιο πρόγραμμα και ιδίως από τα ατελείωτα καψόνια. Θεέ μου τι καψόνια ήταν αυτά!!!! (Βέβαια και εμείς δεν είμαστε μπουμπούκια).

Η μισθοδοσία ας την να πάει να κουρεύεται. Για μας τότε στη Σχολή ήταν  σχεδόν άγνωστη. 40-50 δρχ. το μήνα και τις παίρναμε μαζεμένες (χρήμα, ε!) κάθε περίοδο Αδείας. Έτσι, δικαίως νοιώθαμε παραλήδες!!!

Και μένει το συσσίτιο. Να πω να πάει να κουρεύεται κι αυτό; Όχι, γιατί θα είχαμε πεθάνει τηςπείνας. Ακράτισμα, προάριστο, άριστον, πρόδειπνο, δείπνο. Πέντε φορές μάσα τη μέρα θα πείτε. Όχι μη βιάζεστε. Το προάριστο και το πρόδειπνο τα ενσωματώνανε στο ακράτισμα και δείπνο άρα οι «μάσες» γίνονταν τρείς. Εκτός από ορισμένες φορές που μας έδιναν το πρόδειπνο κανονικά όταν είχαμε σταφιδόψωμο. Σκέτος θηλυκός πειρασμός. Ο συχωρεμένος μπάρμπα Θόδωρος ο φούρναρης, λες και έβαζε όλη του την πείρα και τέχνη όταν το ζύμωνε και έψηνε. Και όταν οι λαμαρίνες κατηφόριζαν από τον παμπάλαιο φούρνο προς το Διανομείο, λες και έμοιαζαν σαν νηοπομπή η μία πίσω από την άλλη με τους παραπλέοντες φύλακες – κέρβερους δεξιά αριστερά (πάντα τριτοετείς) για τον φόβο καταβύθισης καμιάς λαμαρίνας από τα… περιπολούντα και αδίστακτα να επιτεθούν υποβρύχια – στομάχια!

Το τέλος της λαμαρινο-νηοπομπής και φυσικά το ασφαλές αγκυροβόλιο της μέχρι να γίνει η διανομή, ήταν το Διανομείο. Αμ’ δε! Από τα πανάρχαια χρόνια λένε «πρώτα εξασφάλισε τα νώτα σου από τον εχθρό». Και το παλαιό Διανομείο, όσοι το πρόλαβαν και το θυμούνται, είχε την «κερκόπορτά» του.

1967 «Ευπειθώς αναφέρω  δείγμα Αρίστου Ναυτοπαίδων».
Από την επίσκεψη Α/ΓΕΕΘΑ Γ. Ζωϊτάκη στη Σχολή.
ΦΩΤΟ: Ελευθερίου Σφακτού, «Ιστορικό Φωτογραφικό
Λεύκωμα Σχολής Ναυτοπαίδων – ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ 1946-2000»,
εκδ. ΓΕΝ. Αθήνα 2007. (Επεξ.: Περί Αλός).

Η αριστερή πλευρά του που επικοινωνούσε με τα μαγειρεία του αξέχαστου Τσιτσινάκη και η δεξιά του μεσοτοιχία με την αίθουσα ψυχαγωγίας, αποτελούσαν απόρθητα περάσματα.

Η πίσω πλευρά του επικοινωνούσε με την τεράστια Τραπεζαρία (φιλοξενούσε 500-550 άτομα) με μια πόρτα, συνήθως, πάντα κλειστή και με θυρίδα που ανοιγόκλεινε τις ώρες διανομής φαγητού. Ψηλά στη πόρτα ένας σπασμένος φεγγίτης συμπλήρωνε την εικόνα του Διανομείου. Αυτός ο φεγγίτης ήταν και η «Αχίλλειος πτέρνα» του.

Εμπνευστής και ο έχων το γενικό πρόσταγμα της επιχείρησης «Σταφιδόψωμο» ο αξέχαστος και πρόωρα αδικοχαμένος φίλος Σπύρος Φαραώ. Ενώ οι φύλακες – κέρβεροι εκτελούσαν διατεταγμένο πλου «Ξιφίας», έξω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες μαγειρείων και Διανομείου (έβλεπαν προς τον περίβολο της Σχολής), ο Σπύρος με τμήμα της οργάνωσης ΕΟΚΚΑ (ήταν της εποχής μας), είχαν ακροβολιστεί στο εστιατόριο πίσω από τη κλειστή πόρτα του Διανομείου. Τύφλα να έχει ο Οδυσσέας στην πανουργία. Άλλωστε είμαστε απόγονοί του. Ο Σπύρος περισσότερο με νοήματα και λιγότερο με φωνές συντόνιζε την επιχείρηση, ενώ οι «οπτήρες» είχαν πιάσει κατάλληλα πόστα για την εμφάνιση του εχθρού. Με πολύ προσοχή μεταφέρθηκαν δύο τραπέζια κοντά στη πόρτα του Διανομείου, τοποθετήθηκαν το ένα  πάνω στο άλλο και η διαφορά ύψους του φεγγίτη εκμηδενίστηκε. Πρόβλημα όμως πως θα «καμακωθούν» οι λαχταριστές μερίδες του σταφιδόψωμου που περίμεναν, την διανομή συμμετρικά κομμένες από την άλλη πλευρά του Διανομείου, χαμηλά στα τραπέζια επάνω.

