ΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΤΩΝ 5Ο ΚΟΜΒΩΝ - 5Ο ΜΟΝΑΔΩΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ:

Μια πρόταση για παράκτια και μικρού/μεσαίου μεγέθους Ναυτικά

Α’ ΜΕΡΟΣ

Περί Αλός

Του Υποπλοιάρχου (Μ) Γεωργίου Γκουγκουλίδη Π.Ν.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση», τ.574,

σελ. 111, Έκδοση Υπηρεσίας Ιστορίας Ναυτικού / ΓΕΝ,

ΣΕΠ – ΝΟΕ 2010. Ανάρτηση στο Περί Αλός με την έγκριση της ΝΕ.

 

Το USS Independence (LCS-2), της

εταιρίας General Dynamics.

ΦΩΤΟ: General Dynamics www.gdlcs.com

Το σύγχρονο θαλάσσιο περιβάλλον έχει μεταβληθεί σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Τα πολεμικά σκάφη έχουν πλέον να καλύψουν ένα ευρύ φάσμα αποστολών, που πολλές φορές ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια των ναυτικών επιχειρήσεων. Μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις αποτελούν η ανάσχεση της πειρατείας, η παροχή βοήθειας σε πληγέντες από φυσικές καταστροφές, ή τοπικές κρίσεις κ.λπ. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε την τάση περιορισμού του αριθμού των ναυτικών μονάδων σε διεθνές επίπεδο, είτε λόγω έλλειψης πόρων, είτε λόγω αλλαγής της επιχειρησιακής απειλής, καθίσταται σαφές ότι για να έρθει σε πέρας ο αυξημένος αριθμός αποστολών με λιγότερα σκάφη, είναι αναγκαία η χρήση σκαφών υψηλής ταχύτητας.

Η παρούσα ανάλυση εξετάζει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός ναυτικού μεγέθους 50 μονάδων μάχης επιφανείας, και ταχύτητας 50 κόμβων (50 kt – 50 unit Navy). Ένα τέτοιο ναυτικό απευθύνεται κυρίως σε παράκτια ναυτικά, μικρού και μεσαίου μεγέθους.

Εισαγωγή

Οι ναυτικές εφαρμογές αποτελούν μια επιμέρους περίπτωση της γενικότερης τάσης για αυξημένη ταχύτητα, η οποία επιβάλλεται από γενικότερους παράγοντες με παγκόσμιο χαρακτήρα, όπως η αύξηση στην παραγωγή, στην κατανάλωση, καθώς και στη ζήτηση των επιβατών για συντομότερα ταξίδια. Αποτέλεσμα των παραπάνω τάσεων είναι η ανάγκη υψηλής ταχύτητας μεταφοράς πρώτων υλών, προϊόντων, και επιβατών. Πέρα από τα ουσιαστικά πλεονεκτήματα που προσφέρει η υψηλή ταχύτητα, άλλοι παράγοντες όπως το κύρος, η διασκέδαση, ή αγωνιστικοί λόγοι επιτείνουν την ανωτέρω τάση.
Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα της αυξητικής πορείας της ταχύτητας των πλοίων αποτελεί η επιβατηγός ναυτιλία. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή θα διαπιστώσουμε μια σταδιακή αύξηση της ανάγκης για υψηλές ταχύτητες.
Από τα συμβατικά πλοία της δεκαετίας του ’80 των 20 κόμβων, περάσαμε στα ταχέα μονόγαστρα (fast monohulls) της δεκαετίας του ’90 με ταχύτητες στην περιοχή των 30 κόμβων, και με τα πλοία τύπου catamaran στη δεκαετία ’00 στην περιοχή των 40 κόμβων. Είναι φανερό ότι η μελλοντική απαίτηση θα αφορά ταχύτητες στην περιοχή των 50 κόμβων, η οποία θα πρέπει να ικανοποιηθεί με ειδικού τύπου πλοία όπως π.χ. τα αερόστρωμνα. Τέτοια σκάφη προηγμένου τύπου είναι και αυτά που εξετάζονται στην παρούσα μελέτη. Τα σκάφη που προτείνονται, είτε έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί, είτε βρίσκονται σε ενεργό υπηρεσία, ή τέλος είναι στο στάδιο δοκιμών αποδοχής.
Καλύπτουν τους περισσότερους τύπους προηγμένων πλοίων και αποτελούν μια καλή βάση για συγκριτική ανάλυση. Οι ταχύτητές τους βρίσκονται στην περιοχή των 50 κόμβων, λίγο κάτω ή λίγο πάνω από αυτή.