2004. Ο Διοικητής ΣΜΥΝ Αρχιπλοίαρχος Γ. Μαραγκουδάκης

και ο πρόεδρος του ΣΑ/ΣΜΥΝ γεύονται το μυρωδάτο

σταφιδόψωμο σ’ εκδήλωση επετείου (στο ΚΕ/ΠΟΡΟΣ) 30 ετών

της τάξεως ΣΔΥΝ 1974. Πίσω ο Αρχιπλοίαρχος ε.α. Γ. Αλιφέρης.

ΦΩΤΟ: Ελευθερίου Σφακτού, «Ιστορικό Φωτογραφικό Λεύκωμα

Σχολής Ναυτοπαίδων – ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ 1946-2000», εκδ. ΓΕΝ.

Αθήνα 2007. (Επεξ.: Περί Αλός).

Ο Σπύρος όμως, σαν σωστός επιτελικός, είχε έτοιμη τη λύση. Οι πάγκοι του εστιατορίου που καθόμαστε είχαν από κάτω χαμηλά δύο παράλληλα ξύλα από τη μία άκρη τους έως την άλλη που «εναποθέταμε τους πήλους» κατά την ώρα του φαγητού. Από πριν λοιπόν είχε εντοπίσει στην άλλη άκρη του εστιατορίου έναν χαλασμένο πάγκο, κι εύκολα πήγε κι έφερε ένα κομμάτι ξύλου που στη μια του άκρη είχε μια τεράστια πρόκα 7-8 εκατοστά. Σωστό καμάκι. Κι ο νοών νοείτω. Εύκολα και γρήγορα οι μερίδες του σταφιδόψωμου άλλαζαν θέση, ενώ η ομάδα «παραπλάνησης» παρενοχλούσε τα «σκοπούντα πλοία». Και όταν γέμισαν οι μπελαμάνες τα καπέλα και οι φόρμες αγγαρείας με σταφιδόψωμο σαν υποβρύχια εν καταδύσει υποχωρήσαμε αθόρυβα, αφού κάθε αταξία τακτοποιήθηκε και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ο σαλπιγκτής υπηρεσίας Παϊπέτης Ηλίας σάλπισε σάλπισμα μεγάλο. Διανομή πρόδειπνου. Η ουρά κατ’ άντρα έφθανε μέχρι τη νησίδα, οι πύλες του Διανομείου «Άρατε» και επακολούθησε χαμός. Λείπαν πολλές μερίδες. «Τις έκλεψαν! Ποιοι τις έκλεψαν; Πως τις έκλεψαν;» Άλλες ήταν κάτω στο δάπεδο. Αφού όλα ήταν ασφαλισμένα και οι σκοπιές «stand by»! Αμηχανία, κρύος ιδρώτας περιλούζει τον υπεύθυνο της διανομής και ο σπόρος της διχόνοιας πέφτει έντεχνα από την δήθεν αγανακτισμένη ομάδα παραπλάνησης. «Εσείς τα φάγατε, βάλανε τον λύκο (όχι τον συνάδελφο Νίκο Λύκο) να φυλάει τα πρόβατα, ντροπή σας, αίσχος! Εσύ «τάδε» έλειψες για λίγο που ήσουν; Όχι ορκίζομαι! Δεν ήμουνα εγώ ρε παιδιά, πήγα να κατουρήσω».

25/5/2004. Η τάξη ΣΔΥΝ 1974 εορτάζει τα 30 χρόνια στον

Πόρο. Το μυρωδάτο σταφιδόψωμο δεν μπορούσε να λείπει από

το τελετουργικό. ΦΩΤΟ: Ελευθερίου Σφακτού, «Ιστορικό

Φωτογραφικό Λεύκωμα Σχολής Ναυτοπαίδων – ΣΔΥΝ – ΣΜΥΝ

1946-2000», εκδ. ΓΕΝ. Αθήνα 2007. (Επεξ.: Περί Αλός).

Αλλά ποιος να πιστέψει ποιόν. Ούτε ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα κατάφερνε καλύτερη σκηνή.

Και μέσα σε όλη αυτή τη κοσμοχαλασιά να καταφθάνει ασθμαίνων και κατακόκκινος ο Α/Φ (ο αξέχαστος Παπακυριακού) κεραυνοβολώντας τους πάντες με τη δυνατή φωνή του: «Τι γίνεται εδώ, τι κατάσταση είναι αυτή; Ησυχία! Σιωπή! Σκασμός! Δεν είστε βρε άνθρωποι. Είστε Κούρδοι, είστε χάβροι, ντροπή σας…» ενώ η γνωστή βραχνή φωνή του οπλονόμου Σκλαβόγια συμπλήρωνε την παρουσία της εξουσίας με το γνωστό: «Βρεεέ… είστε όλοι λούστροι…»

Παράλληλα με όλα αυτά, σε ένα κάπως ήσυχο κι ασφαλές σημείο της Σχολής οι δράστες απολάμβαναν το μυρωδάτο σταφιδόψωμο, ενώ οι υπεύθυνοι διανομής ακόμα τρέχουν γύρω-γύρω τα παλιά διδακτήρια!!

Μια αληθινή, μαθητική σκανταλιά, σαν μνημόσυνο στον αδικοχαμένο φίλο- συνάδελφο Σπύρο Φαραώ.

….Διότι υπούλως και δια τεχνασμάτων, αφήρησε τεμάχιον σταφιδόψωμου
(από το βιβλίο ποινολογίου Ναυτοπαίδων)
ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙ ΑΛΟΣ http://perialos.blogspot.gr/2015/04/blog-post_7.html

 

Ο πρόεδρος του ΣΑ/ΣΜΥΝ Ελευθέριος Σφακτός και η
συγγραφεύς – ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας κα
Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος
κατά την διάρκεια εκλογών για το Δ.Σ. του ΝΜΕ.
15/03/2015. ΦΩΤΟ/ΕΠΕΞ : Περί Αλός perialos.blogspot.gr

 

 

Η ναυτική απειλή του Ισλαμικού Κράτους και η Ελλάδα

Έφθασε η ώρα των τζιχαντιστών της θάλασσας;

Περί Αλός

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος

Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής



To αμερικανικό Υπουργείο των

Εξωτερικών παραδέχθηκε ότι έχουν

κλαπεί περί τους 15.000 πυραύλους

για φορητά α/α όπλα (MANPADS),

όπως το εικονιζόμενο Igla από

στρατιωτικές αποθήκες στη Λιβύη.

ΦΩΤΟ: ΕΔΩ

Η πρόσφατη κατάληψη του λιμένος της Ντέρνα στην ανατολική Λιβύη (5-10-2014) από ομάδες οπλοφόρων, οι οποίες δηλώνουν πίστη στο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ), έφερε στην επιφάνεια ένα σοβαρό ερώτημα που σχετίζεται με την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας στην Μεσόγειο.
Για πρώτη φορά μετά τον 19^ο αιώνα

αναδύεται η απειλή της πειρατείας.
 
Εξαιτίας της γεωγραφικής εγγύτητας της Κυρηναϊκής με τον ελληνικό νησιωτικό χώρο, θα ήταν έγκαιρο και χρήσιμο να εξετασθούν και να αξιολογηθούν οι πιθανότητες πρόκλησης βλαβών στα εθνικά συμφέροντα, από μια ενδεχόμενη πραγματοποίηση μεμονωμένων ή  μη επιθέσεων δια θαλάσσης από σκάφη, τα οποία θα επιχειρούν από βάσεις του ΙΚ στην Λιβύη.       

   Ξαναζωντανεύει ο θρύλος των πειρατών της Μπαρμπαριάς; Επέρχεται το τέλος της ειρήνης και της ασφάλειας στον τομέα της ναυσιπλοΐας εντός της Μεσογείου; Αυτά τα ερωτήματα δημιουργήθηκαν αρχικώς σε διεθνείς και ελληνικούς ναυτιλιακούς κύκλους, όταν τα διεθνή ΜΜΕ γνωστοποίησαν μια πολύ μεγάλη τοπική επιτυχία του ΙΚ, τον έλεγχο του στρατηγικής σημασίας λιμένος της Ντέρνα.
  
   Για πρώτη φορά δυνάμεις του Χαλιφάτου (σ.σ. Η αποδοχή της εξουσίας του ΙΚ σε άλλες περιοχές, π.χ. Λιβύη, Νιγηρία, με τις οποίες δεν υπάρχει γεωγραφική συνέχεια, πραγματοποιείται με απλή διαδικασία), ύψωσαν την σημαία τους – όχι σε κάποια μακρινή αφρικανική ή ασιατική ακτή – εντός του γεωπολιτικώς ευαίσθητου χώρου της κεντρικής Μεσογείου. Η ευκολία με την οποία οι τζιχαντιστές βρήκαν «διέξοδο προς τη θερμή θάλασσα», οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι η Ντέρνα αποτελούσε παραδοσιακό πυρήνα των σκληροπυρηνικών μουσουλμάνων της Λιβύης [1]. Οι εξελίξεις στο Ιράκ και στη Συρία αποκάλυψαν – σε επίπεδο πληροφοριών – μεταξύ άλλων ότι η συγκεκριμένη πόλη συνείσφερε με εκατοντάδες μαχητές στον αγώνα του ΙΚ. Περισσότεροι από 800 μαχητές από την Ντέρνα στρατεύθηκαν υπό την σημαία των τζιχαντιστών [2], γεγονός που κατέταξε και ανέδειξε την περιοχή ως το πλέον σημαντικό κέντρο στρατολόγησης ισλαμιστών και το μεγαλύτερο (σε επίπεδο ποσόστωσης) στον σουνιτικό αραβικό κόσμο [3]. Λόγω της επικείμενης αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας του ΙΚ με βάση την Ντέρνα, οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την Ιταλία ξεκίνησαν από τον περασμένο Δεκέμβριο τακτικές πτήσεις UAV [4] τύπου MQ-1Β Predator επιτήρησης και αναγνώρισης (σ.σ. Σύμφωνα με πληροφορίες μετέχει και αριθμός UCAV MQ-9 Reaper), με σκοπό την παροχή πληροφοριών και έγκαιρης προειδοποίησης.