Το USS Independence (LCS-2), της εταιρίας General Dynamics.

ΦΩΤΟ: General Dynamics www.gdlcs.com

Ο Παράγων ταχύτητα

Ο ορισμός του ταχέου σκάφους δίνεται συνήθως σε συνάρτηση με το υδροδυναμικό αδιάστατο μέγεθος που ονομάζεται αριθμός Froude. Αν θα θέλαμε να το προσδιορίσουμε πιο απλά θα ορίζαμε χονδρικά ως ταχέα σκάφη αυτά που επιτυγχάνουν ταχύτητες άνω των 30 κόμβων.
Προφανώς για να επιτευχθούν ταχύτητες αυτής της τάξεως απαιτείται η χρήση σκαφών προηγμένης τεχνολογίας (Advanced Marine Vehicles). Με τον όρο αυτό εννοούμε σκάφη που δεν ανήκουν στην κατηγορία των σκαφών συμβατικού εκτοπίσματος, και η άντωσή τους δεν είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά υδροστατικών δυνάμεων. Τα σημαντικότερα είδη προηγμένων σκαφών [1] φαίνονται στην εικόνα 1.

Εικόνα 1: Οι κυριότεροι τύποι προηγμένων σκαφών.

Πέραν από την ειδική διαμόρφωση της γάστρας, η επίτευξη τέτοιων ταχυτήτων απαιτεί τη διαθεσιμότητα ικανής ισχύος. Η ταχύτητα σαν μέγεθος είναι ανάλογη του κύβου της ισχύος. Αν για παράδειγμα θέλουμε να διπλασιάσουμε την ταχύτητα, απαιτείται οκταπλασιασμός της ισχύος. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι για να επιτευχθούν πολύ υψηλές ταχύτητες απαιτείται τεράστια δαπάνη ισχύος, και φυσικά οι κατάλληλες μηχανές που θα μπορούν να παράσχουν την ισχύ αυτή.

Άρα, η ταχύτητα των 50 κόμβων που εξετάζεται αποτελεί μια κρίσιμη περιοχή ταχυτήτων τόσο από θέμα δυνατότητας επίτευξης, όσο και από υδροδυναμικής απόψεως, καθόσον στην περιοχή αυτή εμφανίζονται έντονα φαινόμενα σπηλαίωσης, όπως για παράδειγμα στις υδροπτέρυγες.

Ο Προάγγελος – το Ναυτικό των 100 kt

Η εμφάνιση των αερόστρωμνων σκαφών στις αρχές της δεκαετίας του ’60 προκάλεσε κλίμα ευφορίας στη ναυπηγική και ναυτική κοινότητα.
Ειδικότερα, η δεκαετία του ’70 αποτελεί ορόσημο για την ανάπτυξη των αερόστρωμνων πλοίων τύπου επίδρασης επιφανείας (Surface Effect Ship – SES) στις Η.Π.Α. Το 1969 οι εταιρείες Aerojet General και Bell Aerospace ανέλαβαν την κατασκευή των σκαφών SES-100A και SES-100B αντίστοιχα. Και τα δύο σκάφη είχαν εκτόπισμα 100 τόννων και χρησιμοποιήθηκαν σε εκτεταμένες δοκιμές ως σκάφη επίδειξης τεχνολογίας. Το SES-100B μάλιστα πέτυχε κατά την περίοδο των δοκιμών, μέγιστη συνεχή ταχύτητα της τάξεως των 92 κόμβων, τιμή που αποτελεί ακατάρριπτο ρεκόρ μέχρι και σήμερα για σκάφη αντίστοιχου εκτοπίσματος.
Οι επιτυχίες των συγκεκριμένων προγραμμάτων οδήγησαν στο φιλόδοξο σχέδιο του Ναυτικού των 100 κόμβων (100 kt Navy), που αποτελούσε και προσωπικό όραμα του ναυάρχου Zumwalt. Το πρόγραμμα περιλάμβανε την ανάπτυξη των 2Κ, 3Κ SES, που αποτελούσαν κύριες μονάδες επιφανείας εκτοπίσματος 2000 και 3000 τόννων αντίστοιχα. Δυστυχώς για την εξέλιξη της τεχνολογίας στον τομέα των συγκεκριμένων σκαφών, το όλο πρόγραμμα ακυρώθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1979, ακριβώς τρεις εβδομάδες πριν την έναρξη κοπής ελασμάτων γάστρας. Κύριος λόγος, η έλλειψη επιχειρησιακής απαίτησης για ένα σκάφος με αυτές τις δυνατότητες. Παρόλ’ αυτά, τα διδάγματα και οι μελέτες από την ανάπτυξη των σκαφών αυτών συνέβαλαν στην περαιτέρω εξέλιξη της ναυτικής τεχνολογίας.