    Η κατοχή της Ντέρνα και των λιμενικών εγκαταστάσεων είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Οι λιβυκές αρχές που ελέγχουν ακόμη μεγάλο μέρος του ανατολικού τμήματος της χώρας, εξαπέλυσαν αεροπορικές επιδρομές στις 12 Νοεμβρίου. Η εντολή εκτέλεσης χερσαίων επιχειρήσεων ανακατάληψης της πόλης μπορεί μεν να εγκρίθηκαν πέρυσι τον Δεκέμβριο, ωστόσο η ανάληψη ουσιαστικής δράσης καθυστέρησε αρκετά [5]. Τον Φεβρουάριο του 2015 μετά από την απαγωγή και τον αποκεφαλισμό 21 Αιγυπτίων Κοπτών από δυνάμεις του ΙΚ της Λιβύης, η Αιγυπτιακή Αεροπορία προσέβαλε στόχους στην Ντέρνα προκαλώντας τον θάνατο δεκάδων τζιχαντιστών. Στις 25 Μαρτίου αραβόφωνα ΜΜΕ ανέφεραν ότι ξεκίνησε ευρεία επιχείρηση με σκοπό την ανακατάληψη της Ντέρνα. Μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί κάποια αξιόλογη πρόοδος. Το ΙΚ στο μεταξύ διάστημα έθεσε υπό τον έλεγχό του ένα μεγάλο τμήμα του παραλιακού αυτοκινητόδρομου μεταξύ Τρίπολης και Βεγγάζης, με τελευταίο έπαθλο την παράκτια πόλη Νοφαλίγια (8/9-02-2015). Δυτικές υπηρεσίες εκτιμούν ότι επειδή το ΙΚ διαθέτει πυρήνες περισσότερο ή λιγότερο ισχυρούς και σε άλλες πόλεις της χώρας, θα πρέπει να αναμένεται η κατάληψη και άλλων παράκτιων περιοχών, γεγονός που θα μεγεθύνει τις δυνατότητες χρήσης πλωτών μέσων κατά της ναυσιπλοΐας.    

 

Απειλή από την θάλασσα - Είναι υλοποιήσιμη;

   Αναφορές διαφόρων ευρωπαϊκών και μη πηγών ασφαλείας συνεκτιμούν ότι το ΙΚ δεν διαθέτει κάποιο πολεμικό σκάφος του Λιβυκού Ναυτικού (μεγάλη ναυτική μονάδα, ΤΠΚ ή υποβρύχιο), το οποίο να μπορεί να θέσει άμεσα σε επιχειρησιακή ετοιμότητα. Ακόμη και αν το κατόρθωνε τα μαχητικά του ΝΑΤΟ σε συνεργασία με το Αμερικανικό Ναυτικό θα εξουδετέρωναν πολύ γρήγορα, όποιο πολεμικό εμφανιζόταν με τη σημαία του χαλιφάτου ή με την υποψία ότι μπορεί να έχει τεθεί υπό τον έλεγχό του. Όμως η μη ύπαρξη Ισλαμικού Ναυτικού (ΙΝ) δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται καμία απειλή. Οι οπαδοί του ΙΚ μπορούν να συγκροτήσουν στολίσκους ελαφρών βενζινοκίνητων σκαφών, μετατρέποντας κάθε λογής πλοιάρια σε πειρατικές πλατφόρμες εφόδου, με τα οποία θα απειλήσουν κάθε στόχο ευκαιρίας που πλέει βορείως του Κόλπου της Σύρτης, εξορμώντας από την ακτογραμμή της Κυρηναϊκής. Από το Σουέζ προς την Μάλτα και το Γιβραλτάρ, από την Κύπρο, το Ισραήλ, τα ελληνικά λιμάνια, από και προς τα γεωστρατηγικά σημεία εισόδου και εξόδου στην Μεσόγειο, διέρχονται χιλιάδες πλοία κάθε μεγέθους, τύπου και είδους (π.χ. κρουαζιερόπλοια, LNG, φορτηγά, μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, δεξαμενόπλοια, αλιευτικά κ.α.) [6], τα οποία πλέουν απροστάτευτα, χωρίς συνοδεία, καθιστώντας τα ελκυστικούς στόχους.

Οι τζιχαντιστές της θάλασσας δεν θα έχουν απολύτως καμία

σχέση με τους Σομαλούς πειρατές, καθώς θα είναι πολύ

καλύτερα εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι, με κίνητρο τον

θρησκευτικό φανατισμό. ΦΩΤΟ: 

http://www.boston.com/bigpicture/2009/03/pirates_of_somalia.html

   Εξετάζοντας τα δυνητικά σενάρια πειρατικών επιθέσεων διαπιστώνουμε ότι δεν απαιτείται κάποιος πολυδάπανος εξοπλισμός. Απλώς χρειάζονται τυφέκια εφόδου, οπλοπολυβόλα, εκτοξευτές RPG, ελαφρά α/τ όπλα και φορητοί α/α εκτοξευτές τύπου Stinger, Grail ή Strela. Ο υποναύαρχος ε.α. του Βασιλικού Ναυτικού Christopher J. Parry με ειδίκευση στους τομείς ανάλυσης γεωπολιτικού ρίσκου και μελλοντικών μορφών πολέμου, επεσήμανε σε συνεντεύξεις τον Φεβρουάριο ότι οι πειρατές του ΙΚ δεν θα έχουν καμία σχέση με εκείνους της Σομαλίας, καθώς θα είναι καλύτερα εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι. Θα μπορούν να φέρουν φορητούς α/α εκτοξευτές, καθιστώντας ιδιαίτερα επικίνδυνη την προσέγγιση ελικοπτέρων. Η πρόσβαση των τζιχαντιστών σε άνδρες όπλα και εφόδια θα είναι απεριόριστη, προειδοποίησε ο Parry, καθώς θα υποστηρίζονται από τις μάζες του πληθυσμού και τα οπλοστάσια που ελέγχουν σε Λιβύη, Συρία και Ιράκ.  

   Εμείς θα προσθέσουμε ότι στην περίπτωση των α/α όπλων εδάφους-αέρος θα έχουμε την ναυτική έκδοση επί πλοιαρίου (σ.σ. μια εντελώς πρόχειρη navalized έκδοση) και την μετατροπή από εδάφους-αέρος σε επιφανείας αέρος, των γνωστών εποχούμενων συστημάτων μικρής εμβέλειας. Η ένταξη στην ζώνη πειρατείας τέτοιων συστημάτων θα σημάνει την αναβάθμιση της απειλής, καθώς οι τζιχαντιστές της θάλασσας θα μπορούν να καταρρίψουν τα οργανικά ελικόπτερα των πολεμικών πλοίων, αλλά και τα εντός εμβέλειας UAV που θα περιπολούν. Επίσης η χρήση ασυρμάτων, κινητών, αλλά και πολλών πληροφοριοδοτών θα επιτρέψει τον καλύτερο συντονισμό, την συνεργασία μεταξύ των πειρατικών ομάδων, μειώνοντας τον χρόνο εκδήλωσης μιας επίθεσης, ή αποφυγής εχθρικής αντίδρασης.

   Πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι η ένδεια που μαστίζει τον τοπικό πληθυσμό σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη κατάρρευση της νομιμότητας, είναι εξαιρετικά πιθανό να οδηγήσει πολλούς στη συνεργασία με το ΙΚ – στις πειρατικές επιθέσεις – ή ακόμη και να δημιουργήσει μιμητές αυτών των ενεργειών, οι οποίοι δεν θα διέπονται κατ’ ανάγκη από θρησκευτικό ή άλλο κίνητρο, αλλά από απόγνωση και δυστυχία. 

  Οι πειρατές του ΙΚ (σ.σ. τους αποδίδουμε «νωρίς» τον τίτλο για τις ανάγκες του άρθρου-ανάλυσης) αρχικά θα είναι σε θέση να εκτελέσουν τριών ειδών επιχειρησιακές αποστολές: α) Εκτέλεση επιθέσεων κατά πλοίων για την κατάληψη και στη συνέχεια ρυμούλκησή τους σε ελεγχόμενη περιοχή του ΙΚ, με τελικό σκοπό την καταβολή λύτρων για το φορτίο, το σκάφος και ειδικά για το πλήρωμα, β) Εκτέλεση επιθέσεων αυτοκτονίας κατά πλοίων ειδικού ρόλου π.χ. LNG, μεταφοράς κοντέινερ, ή δεξαμενόπλοια με σκοπό την πρόκληση μεγάλων περιβαλλοντολογικών καταστροφών και γ) Εκτέλεση ένοπλης επίθεσης σε κρουαζιερόπλοια, θαλαμηγούς, ιστιοπλοϊκά, με σκοπό την δολοφονία αδιακρίτως ατόμων, ή επισημασμένων στόχων. Οι «ναυτικοί του ΙΚ» εκτός των σκληρών κτυπημάτων θα χρησιμοποιούσαν και άλλους τρόπους μεγέθυνσης των προβλημάτων και προώθησης των σκοπών του χαλιφάτου. Παράνομες δραστηριότητες όπως το λαθρεμπόριο (διαφόρων ειδών και όπλων), η σωματεμπορία ανθρώπων και κυρίως ο έλεγχος του κυκλώματος διακίνησης λαθρομεταναστών, θα προηγηθούν και θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεχισθούν παράλληλα με άλλες δράσεις. Σε ένα ακραίο σενάριο δεν θα πρέπει να αποκλεισθεί ο σχεδιασμός μεταφοράς μελών του ΙΚ σε ικανούς αριθμούς, με πολύ πιθανό προορισμό τα ελληνικά νησιά και πρωτευόντως την Γαύδο και την Κρήτη. Αν προσθέσουμε την αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας σε 16 νησιά κλπ εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως η συνεργασία μεταξύ ΙΚ και τουρκικής εξωτερικής πολιτικής μπορεί αν αποβεί ιδιαιτέρως αγαστή και επωφελής [7].

   Αν δεν υπάρξει αναχαίτιση και λήψη προληπτικών μέτρων και το φαινόμενο λάβει διαστάσεις, οι ισλαμιστές θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν επιχειρήσεις διείσδυσης με πολύ πιο φιλόδοξους στόχους, όπως λιμάνια και αγκυροβόλια, πολιτικών και στρατιωτικών στόχων. Η ένταση και η συχνότητα επιθέσεων θα μπορεί να κλιμακώνεται ανάλογα με τους τακτικούς και στρατηγικούς στόχους του χαλιφάτου. Συνεπώς βρισκόμαστε ενώπιον της ανάδειξης μιας άκρως επικίνδυνης ναυτικής απειλής, της οποίας ακόμη και ένα απλό πλήγμα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρότατες επιπλοκές, επηρεάζοντας τις κοινωνίες και τα κράτη της κεντροανατολικής Μεσογείου (Μάλτα, Ιταλία, Ελλάδα) αλλά και της βορείου Αφρικής (Αίγυπτος, Αλγερία, Τυνησία).  