 

Οι Σημερινές συνθήκες
Σαράντα περίπου χρόνια μετά το φιλόδοξο Αμερικανικό πρόγραμμα, οι τεχνολογικές συνθήκες είναι πλέον ώριμες για τη δημιουργία ενός στόλου 50 κόμβων διατηρώντας την ίδια στιγμή το κόστος λειτουργίας σε λογικά επίπεδα. Κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των ταχέων σκαφών είναι το μικρό βάρος συγκριτικά με τα αντίστοιχα συμβατικά χαλύβδινα σκάφη. Αυτή είναι και η κύρια προϋπόθεση προκειμένου να επιτευχθούν οι υψηλές αυτές ταχύτητες.
Η μείωση του βάρους μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους. Το πιο σημαντικό ίσως βήμα στον τομέα αυτό αποτελεί η εξέλιξη στην τεχνολογία των υλικών. Η συντριπτική πλειονότητα των προηγμένων σκαφών είναι πλέον κατασκευασμένα είτε από κράματα αλουμινίου, είτε από σύνθετα υλικά. Ως σύνθετα υλικά χαρακτηρίζουμε αυτά που είναι ευρέως γνωστά ως «πλαστικά» (Glass Reinforced Plastic-GRP, Fiber Reinforced Plastic-FRP, Carbon Reinforced Plastic-CRP, κ.λπ.). Το μόνο μειονέκτημα σε σχέση με το χάλυβα είναι η μειωμένη αντοχή, γι’ αυτό και στα σκάφη αυτά υπάρχει ο περιορισμός του μεγέθους. Παρόλ’ αυτά έχουμε καταφέρει να κατασκευάσουμε συνθετικά σκάφη μήκους 73 μέτρων, ενώ στα αλουμινένια έχουμε σκάφη μήκους 130 μέτρων. Όταν αναφερόμαστε σε υλικά εννοούμε κυρίως τα υλικά κατασκευής γάστρας και υπερκατασκευής που αποτελούν και το κύριο βάρος του πλοίου. Πέραν όμως από τα βασικά μέρη ενός πλοίου, πλέον κατασκευάζονται και άλλα επιμέρους μέρη και εξαρτήματα από συνθετικά υλικά μειώνοντας περαιτέρω το ολικό βάρος. Για παράδειγμα, το νέο σκάφος του Νορβηγικού Ναυτικού Skjold ενσωματώνει ανεμιστήρες αιωρήσεως κατασκευασμένους από συνθετικά υλικά για περαιτέρω μείωση βάρους και θορύβου.
Εκτός από τα υλικά κατασκευής, έχει συντελεστεί σημαντική πρόοδος και στην τεχνολογία των μηχανών πρόωσης. Η βασική παράμετρος που σηματοδοτεί τη βελτίωση αυτή είναι η αναλογία ισχύος/βάρους. Αύξηση του παραπάνω λόγου σημαίνει ότι έχουμε μηχανές που είναι πιο συμπαγείς και ελαφριές, ενώ παράλληλα αποδίδουν περισσότερη ισχύ, και φυσικά είναι πιο οικονομικές και φιλικές προς το περιβάλλον.
Το ίδιο ισχύει και για τα προωστήρια συστήματα. Τη δεκαετία του ’70 όταν το Αμερικανικό Ναυτικό σχεδίαζε το στόλο των 100 κόμβων, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη εξεζητημένων υδροπροωθητών (waterjets), προκειμένου να επιτύχει την εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα των 100 κόμβων. Οι συγκεκριμένοι υδροπροωθητές ενσωμάτωναν αυλούς αναρρόφησης ύδατος μεταβλητής γεωμετρίας, ένα σύστημα που ήταν αρκετά περίπλοκο και βαρύ.
Σήμερα, τα συστήματα υδροπροωθητών χρησιμοποιούνται εκτεταμένα σε εφαρμογές υψηλών ταχυτήτων και έχει αποκτηθεί σημαντική εμπειρία με την πάροδο των χρόνων. Έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, είναι ελαφρύτερα, μπορούν να απορροφήσουν μεγαλύτερη ισχύ, ενώ παράλληλα είναι πιο αποδοτικά από υδροδυναμικής απόψεως.
Τέλος, η γενικότερη εξέλιξη στην επιστήμη της ναυπηγικής, όπως για παράδειγμα οι μέθοδοι σχεδιάσεως, δοκιμών, κατασκευής και παραγωγής έχουν δραματικά βελτιωθεί με την εκτεταμένη χρήση υπολογιστών και προσομοίωσης.
Αποτέλεσμα των ανωτέρω είναι η παραγωγή ποιοτικότερων σκαφών με μεγαλύτερες δυνατότητες και σε μικρότερο χρόνο.

Η σουηδική κορβέτα Visby ΦΩΤΟ: stardefense.blogspot.com

Η Σύνθεση του Ναυτικού των 50 kt

Κύριες Μονάδες Επιφανείας
Ως κύριες μονάδες επιφανείας εξετάζουμε σκάφη που ανήκουν στην κατηγορία φρεγάτας-κορβέτας από θέμα μεγέθους και δυνατοτήτων. Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει επιδείξει ιδιαίτερη κινητικότητα την τελευταία δεκαετία σε σκάφη του μεγέθους που εξετάζουμε. Το πιο σημαντικό από τα προγράμματα αυτά είναι το πλοίο παρακτίου πολέμου (Littoral Combat Ship – LCS).
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2002 με την έκφραση απαίτησης ενός σκάφους μικρών διαστάσεων με χαρακτηριστικά περιορισμού του ίχνους στα ραντάρ (stealth), ικανό να αναλάβει πολλαπλούς ρόλους και να ανταπεξέλθει σε ασύμμετρες απειλές, κυρίως σε παράκτια ύδατα. Το συμβόλαιο κέρδισαν οι εταιρείες Lockheed Martin και General Dynamics οι οποίες ανέπτυξαν δύο σκάφη τα USS Freedom (LCS 1) και USS Independence (LCS 2) αντίστοιχα, τα οποία ακολουθούν εντελώς διαφορετική φιλοσοφία προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του Αμερικανικού Ναυτικού. Δύο ακόμη πλοία παραγγέλθηκαν στις δύο εταιρείες και είναι υπό κατασκευή, τα LCS 3 και LCS 4, παρόλο που αρχικώς ακυρώθηκαν, λόγω του υψηλού κόστους των αρχικών σκαφών.
Το LCS 1 παραδόθηκε το 2008 και έχει εκτελέσει μέχρι τώρα 12.000 ναυτικά μίλια σε δοκιμαστικές αποστολές. Πρόκειται για ένα σκάφος τεχνολογίας ολισθακάτου (semiplanning) μήκους 115 μέτρων. Η γάστρα είναι κατασκευασμένη από χάλυβα και η υπερκατασκευή από αλουμίνιο, ενώ το τελικό εκτόπισμα φτάνει τους 3.000 τόνους. Παρόλο που το σκάφος κατέληξε βαρύτερο κατά 6% από τον αρχικό σχεδιασμό, οι αεριοστρόβιλοι και οι υδροπροωθητές της Rolls Royce του επιτρέπουν να αναπτύξει ταχύτητα 47 κόμβων. Το πλοίο ενσωματώνει πληθώρα αυτοματισμών και το πλήρωμα περιορίζεται στα 40 άτομα. Η Lockheed Martin σχεδίασε ένα σκάφος που είναι ικανό να εκτελέσει διάφορες αποστολές, από αντιναρκικό πόλεμο μέχρι παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, χάρη στη δυνατότητα εναλλαγής πακέτων αποστολής.
Το LCS 2 είναι ένα σκάφος τεχνολογίας trimaran, το οποίο βασίζεται στο επιτυχημένο εμπορικό σκάφος της Austal, Benchijigua Express. Το συμβόλαιο για την κατασκευή του υπογράφηκε το 2003 με την εταιρεία General Dynamics και η κατασκευή του ανατέθηκε στο ναυπηγείο της Austal USA of Mobile. Το πλοίο μπήκε σε υπηρεσία στις αρχές του 2010. Το σκάφος ακολουθεί τη φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής ανοιχτών συστημάτων (open systems architecture), δηλαδή της εναλλαγής πακέτων συστημάτων ανάλογα με τη φύση της αποστολής. Η επιλογή ενός σκάφους τύπου trimaran, δηλαδή σκάφος τριών γαστρών, προσφέρει το πλεονέκτημα των μεγάλων χώρων. Το σκάφος διαθέτει 11.000 κυβικά μέτρα ωφέλιμου όγκου, ενώ το ελικοδρόμιό του συνολικής επιφανείας
1.030 τετραγωνικών μέτρων μπορεί να φιλοξενήσει δύο ελικόπτερα τύπου SH60. Τα μεγέθη αυτά είναι μεγαλύτερα ακόμη και από σκάφη μεγέθους αντιτορπιλλικών, αν αναλογιστεί κανείς ότι μπορεί να μεταφέρει ακόμη και αριθμό οχημάτων. Ταχύτητα και χαρακτηριστικά stealth είναι απαράμιλλα για την κατηγορία του.