 

Επιπτώσεις – Ένα ουσιαστικό πρόβλημα ζητά λύση

   Η επίθεση σε ένα πλοίο π.χ. κοντέινερ ή σε κάποιου άλλου τύπου, θα επιφέρει ραγδία αύξηση των ναύλων και της ασφάλισης προκαλώντας κρίση και αναταραχή στη ναυτιλιακή αγορά. Το γεγονός και μόνον ότι η γραμμή δρομολογίων από και προς το Γιβραλτάρ και το Σουέζ θα τεθεί άμεσα σε κίνδυνο, θα θέσει σε κίνηση τους μηχανισμούς μιας πολυεπίπεδης κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής) πλήττοντας ανάλογα όλες τις χώρες της ΕΕ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι στον «αγαθό και αγγελικό» κόσμο που ζούμε, θα υπάρξουν αρκετοί κερδοσκόποι που θα θελήσουν να επωφεληθούν – ή και ακόμη να υποθάλψουν και να διευκολύνουν – την εκδήλωση των πειρατικών επιθέσεων. Υπάρχουν πρόσωπα αλλά και οργανωμένα συμφέροντα που για τους δικούς τους λόγους και σκοπούς (επαγγελματικούς, εθνικούς) ή ευρύτερους γεωπολιτικούς, θα επιθυμούσαν την εκδήλωση τέτοιων αποσταθεροποιητικών δράσεων.

   Η Τουρκία για παράδειγμα, η οποία έχει πολλάκις κατηγορηθεί ότι διατηρεί προνομιακές και όχι μόνον σχέσεις με το ΙΚ, δεν θα έβλεπε αρνητικά την εμφάνιση των τζιχαντιστών της θάλασσας, με την προϋπόθεση ότι δεν θα απειλείτο η τουριστική ζώνη στα παράλια του Αιγαίου. Υπό αυτό το πρίσμα η απειλή ενός κτυπήματος εντός του «τουριστικού κέντρου του Αιγαίου» συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες (σ.σ. χωρίς να αποκλείεται), καθώς θα έπληττε αμοιβαία τα συμφέροντα Ελλάδας και Τουρκίας [8]. Η Άγκυρα ωστόσο αναζητώντας ευκαιρίας ανάδειξής της ως περιφερειακής ναυτικής δύναμης, θα άρπαζε την ευκαιρία προκειμένου να αποστείλει πολεμικά σε μια θαλάσσια έκταση στο «μαλακό υπογάστριο» της ελληνικής ΑΟΖ, ακριβώς σε μια περιοχή όπου έχουν ορισθεί οικόπεδα προς εκμετάλλευση και αναμένεται η περάτωση των συζητήσεων με την Λιβύη. Η εμφάνιση των τζιχαντιστών της θάλασσας θα μπορούσε με έμμεσο τρόπο να καθυστερήσει τη διεξαγωγή ερευνών στα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης ή ακόμη και να προσθέσει επιπλέον προβλήματα (στο οικονομικό πεδίο) για όσες κοινοπραξίες ή εταιρείες στόχευαν να επενδύσουν. Μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε σαφέστατα τα τουρκικά συμφέροντα…

Χάρτης των περιοχών που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος.

Κάτω αριστερά εικονίζεται η Ντέρνα στην Κυρηναϊκή

(κόκκινο χρώμα). ΦΩΤΟ: 

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Territorial_control_of_the_ISIS.svg

   Η αντιμετώπιση των πειρατών προσκρούει σε ένα ιδιαίτερα λεπτό ζήτημα, όπως απέδειξε η εμπειρία στην Σομαλία. Παρά την εμπλοκή ισχυρών ναυτικών δυνάμεων από διάφορες χώρες, ελάχιστα περιστατικά καταγράφηκαν στα οποία χρησιμοποιήθηκαν στοχευμένα πυρά κατά των πειρατών, όχι όμως από σκάφη χωρών του ΝΑΤΟ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η νομική πλευρά του ζητήματος αντιμετώπισης παρανόμων πράξεων στη θάλασσα θα δοκιμαστούν σοβαρά καθώς το φαινόμενο των τζιχαντιστών αποτελεί μια καινούρια δυσάρεστη πραγματικότητα. Εάν ξεκινήσουν πειρατικές επιδρομές από την Λιβύη, οι διωκτικές αρχές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα έχουν απέναντί τους όχι τους επυλίδες ή τυχοδιώκτες ανατολικο-αφρικανούς, αλλά έμπειρα φανατισμένα στελέχη του χαλιφάτου. Συνεπώς η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα τι σκοπεύει να πράξει και υπό ποιες συνθήκες θα δοθεί άδεια χρήσης φονικών πυρών με στόχο τους τζιχαντιστές. Ιδιαίτερα η ΕΕ οφείλει το ταχύτερο δυνατό να λάβει σειρά μέτρων, εξετάζοντας ακόμη και σε επίπεδο αποτροπής, προκειμένου να μην αιφνιδιαστεί δυσάρεστα από τις εξελίξεις. Η γενίκευση χρήσης ένοπλων φρουρών στα σκάφη όπως και η τοποθέτηση μη φονικών όπλων εντάσσονται στα προληπτικά μέτρα.    