Και τα δύο σκάφη βρίσκονται στο στάδιο της αξιολόγησης, ενώ μέχρι το τέλος του 2010 αναμένεται να γίνει η τελική επιλογή ανάμεσα στα δύο σκάφη. Θα ακολουθήσει η παραγγελία μιας πρώτης παρτίδας δέκα σκαφών, ενώ οι συνολικές απαιτήσεις ανέρχονται σε 55 σκάφη. Παράλληλα θα παραγγελθούν και 64 πακέτα αποστολής τριών διαφορετικών ρόλων: αντιναρκικού πολέμου, ανθυποβρυχιακού και πολέμου επιφανείας [15].
Ένα άλλο πρόγραμμα του Αμερικανικού Ναυτικού, το οποίο λειτούργησε ως προπομπός του LCS, και ως εκ τούτου έχει παρόμοιες δυνατότητες, αποτελεί το X-Craft [8]. Το σκάφος που σχεδιάστηκε από την Αγγλική εταιρεία ΒΜΤ Nigel Gee & Associates, κατασκευάστηκε στην Αμερική από την Nichols Bros. Boat Builders και παραδόθηκε στο ναυτικό το καλοκαίρι του 2005. Το X-Craft είναι ένα πειραματικό σκάφος που μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα 50 κόμβων, ενώ έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας δύο ελικοπτέρων. Η γάστρα είναι τεχνολογίας semi SWATH, δηλαδή ενσωματώνει χαρακτηριστικά σκαφών τύπου catamaran και Small Water Plane Area Twin Hull (σκάφος μικρής επιφάνειας ισάλου, δύο γαστρών).
Παράλληλα με το Αμερικανικό Ναυτικό, η Σουηδία ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας την ανάπτυξη του δικού της προγράμματος κορβέτας. Η κλάση των σκαφών φέρει την ονομασία Visby και κατασκευάζεται από το ναυπηγείο Kockums. Πρόκειται για ένα σκάφος μονόγαστρο, κατασκευασμένο από συνθετικά υλικά, το οποίο έχει εξαιρετικά χαρακτηριστικά περιορισμού υπογραφών. Το σκάφος είναι σχεδόν αόρατο χάρη στο ολιστικό σύστημα που το ναυπηγείο ονομάζει «Genuine Holistic Stealth-GHOST». Επίσης, εξαιτίας της χρήσης συνθετικών υλικών, το συνολικό βάρος του σκάφους είναι 50% μικρότερο σε σχέση με ένα χαλύβδινο, γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα ανάπτυξης υψηλών ταχυτήτων. Το πρώτο σκάφος καθελκύστηκε το 2000, ενώ τα δύο πρώτα σκάφη τέθηκαν σε υπηρεσία στα τέλη του 2009. Το πρόγραμμα, που αρχικώς προέβλεπε έξι σκάφη, ταλανίστηκε από οικονομικά προβλήματα με αποτέλεσμα οι τελικές δυνατότητες να είναι σε ορισμένες περιπτώσεις μικρότερες από τις αρχικά σχεδιασθείσες, ενώ παράλληλα η κατασκευή του έκτου σκάφους ακυρώθηκε. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σκάφος ήταν επίσης υποψήφιο για το πρόγραμμα του Αμερικάνικου Ναυτικού LCS με την εταιρεία Northrop Grumman.
Από την άλλη μεριά, το Ρωσικό Ναυτικό έχοντας μία πολύχρονη εμπειρία σε αερόστρωμνα σκάφη έχει σχεδιάσει ήδη από το 1988 την κορβέτα κλάσης Bora (νατοϊκή ονομασία Dergach), τεχνολογίας πλοίου επίδρασης επιφανείας (SES). Δύο σκάφη έχουν κατασκευαστεί μέχρι τώρα, τα οποία τέθηκαν σε υπηρεσία το 1997 και 2000 αντίστοιχα με το στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Είναι ικανά να επιτύχουν μέγιστη ταχύτητα 55 κόμβων, ενώ φέρουν βαρύ οπλισμό επιφανείας και αέρος. Τα κύρια χαρακτηριστικά των σκαφών που αναφέρθηκαν παρουσιάζονται στον πίνακα 1.