 

Η ελληνική παράμετρος – ΠΝ και ΛΣ

   Η ελληνική κυβέρνηση και ειδικά τα Υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Ναυτιλίας, δεν πρέπει να αγνοούν ότι η Κυρηναϊκή βρίσκεται ακριβώς νοτίως της Κρήτης. Γεωγραφικά είναι εγγύτερα της Γαύδου και πολύ μακρύτερα από την Σικελία, την Παντελερία ή την Λαμπεδούσα. Συνεπώς οι αποστάσεις οδηγούν στην εμπλοκή μας – σε περίπτωση συμβάντος – σε μια περιοχή όπου αναζητούμε τρόπο να συμφωνήσουμε και να οριοθετήσουμε ΑΟΖ με την Λιβύη, εάν θέλουμε να εννοούμε (σ.σ. όταν το διατυπώνουμε λεκτικά) πως στοχεύουμε αποφασιστικά να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στις θαλάσσιες ζώνες που μας αφορούν. Η γεωστρατηγική θέση της Κρήτης και της Γαύδου παρέχουν έδαφος για την οργάνωση και την προετοιμασία για όλα τα ενδεχόμενα. Το ΠΝ δεν διατηρεί μεγάλες μονάδες νοτίως της Κρήτης και είναι ιδιαίτερα δυσμενές για την ελληνική πλευρά ότι το ΛΣ δεν διαθέτει την κατάλληλη υποδομή για να αναλάβει αντιπειρατικές επιχειρήσεις. Είναι βέβαιο ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα αντιδράσουν άμεσα μετά από κάποιο κτύπημα αποστέλλοντας αεροναυτικές δυνάμεις στην περιοχή. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να «κρυφτούμε» πίσω από το Αμερικανικό ή το Ιταλικό Ναυτικό. Όταν μάλιστα είναι αναμενόμενη η ισχυρή παρουσία του Τουρκικού Ναυτικού κοντά σε θαλάσσιες ζώνες νοτίως της Γαύδου (σ.σ. το καθεστώς της οποίας πρόσφατα αμφισβήτησε η Αγκυρα) θα ήταν σοβαρό σφάλμα και κίνδυνος για τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα να αποδεχθούμε – επικαλούμενη την κρίση – την ανάληψη υποδεέστερου ρόλου ή ακόμη χειρότερα θέση παρατηρητή. Το ΠΝ και το ΛΣ οφείλουν άμεσα να συγκροτήσουν ομάδα εργασίας με σκοπό την μελέτη της κατάστασης και την κατάστρωση σχεδίων για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε μορφής απειλής. Η συμβολή αεροσκαφών της ΠΑ, η ετοιμότητα επιλέκτων μονάδων του στρατεύματος, όπως η αξιοποίηση επιθετικών ελικοπτέρων, θα πρέπει να εξετασθεί και να προβλεφθεί η επιχειρησιακή τους αξιοποίηση στο όλο πλαίσιο, το οποίο για αρτιότερη απόδοση καλό θα ήταν να μην αποκλείει το ενδεχόμενο ανάληψης προληπτικής δράσης, σε συνεργασία πάντα με το ΝΑΤΟ και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ.

 

Επίλογος

   Σε μερικές εβδομάδες ξεκινά η τουριστική περίοδος για όλη τη νότια Ευρώπη, από τις ακτές της Ισπανίας μέχρι και τα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Ο «καιρός γαρ εγγύς» προκειμένου να διαπιστωθεί αν θα υπάρξει εκδήλωση πειρατικής δράσης και σε ποιο επίπεδο κλιμάκωσης μπορεί να φθάσει. Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να υπενθυμίσω μια ιστορική λεπτομέρεια. Από το 20 π.Χ έως το 296 μ.Χ η Κυρηναϊκή μαζί με την Κρήτη αποτέλεσαν τμήμα της Επαρχίας Κρήτης και Κυρηναϊκής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με έδρα την Γόρτυνα. Είναι μια πρόταση από την ιστορία η οποία συνδέει την Κρήτη με την βορειοαφρικανική ακτή. Επί αυτής της βάσης η Αθήνα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη δημιουργία κέντρου για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών στη Ντέρνα. Να ζητήσει από τις ΗΠΑ την αποστολή UAV και UCAV στο Καστέλι ή και στη Σούδα. Να αρχίσει να αποσπά επί το μονιμότερο ναυτικές μονάδες στην Κρήτη (σ.σ. ο γράφων από χρόνια αρθρογραφεί υπέρ της αλλαγής της σχεδίασης του ΠΝ σε διοικητικό και επιχειρησιακό επίπεδο, έχοντας ως νέο επίκεντρο το Ναύσταθμο Κρήτης). Να συζητήσει με την Αίγυπτο και να μελετήσει μαζί με επιτελείς από τις δύο χώρες το θέμα. Να ενημερώσει και να συνεργασθεί με τις ενώσεις Ελλήνων Εφοπλιστών, τουριστικών σκαφών που έχουν έδρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το άκρως σημαντικό ΚΕΝΑΠ (μαζί με το ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ), μπορεί να γίνει ακόμη πιο χρήσιμο και να ηγηθεί αν απαιτηθεί του αντιπειρατικού αγώνα, αρκεί να ληφθούν έγκαιρα πρωτοβουλίες. Η Ναυτική Σχολή Πολέμου (ΣΔΙΕΠΝ) επίσης μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην παραγωγή σκέψης και επιχειρησιακής διανόησης. Άρα το βάρος πέφτει στους ώμους ΓΕΕΘΑ και ΓΕΝ σε συνεργασία με το ΛΣ.