ΠΙΝΑΚΑΣ 1: Κυριότερα χαρακτηριστικά προτεινόμενων φρεγατών – κορβετών.

Δυνάμεις περιπολικών

Το Αμερικανικό Ναυτικό έχοντας από νωρίς όπως είδαμε αναγνωρίσει το πλεονέκτημα της υψηλής ταχύτητας, ανέπτυξε την κατηγορία των υδροπτέρυγων περιπολικών Patrol Hydrofoil Missileship (PHM), ήδη από τη δεκαετία του ’70.
Το πρώτο σκάφος καθελκύστηκε το 1974 και μπήκε σε υπηρεσία το 1977 ενώ το τελευταίο το 1982. Συνολικά, έξι σκάφη κατασκευάστηκαν από την Boeing, τα οποία όλα παροπλίστηκαν το 1993. Τα σκάφη ήταν ικανά να αναπτύξουν ταχύτητα 48 κόμβων, ενώ φέραν πυροβόλο μεγάλου διαμετρήματος και βλήματα επιφανείας τύπου Harpoon. Χρησιμοποιήθηκαν κυρίως σε ρόλους δίωξης λαθρεμπορίου και ναρκωτικών στην περιοχή της Φλώριντα.
Το Σουηδικό Smyge κατασκευάστηκε το 1991 από το ναυπηγείο Kockums και αποτελεί τον προπομπό του σκάφους Visby που αναλύσαμε νωρίτερα. Κατασκευάστηκε ως σκάφος επίδειξης τεχνολογίας stealth και ως πλατφόρμα δοκιμών διαφόρων τεχνολογιών [18]. Δεν μπήκε ποτέ σε παραγωγή, αλλά σαν σχέδιο θα μπορούσε να αποτελέσει μια επιτυχημένη έκδοση περιπολικών σκαφών λόγω των εξαιρετικών χαρακτηριστικών stealth, της υψηλής ταχύτητας και της συνολικής του απόδοσης. Πρόκειται για ένα σκάφος από συνθετικά υλικά τεχνολογίας SES.
Παρόμοιας τεχνολογίας και φιλοσοφίας σχεδίασης αποτελεί και το Νορβηγικό περιπολικό κλάσης Skjold. Τα σκάφη της κλάσης, αν και περιπολικά στο μέγεθος, έχουν ονομαστεί από το Νορβηγικό Ναυτικό ως κορβέτες εξαιτίας της εξαιρετικής συμπεριφοράς τους στον κυματισμό, συγκρίσιμη με μεγαλύτερα σκάφη μεγέθους κορβέτας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογία SES που υιοθέτησε το ναυπηγείο Umoe Mandal κατά τη σχεδίασή του. Το πρώτο σκάφος τέθηκε σε υπηρεσία το 1999, ενώ η κλάση περιλαμβάνει έξι συνολικά σκάφη.
Από αυτά, τα τέσσερα έχουν ήδη παραδοθεί, ενώ το πρόγραμμα βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωσή του. Δείγμα της αξίας του σκάφους αποτελεί η ενοικίασή του και μελέτη του από το Αμερικανικό Ναυτικό την περίοδο 2001-2002.
Το σκάφος ενσωματώνει πλήθος από καινοτομίες, ενώ οι επιδόσεις του σε ταχύτητα και μείωση του ίχνους σε ραντάρ είναι κορυφαίες στην κατηγορία του. Το σκάφος είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένο από σύνθετα υλικά και αποτελεί το μεγαλύτερο πολεμικό συνθετικό σκάφος τεχνολογίας SES. Η κατασκευή του σκάφους ήταν μια πρόκληση λόγω των καινοτομιών που ενσωματώνει, αλλά τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από τις δοκιμές είναι ικανοποιητικά [1], [9].