   Οι τζιχαντιστές έχουν από καιρό εντάξει την Ελλάδα στις υπό κατάκτηση περιοχές και όσο κι αν αυτό προκαλεί γέλιο, καλό θα είναι να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο ή προβοκάτσια από κάποιον «φίλο και σύμμαχο». Η Ντέρνα βρίσκεται μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τα ερείπια της αρχαίας Κυρήνης. Έχοντας στο μυαλό μας τις εικόνες καταστροφής των αρχαίων μνημείων και μουσείων στο Ιράκ, είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε την επανάληψη τέτοιων σκηνών στην Κυρήνη, προσφιλή τουριστικό προορισμό τις καλές εποχές; Που τελειώνει και που αρχίζει η προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Πρέπει να σκεφθούμε τη λήψη μέτρων και τι είδους θα είναι αυτά, όταν μάλιστα διαπιστώσαμε τι σημαίνει χαλιφάτο; Μερικές ερωτήσεις που θα έπρεπε να μας απασχολούν αλλά βλέπετε δεν υφίσταται ακόμη Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας για να σκεφθεί και να προτείνει…

   Δύο επιφανείς προσωπικότητες της χώρας μας θα βρίσκονται σε στρατηγικούς θώκους (ο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος [9] και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος) της ΕΕ και εφόσον επαληθευτούν τα σενάρια περί τζιχαντιστών της θάλασσας θα κληθούν να αναλάβουν δράση. Σε κάθε περίπτωση η πραγματικότητα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται ήδη μπροστά στο κατώφλι της Ευρώπης και της Ελλάδας.
ΠΗΓΗ: Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Το 2007 οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εντόπισαν μεταξύ των ανδρών της ισλαμιστικής πολιτοφυλακής, η οποία μάχονταν τις δυνάμεις των ΗΠΑ, την ύπαρξη δεκάδων ανδρών λιβυκής υπηκοότητας, εκ των οποίων οι μισοί περίπου (52) προέρχονταν από την Ντέρνα.

[2] Σημειώνεται επίσης ότι ένας σημαντικός αριθμός ατόμων από την ίδια πόλη είχε ενταχθεί στις δυνάμεις της Αλ Κάιντα.

[3] Δημοσίευμα της Wall Street Journal αποκάλυψε ότι τον περασμένο Δεκέμβριο τα γραφεία στρατολόγησης μαχητών για το ΙΚ στην Τουρκία, άρχισαν να προτρέπουν τους Λίβυους τζιχαντιστές να προετοιμάζονται για δράση εντός της χώρας τους, αντί να ενισχύουν το ΙΚ στο Ιράκ και την Συρία, με στόχο την προσάρτηση της Λιβύης στο χαλιφάτο.

[4] Οι ΗΠΑ πραγματοποιούσαν ήδη από το 2012 πτήσης με UAV της CIA και της USAF, μετά από την δολοφονία του Αμερικανού πρέσβη στην Βεγγάζη. πάνω από την ευρύτερη περιοχή της Ντέρνα, γεγονός που ωστόσο ουδόλως απέτρεψε την πτώση της πόλης στους τζιχαντιστές.

[5] Στις 6 Δεκεμβρίου μετά από επιθέσεις αυτοκτονίας με παγιδευμένα αυτοκίνητα στην Βεγγάζη, στο Τομπρούκ και στο διεθνές αεροδρόμιο της Αλ Μπάυντα, κοντά στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης Κυρήνη, μονάδες του Λιβυκού Στρατού επιχείρησαν να προελάσουν προς το λιμάνι αλλά αναχαιτίστηκαν στα περίχωρα.

[6] Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΜΟ το 15% της παγκόσμιας ναυτιλιακής δραστηριότητας διέρχεται μέσω της Μεσογείου.

[7] Αρκεί κάποιοι στην Αθήνα, στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο να το έχουν αντιληφθεί εγκαίρως καθώς στο Τελ Αβίβ ματαίως από καιρό προσπαθούν να προειδοποιήσουν φωνάζοντας σε ώτα μη ακουόντων, η πλειοψηφία των οποίων δυστυχώς είναι ελληνικά!

[8] Πιθανό κτύπημα σε ελληνικό νησί θα παρέλυε την τουριστική κίνηση και στις δύο ακτές, ενώ οποιοδήποτε μορφής κτύπημα στην μικρασιατική ακτή δεν επηρεάζει τις ελληνικές περιοχές (π.χ. επιθέσεις Κούρδων σε τουριστικά θέρετρα της Μεσογείου).

[9] Στις 13 Νοεμβρίου 2014 εκλέχτηκε ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με απόφαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ θα αναλάβει τα καθήκοντά του στις 6 Νοεμβρίου 2015.