ΠΙΝΑΚΑΣ 2: Κυριότερα χαρακτηριστικά προτεινόμενων περιπολικών.

Τέλος, ένα σκάφος με πρωτοποριακή τεχνολογία, το οποίο ανήκει στο κάτω όριο της κατηγορίας των περιπολικών (από άποψη μεγέθους) είναι το Αμερικανικό M80 Stiletto. Το πρωτότυπο σκάφος κατασκευάστηκε το 2006 ως παράκτιο περιπολικό και από τότε έχει χρησιμοποιηθεί από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και ειδικότερα από τις ειδικές δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού (Seals) σε διάφορες παράκτιες επιχειρήσεις. Το σκάφος είναι ιδανικό για παράκτιο πόλεμο καθώς έχει ελάχιστο βύθισμα. Αυτό επιτυγχάνεται με την αύξηση του πλάτους και τη χρήση ανθρακονημάτων στην κατασκευή της γάστρας με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του βάρους.
Τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά ταχύτητας και συμπεριφοράς στον κυματισμό οφείλονται στην γάστρα τύπου διπλού Μ. Ο συγκεκριμένος τύπος χρησιμοποιεί μία κεντρική γάστρα συμβατικού εκτοπίσματος και δύο πλευρικές που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή υδροδυναμικής άντωσης (planning tunnels), καθώς και για τον εγκλωβισμό του αέρα παρέχοντας επιπλέον και αεροδυναμική άντωση. Ταυτόχρονα, ο σχεδιασμός της γάστρας έχει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της ενέργειας του κυματισμού πλώρης, με αποτέλεσμα το σκάφος να είναι σε θέση να αναπτύξει ταχύτητα 51 κόμβων. Το πρωτότυπο δε φέρει οπλισμό, αλλά ενσωματώνει κατάστρωμα πτήσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAVs) καθώς και πρυμναία ράμπα για το φιλοξενούμενο φουσκωτό RIB (Rigid Inflatable Boat) των 11 μέτρων. Το συγκεκριμένο σκάφος θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει μια επιτυχημένη επιλογή για τις δυνάμεις ακτοφυλακής.

Δυνάμεις αποβατικών επιχειρήσεων

Οι δυνάμεις αποβατικών επιχειρήσεων μπορούν να διακριθούν σε δύο βασικές κατηγορίες, αυτές που διαθέτουν αμφίβιες δυνατότητες και αυτές που απαιτούν λιμενικές εγκαταστάσεις προκειμένου να αποβιβάσουν τις μεταφερόμενες δυνάμεις (εκτός από την περίπτωση που μεταφέρουν αμφίβια οχήματα).
Στην κατηγορία των αμφίβιων σκαφών οι επιλογές περιορίζονται σε σκάφη τεχνολογίας αερόστρωμνου και συγκεκριμένα σε σκάφη τύπου hovercraft. Λόγω της φύσεως του συγκεκριμένου τύπου σκαφών, οι υψηλές ταχύτητες είναι εύκολο να επιτευχθούν. Παράλληλα, η απαίτηση μεταφοράς αρμάτων μάχης και άλλου βαρέος στρατιωτικού εξοπλισμού απαιτεί τη χρήση ενός σκάφους σημαντικού μεγέθους.
Η επιλογή του Ρωσικού Zubr αποτελεί ίσως την καλύτερη λύση στην κατηγορία αμφίβιων σκαφών. Πρόκειται για ένα σκάφος το οποίο πρωτοκατασκευάστηκε το 1988 και έχει υπηρετήσει στις Ρωσικές και Ελληνικές δυνάμεις. Είναι το μεγαλύτερο hovercraft στον κόσμο μ εκτόπισμα 550 τόννων και ωφέλιμο φορτίο 130 τόννων. Έχει βαρύ οπλισμό για την κατηγορία του, που σε συνδυασμό με την υψηλή ταχύτητα και τα λοιπά πλεονεκτήματα των αερόστρωμνων σκαφών το καθιστούν ένα όπλο αποφασιστικής σημασίας. Για την πρόωσή του χρησιμοποιεί τρεις αεριοστροβίλους που δίνουν κίνηση σε τρεις έλικες αεροπορικού τύπου επιτυγχάνοντας ταχύτητα 60 κόμβων. Αντίστοιχα για την αιώρηση του σκάφους χρησιμοποιούνται τέσσερεις ανεμιστήρες που παίρνουν κίνηση από δύο αεριοστροβίλους.
Στην κατηγορία μεταγωγικών μη αμφίβιων σκαφών, υπάρχουν αρκετές επιλογές όλες βασισμένες σε επιτυχημένα εμπορικά, οχηματαγωγά πλοία. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα οχηματαγωγά σκάφη της Αυστραλιανής εταιρείας Incat. Η Incat έχει κατασκευάσει από το 1998 τρία πλοία τύπου catamaran, τα οποία χρησιμοποιούνται από τις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Τα TSV-X1 Spearhead (Theater Support Vessel) και HSV-X1 Joint Venture χρησιμοποιούνται από το στρατό σε ρόλους υποστήριξης θεάτρου επιχειρήσεων (theater logistical support) και εφοδιασμού αντίστοιχα. Το νεότερο HSV-2 Swift χρησιμοποιείται από το Ναυτικό και ενσωματώνει βελτιώσεις σε σχέση με τα προηγούμενα σκάφη. Διαθέτει πρυμναία ράμπα μεγάλων διαστάσεων που επιτρέπει τη φορτοεκφόρτωση ποικιλίας οχημάτων είτε από πρύμα, είτε από την πλευρά του πλοίου. Από το 2003 που κατασκευάστηκε μέχρι και σήμερα έχει λάβει μέρος σε πληθώρα αποστολών, όπως τη συνδρομή στους πληγέντες από το τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό το 2005 και αργότερα από τον τυφώνα Κατρίνα στο κόλπο του Μεξικού αλλά και τις επιχειρήσεις στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006.

ΠΙΝΑΚΑΣ 3: Κυριότερα χαρακτηριστικά προτεινόμενων αποβατικών σκαφών.

Στην παρούσα φάση το σκάφος χρησιμοποιείται από το Ναυτικό σε ρόλους διοίκησης ναρκοπολέμου και υποστήριξης, ενώ έχει επιτύχει μέγιστη ταχύτητα 53 κόμβων.
http://perialos.blogspot.gr/2012/12/5-5.html

 

Για το Β΄ και τελευταίο ΜΕΡΟΣ Πιέσατε ΕΔΩ